Γεώργιος Γαζής, Βιογραφία Μάρκου Μπότσαρη, 1828 pdf

Το 1828,όταν ο Ηπειρώτης Γεώργιος Γαζής εξέδωσε στην Αίγινα το τομίδιο με τις συνοπτικές βιογραφίες των Μάρκου Μπότσαρη και Κα-ραϊσκάκη,η φωτιά της Άγιας Επανάστασης καλά-καλά δεν είχε κατα-κάτσει.Οι μνήμες ήταν νωπές,τα γεγονότα πρόσφατα,τα πράγματα α-κόμα κόχλαζαν.

Η σημασία των πληροφοριών που μας διέσωσε ο Γεώργιος Γαζής δεν βρίσκεται στο πλούσιο εύρος τους ή στην ερευνητική διασταύρωσή τους,αλλά ότι είναι ατόφιες,από πρώτο χέρι,σίγουρα σε κάποια που αναφέρει ο συγγραφέας θα ήταν αυτήκοος μάρτυς.

Παρουσιάζω,στο pdf που ακολουθεί,περικοπή που αφορά μόνο τον Μάρ-κο Μπότσαρη,του οποίου η ευγένεια και η ηρωικότητα της προσωπικό-τητάς του πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Θα σταθώ σ΄ ένα στοιχείο: και ο Γ. Γαζής αναφέρει την συγκυριακή πρόσκαιρη σύμπραξη κατά των Τούρκων τόσο των Ελλήνων όσο και των τουρκαλβανών,μετά την δολοφονία του Αλή Πασά από την Πύλη.Η προσέγγιση αυτή,που κράτησε όσο το φύσημα του αέρα,ποτέ δεν μεστώθηκε σε ενεργητική πράξη.Εξέφρασε ψυχικές διαθέσεις και πρώτες αντιδράσεις δύο αντίθετων ενάντιων λαών (αναλυτικά για το θέμα δες εδώ),που ποτέ δεν συνέκλιναν φιλικά και συνεργατικά στο ιστορικό πριν ούτε σ΄ ότι ακολούθησε.Ας θυμηθούμε,στις μέρες μας,τις ψυχρές δολοφονίες των Α. Γκούμα και Κ. Κατσίφα απ΄ τους τουρκαλβανούς…

Κάντε λήψη – Διαβάστε:

Γεώργιος Γαζής, Βιογραφία Μάρκου Μπότσαρη, 1828

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος - Συγγραφέας

Οι μυστηριώδεις Ινδιάνοι «Ανασάζι» και η αρχαιοελληνική Άνασσα

Οι μυστηριώδεις Ινδιάνοι «Ανασάζι» και η αρχαιοελληνική Άνασσα

Οι Ανασάζι ήταν μία φυλή Ινδιάνων στη Βόρεια Αμερική ( περιοχή ανάμεσα στην Νοτιοανατολική Γιούτα, Βορειοανατολική Αριζόνα, Βο-ρειοδυτικό Νέο Μεξικό και Νοτιοδυτικό Κολοράντο),που έχτισαν ακρο-πόλεις, φρούρια, δρόμους, αμφιθέατρα και αρδευτικά έργα. Η λέξη Ανασάζι στην γλώσσα των Ναβάχο (οι οποίοι δεν είναι απόγονοί τους) σημαίνει "οι αρχαίοι". Σήμερα οι κάτοικοι των περιοχών των Ανασάζι είναι οι Χόπι, οι οποίοι εθνικά και πολιτιστικά διαφέρουν από τους υπόλοιπους ινδιάνους. Οι Ανα-σάζι έκαναν ηλιακές και αστρονομικές παρατηρήσεις και κατασκεύαζαν πήλινα αγγεία και σκεύη.

Ερευνητές,Έλληνες και ξένοι,συνδέουν την ιδιαίτερη αυτή φυλή με τις προϊστορικές μετακινήσεις των κοσμοκρατόρων Ελλήνων στηριγμένοι  στην πολιτιστική συνάφεια,που μαρτυρείται από πλή-θος απομεινάρια του υλικού τους βίου και των εκφάνσεων του,βάσιμες αποδείξεις ότι διήλθαν από εκεί οι πλάνητες πρωτοΈλληνες.

Ο πολιτισμός των Ανασάζι (Anasazi culture),ένας ξεχωρι-στός πολιτισμός της Βόρειας Αμερικής, αναπτύχθηκε από το 100 μ.Χ. μέχρι σήμερα, με κύριο κέντρο την περιοχή όπου συνα-ντώνται τα σύνορα Αριζόνας-Νέου Μεξικού-Κολοράντο και Γιούτα.

Συνήθως διακρίνεται στις εξής περιόδους: στην περίοδο Κατα-σκευαστών Καλα-θιών, 100-500^• στην περίοδο Διαφοροποί-ησης Κατασκευαστών Καλαθιών, 500-700^• στην εξελιγμένη περίοδο Πουέμπλο (που παλαιότερα χαρακτηριζόταν Πουέμπλο Ι καί ΙΙ) 700-1050^• στην κλασική περίοδο Πουέμπλο (παλαιότερα Πουέμπλο ΙΙΙ) 1050-1300^• στην περίοδο οπισθοδρό-μησης του πολιτισμού Πουέμπλο, (που παλαιότερα χαρακτηριζόταν Πουέμπλο IV) 1300-1700 και στην σύγχρονη περίοδο Πουέμπλο (Πουέμπλο V) από το 1700 μέχρι σήμερα.

H καταγωγή αυτών των Ινδιάνων, που κατασκεύαζαν καλάθια, δεν είναι γνωστή, αλλά όταν πρωτοεγκαταστάθηκαν στην περι-οχή ήταν ήδη εξαιρετικοί τεχνίτες στο πλέξιμο καλαθιών και, εκτός από το κυνήγι και τη συλλογή άγριων σπόρων, ασχολού-νταν και με την καλλιέργεια αραβοσίτου και κολοκυθιών.

Ζούσαν ή σε σπηλιές ή στο ύπαιθρο, σε καταλύματα κατασκευα-σμένα με πασσάλους και ωμές πλίνθους. Οι σπηλιές και τα σπί-τια είχαν ειδικούς λάκκους, πολλές φορές στεγασμένους, για την αποθήκευση τροφίμων. Ο βασικός αυτός τύπος κατοικίας εξακολούθησε να υπάρχει στην επόμενη περίοδο (την περίοδο Διαφοροποίησης Κατασκευαστών Καλαθιών), όταν η γεωργική απασχόληση απέκτησε μεγαλύτερο ενδιαφέρον (προστέθηκε η καλλι-έργεια φασολιών και εξημερώθηκαν οι αγριόγαλοι) ενώ το κυνήγι και η καρποσυλλογή περιορίστη-καν σε συμπληρωματικές ασχολίες.

Τα χωριά παρέμειναν είτε σε σπηλιές είτε στο ύπαιθρο, αλλά αυτά που ήταν στις σπηλιές αποτελούνταν οπό ημιυπόγειες κατοικίες και αυτά που ήταν κατασκευασμένα στο ύπαιθρο από δωμάτια, τόσο υπέργεια όσο και υπόγεια, ενωμένα κατά τέτοιον τρόπο που η διάταξή τους να σχηματίζει ευθύγραμμα τμήματα ή ημικύκλια. Τα δωμάτια που βρίσκονταν επάνω από την επιφάνεια της γης χρησίμευαν, πιθανότατα, ως αποθηκευ-τικοί χώροι, ενώ όσα βρίσκονταν κάτω από αυτήν ως κατοικίες ή τελετουργικοί χώροι. Οι υπόγειοι χώροι ήταν οι εξελιγμένοι τύποι των παλαιότερων αποθηκευτικών λάκκων. Σ' αυτήν την περίοδο άρχισαν να εμφανίζονται κεραμεικά από ωμό πηλό, δηλαδή ξεραμένο στον ήλιο.

Κατά τη διάρκεια της εξελιγμένης περιόδου Πουέμπλο,χτίστη-καν και πάλι κατοικίες του ίδιου τύπου σε ευθεία διάταξη ή ημικυκλική, αλλά σταδιακά μεγάλωσαν. Η λιθοδομή άρχισε να αντικαθιστά την παλαιότερη κατασκευή από πασσάλους και πλίνθους. Οι λακκοειδείς κατοικίες έγιναν Κίβας και, έκτοτε, οι υπόγειοι ημικυκλικοί χώροι χρησιμοποιούνταν πρώτιστα για τελετουργικούς σκοπούς. Οι υπέργειοι χώροι χρησιμοποιήθη-καν γενικά ως κατοικίες. Η γεωργία επεκτάθηκε αυτή την πε-ρίοδο με την καλλιέργεια του μπαμπακιού.Τα κεραμεικά απέ-κτησαν μεγάλη ποικιλία στα σχήματα, στο στίλβωμα και στη διακόσμηση. Η κατασκευή καλαθιών έγινε περισσότερο εξειδικευμένη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι επαγγελματικές δραστηριότητες εξακολούθησαν να διαφοροποιούνται και να πληθύ-νονται.

Η κλασική περίοδος Πουέμπλο ήταν η εποχή των μεγάλων κα-τοικιών πού κατασκευάζονταν σε λόφους, με χωριά χτισμένα από ξεχωριστά καταλύματα, στις πλαγιές των λόφων, αλλά που, κατά τα άλλα, ελάχιστα διέφεραν στον τρόπο κατασκευής τους από τα χωριά και τις κατοικίες που χτίζονταν αλλού. Αυτή είναι επίσης η εποχή που χτίστηκαν ευρύχωρα μεμονωμένα ή ανεξάρτητα από ένα ευρύτερο αρχιτεκτονικό σύνολο καταλύ-ματα με μορφή διαμερισμάτων κατά μήκος φαραγγιών ή στις απότομες πλαγιές τραπεζοειδών ορέων (mesa).Και στις δύο πε-ριοχές, πολλά καταλύματα ήταν χτισμένα σε δύο, τρεις ή και τέσσερις ορόφους, πολλές φορές κατά τέτοιον τρόπο ώστε οι οροφές των χαμηλότερων ορόφων να χρησιμεύουν ως βεράντες των υπερκείμενων. Αυτές οι κοινοτικές κατοικίες διέθεταν από 20 μέχρι και 1.000 δωμάτια.

Μια πραγματική συσπείρωση των κατοικημένων περιοχών συνέβη, όταν οι κάτοικοι των απομακρυσμένων περιοχών μετακινήθηκαν και σχημάτισαν ευρύτερες μονάδες (κίνητρο για αυτή τη μετακίνηση μπορεί να ήταν η εμφά-νιση εχθρών στην περιφέρεια). Η κεραμεική έφθασε σε υψηλό επίπεδο και το μπαμπάκι και η γιούτα υφαίνονται με μεγάλη δεξιοτεχνία για ενδύματα, κα-λύμματα, χαλιά.

Η εγκατάλειψη των κατοικιών στους λόφους και των ευρύχωρων κοινοτικών οικημάτων χαρακτηρίζει το τέλος της κλασικής περιόδου Πουέμπλο. Αυτό μπορεί, εν μέρει, να οφείλεται στην εισβολή νομάδων Ναβάχο και Απάτσι από τον Βορρά και σε μια συνεχή ξηρασία κατά τα έτη 1276-1299.

Η περίοδος οπισθοδρόμησης του πολιτισμού Πουέμπλο χαρα-κτηρίζεται από μετακίνηση των ανθρώπινων μαζών προς Νό-το και Ανατολή, μερική προς την πεδιάδα του Ρίο Γκράντε ή τα Λευκά Όρη της Αριζόνας. Νέα χωριά χτίστηκαν,μερικά μεγα-λύτερα από αυτά της κλασικής εποχής Πουέμπλο αλλά, γενι-κά, φτωχότερα και άτεχνα στο σχέδιο ή στην εκτέλεση (μερικές φορές οι τοίχοι ήταν εξ ολοκλήρου από λιθοδομή). Η εκλεκτή κεραμεική εξακολούθησε να υπάρχει, αν και διαφορετική σε διακόσμηση, καθώς και η υφαντική, όπως στην προηγούμενη εποχή. Η σύγχρονη εποχή Πουέμπλο χρονολογείται περίπου από το 1700 και μετά, όταν άρχισε να γίνεται αισθητή η ισπανική επίδραση. Η επίσημη ισπανική κατοχή της περιοχής άρχισε το 1598. Ακολούθησε η αποστολή αποίκων και ιε-ραποστόλων, αλλά οι προσπάθειες των Ισπανών να επιβάλουν στους Ινδιάνους με εξαναγκασμό τον Θρησκευτικό προσηλυτισμό και φόρο υποτέλειας προκάλεσαν την εχθρότητα των τελευταίων, που το 1680 οδήγησε σε ανοικτή επανάσταση και στην εξόντωση ή εκδίωξη των Ισπανών. Η ισπα-νική κυριαρχία επανήλθε το 1694. Ένας αιώνας με ασταθείς όρους διαβίωσης, εντούτοις, μείωσε τον αριθμό των εγκαταστάσεων των Πουέμπλο από 70 ή 80 σε 25 ή 30. Ο πολιτισμός όμως, και πολλές από τις δεξιότητές τους, δεν έπαψαν να υπάρχουν μέχρι τη σύγχρονη εποχή.   (Br.)

Η μυστηριώδης φυλή των Ανασάζι

Η ελληνότροπη τέχνη – αρχιτεκτονική της και η άγνωστη γλώσσα της «Αθαπάσκαν»

του Κωνσταντίνου – Ευσταθίου Γεωργανά

 (Περιοδικό Δαυλός, τ.  236/237,  Αύγ. – Σεπτ. 2001,σελ. 15188-15195)

  

Εξαίρετης τέχνης αγγεία των Ανασάζι (700-1450)
με διπλές ελληνικές σπείρες,μαιάνδρους & "κύματα".

Από τα μεγαλύτερα μυστήρια της Βορείου Αμερικής, ιδιαίτερα δε των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι η φυλή των Ανασάζι, κέντρο δράσεως των οποίων υπήρξε σε κεκλι-μένου ωοειδούς σχήματος περιοχή, που καταλαμβάνει τμήματα των πολιτειών Νεβάδα, Γιούτα, Κολοράντο, Νέο Μεξικό και Αριζόνα.

Tο 1877 ιππεύων στο Chao Canyon ο φωτογράφος William Jackson αντίκρυσε όρθια ερείπια θαυμασίων κτιρίων, κα-τάλοιπα από μακρού εξαφανισθέντος πολιτισμού. Σε πα-λαιότερη επίσκεψή του δυτικά στο Colorado ο διάσημος σκηνοθέτης της «Παλιάς Δύσης» πληροφορήθηκε ότι ερ-γάτες ορυχείων ανεκάλυψαν πέτρινες κατοικίες συμπυγ-μένες σε λόφους πάνω από τον ποταμό Manco. Σκαρφάλωσε με φίλο του  [οι πρώτοι λευκοί που εισέδυ-σαν στις ανθρώπινες αετοφωλιές] και τράβηξε τις πρώτες πανοραματικές φωτογραφίες των διασήμων οικιών των λόφων του Mesa Verde. Μετέβη στο Hoven-ween σε απομακρυσμένα ερείπια λίθινων πύργων,που διασκελίζουν την γραμμή Γιούτα-Κολοράντο. Επισκέφθηκε το Chelly Canyon στην Αριζόνα (Ari/Zona>Ζώνη/Άρη). Τέλος έφθασε στα σπίτια των απογόνων των μυστηριωδών αρχαίων κατοίκων των ερειπίων.

Σε περιοδείες του ο Jackson διέσχισε την καρδιά της χώρας των Ανασάζι. Η περιοχή τους, μεγαλύτερη της Καλιφόρνιας, εξετείνετο ανατολικά του Ρίο Γκράντε, δυτικά στη Νεβάδα και βόρεια από το κε-ντρικό Νέο Μεξικό και την Αριζόνα στο Κολοράντο και τη Γιούτα.

Αξιοθαύμαστοι οικοδόμοι, ανήγειραν πολλαπλών οικογενειών κατοικίες απαράμιλλες σε μέγεθος στις Η.Π.Α. μέχρι το 1870. Παρά την έλλειψη του τροχού και μεταφορικών ζώων, εκόσμησαν τη χώρα τους με δρόμους εκατοντάδες μιλίων. Για να ζουν από τη γεωργία, επενόησαν ιδιοφυείς ανακαλύ-ψεις ελέγχου των υδάτων, που διέτρεφαν μεγαλύτερους πληθυσμούς εκείνων, που κατοικούν στις ίδιες περιοχές σήμερα. Ακολούθως εγκατέλειψαν πλείστα εκείνων που είχαν οικοδομήσει, αφήνο-ντας πίσω τους ένα μεγαλύτερο αίνιγμα να βασανίζει τους αρχαιολόγους.

Διακρίθηκαν οι Ανασάζι των περιοχών Mesa Verde, Chao και Rio Grande. Ο πολιτισμός και καλλι-έργειά τους είναι υπέρτατα παντός άλλου πολιτισμού,ιστορικού ή προϊστορικού,της Βόρειας Αμερι-κής. Τα ίχνη  και τα κατάλοιπα των έργων τους προκαλούν την απορία και αποτελούν άλυτο αί-νιγμα ιδίως των αμερικανικών πανεπιστημίων και των ερευνητών.

Μεσολάβησαν 5 επισκέψεις μου στον Ειρηνικό Ωκεανό, απόκτηση βιβλιοθήκης περί των χωρών του, μετάβασή μου στο San Francisco, έρευνες, μελέτες και δημοσιεύσεις μου περί αυτών. Παρέμενε όμως η επιθυμία να ερευνήσω τον μυστηριώδη πολιτισμό των Anasazi. Πράγματι προ έτους πέτυχα να συγκεντρώσω τα τεύχη του «National Geographic» πολλών ετών, ως  παλαιός συνδρομητής, και να ανεύρω το αναφερόμενο στους Ανασαζι.

Η αμφιθεατρική οικιστική συγκρότηση
των Ανασάζι μαρτυρά Ελληνική επίδραση.

 
Η πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων

 

Όπισθεν των Ανασάζι εναργώς διακρίνεται η πορεία των διαχρο-νικών Ελλήνων ηρώων Αργοναυτών,ουσία εκπολιτιστική εκστρα-τεία επί χιλιετίες εφ’ όλης της οικουμένης υπό τον εκάστοτε «Ιά-σονα». Ο Ιάσων = ο θεραπεύων (μετοχή μέλλοντος του ιάω – ώ = θεραπεύω) μαρτυρεί αδιάψευστα το σκοπό των αργοναυτικών εκστρατειών, ιαματικόν όχι των σωματικών ασθενειών αλλά της ψυχής και του πνεύματος, της άγνοιας, που γεννά τα «τρία κακά της μοίρας μας», το φόβο, τη βαρβαρότητα και τις προλήψεις.

Βάσι εξορμήσεώς των ήταν και η Κρήτη, διότι «...σφόδρα ευφυώς η νήσος κείται προς τας εφ’ όλην την οικουμένην στρατείας», ως αποκαλύπτει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Β.ΙV 17.3) περιγράφων την εκκίνηση εξ αυτής του Ηρακλή με στρατό και στόλο κατά της Ισπανίας και του τρικεφάλου Γηρυόνη. Την ελληνική καταλυτική παρουσία στον Ειρηνικό Ωκεανό αποδεικνύουν οι μελέτες του καθηγητή του Παν/μίου Χαϊλδελβέργης Nors Josephson («Δαυλός, τ. 169, 170, 213) και οι διά του «Δαυλού» περί του Ελληνικού Ειρηνικού δημοσιεύσεις μας. Αυτές απέδει-ξαν ότι οι χώρες και οι νήσοι του Ειρηνικού δεν ήσαν για του προγόνους μας terrae incognitae.

Την έρευνά μας ενίσχυσε ο Πλάτων διά του «Τιμαίου» Ε25, όπου ο αρχιερέας της Σαΐδος λέγει μεταξύ άλλων στον Σόλωνα: «....πολλά μεν ουν υμών και μεγάλα έργα της πόλεως (σημ.: των Αθηνών) τη <δε> γεγραμμένα, θαυμάζεται, πάντων γε μην εν υπερέχει μεγέθει και αρετή λέγει γαρ τα γεγραμ-μένα, όσην η πόλις υμών έπαυσέ ποτε δύναμιν ύβρει πορευομένην άμα επί πάσαν Ευρώπην και Ασίαν, έξωθεν ορμηθείσαν εκ του Ατλαντικού πελάγους. Τότε γαρ πορεύσιμον ην το εκεί πέλαγος νήσον γαρ προ του στόματος είχεν ο καλείτε, ώς φατε, υμείς Ηρακλέους στήλας η δε νήσος άμα Λι-βύη ην και Ασίας μείζων, εξ ης επιβατόν επί τας άλλα νήσους τοις τότε εγίγνετο πορευομένοις, εκ δε των νήσων επί την καταντικρύ πάσαν ήπειρον την περί τον αληθινόν εκείνον πόντον..» (Δηλ. πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ θαυμάζονται, υπερέχει όμως ένα κατά το μέγεθος και την αρετή λέγουν τα γραπτά μας πόση η πόλη σας κατέστρεψε κάποτε δύναμη, η οποία με ύβρη εξορμήσασα εκ του Ατλαντικού Ωκεανού επορεύετο εναντίον όλης της Ευρώπης και Ασίας. Διότι τότε ήταν πορεύσιμη η εκεί θάλασσα, δηλαδή υπήρχε νήσος προ του στομίου, που σεις καλείτε Ηρα-κλέους στήλες, η δε νήσος ήταν μεγαλύτερη της Λιβύης (Αφρικής) και της Ασίας ηνωμένων, εκ της οποίας ηδύναντο να μεταβούν στις άλλες νήσους οι τότε πορευόμενοι, και εκ των νήσων στην αντι-κρυνή όλη ήπειρο την περί τον αληθή εκείνο Ωκεανό). Αυτά αποκαλύπτουν ότι προ της ήττας των κατά της Ευρασίας στρατευσάντων Ατλάντων υπό των Αθηναίων οι ταξιδεύοντες (πορευόμενοι) έξω του Γιβραλτάρ εύκολα ηδύναντο εκ της Ατλαντίδος να διαπεραιωθούν σε νήσους, εκείθεν δε «στην αντικρυνήν όλην ήπειρον (δηλ. τη Βόρειο και Νότιο Αμερική). Αυτή η σημαντική πληροφορία του Σόλωνος εξηγεί την αναμφισβήτητη ελληνική παρουσία στη βόρεια και νότια Αμερική. Θα ήταν ανεξήγητη μη μετάβαση και επίδραση των εκεί, όταν ζώσα εμφανίζεται αμάχητη στην απείρως δυσχερέστερη προσπέλαση των προγόνων μας στον αντίποδα Ειρηνικό Ωκεανό (χώρες και νήσους του) με ανεξίτηλα τα ίχνη της παρουσίας και επιδράσεώς τους.

 

Το άλυτο μυστήριο: Ποιοί ήσαν οι Ανασάζι;

 

Αλλά ποιοι ήσαν οι Ανασάζι (Anasazi), ποια η διαφορά των εκ των λοιπών κατοίκων, κατά την αρχαιότητα και προ της αποβάσεως του Κολόμβου, της Β. Αμερικής και ιδιαίτερα της περιοχής δράσεώς τους, ποια η γλώσσα, η προέλευ-ση, οι οικισμοί, η αρχιτεκτονική τους, το οδικό και αρδευτικό δίκτυο, η χειροτε-χνία τους κλπ.; Πλείστοι των ερευνητών ανάγουν την παρουσία τους μετά Χριστόν ή κατά την έλευση του χριστιανισμού, άλλοι προ Χριστού. Θεωρούμε ότι οι Ανασάζι  εκπολιτίσθησαν ή υπήρξαν τμήμα του οικουμενικού ελληνι-κού πολιτισμού, αντίστοιχο χρονικώς με την ελληνική «προϊστορία» ή πρω-τοϊστορία.

Ανασάζι: αναλύεται εις Anasa/Zi->Ανάσα/Ζή->/ Άνασσα->Ζήτω η Βασίλισσα, δηλαδή τούτων ηγείτο άνασσα, όπερ πιθανολογεί ότι Anasazi υπό βασίλισσαν ήταν Βασίλειο των Αμαζόνων! Η προϊστορική ύπαρξη βασιλείου των Αμαζό-νων στην Αμερική, εξηγεί την ανεξήγητη ονομασία του μεγίστου ποταμού της αμερικανικής ηπείρου.

Περαιτέρω εντυπωσιακό, ενισχύον τη θεωρία μας, ότι δηλαδή Ανασάζι ήταν το βασίλειο των Αμαζόνων, το αναφερόμενο στην εγκυκλοπαίδεια «Coliers» και στο «National Geographic» είναι το ότι η «κεραμική των  Pueblos», που α-κολουθεί την παράδοση των κεραμιστών Ανασάζι, έχει σχέδια της ελληνικής αρχαίας κεραμικής. Επιπλέον είναι έργο χειρών των γυναικών των φυλών των Pueblos, που πλάθουν τα θαυμάσια αγ-γεία, ως αναφέρεται στη σελίδα 95, τ.10 της «Collier Encyclopaedia».

Ενισχύει την άποψή μας ο 9ος άθλος του Ηρακλέους. Ο Ευρυσθεύς για την κόρη του Αδμήτη ζήτησε τη ζώνη της Ιππολύτης, βασίλισσας των Αμαζόνων. Ο μύθος, ως όλοι οι ελληνικοί μύθοι,έχει συμβο-λική έννοια, την εξής: Η Αδμήτη (=αδόμητη ήτοι αφιλοσόφητη) έρρεπε προς υλικά αγαθά. Η ζώνη της Αμαζόνας, λιτής μαχήτριας, δεν ήταν χρυσή ή αργυρή, κοσμημένη δι’ αδαμάντων, μαργαριτών ή λίθων. Αν υπήρξε, θα ήτο σχοίνινη, εξ υφάσματος ή δέρματος. Επρόκειτο όμως περί γεωγραφικής ζώνης, πλούσιας για την Αδμήτη. Ήταν η ζώνη της Β. Αμερικής, όπου οι Ανασάζι. Ο Ηρακλής διεπε-ραιώθηκε στην Ατλαντίδα και εκείθεν στην καταντικρύ αμερικανική ήπειρο, «...παρατάξει δε μεγά-λη το τε στρατόπεδον των Αμαζόνων κατακόψαι και την Ιππολύτην μετά του ζωστήρος ζωγρήσα-ντα το έθνος τούτο τελείως συντρίψαι» (Διόδωρος Σικελιώτης). Οι Αμαζόνες, για να περισωθούν, κατέφυγαν στον τούτου ένεκεν κληθέντα Αμαζόνιο.

Ερευνητές επιστήμονες των Η.Π.Α. γράφουν: «ευρισκόμεθα στα ίχνη πλέον ανεπτυγμένου προϊ-στορικού λαού, τον οποίον καλύπτει πέπλος μυστηρίου». Αυτόν τον πέπλο επιχειρούμε να ανασύ-ρουμε.

 
Οι Ινδιάνοι Ναυάχος και η γλώσσα Αθαπάσκαν

 

Η ινδιάνικη φυλή με όνομα Navahos - Ναυαγοί, που προέρχεται από μη Ινδιάνους, αφού αυτοί δεν έπλεαν στη θάλασσα αλλά με καγιάκ (δερμάτινες ελαφρές λέμβους) διαπλέουν λίμνες και ποτα-μούς, προφανώς προήλθε λόγω επαφής με ναυαγούς Αργοναύτες εκπολιτιστές. Τιμητικά οι σω-τήρες τους Ινδιάνοι έλαβαν την ονομασία Ναυάχος. Του αρχηγού των Αργοναυτών Ιάσονος, Ηρα-κλέους ή άλλου τινός ουδέποτε πρόφεραν το όνομα ως ιερό, αλλά τον εκάλουν (ιερώνυμο) jeronymo. Για τούτο ο τελευταίος μέγας αρχηγός τους εκλήθη Jeronymo. Σημειωτέον ότι ο αρχηγός Jeronymo με τον Natchez (Απάτσι), παράνομοι όντες, φωτογραφήθηκαν στο στρατόπεδο του πρώτου στο Tombstone της Αριζόνας (Εγκυκλοπαίδεια «Colliers» σελ. 85, τ. 10).

Οι Ναυάχος ανεύρον τους οικισμούς των Ανασάζι, σιωπηλούς και έρημους επί αιώνες, όταν περι-πλανώμενοι κατέλαβαν μέγα μέρος  της χώρας τους. Θεωρούντες τα θλιβερά κατάλοιπα πίστευσαν ότι «οικοδομήθηκαν από aliens - αλλοδαπούς αρχαίους»,  τους Ανασάζι Anasazi  (στη γλώσσα των Αθαπάσκαν).

Εξεταστέα η λέξη Athapaskan: ποια η προέλευση και σημασία της; Athapaskan >  Atha > paskan > Atha(na)paskan > Atha(na)faskan > Αθα(να)φάσκων > φάσκων Αθανα (Αθάνα: θεά σοφίας και πολε-μική, φέρουσα περικεφαλαία, αιγίδα, ασπίδα και δόρυ), ή Atho/paskan > Athos/faskan (Athos επώνυ-μον του Διός), (οράτε βάσκω > φάσκω εις Ιακ. Θωμόπουλου «Πελασγικά»). Η λέξη συνεπώς Αθαπά-σκαν επιβεβαιοί την προφανή ερμηνεία μας για τη σύνθετη ελληνική λέξι Ανασάζι.Συνεπώς η μνή-μη των Ναυάχος (μαθητών των Ναυαγών Αργοναυτών) ορθώς συνδέει ως παράλληλες έννοιες τους Ανασάζι με τη γλώσσα Αθαπάσκαν, δηλ. τη γλώσσα της σοφίας, της Αθηνάς ή του Άθω, Άθω-νος, επιθέτου του Ζηνός – Διός (ονομ. Δεύς > Deus), επιβεβαιουμένης έτσι της ελληνικότητας της αναλυθείσας ονομασίας Ανασάζι.

Οι Ανασάζι στην Mesa Verde του Κολοράντο έκτιζαν στους οικισμούς τους (pueblos) επί υψηλών λό-φων πολυώροφα κτίρια πλησίον ή εφαπτόμενα αποκρήμνων βράχων. Αυτές οι αρχαίες τεχνοτροπί-ες επιτυχώς αντεγράφησαν από τους συγχρόνους κεραμιστές Pueblos.

Εκτός των Ανασάζι πολλές άλλες μαρτυρίες έχομε της παρουσίας των Ελλήνων στη Β. Αμερική και της μεγίστης πολιτιστικής τους επιδράσεως επί των γηγενών.

 

Βιβλιογραφία

1. Περιοδικό «National Geographic», vol. 162, No 5  Νοεμβρίου 1982, σελ. 554-606.

2. Πλάτων, «Τίμαιος», έκδοσις «Παπύρου».

3. Λεξικόν «The Wold of Man» (τόμος 11, σελ. 77) απ’ όπου ελήφθη και μεταφράσθηκε από το «Museo dell Huomo», Copyright 1964 των Fratelli Fabbri, editori, Milan Italy.

4. Λεξικόν «Man, Myth and Magic».

5. Λεξικόν «Colliers Encyclopaedia», τ.10, λ. Indian tribes

6. Απολλόδωρος, «Βιβλιοθήκη»  vol. 1, σελ. 202-204.

7. Διόδωρος Σικελιώτης, τόμος ΙΙ 46.3-4, έκδοσις Loeb Heinemann.

8. Λεξικόν «Lidell & Scott».

9. Ιάκωβος Θωμόπουλος, «Πελασγικά», 1912.

Η λέξη "ΑΝΑ-ΣΑΖΙ" σημαίνει στην γλώσσα των Ναβάχο "ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΚΕΙ-ΝΟΙ" .  Σήμερα οι Χόπι είναι οι κάτοικοι των περιοχών των «Ανασάζι» που εθνικά και πο-λιτιστικά διαφέ-ρουν από τους άλλους ινδιά-νους γείτονές τους.Οι Ανα-σάζι έχτισαν ακροπόλεις και φρούρια όμοια με εκείνα των Μυκηναίων , κατασκεύασαν δρόμους , αμφιθέατρα και αρδευτικά έργα. Έκαναν ηλιακές παρατηρήσεις και κατασκεύαζαν πήλινα αγγεία και σκεύη πα-ρεμφερή προς εκείνα της Ελληνικής γεωμετρικής περιόδου.
Τα σύμβολα και σχέδια των Ανασάζι που είναι σκαλισμένα πάνω σε πέτρες , τα κεραμικά σχέδια και ιδιαίτερα οι μύθοι που διασώζουν οι Χόπι , φωτίζουν αυτά που για τους «ειδικούς» φαντάζουν σαν "άλυτα μυστήρια". Ο Γάλλος συγγραφέας Pierre Honnore παρατηρεί ότι "η γραφή των Μάγια είναι εντελώς όμοια με την Μινωϊκή γραμμική Α' . Πιθάρι Κρητικής προέλευσης που βρέθηκε στο Μπίμινι δημιουργεί ένα αναπάντεχο δήθεν «αίνιγμα». Χάλκινοι διπλοί Κρητικοί πελέκεις βρέθηκαν στο Ουι-σκόνσιν και το Οχάϊο των ΗΠΑ. (Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά;)
Επιστρέφοντας στους Ανασάζι ,συναντάμε τα γνωστά Ελληνικά σύμβολα ( σπειροειδής κυματοει-δής κύκλος , μαίανδρος οφιοειδής , μέδουσα κλπ.),τα οποία βρίσκουμε παντού στην Εσπερία (Εσπε-ρία = η χώρα που βρίσκεται εκεί που δύει ο ήλιος ).
Τελειώνοντας να προσθέσουμε ότι στους μύθους των Χόπι συναντάμε πολλές ομοιότητες με τους αρχαιοελληνικούς μύθους

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος - Συγγραφέας

Μελέτιος Σπ. Σιδέρης

Ανάρτηση του Γιώργου Ζωίτση στην fb ομάδα ΑΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ ( ΛΙΑΤΑΝΙ ) ΒΟΙΩΤΙΑΣ στις 24 Νοεμβρίου 2018
( https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10215662908619542&set=gm.10156465858030081&type=3&theater&ifg=1 ):

Αναδημοσιεύουμε το τεκμήριο που μοιράστηκε μαζί μας η Κα Αντωνία Νίκα, προκειμένου να είναι ορατό από όλα τα μέλη της ομάδας και την ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική προσφορά της.
Πρόκειται για φωτογραφία ενός ακόμη Λιαταναίου ήρωα που έπεσε μαχόμενος στο ύψωμα Σέντελι, βόρεια της Κλεισούρας στις 10 Μαρτίου 1941. 
Ο στρατιώτης ΜΕΛΕΤΙΟΣ Σπυρίδωνος ΣΙΔΕΡΗΣ γεννήθηκε στον Άγιο Θωμά το 1917. Κατατάχθηκε με την κλάση του 1937 και ανήκε στον 2ο λόχο του 28ου Συντάγματος Πεζικού.

7 Δεκεμβρίου 1912, Η απελευθέρωση της Κορυτσάς

Η Απελευθέρωση της Κορυτσάς...

  Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ

*  Η Κορυτσά «Το Παρίσι των Βαλκανίων», όπως προσφυώς ονομάστηκε, και η ύπαιθρος χώρα που την περιβάλλει, για αιώνες παραμένει σιωπηλή στην ατελεύτητη ροή των χρόνων.
Οι Κορυτσαίοι και γενικά η «Εθνική Ελληνική Μειονότητα» έχουν σαφή συναίσθηση της ύπαρξής τους και εκπεφρασμέ-νη αντίληψη της διαφοράς από το αλβανικό υπόστρωμα. Η ελληνική συνείδηση είναι εκείνη που τους διαφοροποιεί. Το αποκλειστικό κριτήριο της εθνικότητας δεν αποτελεί μόνο η γλώσσα, αλλά το εθνικό φρόνημα, η εθνική συνείδηση. Η συσκότιση αυτής της αλήθειας δημιουργεί παραπλανήσεις και αλλοιωμένες εντυπώσεις.
Ο 19ος αιώνας βρίσκει την Κορυτσά με καθαρή ελληνική συνείδηση η οποία προσδιορίζεται από την εκπαίδευση, τη γλώσσα, την ορθοδοξία, τις παραδόσεις και τις διαχρονικές ελληνικές αξίες. Η εκπαίδευση παρουσιάζει αυξημένη δυνα-μική και τα σχολεία της Κορυτσάς γίνονται φυτώρια της ελληνικής παιδείας, σε αντίθεση με τα αλβανικά σχολεία, τα ο-ποία ποτέ δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν από έλλειψη μαθητών και δασκάλων και όταν κατόρθωσαν να λειτουργήσουν σχολεία, λειτούργησαν χάρη στη συμπαράσταση του ξένου παράγοντα.
Η πόλη έφτασε στο απόγειο της ακμής της χάρη στους Έλληνες καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Αποτελούσε το κέντρο της ελληνικής κίνησης και ζωής. Η φιλοπατρία των Κορυτσαίων και η επιθυμία τους για ίδρυση και λειτουργία ελληνικών σχολείων τους οδήγησε στη σύσταση του περίφημου «Λάσου», του ειδικού δηλαδή κοινοτικού ταμείου που είχε ως κύριο σκοπό τη συντήρηση των σχολείων και τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας τους.
Η φιλοπατρία αυτή μεταγγίζεται στις ψυχές των απόδημων Κορυτσαίων, οι οποίοι με τις προσφορές και ενισχύσεις τους, προσέβλεπαν σε ευτυχή διέξοδο από τα δεινά. Στο σύντομο αυτό άρθρο δεν θα αναφερθούμε στην ίδρυση και την ακμή της πόλης, στη διοίκηση, τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, στην προσφορά της εκκλησίας, στην εκπαίδευση, στους ευεργέ-τες, στη συμμετοχή των Κορυτσαίων στα προεπαναστατικά κινήματα και την προσφορά τους στην Επανάσταση του 1821, ούτε και στους νεότερους αγώνες για την απόκτηση της ελευθερίας τους. Θα περιοριστούμε σε δύο σημαντικές χρονολογίες, οι οποίες σημάδεψαν την πορεία της πόλης. Η πρώτη χρονολογία αναφέρεται στη διάρκεια των Βαλκανι-κών πολέμων και η δεύτερη κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Α) 7 Δεκεμβρίου 1912
Η Κορυτσά απελευθερώθηκε από την οθωμανική δουλεία πριν από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Η οθωμανική αυτοκρατορία είχε καταστεί ετοιμόρροπη και πλησίαζε το τέλος της. Κληρονόμοι της οι παλιοί ραγιάδες, τα Βαλκανικά κράτη. Έπειτα από αμφίρροπους α-γώνες απελευθερώνονται οι σκλάβοι και αποκτούν την ελευθερία τους.
Το χρονικό της απελευθέρωσης της Κορυτσάς έχει ως εξής: Τα τουρκικά στρατεύματα υπό τον Τζαβήτ Πασά, μετά την απελευθέ-ρωση της Καστοριάς, οπισθοχώρησαν στην Κορυτσά. Ο ελληνικός στρατός με τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Δαμανιό, έπειτα από σκληρές μάχες έκαμψαν την αντίσταση των Τούρκων. Το πρωί της 7ης Δεκεμβρίου 1912 το 12ο Σύνταγμα της 3ης Μεραρχίας έμπαινε θριαμβευτικά στην πόλη. Τα υπολείμματα του στρατού του Τζαβήτ Πασά αποσύρονταν προς την Ερσέκα και Μπορύβα.
Οι κάτοικοι της Κορυτσάς υποδέχτηκαν με θερμές εκδηλώσεις τους απελευθερωτές. Ο Μητροπολίτης Γερμανός, οι πρόκριτοι της πόλης και όλοι οι κάτοικοι βγήκαν να προϋπαντήσουν τους Έλληνες στρατιώτες. Μετά από αιώνες σκλαβιάς και ανείπωτης ταπείνωσης πανηγύριζαν την Ανάστασή τους. Στα τέλη του Ιανουαρίου 1913 διορίστηκε ο πρώτος Έλληνας διοικητής στην Κορυτσά, ο Πέτρος Καψαμπέλης.
Νέο κύμα χαράς και ενθουσιασμού σκέπασε την Κορυτσά όταν στις 3 Μαρτίου επισκέφτηκε την πόλη ο τότε διάδοχος Γεώργιος. Δυστυχώς όμως παρ’ όλους τους αγώνες των Κορυτσαίων, το μοιραίο δεν αποτράπηκε. Πυκνά μαύρα σύννεφα παρουσιάστηκαν στον ορίζοντα. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις απεφάσισαν η Κορυτσά να περιέλθει στην επικυ-ριαρχία της Αλβανίας. Η Κορυτσά όπως και τα άλλα Ελληνικά τμήματα του Αργυροκάστρου και των Αγίων Σαράντα, αποτέλεσε μέρος του νεοσύστατου αλβανικού κράτους.

Β) 22 Νοεμβρίου 1940
Η ιστορία επαναλήφθηκε μετά από 28 χρόνια, όταν ο ελληνικός στρατός απωθούσε τα ιταλικά στρατεύματα του Ρωμαίου ψευδοκαίσαρα από το Ηπειρωτικό έδαφος και απελευθέρωνε τη μια μετά την άλλη τις βορειο-ηπειρωτικές πόλεις. Στις 22 Νοεμβρίου 1940 τμήματα του ελληνικού στρατού εισέρχονται απελευθερωτές της Κορυτσάς. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και ζητωκραύγαζε: «Πήραμε την Κορυτσά». Η απε-λευθέρωση της Κορυτσάς ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του ελλη-νικού στρατού στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο.
Την πόλη της Κορυτσάς την υποστήριζαν ισχυρές ιταλικές δυνάμεις (Μεραρχία Τριέστι Πιεμόντε Βενέτσια – Αρέστο με δύο τάγματα μελανοχιτώνων – με το τάγμα των Βερσαλιών και ένα τάγμα Αλβανών).
Ο αγώνας για την κατάληψη της Κορυτσάς κράτησε οχτώ μέρες και ήταν πολυαίμακτος. Πρώτος αξιωματικός που εισήλ-θε στην πόλη ήταν ο Ιωάννης Μεργέτης. Σύμφωνα με έκθεσή του η επίθεση του Ελληνικού στρατού άρχισε στις 14 Νο-εμβρίου αιφνιδιαστικά. Στην πρώτη επίθεση συνελήφθησαν και οι πρώτοι 40 Ιταλοί. Μέχρι τις 21η Νοεμβρίου η επίθεση εξακολουθούσε. Αιχμαλωτίζεται ένα ιταλικό τάγμα, ένα ορεινό χειρουργείο και άλλο πολεμικό υλικό.
Στις 7.45’ της 22ης Νοεμβρίου το τάγμα του Αθανασίου Παλαιοδημόπουλου μπαίνει στην Κορυτσά και λίγα λεπτά αργό-τερα ο Συνταγματάρχης Ιωάννης Μεργέτης, ο οποίος ανεκοίνωσε με ένα λιτό σήμα στην 9η Μεραρχία την κατάληψη της Κορυτσάς. Το σχετικό σήμα είναι το εξής: «Ώρα 7.45’ ημέτερον απόσπασμα κατέλαβε Κορυτσά. Ι. Μεργέτης. Συνταγμα-τάρχης».
Το σήμα έφτασε σύντομα στην κυβέρνηση. Με ειδική ανακοίνωση η κυβέρνηση γνωστοποίησε στον ελληνικό λαό την απελευθέρωση της Κορυτσάς. Ο λαός των Αθηνών και ολόκληρος ο ελληνισμός πανηγύρισε με ενθουσιασμό την απε-λευθέρωση της πόλης. Η Κυανόλευκη κυμάτιζε στο Διοικητήριο της Κορυτσάς και σκόρπιζε συγκίνηση. Οι θυσίες και το αίμα που χύθηκε άφθονο, προς στιγμή λησμονήθηκαν και άκρατος ενθουσιασμός κατέλαβε τον λαό.
Με διθυραμβικούς τίτλους οι εφημερίδες των Αθηνών ανήγγειλαν την προέλαση του ελληνικού στρατού και την απελευ-θέρωση της Κορυτσάς. Ο Παύλος Παλαιολόγος απεσταλμένος του «Ελεύθερου Βήματος» στο μέτωπο απέστειλε την παρακάτω ενθουσιώδη ανταπόκριση:
«ΜΕΤΩΠΟΝ ΗΠΕΙΡΟΥ, 22 Νοεμβρίου (του απεσταλμένου μας). Η Ήπειρος ολόκληρος εις μίαν ψυχήν πανηγυρίζει ενθουσιωδώς την κατάληψιν της Κορυτσάς. Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, εθναπόστολος, περιερχόμενος το μέτωπον, με ησπάσθη ψιθυρίζων: «Ωμίλησεν ο θεός. Ούτοι εν άρμασιν, ούτοι εν ίπποις, ημείς εν’ ονόματι θεού». Οι στρατιώται αγκαλιάζουν αλλήλους. Με ψυχήν πλημμυρισμένην από συγκίνησιν και υπερηφάνειαν, συγκεντρώνω από τραυματίας αξιωματικούς στοιχεία από τας προχθεσινάς και χθεσινάς μάχας εις το μέτωπον της Ηπείρου.Χρειάζεται νέος Όμηρος δια την περιγραφήν της σημερινής εποποιίας. Ζώμεν εις μίαν ατμόσφαιραν μέθης και παραληρήματος».
Αυτά για να θυμόμαστε και να μην ξεχνούμε. Μπορεί το όνειρα να ναυάγησαν, οι ελπίδες όμως και οι προσδοκίες των Κορυτσαίων παραμένουν.

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (Καθημερινή εφημερίδα της Ηπείρου,22/11/2014)

https://www.proinoslogos.gr/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B1/28201-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%84%CF%83%CE%AC%CF%82

Φάκελος: Πολυτεχνείο 1973

Φάκελος: Πολυτεχνείο 1973

Στην παρούσα ενότητα περιλαμβάνονται τα μόνα ως τώρα επίσημα πορίσματα για το θέμα από τις Ελληνικές κυβερνήσεις,μια προσωπική επιστημονική σχετική σχολική έ-ρευνα και άλλο ένα κείμενό μου για το ζήτημα: 

1. Το πόρισμα Δημ. Τσεβά (1974)

2. Το πόρισμα Γ. Σαμπάνη (1982)

3. Γιάννης Βασ. Πέππας, Μια σχολική δημοσκόπηση για την γιορτή του Πολυτεχνείου (1994)

4. Γιάννης Βασ. Πέππας, Η γιορτή του Πολυτεχνείου.