Ένα αρβανίτικο παραμύθι

 

Το παραμύθι που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό ΑΘΗΝΑ το 1934 (τόμος 43ος) από τον Σαλαμίνιο Πέτρο Φουρίκη,μαζί με άλλα παραμύθια από το Λιόπεσι,τα Σπά-τα,το Κορωπί,το Μαρκόπουλο,τα Καλύβια Κουβαρά,το Κριεκούκι,τα Βίλια και την Μάνδρα και ήταν μέρος ευρύτερης μελέτης του.

Ο Πέτρος Φουρίκης κατέγραψε τα παραμύθια αυτά όπως του τα διηγήθηκαν ηλικιω-μένοι Αρβανίτες και Αρβανίτισσες και τα δημοσίευσε στο περιοδικό αυτό παραθέτο-ντας στην αριστερή σελίδα το αρβανίτικο κείμενο με λατινικά στοιχεία και στη δεξιά σελίδα το ελληνικό κείμενο.

Διαβάστε το ελληνικό κείμενο του παραμυθιού Ε ΜΠΟΥΚΟΥΡΑ Ε ΔΕΟΥΤ (η όμορφη της γης),που όπως γράφει ο Πέτρος Φουρίκης,του το είπε εξηντάχρονη γυναίκα της Κούλουρης,η οποία δεν είχε ταξιδέψει έξω από το νησί αυτό^• και είμαστε σίγουροι πως θα εκτιμήσετε τον πλούτο της φαντασίας των Αρβανιτών και της θεματογραφίας των αρβανίτικων παραμυθιών.

Κάντε λήψη του παραμυθιού πατώντας εδώ 

γ. β. πέππας

Οι Έλληνες Αρβανίτες και η ιστορική σύγχυση γι΄ αυτούς…

 

  Οι Έλληνες Αρβανίτες και η ιστορική σύγχυση γι΄ αυτούς…

 Εδώ και μια δεκαετία γεμάτη με διαδικτυακές δημοσιεύσεις,εργασίες και βιβλία μου επιχειρώ να αναδείξω πτυχές απ΄ την ιστορία,την λαογραφία και τον γλωσσικό κώδι-κα των Ελλήνων Αρβανιτών.Έχει σωρευτεί ένα πρόβλημα πάνω σ΄ αυτό το κομμάτι του λαού μας,καθώς έχει διαχυθεί γι΄ αυτούς κάποια εντύπωση ότι τάχατες είναι εξελληνισμένοι αλλοεθνείς (αλβανοί).Πρόκειται για βλακεία ολκής: άλλο οι Έλληνες Χριστιανορθόδοξοι Αρβανίτες της Ηπείρου κι άλλο οι νεφελώδεις Μουσουλμάνοι Σκιπετάρ,επήλυδες στην ανατολική Αδριατική.Για όσους δεν έχουν διαμορφώσει ακό-μα γνώμη θα συνιστούσα να ξεκινήσουν την μελέτη με Μαρία Μιχαήλ-Δέδε

 (https://arvanitika.blogspot.com/2014/11/blog-post_58.html),

Αχιλλέα Λαζάρου

(https://arvanitika.blogspot.com/2019/05/1992-pdf.html -

https://www.youtube.com/watch?v=12ux0QbUffQ)

και,ας μου επιτραπεί,το βιβλίο μου ΑΡΒΑΝΟΝ

(https://arvanitika.blogspot.com/2022/06/2022.html)

που ανέβασα στο διαδίκτυο τον Ιούνιο του 2022.Πάνω σ΄ αυτήν τη σύγχυση έχει χτίσει πύργο της Βαβέλ η ανθελληνική προπαγάνδα και ζητάει «μεγάλες αλβανίες».Δυστυ-χώς,κι από σοβαρά –υποτίθεται- χείλη ακούμε τις ίδιες σκόρπιες ανοησίες.Είναι γεμάτο το «Γιουτιούμπ» με ομιλίες των σεβαστών –κατά τ΄ άλλα- κυριών Ελένης Αρβελέρ και Μαρίας Ευθυμίου που,όταν αποκάνουν με την δογματική ινδαλματοποίηση της κατα-σκευής του ινδοευρωπαϊσμού,φροντίζουν να είναι «πολιτικά ορθές» υπογραμμίζοντας στο απληροφόρητο κοινό τους ότι οι Έλληνες ήρθαν απ΄ αλλού κι ότι τούτος ο σημε-ρινός ελληνικός λαός είναι επαινετό κράμα λογής προσμείξεων… Τόσο ωραία…!

Η ανωμαλία του πράγματος ξεκινά απ΄ τον 19^ο αι.,μετά την δημιουργία  ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους.Το 1821 δεν το κάναμε για ν΄ απελευθερώσουμε Πελοπόννησο, Ρούμελη,Εύβοια,Κυκλάδες και Σποράδες,μα κάθε τόπο ελληνικό.Ανάμεσα στα μέρη μας που παρέμειναν σκλαβωμένα ήταν και η Ήπειρος,στην φυσική της επικράτεια ως την αρχαία Επίδαμνο.Σ΄ αυτά τα περήφανα χώματα ζούσαν δραστήριοι Έλληνες (ζουν και σήμερα) και οι απροσδιόριστης προέλευσης Σκιπετάρ.Θα κόντευε να τελειώσει  αυτός ο αιώνας (19^ος) ώσπου να συρθεί αυτός ο ακατάτακτος σκιπετάρικος πληθυσμός σε αναζήτηση μιας εθνικής ταυτότητας (Συνέδριο στο Πρίζερν,1878).Ως τους Βαλκανι-κούς πολέμους (1912-13),δηλαδή 80 χρόνια μετά την ανεξαρτησία,η Ελλάδα (Κυβερνή-σεις,φορείς,διανοούμενοι κι ο απλός λαός) δεν έπαψε να καλλιεργεί ποικιλόμορφα το κλίμα για την ενσωμάτωση και αυτών των εδαφών (με τους πληθυσμούς τους) στον εθνικό κορμό.Γινόταν λόγος για Αλβανία (ένα άλλο όνομα της περιοχής,ελληνολατι-νικής προέλευσης,που προέκυψε από ιστορικές συγκυρίες) και φυσικά για Αλβανούς. Αλλά όταν ανέφεραν Αλβανούς τον 19^ο αι.,δεν εννοούσαν τους σημερινούς Αλβα-νούς,γιατί απλώς τότε ΔΕΝ υπήρχε ούτε Αλβανικό κράτος ούτε Αλβανικό έθνος.Ο προσδιορισμός ήταν καθαρά γεωγραφικός και δήλωνε τους Έλληνες της Ηπείρου.Για τους άλλους (Σκιπετάρ),η σταθερή επιδίωξη της ελληνικής πλευράς ήταν να χρησι-μεύσουν ως επιβοηθητικός μοχλός στην εκδίωξη της Οθωμανίας απ΄ την περιοχή και σε καμμία περίπτωση να μην ξαναγίνουν όργανα των Τούρκων,άλλη μια φορά Τουρκαλβανοί δηλαδή.Σε αυτήν την στόχευση είχαν διατυπωθεί μάλιστα,από ελ-ληνικά χείλη,θολές ουτοπίες για ενδεχόμενη σύσταση ελληνοαλβανικής ομοσπονδί-ας.Διπλωματικοί επί χάρτου ακροβατισμοί και τίποτα περισσότερο.Έτσι είχαν τα πράγματα.

Η διαβρωτική προς την Ελλάδα προπαγάνδα σήμερα,διαστρέφει τα δεδομένα.Πα-ραφράζει όλες τις τότε αναφορές σε Αλβανούς σε δήθεν κραταιά απόδειξη σκιπετά-ρικου έθνους,κάτι που δεν ισχύει.Κανείς απ΄ τους Έλληνες τότε,που χρησιμοποιούσε τον όρο Αλβανός σε γραπτά του,δεν φανταζόταν (προφανώς) ότι αυτά τα κείμενά τους θα χρησιμοποιούνταν έναν αιώνα (και περισσότερο) αργότερα στην φαρέτρα της ανθελληνικής διαπλοκής.Είναι αλήθεια όμως,ότι στην σύγχυση συνέβαλε η αφέλεια και κυρίως η ανεπάρκεια τοτινών συγγραφέων.Ένας απ΄ αυτούς ήταν ο πανεπιστημι-ακός Π. Φουρίκης που,αν και αρβανίτικης καταγωγής,δεν κατάφερε να ξεχωρίσει Αρβανίτες και Σκιπετάρ… Αποτέλεσμα: να καταλήξει το έργο του ως μπαϊράκι στους αλβανόφρονες και σε λογής θιασώτες του αναθεωρητισμού.

Μετά το 1980 ξεκινάει η κύρια φάση μειονοτικοποίησης των Ελλήνων Αρβανιτών.Ο υπονομευτικός μηχανισμός της θα ανασύρει απ΄ το χτες τα προαναφερθέντα στοι-χεία,που άλλα εννοούσαν όταν γράφτηκαν τότε κι αλλιώς τα παρουσιάζουν αυτοί σήμερα,και θα προσπαθήσει μ΄ ένα κύμα συντονισμένων εκδόσεων βιβλίων,βιβλιαρα-κίων και δίσκων να προκαλέσει ένα ντόρο αποδιοργάνωσης.Η ολιγοσέλιδη (ο θεός να τη΄ν κάνει…) εργασία του Αλέξανδρου Ηρ. Γέροντα Οι Αρβανίτες της Αττικής,που κυκλοφόρησε το 1984 και παρουσιάζεται παρακάτω,δεν γνωρίζω αν συνειδητά εντάσ-σεται σε μία διαδικασία διαστρέβλωσης των ιστορικών πληροφοριών ή (μάλλον αυτό συμβαίνει) αποτελεί ατυχέστατη απόπειρα κάποιου αδαούς,χωρίς το αναγκαίο επι-στημονικό εκτόπισμα,να παραστήσει τον Ιστορικό.

Απ΄ το εξώφυλλο κιόλας καταλαβαίνεις τι θα περιέχεται στο εσωτερικό… Το σκίτσο μιας κακομούτσουνης,σχεδόν αποκρουστικής,μοχθηρής φάτσας φανερώνει τις αντιλή-ψεις των δημιουργών της έκδοσης.Ενώ το υπό πραγμά-τευση (λέμε τώρα…) ζήτημα έχει να κάνει με κάτι οικείο υποτίθεται,ένα κομμάτι του λαού μας,η απωθητική φι-γούρα του εξωφύλλου προδιαθέτει και προετοιμάζει τον αναγνώστη για κάτι άφιλο,κάτι άλλο,κάτι ξένο.Τα λε-πτά σημεία της σημειολογίας χρησιμοποιούνται με μα-στοριά… Στο εσωτερικό βασιλεύει το απόλυτο ντιριντά-χτα: παραποίηση δεδομένων,παντελής ανυπαρξία κρι-τικού ελέγχου των πηγών,παραετυμολογήσεις,απουσία μεθοδολογίας,λάθη σε σοβαρά σημεία έως και σε ε-πουσιώδη (παράδειγμα για το τελευταίο,στη σελ. 28: …τοπωνυμίαι … όπως η «Θράσιζα» …του χωρίου Βαρνάβα του Δήμου Μαραθώνος… Στον Βαρνάβα,χωριό που γεν-νήθηκα,δεν υπάρχει τέτοια περιοχή).Για να αποκαταστήσει κανείς το όργιο αδυνα-μιών,σφαλμάτων,στρεβλώσεων και οιονεί λαθροχειριών που πλατσουρίζουν στις 34 σελίδες του τομιδίου θα έπρεπε να συντάξει μελέτη,πράγμα αδύνατο,αλλά και α-χρείαστο,καθότι αν ασχοληθείς με το αβάσιμο,το κακότροπο και το ασόβαρο μοιάζει σαν να το νομιμοποιείς και να του δίνεις αξία.Απλώς,προσπερνάς… Ο αχταρμάς αυτού του ανώφελου εγχειρήματος καταγράφεται στις σελίδες 31-32,λίγο πριν το τέλος,όπου ο συγγραφέας,προφανώς χωρίς να το αντιλαμβάνεται,δηλώνει τις κραυγαλέες αντι-φάσεις του κειμένου του,την σύγχυση που διαρρέει μέσα απ΄ τις γραμμές του σε μια υ-ποσυνείδητη,θαρρείς,δήλωση συγγνώμης για το προηγηθέν αλαλούμ και μια εν τέλει αυτοαναίρεση όλης αυτής της αντιεπιστημονικής σούπας: Οι Αλβανόφωνοι ούτοι ελλη-νοηπειρωτικοί πληθυσμοί εύρον φιλοξενίαν εις τα αττικά χωρία εις τα οποία είχον μεν οι χωρικοί τους «Πρωτογέρους» των, αλλ' είχαν συνάμα και τους φοβερούς ιππείς «σπαχή-δας» των οποίων κυρίως απέβησαν αρχικώς καλλιεργηταί. Ήσαν όμως προς τούτοις και «Κολλήγοι» των Μοναστηριών και τινων ιδιωτών γαιοκτημόνων, δι' ειδικούς λόγους αποκτησάντων το δικαίω­μα τούτο.Αφ΄  ετέρου εκτάσεις απέραντοι χαρακτηριζόμεναι υ-πό το όνομα «Ζευγάρια» και χωρία ολόκληρα ήσαν ιδιοκτησίαι Τούρκων κατοίκων Αθη-νών,«Αγιάνηδων» λεγομένων, ή και τινων εκ των επι­σήμων του τόπου Ελλήνων διατελού-ντων υπό ξένην προστασίαν.

Τας απεράντους αυτάς εκτάσεις, οι κτηματίαι παρεχώρησαν προς τους ομοθρήσκους Αλβανούς πρόσφυγας διά να τας καλλιεργώσιν επί συμφωνία, κατά την διατηρημένην και μέχρι της σήμερον συνή­θειαν, επειδή όμως οι Αλβανοί ούτοι ετύγχανον παρά τοις Τουρκαλ­βανοίς κάποιας συμπαθείας διά το ομόφυλον και ομόγλωσσον, τούτου ένεκα ηναγκάσθησαν και οι λοιποί Έλληνες χωρικοί να συμμορφω­θώσι κατά την ενδυμασίαν, τα ήθη και την διάλεκτον με τους συνοί­κους των Αλβανούς προς αποφυγήν οπωσούν σκλη-ρών απανθρωπιών των διαρπαζόντων. Προσέτι δε, επειδή  οι παρά του Βοεβόδα Αθηνών διοριζόμενοι Επιστάται διά την είσπραξιν των φόρων, ήσαν ως επί το πλείστον Τουρκαλ-βανοί, οι εντόπιοι χωρικοί, καθό γεωργοί άπαν­τες, διά να διατηρώσιν αγαθάς μετ' αυτών σχέσεις, προς το συμφέρον των εννοείται, ηναγκάζοντο ολίγον κατ΄  ολίγον να εξαλβανί-ζωνται κατά πάντα^• τελευταίοι δε εκ των εξαλβανισ0έντων ήσαν οι χωρικοί των πλησίον της πόλεως Αθηνών κειμένων χωρίων Μενιδίου, Κου­κουβαούνων και Αμαρουσίου, οίτινες παρεδέχθησαν τον αλβανισμόν μόλις περί τα μέσα της ιη' εκατονταετηρίδος^• εν τούτοις όμως δεν εγκα­τέλειψαν ούτοι την πάτριον αυτών διάλεκτον, αλλά πάντες οι κάτοικοι αυτών και όλων των λοιπών χωρίων της Αττικής, ωμίλουν ανέκαθεν εκτός της Αλβα-νικής και την ελληνικήν γλώσσαν, όπως την λαλούσι και οι κάτοικοι της πόλεως, επί πλέον μάλιστα φυλάττουσιν ενίοτε φράσεις τινάς και ιδιωματισμούς της παλαιάς Αττικής διαλέκτου. Σήμερον όμως αι νέαι γενεαί γαλουγηθείσαι εν τη ελευθέρα Ελλάδι, ελαχίστας παρεφθαρμένας ξένας λέξεις προφέρουν. Εκτός δε της γλώσσης, οι κάτοικοι των χωρίων της Αττικής, την ψυχήν, την σκέ­ψιν και το αίσθημα, είναι καθαροί Έλληνες, αγωνισθέντες επαξίως καθ' όλους τους εθνικούς αγώνας παρά το πλευρόν των Ελλή-νων.

Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε μία τάξη: οι Αρβανίτες αρχικά αποκαλούνται ελ-ληνοηπειρωτικοί πληθυσμοί,αλλά λίγες σειρές παρακάτω το αλλάζει: ομοθρήσκους Αλβανούς πρόσφυγας και οι Αλβανοί ούτοι ετύγχανον παρά τοις Τουρκαλ­βανοίς κάποιας συμπαθείας διά το ομόφυλον και ομόγλωσσον. Επομένως,εκτός από Χριστιανούς «Αλβα-νούς» υπήρχαν και Τουρκαλβανοί,τσιράκια των Τούρκων μάλιστα,καθώς οι διοριζόμε-νοι Επιστάται παρά του Βοεβόδα Αθηνών διά την είσπραξιν των φόρων, ήσαν ως επί το πλείστον Τουρκαλβανοί. Όλοι αυτοί οι Χριστιανοί Ελληνοηπειρώτες που ήσαν ταυτο-χρόνως …και Αλβανοί,μαζί με τους καημένους τους ντόπιους Έλληνες (α…υπήρχαν και τέτοιοι;) στο τέλος εξαλβανίστηκαν όλοι,έγιναν άλλος λαός,άλλο έθνος !!! Μάλλον σ΄ αυτό δεν συνήργησε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος,γιατί ως γνωστόν οι Σκι-πετάρ-Τουρκαλβανοί ήσαν Μουσουλμάνοι.Ο συγγραφέας μας αφήνει στο σκοτάδι για το πώς συνέβη το επιβλητικό θαύμα αυτής της συλλογικής μεταμόσχευσης εθνικής συνείδησης… Όλοι αυτοί οι ελληνικοί πληθυσμοί που εκουσίως ή ακουσίως (δεν θα τα χαλάσουμε…) υπέστησαν ολική διανοητική και ψυχική μεταστροφή και που μέσα στις αλβανικούρες τους πέταγαν (έτσι,για το ξεκάρφωμα…) ενίοτε φράσεις τινάς και ιδιω-ματισμούς της παλαιάς Αττικής διαλέκτου, στο τέλος το ξανασκέφτηκαν,φαίνεται,κι αποφάσισαν να επιστρέψουν στην προτεραία κατάσταση,να ξαναγίνουν καθαροί Έλληνες, κατά την ψυχήν, την σκέ­ψιν και το αίσθημα και (δε βαριέσαι…) συνέχισαν αγωνισθέντες επαξίως καθ΄ όλους τους εθνικούς αγώνας παρά το πλευρόν των Ελλή-νων.

Αυτό το παρά το πλευρόν των Ελλήνων αποτελεί κορυφαία και βαρύτατη προσβολή προς τον πατριωτισμό και το φιλότιμο των Ελλήνων Αρβανιτών.Το να διαχωρίζεις τους Αρβανίτες απ΄ τους Έλληνες είναι ανόσιο.Αλλά,αυτό λέμε,αυτό παρουσιάζουμε: το συγκεκριμένο βιβλιαράκι είναι απαράδεκτο κι αχαρακτήριστο.Η χοντροκοπιά του δεν έγκειται μόνο στην αλλοίωση των ιστορικών δεδομένων,αλλά και στην ηθική αντιμετώπιση ενός υποσυνόλου του λαού μας,την φυσιογνωμία του οποίου υποτίθεται πως επιχειρεί να διαφωτίσει.Σε έναν ανυποψίαστο αναγνώστη θα κάνει κακό,θα τον βλάψει,γιατί θα τον ξεστρατίσει,θα τον αποπροσανατολίσει,θα τον πάει ενδεχομένως προς τα κει που μηχανεύονται αυτοί που το διακινούν στο διαδίκτυο.Εκεί το βρήκαμε και μεις.Η διαφορά όμως είναι,ότι προτάσσουμε τούτη την κριτική κι αξιολογική εισα-γωγή,πριν το παραδώσουμε και πάλι στον αστείρευτο κυβερνοχώρο των πληροφορι-ών.Ένας ψαγμένος πολίτης,ένας μυημένος στην ορθότητα του δόκιμου τεκμηριωμέ-νου λόγου και στα παιχνιδάκια του γκαιμπελισμού ξέρει εξ αρχής τι τύχη αξίζει στην περί ης ο λόγος απόπειρα…

Το βιβλίο του Αλέξ. Ηρ. Γέροντα εδώ

 

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος

Χουλιάρας Αθανάσιος: Το πλαίσιο της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στη σύγχρονη Αλβανία (2014)

 

Η παρούσα εργασία αποτελεί μια επισκόπηση της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο χώρο της σημερινής Αλβανίας και ειδικότερα στην περιοχή της βορείου Ηπείρου.Σκοπός της εργασίας μας είναι να αναδείξουμε την ελληνόγλωσση εκπαίδευση κυρίως όπως αυτή παρουσιάζεται σήμερα καθώς και τις προοπτικές της για το μέλλον.Η έρευνα μας βασίστηκε τόσο στην βιβλιογραφία όσο και σε υλικό που συγκεντρώθηκε από επιτόπια έρευνα στο χώρο της Αλβανίας σε ελληνόφωνα σχολεία (μειονοτικά –ιδιωτικά) το οποίο αξιοποιήσαμε και παρουσιάζουμε την εικόνα που επι-κρατεί στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση.Στο χώρο της βορείου Ηπείρου και γενικότερα στον ευρύ-τερο χώρο της Ηπείρου η ελληνική παιδεία άνθησε από αρχαιοτάτων χρόνων με ξακουστά σχολεία όπου αναπτύχθηκε η ελληνική παιδεία, η γλώσσα και ο πολιτισμός. Μετά την ίδρυση του Αλβανι-κού κράτους και την προσάρτηση της βορείου Ηπείρου σε αυτό η ελληνική παιδεία και εκπαίδευση αντιμετώπισε πολλά προβλήματα και άρχισε να συρρικνώνεται μετά την συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την προσπάθεια εξαλβανισμού της ελληνικής μειονότητας από το Αλβανικό κράτος. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού και την προσπάθεια εκδημοκρατισμού του Αλβανικού κράτους η ελληνική μειονότητα εμφανίζεται ξανά δυναμικά και διεκδικεί τα δικαι-ώματα της. Με την πάροδο της πρώτης δεκαετίας, περίοδο ανακατατάξεων,η ελληνόφωνη εκπαί-δευση παρουσιάζει σημάδια σταθερότητας αν όχι βελτίωσης. Η πρωτοτυπία της εργασίας μας εί-ναι ότι παρουσιάζουμε αναλυτικά τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία της ελληνόφωνης εκπαίδευ-σης σήμερα (σχολεία,μαθητές, εκπαιδευτικοί, προγράμματα διδασκαλίας) καθώς και τα προβλή-ματα και τα αιτήματα που διατυπώνει η ελληνική μειονότητα για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν εφαλτήριο για την βελτίωση και την προώθηση της ελ-ληνόγλωσσης εκπαίδευσης σε ολόκληρη την Αλβανία. Η επιθυμία της Αλβανίας για ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση την υποχρεώνει να εφαρμόσει τους κανόνες και τις προϋποθέσεις που επιβάλει το ευρωπαϊκό δίκαιο, μεταξύ αυτών και την πλήρη ελευθερία στην άσκηση των ατομικών δικαιω-μάτων της ελληνικής μειονότητας. Γενικά η εικόνα της εκπαίδευσης της ελληνικής μειονότητας στο χώρο της βορείου Ηπείρου για το σχολικό έτος που διανύουμε 2013-2014 θα λέγαμε πως αν και υπολείπονται πολλά ακόμα να γίνουν παρουσιάζει μια εικόνα που μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε για ένα καλύτερο μέλλον και για μια αναγέννηση της ελληνικής παιδείας στην βόρειο Ήπειρο,αλλά και στον ευρύτερο χώρο της Αλβανίας. 

Από την περίληψη του βιβλίου  

Κάντε λήψη του βιβλίου πατώντας εδώ

Ιωάν. Παπαρίζος, Η ιδιαιτερότητα του αλβανικού εθνικισμού (2021)

 

Στην παρούσα εργασία μελετάται η μακρά πορεία του αλβανικού εθνικι-σμού από τις απαρχές του μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Εξετάζονται οι διαδικασίες και οι διακριτές περίοδοι συγκρότησης του αλβανικού έθνους, οι διάφοροι τρόποι με τους οποίους έχει διαμορφωθεί η αλβανική εθνική ταυτότητα, οι διεργασίες και τα στάδια δόμησης του αλβανικού έθνους-κράτους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αλβανικού εθνικισμού. Επιπροσθέτως, εξετάζεται κατά πόσο επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται οι βασικές υποθέσεις των μοντέρνων θεωριών περί εθνικισμού στην αλβανι-κή περίπτωση και επιχειρείται να αναδειχτεί η ιδιαιτερότητά της σε σχέση με το γενικότερο βαλκανικό μοντέλο.

Κάντε λήψη της εργασίας πατώντας εδώ