Η γελοία ανθελληνική (και αντι-αρβανίτικη) αλβανική προπαγάνδα α΄

Φωτό 1

Θα σταθούμε για λίγο σ΄ ένα σύγχρονο αντιπροσωπευτικό δείγμα της Παναλβανιστικής βιβλιογραφίας.Πρόκειται για την "Ιστορία της Αλβανίας" των S. Pollo και A. Puto,καθηγη- τών Ιστορίας και Διεθνούς Δικαίου αντίστοιχα στο πανεπιστήμιο Τιράνων.Ο δεύτερος εκ- προσωπεί τη χώρα του στο Διεθνές Παρατηρητήριο του Ελσίνκι.Οι συγγραφείς αποτελούν εκφραστές (ίσως και από τους δημιουργούς) της επίσημης ιστορικής και πολιτικής θέσης της Αλβανίας,το βιβλίο τους δε (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από την Εκδοτική ομάδα,Θεσσα- λονίκη,χ.χ.έ.Στη μετάφραση από τα γαλλικά του Μπ. Ακτσόγλου συνεργάστηκαν οι συγ- γραφείς) εκλαμβάνεται από τους (και εδώ) θιασώτες του Παναλβανισμού περίπου ως ιερό Ευαγγέλιο.

Η εκτενής τεκμηριωμένη αντίκρουση των παραποιήσεων,στρεβλώσεων,σφαλμάτων και φαιδροτήτων που συσσωρεύονται στον εν λόγω τόμο θα απαιτούσε (και εδώ) τη συγγραφή ενός άλλου (ή και περισσοτέρων επίσης) βιβλίου.

Θα αρκεστούμε εκ των πραγμάτων στην παρουσίαση ελαχίστων,αλλά απόλυτα αποκαλυ- πτικών,αποδεικτικών σημείων τόσο της αντιεπιστημονικότητας,που χαρακτηρίζει γενικά το συγκεκριμένο έργο,όσο και της αήθους προπαγανδιστικής φυσιογνωμίας του.

Στη σελ. 82 oι Pollo-Puto εντελώς ανερυθρίαστα παρουσιάζουν επιτύμβια πλάκα (βλ. εικ. 1) από τη νεκρόπολη του Δυρραχίου γραμμένη στα Ελληνικά ως Ιλλυρική (!!!).Βέβαια,όπως δηλώνουν και οι ίδιοι (σελ. 12),«ελάχιστα γνωστή είναι η γλώσσα των Ιλλυριών».Λίγο πιο κάτω (σελ. 13) συμπληρώνουν: «η γλώσσα των Ιλλυριών ανήκει στην ομάδα των Ινδοευρω- παϊκών γλωσσών.Τα Ιλλυρικά ήταν η γλώσσα της καθημερινής χρήσης,ενώ τα ελληνικά και κυρίως τα λατινικά χρησιμοποιήθηκαν στις επιγραφές και σαν εμπορικές και διοικητι- κές γλώσσες.Οι Ιλλυριοί χρησιμοποίησαν σε ορισμένες περιπτώσεις ιδιαίτερους χαρακτή- ρες με σκοπό να συμπληρώσουν το λατινικό αλφάβητο και να αναπαράγουν ιδιαίτερους φθόγγους της γλώσσας τους».Πριν απ΄ όλα αυτά είχαν φροντίσει να τονίσουν (σελ. 12):«Ο πολιτισμός της Ν. (γιατί μόνο της Νότιας;δεν θα μας το εξηγήσετε;) Ιλλυρίας σχημάτισε από την πρώτη περίοδο της εποχής του σιδήρου τη δικιά του φυσιογνωμία που τον ξεχωρί- ζει από τους γειτονικούς πολιτισμούς».

Τώρα,πώς γίνεται να έχει δικιά του φυσιογνωμία ένας πολιτισμός που δεν έχει γλώσσα, δεν μας το εξηγούν οι ευθυμογράφοι Αλβανοί επιστήμονες.Και πώς διάολο ξεχωρίζει από τους γειτονικούς πολιτισμούς,όταν στις επιγραφές,στο εμπόριο και στη διοίκηση (δηλαδή παντού,μιας και ούτε Ιλλυρικά λογοτεχνικά δημιουργήματα υπάρχουν) χρησιμοποιεί ακ- ριβώς τη γλώσσα αυτών των γειτόνων;

[Όλο το πλέγμα θεωρητικής υποστήριξης,όχι μόνο από αυτούς τους δύο,στηρίζεται σε μια σειρά εικασιών: υποτίθεται ότι υπήρχε πλήρης Ιλλυρική γλώσσα που -μάλλον- μιλιόταν μόνον οίκαδε.Υποτίθεται ότι δεν ανέπτυξε ίδιον αλφάβητο,αλλά -υποτίθεται πάντα- δα- νείστηκαν ξένους χαρακτήρες και επιχείρησαν δημιουργία δικών τους.Σε σοβαρό επίπεδο, τα λιγοστά ευρήματα μόνο πιθανολογήσεις μπορούν να εγείρουν.Στην ουσία,αυτό που ορ- θώνει η Σκιπετάρικη προπαγάνδα είναι ομιχλώδη ενδεχόμενα και φαντασιακές κατα- σκευές επί ενός ανύπαρκτου Ιλλυρικού πολιτιστικού -μόνο;- παρελθόντος.]

Aκόμη,μιλούν για χρήση λατινικού αλφαβήτου πολλούς αιώνες π.X. (όταν καλά-καλά δεν υπήρχαν ακόμη Λατίνοι) χωρίς να παρουσιάζουν ούτε μία (αριθμός:1) απόδειξη.Σε όλο το βιβλίο τους διαχέεται ένα κλίμα φιλολατινικό-φιλοϊταλικό, σίγουρα απομάκρυνσης από οτιδήποτε ελληνικό.Έτσι,η Απολλωνία αναφέρεται ως Ελληνική αποικία των αρχών του 6ου αι. π.Χ.,αλλά με μιαν πλάγια διατύπωση αφήνεται να εννοηθεί ότι τον 4ο αι. π.Χ. είχε ήδη πλήρως Ιλλυριοποιηθεί (σελ. 15).Ο τότε Ιλλυριός βασιλιάς ονομαζόταν Μονούνιος και ο διάδοχος του,σύγχρονος του Κάσσανδρου,Γλαυκίας.Τα ελληνικότατα ονόματα των Ιλλυριών (!) αυτών ηγεμόνων δεν προβληματίζουν καθόλου τους Αλβανούς επιστήμονες.

Γιάννης Βασ. Πέππας,Φιλόλογος-Συγγραφέας