ως πρόλογος

Κοντεύουν δυο αιώνες απ΄ τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους,μετά από φωτιά και αίμα,κι απάνω στους Αρβανίτες εξακολουθεί να μουντώνει ένα άχαρο ομίχλεμα από ερωτηματικά,ασάφειες κι απορήματα.

  Τι σόι φάρα είμαστε εμείς οι Αρβανίτες,από πού κρατάει η σκούφια μας και τι ΄ναι αυτά τα αρβανίτικά μας;Η Πολιτεία και τα Πανεπιστήμιά της δεν καταδέχτηκαν ποτέ ν΄ ασχοληθούν με την εθνοφυλετική μας ταυτότητα,τον ιστορικό ρόλο μας,τα όποια πολιτιστικά χαρακτηριστικά μας,το παράλληλο γλωσσικό μας μόρφωμα.Όσο περνάει ο καιρός μάλιστα,αυτή η παράξενη αδιαφορία και σιωπή συνεχίζουν παγερά την εξάπλωσή τους λες και μια αδιόρατη συμφωνία να τηρείται σε τούτο τον τόπο.

  Είναι αλήθεια ότι,αν ανατρέξει κανείς στις πηγές,στα κείμενα και στα δημοτικά μας τραγούδια θα βρει στοιχεία,λίγα,ελεγχόμενης στάσης και δράσης κάποιων που αναφέρονται ως Αρβανίτες.Άλλο τόσο όμως θα βρει αντίστοιχα στοιχεία κραταιά αναμφισβήτητης κι αυταπόδεικτης ελληνικότητας των Αρβανιτών.
Ως και το τέλος σχεδόν του 19ου αιώνα,άλλη ήταν η έννοια και η χρήση γεωγραφικών προσδιορισμών πληθυσμών που προέρχονταν απ΄ την Ελληνίδα Ήπειρο (ή ζούσαν σ΄ αυτήν).Σ΄ αυτήν τη δόλια παρερμηνεία πατά κατά σημαντικό βαθμό το μπουλούκι του ανθελληνισμού.

  Το ζήτημα έχει αφεθεί να ταλαντεύεται μονότονα ανάμεσα στην αφασία και την αδράνειά μας,αφήνοντας χώρο δράσης σε υπονομευτές.Το ίδιο και με τ΄ αρβανίτικα: έχουν ελαχίστως καταγραφεί,αν μπορεί πια ολοκληρωμένα να γίνει αυτό,και φυσικά,επιδερμικά μελετηθεί.Μια ιστορικοσυγκριτική γλωσσολογική έρευνα και ανάλυσή τους θα φανέρωνε την ελληνική ρίζα και τ΄ απλώματά τους.

  Κάτι σημαντικό:ο μελετητής της ιστορίας και της πορείας των  Αρβανιτών πρέπει οπωσδήποτε να κατέχει καλά την κοκοτράσικη ξεροκεφαλιά τους και τον έντονο (σχεδόν κυρίαρχο) φατριασμό τους.Χωρίς τη βαθιά γνώση της ψυχοσύνθεσής τους (μιλάμε πάντα για το χθες) θα παγιδευτεί στην ανεπάρκεια και θα λαθέψει σίγουρα στο συμπέρασμα.

  Εδώ και χρόνια,μια τριανταετία ζυγώνει,ασχολιόμαστε με τη σεβάσμια μήτρα:να ξεδιπλώσουμε τη σχετική βιβλιογραφία,να ξεκοκαλίσουμε τα γραμμένα,να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε.Φορτωθήκαμε μ΄ εργαλεία και μέθοδο,ψυχή κι ανοιχτή ματιά και κάτσαμε δίπλα σε γέροντες και μαμίτσες^. ρωτήσαμε,ακούσαμε,καταγράψαμε.

Ταξιδέψαμε στο χώρο και το χρόνο.Επίπονο κι απαιτητικό το έργο της αλήθειας.Κι όσο οι ανησυχίες παρασέρνουν τη γραφίδα εδώ κι εκεί,δυσκολότερο γίνεται το τέλεμα.Ο όγκος των πληροφοριών χρειάζεται επεξεργασία, διασταύρωση και καθόλου βιασύνη.

Να πώς προκύπτει η πρεπούμενη ανατροπή:ν΄ αποκαταστήσουμε την πραγματικότητα για τους Αρβανίτες^.καλύτερα:να δείξουμε τη βαθιά ελληνικότητά τους.Καλό είναι να προσέξουν οι αμνήμονες τη στάση των Αρβανιτών μετά την απελευθέρωση. Αλήθεια,μπορεί να μας παρουσιάσει κανείς απ΄ τους τυχάρπαστους ειλικρινώς αμφισβητίες μία (αριθμός:1) περίπτωση,απ΄ την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και δώθε,όπου έστω και ένας (αριθμός:1) Αρβανίτης επέδειξε μη ελληνική εθνική συνείδηση και πάλεψε για την ελεύθερη έκφρασή της.Θα αναφερθούμε παρακάτω στους Αρβανίτες πρωθυπουργούς και Προέδρους της Ελληνικής Δημοκρατίας,με προσφορά κι αγώνες για τον τόπο, αποστομώνοντας κάθε καλοθελητή.

         

Γ. Β. Πέππας