Πώς
ξεκίνησε η διαστρέβλωση των αρβανίτικων
Είναι γνωστό ότι
τα τελευταία 40 χρόνια περίπου έχει ξεκινήσει το γελοίο ταξίδι της η ματαιόπονη
απόπειρα αμφισβήτησης της ελληνικότητας εκείνου του κομματιού του λαού μας που
παλαιότερα μίλαγε και αρβανίτικα,των Αρβανιτών δηλαδή που ήρθαν πριν το 1821
απ΄ τη βόρεια ανελεύθερη Ήπειρο.Χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες (ίσως άλλη
φορά) απ΄ τη δεκαετία του 1980 είναι απολύτως ευδιάκριτες οι προσπάθειες
δημιουργίας θέματος «Αρβανίτες».Σε
αυτές δεν έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία της δράσης ενός καθηγητή του ΑΠΘ
(μακαρίτης από 20ετίας τουλάχιστον) που ξεκίνησε τον χορό με σκόρπιες
δημοσιεύσεις ήδη απ΄ το 1980 (εξ όσων έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου).Έκτοτε
το Γλωσσολογικό του ΑΠΘ με διάφορους εκπροσώπους του κρατά μια σταθερή
τροχιά (με ικανή βιβλιογραφική παραγωγή)
πλήρους απαξίωσης των αρβανίτικων και παραλλήλως μιας υπερεκτίμησης της
[ανύπαρκτης] αλβανικής γλώσσας,πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα (κατ΄ αυτούς και
τους ομοίως σκεπτόμε-νους) την «αλβανοποίηση» των αρβανιτοφώνων.Δυστυχώς,με
τέτοιες και ανάλογες πρακτικές γίνεται μεγάλη εθνική ζημιά,καθώς ευθέως αμφισβητείται
η ελληνικότητα ενός τμήματος του λαού μας,τροφοδοτείται η επιχειρηματολογία
των λογής ανθελλη-νικών υπονομευτικών προπαγανδών και τείνει να παγιωθεί μια
παραφιλολογία περί μειονοτήτων εντός του εθνικού ελληνικού κορμού.Υπάρχει
όμως,γιατί αυτό είναι το θέμα μας,πριν από όλα τούτα μια προηγούμενη ενέργεια,την οποία τελικά θεωρώ ως την αφετηρία,το εναρκτήριο σφύριγμα/λάκτισμα όλων
αυτών των στοχεύσεων και μεθοδεύσεων,όπως αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων και εκ των υστέρων,χωρίς να ση-μαίνει ότι υπήρχε εξ αρχής τέτοια συνειδητή πρόθεση.Το βιβλίο «Ντήχετ Αρβανίτες» (Ξημερώνει
Αρβανίτες) κάποιου Κ. Ρόδη,ιδιωτική έκδοση στην Αθήνα το 1978.Ψάχνο-ντας στο
διαδίκτυο γι΄ αυτό δεν βρήκα καμμιά πληροφορία.Φαίνεται ότι διατίθεται σε
κάποια παλαιοβιβλιοπωλεία.Για τον συγγραφέα (γραφόταν σε συνδέσμους ως Κων-σταντίνος
Σωτ. Ρόδης) επίσης σκοτάδι.Εν τέλει,βρήκα ένα ιντερνετικό αντίτυπο.Ένα
βιβλιαράκι 39 σελίδων με μεγάλη γραμματοσειρά.Το αντίτυπο ήταν πλήρες,αν κι εδώ
κι εκεί βρήκα ότι οι σελίδες του τομιδίου ήσαν 102.Ό,τι ειπωθεί εδώ γι΄ αυτήν
την έκδοση,βασίζεται σ΄ αυτήν την διαδικτυακή πλήρη μορφή των 39 σελίδων.
Το πρώτο που νοιώθει την ανάγκη να δηλώσει ο (ψευδώνυμος
ή πραγματικός) συγ-γραφέας είναι τούτο (σελ. 5): Αν σχετισθεί η ελληνική και Αλβανική γλώσσα διαπιστώ-νεται η κοινή τους
προέλευση.
Το ελληνική με μικρό ε και
το Αλβανική με κεφαλαίο Α.
Έτσι λοιπόν,απ΄ την αρχική κουβέντα,ξεκαθαρίζεται η
επιδίωξη και αποκαλύπτεται το ακολουθούν περιεχόμενο.Μόνο που δεν αναφέρεται
πως τα εργαλεία προς αυτό θα είναι η προπαγανδιστική ιδεοληψία,η χοντροκομμένη
σκοπιμότητα,η κραυγαλέα α-γραμματοσύνη και η ολοσχερής απουσία έστω και της
ελάχιστης επιστημονικό-τητας.Στη θέση της τελευταίας έχει μπει η κωμωδία.
Ο «συγγραφέας» φαίνεται να έχει αίσθηση της ανεπάρκειάς
του και της αρλουμποειδούς πρακτικής του,γι΄ αυτό στην ίδια σελίδα ομολογεί: Το επάγγελμά μου δεν είναι γλωσσολόγος και τυχόντα
λάθη ελπίζω να μου συγχωρεθούν.Λίγο παρακάτω δηλώνει τη στέρεα και ακαταμάχητη
μεθοδολογία του: Μέσω αυτών των παραδόσεων [σ.σ.: των Αρβανιτών] οδηγήθηκα νοερώς σε μια πρωτόγονη Ιλλυρία
που επλάθοντο γλώσσα και θεοί με βάση την πρωτόγονη λογική που σε πολλά σημεία είναι
ορθή και ξά-στερη.
Γίνεται φανερό εξ αρχής επομένως,ότι έχουμε να κάνουμε με
ακραίο ερασιτεχνισμό, καλπάζοντα υποκειμενισμό και πλήρη καταστρατήγηση κάθε
δεοντολογίας.Ο λόγος που θα επιμείνουμε/υπομένουμε ως την τελική σελίδα είναι η
κατάληξη σε κάποια συμπεράσματα σχετικά με την κακοποίηση επί των αρβανίτικων
και των αρβανίτικης καταγωγής Ελλήνων.
Απ΄ την σελ. 7 ξεκινά το «γερό παραμύθι»: Οι Αλβανοί είναι απόγονοι των αρχαίων
Ιλλυριών.Οι Αρβανίτες της Ελλάδας είναι καταγωγής Αλβανικής. … Οι Έλληνες
ονό-μασαν τους Αλβανούς αυτούς της ειρηνικής καθόδου στην Ελλάδα «Αρβανίτες». … Σήμερα
στα ίδια αυτά χωριά (αρβανιτοχώρια) δεν
υπάρχει ίχνος μιας ιστορικής ανάμνη-σης,όχι μόνο των γεναρχών αλλά ούτε μιας
στοιχειώδους ιδέας της καταγωγής των Αρ-βανιτών από αυτούς τους ίδιους.
Βέβαια,αυτές τις ανοησίες σήμερα τις αναμασούν πολλοί και
διάφοροι.Η αλβανική προπαγάνδα προσπαθεί αγωνιωδώς επί δεκαετίες να ορθώσει την
επινόηση της αυ-τοχθονίας των Σκιπετάρων.Η διεθνής επιστημονική κοινότητα έχει
διασαφηνίσει τεκ-μηριωμένα την ετεροχθονία τους.Πρόκειται για ομιχλώδες
Δαλματικό φύλο (απ΄ τον χώρο της σημερινής Κροατίας-Σλοβενίας περίπου) που μετοίκησε
αρχικά στην περιοχή των Σκοπίων (Scupis για την τότε Ρωμαϊκή
διοίκηση) και μετά τρεις αιώνες περίπου εγκαταστάθηκε τελικά επί της
βορειότερης Αδριατικής ακτής.Το σύντομο σχετικά πέ-ρασμά τους απ΄ τον χώρο των
Σκοπίων/Scupis έμελε να τους δώσει και το κατοπινό εθνώνυμό τους: Σκιπτάρ (και
Σκιπιρία) δεν είναι παρά γλωσσικό παράγωγο του Scu-pis.Υπήρχε και μία άλλη άποψη
περί της καταγωγής των Σκιπετάρων που τους ήθελε ως το Δακικό φύλο των
Κοστοβώκων (κατ΄ άλλους των Κάρπων,επίσης Δακικό φύλο),η οποία όμως κατέπεσε (και
από τον Αχιλλέα Λαζάρου) ως ασταθής.Επομένως,η έπηλυς αυτή λαότητα δεν
διαθέτει ούτε εθνικό αυτοπροσδιορισμό,καθώς εκτός απ΄ το ξενικό εσωτερικό τους Σκιπτάρ
και το καθιερωμένο διεθνές Albania δεν είναι,ως γνωστόν,πα-ρά ένας γεωγραφικός
ελληνολατινικός όρος. Η πλήρης απουσία συναίσθησης και συ-νείδησης εθνοφυλετικής
ταυτότητας οδήγησε τον πληθυσμό αυτόν σε μιαν σπαρακτι-κή,και κωμική
συνάμα,μετά το 1920,απόπειρα κατασκευής διασυνδέσεων με Ιλλυριούς και
Πελασγούς…!
Έτσι,και ο συγγραφέας
μας λέει,τόσο πρώιμα,τα ίδια.
Στην σελ. 8 έχουμε την πρώτη ετυμολόγηση λέξης (και
καταλαβαίνουμε τι θα ακολου-θήσει…): η λ. κονάκι
είναι τουρκικός όρος (konak) που όριζε παλάτι,κατοικία,μεγάλη οικία ή τόπο
διανυκτέρευσης.Είναι μεγάλη ιστορία πώς προέκυψε στην Τουρκία ο όρος και τα
αρχιτεκτονικά οικοδομήματα που με αυτόν χαρακτηρίζονταν.Ακόμη μεγαλύτε-ρη
είναι η εξάπλωση που γνώρισε η λέξη στα Οθωμανοκρατούμενα Βαλκάνια,μάλι-στα
πέρασε και στην ορολογία των μοναστηριών,καθώς κονάκι λεγόταν εκείνο το
κτιριακό τμήμα της μονής που προοριζόταν για την φιλοξενία επισκεπτών.
Όμως,ο θηριώδης επιστήμων μας έχει άλλη άποψη: το κονάκι,λέει,είναι ελληνική λέξη,υποκοριστικό του οίκου
Οίκος → οικονάκι → κονάκι.
Έχουμε λοιπόν,τον πήχυ (α)σοβαρότητας του πράγματος.Αλλά
δεν σταματά εδώ.
Ένα άλλο γλωσσολογικό ανέκδοτο συναντάμε στη σελ. 10. Οι Αχαρνείς που είδαν την καταστροφή της Αθήνας
απ΄ τους Ρωμαίους καθώς και των γύρω δήμων λένε για τον Δήμο τους Μένει ήδη (Μενίδι).Έτσι λοιπόν,πληροφορούμαστε πώς αι
Αχαρναί μετονο-μάστηκαν σε Μενίδι…
Απ΄ την σελ. 12 ο ακαταμάχητος συγγραφέας ξεκινά να μιλά
για την αρχαία ελληνική θρησκεία.Γιατί το κάνει; Μα,για ν΄ αποδείξει ότι τα ονόματα των θεών των Ελλήνων (και όχι
μόνο) είναι αλβανικά,εν πάση περιπτώσει ο επιστήμονάς μας έχει τη δική του
άποψη.
Έτσι,στην σελ. 13 εξηγεί πώς προέκυψε το Μολών
λαβέ: Ένα μόνο αυλάκι που έχει
κλίση ώστε να κινείται το νερό (να έρχεται,φεύγει ή πηγαίνει) λέγεται
αμολέα.Μας είναι γνωστό το Μολών λαβέ που είπανε οι Σπαρτιάτες στους
Πέρσες.Αυτομολώ δε,σημαίνει φεύγω μόνος μου.
Στην
σελ. 14 διαβάζουμε: Η αμολέα,βήα ή βηρία
των γεωργών και κηπουρών Αλ-βανών θα μεταφέρει το νερό τ΄ μπλιώνετ (ίνα πίμπλητε,γιομίσει) αλέ-α9 (η πρασιά, ή αλεία) …
Στην σχετική σημείωση,δε: (9) Άλιος (θαλάσσιος) ίδε Οδύσσεια Δ 401. λάβε υπ΄ όψη αλς (υγρό στοιχείο) και αλική.Δηλαδή,η
αλς παράγεται απ΄ την (αλβανική) αλέα… Πάμε παρακάτω,σελ. 15,ο απίστευτος συγγραφίσκος
διατείνεται ότι η λέξη ελπίς πα-ράγεται απ΄ την αλβανική λέξη έλπι,που σημαίνει
κριθάρι
Απ΄ την σελ. 20 αρχίζει ενότητα επιγραφόμενη ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΚΑΙ
ΤΟ ΥΓΡΟ ΣΤΟΙ-ΧΕΙΟ.Αφού μας εξηγήσει ο συγγραφέας τι σημαίνει θάλασσα:
στην σελ. 21 μπαίνει στον κόπο να μας ετυμολογήσει και
την λέξη ΠΟΣΕΙΔΩΝ ή Ποτειδάν:
Δεν ήταν καθόλου πρόθεσή μου να αντικρούσω τις απίστευτες
τερατολογίες αυτού του αχαρακτήριστου τομιδίου,γιατί τότε θα σήμαινε ότι το
αντιμετώπιζα σοβαρά,αλλά για μία μόνο φορά θα το επιχειρήσω, έτσι για να φανεί
το αντιεπιστημονικό του πράγματος.Ας δούμε πρώτα τι λέει η Βικιπαίδεια,που δεν αστοχεί,αν και
προσκολλά-ται ασφυκτικά στην φενάκη του ινδοευρωπαϊσμού:
1. Το όνομα Ποσειδώνας είναι
προϊόν μόνο της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και δεν έχει σχέση με άλλες αρχαίες
ανατολικές γλώσσες.Συνεπώς δεν πρόκειται για θεότητα που μετα-δόθηκε στον αρχαίο
ελλαδικό χώρο από άλλους αρχαίους λαούς.Η ετυμολογική έρευνα του
ονόματος,παράλληλα με την αρχαιολογική σκαπάνη,αποκάλυψαν σπουδαίες πληροφορίες
τόσο στην εξέλιξη της λατρείας του,όσο ειδικότερα στην πολιτισμική εξέλιξη των
αρχαίων κατοίκων του εν λόγω χώρου.
Κατά τους κλασικούς χρόνους το όνομα Ποσειδών στην αττική διάλεκτο εμφανίζεται
στις ακόλουθες μορφές ανά πτώση: Ποσειδῶν (ονομαστική),Ποσειδῶνος (γενική),Ποσειδῶ-νι (δοτική), Ποσειδῶ ή Ποσειδῶνα (αιτιατική) και Πόσειδον (κλητική).
Στην αιολική διάλεκτο έχει τη
μορφή Ποτειδάων (ονομ.),Ποτειδάωνος (γεν.),ενώ
στη δωρική Ποτείδαν,ή Ποσείδαν,ή Ποτειδάων,αλλά και Ποτειδάν,ή Ποτειδᾶς.Τέλος,στην ομηρική ελληνική γλώσσα Ποσειδάων - Ποσειδάωνος.Στη
τελευταία αυτή μορφή αναφέρε-ται και η αρχαιότερη γραφή του ονόματος σε Γραμμική Β.
2. Για την ετυμολογία-προέλευση του ονόματος ασχολήθηκαν
τόσο αρχαίοι Έλληνες φι-λόσοφοι,όπως π.χ. ο Πλάτων,ο Αριστοτέλης,όσο και
σύγχρονοι σπουδαίοι φιλόλογοι ελλη-νιστές-μελετητές και σχολιαστές της
ελληνικής μυθολογίας και λατρείας,όπως μεταξύ άλλων ο Γερμανός καθηγητής Βάλτερ
Μπούρκετ (Walter Burkert,1931-2015),βασιζόμενος στο έργο του φον Α. Κιρκ "Zeitschrift
für vergleichende Sprachforschung auf dem Gebiete der...". Η
πιθανότερη εκδοχή για την προέλευση του ονόματος είναι ότι είναι σύνθετο από τη
λέξη «πόσις» ή «πότις» από την πρώτο-ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα Potis,που
σημαίνει κύριος και τη λέξη «Δα»,που αντιστοιχεί στην αττική λέξη
«Γη» και έχει ως πρωτο-ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα dheghom.
Τα ίδια λέει και το λεξικό Liddell-Scott (τόμος 3ος,σσ. 658-659).Μας πληροφορεί επι-πλέον ότι το
αρσενικό ουσιαστικό πόσις (ποιητικά: πόσσις) σήμαινε σύζυγος (ιδίως ο νόμιμος) και
ανήρ.Ο αρχικός τύπος θα ήτο πότις,ως φαίνεται εκ των πότ-νια, δεσ-πότ-ης… Παραθέτει επιβεβαιωτικά τα Λατινικά pot-is, pot-estas, pot-ior, possum
(potis sum).
Στο λεξικό Δ.
Δημητράκου (τόμος 12ος,σσ.69-70) προστίθενται κι άλλοι τύποι του
Ποσειδώνος απ΄ τις αρχαιοελληνικές διαλέκτους και ο όρος κρυπτός πόσις,δηλ. μη νόμιμος εραστής,παράνομος σύνευνας όπως τον αναφέρει.
Στο λεξικό του Γαζή
(τόμος 2ος,σελ. 816) δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη διαφοροποίηση παρά
μόνον ότι Ποσειδών –ώνος λεγόταν και ο έκτος μήνας του Αττικού έτους (δεύ-τερο
μισό Δεκεμβρίου-πρώτο μισό Ιανουαρίου).
Στο λεξικό του J.B.
Hofmann (σελ. 364) βρίσκουμε,σε περιορισμένο βαθμό,τα ίδια στοιχεία με την
κατάληξη: ίσως εκ τινος κλητ. Πότει Δας ή Πότι Δας «κύριε της γης».
Στο λεξικό του Schmidf (σελ. 1075) επαναλαμβάνονται τα ίδια.Το λεξικό αυτό ήταν το πιο φτωχό
στην ενημέρωση.
Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη
(σελ. 1456) συναντάμε την εκτίμηση ότι ο αρχικός τύπος ήταν Ποτειδάων
κι επήλθε συριστικοποίηση του τ . Δίνονται ακόμα κάποιες,χαρακτη-ριζόμενες ως ελάχιστα πειστικές,εκδοχές
ετυμολόγησης,όπως: ποταμός + οίδμα =
φουσκωμένο κύμα.Αποκλείεται τέλος,η υπόθεση περί πελασγικού δανείου.
Στο λεξικό του Μανούσου,του
1499,και στη σελ. 386 συναντάμε άλλες εκδοχές προέ-λευσης: πέδον + σείω (σείω το πεδίο), πόδας
δειν (τα πόδια δεμένα,δηλ. δεν μπορείς να βαδίσεις λόγω της θάλασσας).Είναι
η μόνη ως τώρα πηγή (εξαιρετικά δυσανάγνωστη όμως,γιατί είναι χειρόγραφη) που
η λ. Ποσειδών
συνδέεται με το υδάτινο στοιχείο (παρακάτω θα δούμε άλλη μία).Ακόμα,εξηγείται
γιατί το θηλυκό η πόσις αποδόθηκε στον άντρα,τον σύζυγο,τον εραστή και κατ΄ επέκταση
τον Κύριο (ο πόσις): γιατί είναι αυτός που ποτίζει το θηλυκό,αυτός που του
επιφέρει πόσιν σπέρματος ώστε να γεν-νηθούν παιδιά κι απόγονοι.
Στο Λεξικό Αρχαίων
Μυθολογικών Ιστορικών Γεωγραφικών Κυρίων Ονομά-των,στη σελ. 478,επιβεβαιώνεται
ότι οι τύποι Ποσειδάν και Ποτειδάν είναι Δωρι-κοί,αλλά παραδόξως (για ένα τέτοιο
βιβλίο) γράφεται λανθασμένα ότι ο θεός εισήχθη εκ Λιβύης (Αφρικής).
Στο λεξικό του Σταματάκου
(σελ. 821) δεν υπάρχει κάτι επιπλέον και τέλος στο Ο-μηρικόν Λεξικόν του Κρουσίου,σσ. 569-570,απαριθμούνται οι
αναφορές του θεού στα έπη με διάφορες πληροφορίες και ως κατακλείδα: Ετυμολογείται πιθανώς εκ της αυτής ρίζης,εξ
ης και ο πότος,ποταμός και το ποτίζω,οιονεί ο ποτίζων θεός κατά τον Πρέλλερον
και Δοιδερλείνον,ή κατά τον Άρενς εκ του πότις,ό ε. πόσις (ποταμός) και Δαν ή
Δας=Ζευς. όθεν ο τύπος
Ποτιδάν ή Ποτιδάς είνε ο αρχαιότερος και σημαίνει τον θεό των υδάτων.
Είδαμε εκτεταμένα μόλις παραπάνω,με αφορμή την λέξη Ποσειδών,ποια είναι η σοβαρή,σφαιρική επιστημονική γλωσσολογική λειτουργία για να
καταφανεί ο τσαρ-λατανισμός και το αλμπάνικο της περίπτωσης που παρουσιάζουμε.
Θα δώσουμε και κάποια άλλα δείγματα: στη σελ. 26 το ρήμα δελεάζω
(< εξαπατώ ή συλλαμβάνω δια δολώματος)
για τον συγγραφέα μας προέρχεται απ΄ το ντέλε ή δέλε (πρόβατο)…
Στην σελ. 30 έχουμε μιαν απίστευτη ετυμολόγηση της σάριζας.Βέβαια,
το δόρυ λεγό-ταν σάρισα (ή σάρισσα
και στους Βυζαντινούς σάριττα.
αβέβαιης προέλευσης,ίσως, κατά τον Kalleris,από το σαρωνίς),αλλά τον συγγραφέα μας τον βόλευε …σάριζα.
Στην σελ. 31 κατακρεουργείται η λέξη εστία ( < άστυ . μάλιστα το τούρκικο τζάκι >
ozac θα χαρακτηριστεί ως …πρωτόγονο όνομα της εστίας!!! )
Στην σελ. 34 λαμβάνει σειρά κακοποίησης ο Απόλλων (< απόλλυμι),
και στην σελ. 36 οι λέξεις τσοπάνος
( < τουρκική çoban) και τσέλιγκας ( < σλαβική çelnik = αρχηγός [γενιάς])
Στη σελ. 37 σταματάμε στη λέξη Σαρακατσαναίοι ( < από
το Συρράκο της Ηπείρου ή από το χωριό Σακαρέτσι της επαρχίας του Βάλτου.Κατ΄
άλλους καρά + κατσάκης = μαύρος ανυπότακτος,δηλ. ο αντιπαθής στον Τούρκο για
την ελευθεροφροσύνη του)
Θα ολοκληρώσουμε την ιλαροτραγική αυτή περιήγηση με την
λ. Χάρων ( < χάρμη =άγρια χαρά.
μάλιστα ως [Μακεδονικό] όνομα συνόδευε το λιοντάρι,Liddell-Scott, τόμος 4ος,σελ. 616),στη σελ. 38
Ας συγκεφαλαιώσουμε τα παραπάνω:
Το εν λόγω τευχίδιο δεν μπορεί να το πάρει κανείς στα
σοβαρά,είναι για να γελάς. Όμως,σε ανύποπτο χρόνο (1978),σιωπηλά,άνοιξε έναν
δρόμο κακού,που έκτοτε σου-λατσάρουν λίγοι αφελείς και πολλοί συνειδητοί
(ιδεοληπτικοί,αργυρώνητοι κι επαγ-γελματίες ειδικού σκοπού) διαστρεβλωτές του
αρβανίτικου γλωσσικού μορφώματος εν πρώτοις, αλλά με απώτερη προοπτική και
στόχο την δημιουργία μειονοτικού θέματος στην Ελλάδα με όχημα/μέσο τους Έλληνες
Αρβανίτες της βόρειας Ηπείρου.
Έγραφα,μεταξύ άλλων,σ΄ ένα παλιότερο κείμενό μου:
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ
2.Στη χώρα μας υφίσταται μία
μειονότητα,θρησκευτική,οι μουσουλμάνοι της Θράκης: τουρκογενείς (όπως
λέγονται),Πομάκοι και Ρομά.Οι δύο πρώτες ομάδες ήσαν
«πα-λαιομουσουλμάνοι»,εμμονή,δηλαδή,στην αραβική γλώσσα και στο αραβικό
θρησκευτι-κό τελετουργικό,πολιτικά ενάντιοι στον Κεμαλισμό και εξευρωπαϊσμό.
Ως γνωστόν,η ελληνική αβελτηρία,μυωπία κι ανικανότητα
έστρεψε,απ΄ το 1955,τους Έλ-ληνες μουσουλμάνους στον θανάσιμο εναγκαλισμό της
Τουρκίας,δημιουργώντας πρό-βλημα εκ του μη όντος.
…
Αναζητήθηκαν όμως,«φρέσκες»
μειονότητες:Βλάχοι,Αρβανίτες,Τσάκωνες και ...Πόντιοι θεωρήθηκαν
κατάλληλη,εύπλαστη ύλη για το διασπαστικό εγχείρημα.Με όχημα ευρω-παϊκά προγράμματα,ΜΚΟ,πολιτιστικές
ομπρέλες και τη σύμπραξη πάντα προθύμων προοδευτικάριων (....) ξεκίνησε ο χορός.
Γρήγορα,οι Τσάκωνες,λόγω του ευάριθμού τους (έξι χωριά
στην Κυνουρία), εγκατα-λείφθηκαν,αλλά και οι Πόντιοι,επειδή ξεπερνιόταν κάθε
όριο γελοιότητας.
…
Στους Αρβανίτες,που ΄ναι και το θέμα μας,η προσπάθεια
αποχωρισμού τους απ΄ τον υπόλοιπο ελληνικό λαϊκό κορμό ξεκίνησε με Γκαιμπελίστικη
πανουργία: αθώες δήθεν χοροεσπερίδες,γλεντάκια της πυρκαγιάς και μαζώξεις τάχα
γνωριμίας και σύσφιξης σχέ-σεων μεταξύ Αρβανιτών.
Απέναντι στις ίδιες πρακτικές,όταν τις συναντάμε
ΣΗΜΕΡΑ (από νέα φυντάνια περί-εργων) πρέπει να ΄μαστε αυστηρά επιφυλακτικοί.
Την ίδια τύχη που ΄χαν οι πρώτοι,θα ΄χουν και οι καινούργιοι
τέτοιοι.
…
Σε όλα αυτά,σύσσωμοι οι Έλληνες Αρβανίτες γύρισαν την
πλάτη αηδιασμένοι.
Κι αφού η απόπειρα ουσιαστικά απέτυχε,η εθνική
συνείδηση των Αρβανιτών ήταν και παραμένει άσβεστα,ατόφια κι ακράδαντα
ελληνική,μετέθεσαν το επίπεδο προπαγάνδας σε θεωρητικό ύψος.Καθώς τα απτά άτομα,οι
Έλληνες πολίτες αδιαφόρησαν και γέλα-σαν,μηχανεύτηκαν τεθλασμένη τακτική με
άξονα τον παράπλευρο γλωσσικό μας κώδικα: τα αρβανίτικα.
Αν παρουσιάζονταν αυτά ως γνήσια αλβανική φόρμα και οι
φορείς τους θα προέκυπταν αλβανοί,οπότε,να την,απ΄ το παράθυρο,η αλβανική μειονότητα.
Τα αρβανίτικα έπρεπε να απολέσουν τον ελληνικό και
κάθε άλλο χαρακτήρα τους και να φανούν δήθεν γάργαρα αλβανικά...
Αν θέλαμε να αποκωδικοποιήσουμε
την όλη προσπάθεια διάβρωσης του
ελληνικού κορμού απ΄ αυτήν την αλβανοκεντρική,να την πούμε έτσι,μεθόδευση θα καταλήγαμε
σε τούτες τις συνιστώσες της:
1. Απεγνωσμένη επιχείρηση
ιστορικής σύνδεσης των Σκιπετάρ με Ιλλυριούς και Πε-λασγούς,δηλαδή κάτι μεταξύ
επιστημονικής φαντασίας και εικονικού ολογράμματος.
2. Αλβανοποίηση των Ελλήνων Ηπειρωτών
Αρβανιτών.Συνηθισμένη επωδός σε αυτό ο αβάσιμος κι εξοργιστικός λόγος περί
μουσουλμάνων (τουρκαλβανών) και χριστια-νών (αρβανιτών) ομοεθνών που τους χώριζε
τάχατες η θρησκεία.
3. Προβολή της σωσμένης (όσο και
όπως) ηπειρωτικής διαλέκτου των αρχαίων ελλη-νικών [αρβανίτικα] ως δήθεν τόσκικο
κλάδο της ανύπαρκτης αλβανικής γλώσσας.
Πάνω σ΄ αυτές τις
πατερίτσες λαχανιάζει όλη αυτή η προπαγανδιστική ενέργεια που σέρνεται εδώ και
δεκαετίες σκορπώντας παραποίηση και δυσωδία.
Η αρχή της
εντοπίζεται στο διασκεδαστικό βιβλιαράκι,ο ορισμός του γραφικού
αντιε-πιστημονισμού,που όσο έπρεπε παρουσιάσαμε.
Η μελέτη των αρβανίτικων
καταδεικνύει την αρχαιοελληνική ρίζα τους.Οι διαστρε-βλωτές αντιστρέφουν
γελοιωδώς τη σχέση: απ΄ τ΄ αρβανίτικα προήλθαν τα ελληνι-κά.Κι όταν λένε αυτοί
αρβανίτικα,άλλο (όπως είδαμε) εννοούν…
Στα Λεξικά που χρησιμοποιήθηκαν,εκτός των προαναφερθέντων,περιλαμβάνεται
και η διαδικτυακή Πύλη για την Ελληνική
γλώσσα.
Αν θέλετε την μελέτη σε pdf, πατήστε εδώ
Γιάννης
Βασ. Πέππας, Φιλόλογος - Συγγραφέας
