Γιάννης Β. Πέππας,Οι αρχαιοελληνικές Κάλλκες των Αρβανιτών

Πρόκειται για παλιότερη δημοσίευσή μου στο περιοδικό Αέροπος (τ. 29,1-2/2000,σελ. 38-41) που εξετάζει ένα απ΄ τα δαιμόνια της λαϊκής παράδοσης των Ελλήνων Αρβανιτών: τις Κάλλκες του 12ημέρου.
Για το θέμα αυτό ετοιμάζω σχετικό βιβλίο.

Κατεβάστε και διαβάστε το κείμενο από εδώ 

Γ. Β. Πέππας,Φιλόλογος

Απ΄ τη φορεσιά της Ελληνίδας αρβανίτισσας

Αχιλλέας Λαζάρου,ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ

Κατεβάστε το βιβλίο από εδώ 

Για να δείτε το κείμενο σε βίντεο (youtube),πατήστε εδώ

Ντριδαστέδες (αρβανίτικες δίπλες),συνταγή και ετυμολόγηση

Ντριδαστέδες (ενικός: ντριδαστέ)  Δίπλες

  Υλικά

  1 κιλό αλεύρι σκληρό,1 ποτηράκι ελαιόλαδο,1 ποτήρι νερό,χυμό από ¹/₂ λεμόνι,λίγο αλάτι

  Για το σιρόπι:1 κιλό μέλι,2 ποτήρια ζάχαρη,3 ποτήρια νερό

  Εκτέλεση

  Σε λεκάνη ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί μέχρι να σχηματιστεί μία ομοιόμορφη ζύμη.Ανοίγουμε φύλλα μέτρια σε μέγεθος και πάχος και τα κόβουμε σε λωρίδες πλάτους περίπου 3 πόντων και μήκους 8-10 πόντων και τις τυλίγουμε σαν φιόγκους.Σε κατσαρολάκι ετοιμάζουμε το σιρόπι βρά- ζοντας τα υλικά για μερικά λεπτά.Τηγανίζουμε τις δίπλες σε καυτό καλαμποκέλαιο να πάρουν χρυσό χρώμα και τις βουτάμε στη συνέχεια στο καυτό σιρόπι.Τέλος,αν θέλουμε,τις ραντίζουμε με καρυδόψιχα.

 Ο Δεκέμβριος ήταν μήνας χαράς στο χωριό.Τις γιορτές οι γυναίκες έφτιαχναν γλυκά,μελομα- κάρονα,στριφτά (ντριδαστέδες),παπουτσάκια και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τη βασιλόπι- τα.Για να τη φτιάξουν,έκαναν σχεδόν μια μέρα.Τη στόλιζαν με παραστάσεις ανάγλυφες από ζυμά- ρι μελωμένο ή ζαχαρωμένο και μπαχάρι,που απεικόνιζαν τον αρχηγό της οικογένειας,τον Άη Βασί- λη,τ΄ αμπέλι,το σπίτι κ.λπ.Οι φούρνοι έκαιγαν για το ψήσιμο της βασιλόπιτας και των ψωμιών.Πα- ντού μύριζε φρεσκοψημένο ψωμί.

Ας δούμε όμως και την ετυμολογία της λέξης.Παράγεται από το ρήμα ντρέδ που σημαίνει στρίβω,πλέκω,περιπλέκω.Από δω και το γνωστό ρηματικό επίθετο ιντρέδουρ=πλεκτός,στριφτός.Το θηλυκό είναι εντρέδουρα.Πολύ συχνά συναντάμε σε αρβανίτικα τραγούδια τον χαρακτηρισμό κοτσίδε εντρέδουρα,δηλ. πλεγμένη κοτσίδα.Η κοτσίδα ήταν περίπου σήμα κατατεθέν για την αρ- βανίτισσα,ειδικά για την νεαρή ανύπαντρη.

Το ντρέδ δεν είναι παρά το ρήμα της αρχαίας εντρέπω.Σήμαινε στρέφω,στρέφω τα νώτα,αλλοι- ώνω,τροποποιώ.Όπως φαίνεται και από την απλή ανάγνωση των δύο συνθετικών του ρήματος, έχουμε την έννοια του στρέφω προς τα μέσα,προς τα εντός,δηλαδή πλέκω,εμπλέκω.Στη μέση φωνή (εντρέπομαι) δημιουργείται μια μεταβολή της έννοιας:Όχι μόνο στρέφω τα νώτα,αλλά αυτό το κάνω επειδή αναγνωρίζω ανωτερότητα στον άλλον,του αποδίδω σεβασμό,τον ντρέπομαι δηλαδή.

Από το ντρέδ βγήκε και η ονομασία των περίφημων αρβανιτών πολεμιστών της Μεσσηνίας,των Ντρέδων.Τους είπαν έτσι επειδή ήταν υπολογίσιμοι ως αντίπαλοι,αξιόμαχοι,γενναίοι.Ο όρος περι- έχει μια νότα τρομακτικότητας: Ντρέδες σήμαινε και στριφνοί άνδρες,«γαμψές» προσωπικότητες, επίφοβοι,δηλ. μαχητές που επιφέρουν φόβο και τρόμο.

Παρατηρεί κανείς,μιλώντας και για ένα παραδοσιακό γλυκό των Χριστουγέννων,ότι καταλήγουμε στην μεγάλη αγκαλιά του ελληνικού έθνους και της ελληνικής γλώσσας.Οι αρβανίτες,ως κόσμος και ως σκέψη,ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού.

Οι γιορτές του 12ήμερου στον Βαρνάβα,παλιότερα.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ

Χριστούγεννα,Πρωτούγεννα,Πρώτη γιορτή του χρόνου…

Η κυρία Ντίνα Λέπουρη ζει  στο Βαρνάβα από τότε που γεννήθηκε.Την επισκεφτή­καμε στο μαγαζί της και της ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας θύμησες από την παιδική της ηλικία, σχετικά με τα έθιμα του χωριού μας την περίοδο των Χριστουγέν­νων και της Πρωτοχρονιάς.

Σωστός χείμαρρος η κυρία Ντίνα μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω,μας μίλησε για τις συνθή­κες της ζωής των περισσότερων ανθρώπων εκείνην την εποχή,τη φτώχια και τις κακουχίες που ζού­σε η κάθε οικογένεια αλλά και τις πολλές ευθύνες που είχαν τότε τα παιδιά.«Νομίζω ότι γεννήθηκα κατευθείαν μεγάλη» μας είπε.

Προπαραμονές των Χριστου­γέννων η οικογένεια στόλιζε το σπίτι και έσφαζε το χοιρινό που τάιζε από το καλοκαίρι.Αφού λοιπόν τότε δεν υπήρχαν ψυγεία,όλο το κρέας του χοιρινού μαγειρευό­ταν για να φαγωθεί τις γιορτινές μέρες.Για το  στόλισμα του σπιτι­ού οι άντρες έκοβαν ένα άγριο κυ­παρίσσι,το βένιο,και το στόλιζαν με στολιδάκια που έφτιαχναν τα παιδιά χρησιμοποιώντας ασημόχαρτα από πακέτα τσιγάρων που τα μάζευαν όλο το χρόνο.

Παραμονή των Χριστουγέννων  πήγαιναν στην εκκλησία και κοινωνούσαν και αμέσως μετά άρχιζε η προετοιμασία για τη γιορτή.Τα παιδιά λέγανε τα κά­λαντα και μάζευαν πορτοκάλια,αμύγδαλα,στραγάλια και ίσως και καμιά δεκαρούλα.Οι νοικο­κυρές άρχιζαν το μαγείρεμα.Έφτιαχναν κρεατόπιτα,λουκάνι­κα,πηχτή,χοιρινό με σέλινο ή κοκκινιστό μαγειρεμένο με πα­τάτες,τραχανόπιτα.Αν υπήρχε και καμιά κολοκύθα έφτιαχναν «μουσούντα» (κολσκυθόπιτα χωρίς φύλλο).Η κυρία Ντίνα θυμά­ται ότι,μόλις έβραζε η πηχτή,σκέπαζαν τον τέντζερη με χιόνι για να πήξει το φαΐ και να πετύ­χει η συνταγή.Ζύμωναν και Χρι­στόψωμα και,επειδή δεν είχαν φούρνο όλοι στα σπίτια τους, οι γειτόνισσες μαζεύονταν στα σπί­τια των φιλενάδων τους που εί­χαν φούρνο για να ψήσουν όλες μαζί τα ψωμιά τους.Ονομαστός μάστορας στην κατασκευή φούρ­νων εκείνην την εποχή ήταν ο Χρήστος Μήλιος.

Ανήμερα τα Χριστούγεννα όλη η οικογένεια μαζευόταν στο τραπέζι για να φάνε και να γιορ­τάσουν όλοι μαζίΓια γλυκό δεν έφτιαχναν μελομακάρονα και κουραμπιέδες,αλλά λουκουμά­δες και δίπλες,οι οποίες φτιάχνο­νταν από ζύμη του ψωμιού που ανοιγόταν σε φύλλο και τηγανιζό­ταν.Όταν δεν υπήρχε μέλι για να της μελώσουν,τις γλύκαιναν με ζαχαρόνερο ή πετιμέζι.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβα­νόταν και την Πρωτοχρονιά.Οι νοικοκυρές έφτιαχναν βασιλόπι­τα με ζύμη ψωμιού και προσθέτανε καρύδια,αμύγδαλα και σύ­κα.Από πάνω τη διακοσμούσαν με στολίδια από ζυμάρι και στη μέση τοποθετούσαν ένα μεγάλο ασημένιο νόμισμα.Το βράδυ της παραμονής οι άντρες μαζεύονταν στα καφενεία και έπαιζαν χαρ­τιά.Ξημερώνοντας Πρωτοχρο­νιά ένα κορίτσι της οικογένειας έπαιρνε μια κανάτα στην οποία είχε βάλει στάρι και λίγες δεκά­ρες και πήγαινε στην πηγή του χωριού.Στη διαδρομή για τη βρύ­ση δεν μιλούσε σε κανέναν κι εκεί γέμιζε την κανάτα με νερό κι έλεγε «Όπως τρέχει το νερό στη βρύση,έτσι να τρέχουν τα καλά στο σπίτι μας και να έχουμε υγεία.»

Το νερό αυτό το έφερνε στο σπίτι και όλοι πλενόντουσαν.Το ίδιο κορίτσι ευχόταν σε όλους Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος και τους χτύπαγε στο κεφάλι με μια μπόσκα (κρεμμύδα) και ένα κλαρί ελιάς.

Όλη η οικογένεια καθόταν στο γιορτινό τραπέζι.Ο πατέρας έπαιρνε τη βασιλόπιτα και την τσούλαγε σα ρόδα από την άκρη του σπιτιού προς την πόρτα 3 φο­ρές.Αν η βασιλόπιτα έπεφτε από την καλή μεριά τότε όλη η χρονιά αλλά και η σοδειά θα πήγαιναν καλά,αν όχι,τα πράγματα θα ήταν δύσκολα....

Όλες τις μέρες των γιορτών οι οικογένειες αντάλλασσαν επισκέ­ψεις και για δώρα πήγαιναν τη­γανίτες και κρασί.Οι οικοδεσπό­τες κερνούσαν ψημένα κυδώνια,στραγάλια και σταφίδες.

«Όποιος είχε στραγάλια και σταφίδες εκείνην την εποχή ήτα­νε νοικοκύρης » λέει η κυρία Ντί­να. «Η ζωή ήταν δύσκολη τότε αλλά οι άνθρωποι γλεντούσαν με το τίποτα και διασκέδαζαν με την ψυχή τους μέχρι το πρωί.Μερι­κές φορές σκέφτομαι ότι ίσως και να ήταν καλύτερα τότε».

Ευχαριστούμε πολύ κυρία Ντί­να! Να σ΄ έχει ο θεός καλά να διη­γείσαι τα περασμένα στους νεό­τερους για να εκτιμούν τα τωρινά.

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ,τ.2,10-12/07,σελ. 19

Aπόπειρα μετρήματος των ανακλαστικών της μειονότητας

Την περασμένη εβδομάδα σε κρατικό νηπιαγωγείο του Εχίνου διανεμήθηκε μια δημοσκόπηση στους γονείς. Σύντομα χάρη σε ευαίσθητους γονείς ενημερωθήκαμε για το περιεχόμενο της. Αργότερα αυτό το θέμα πέρασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προκάλεσε διάφορες συζητήσεις.

Λόγω των διαστάσεων που πήρε το θέμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν θέλω να εισέλθω στις εσωτερικές συγκρούσεις της μειονότητας. Άλλωστε εκεί εκφράστηκαν διάφορες απόψεις σχετικά με αυτό το θέμα. Εγώ θέλω να εισέλθω στην ουσία της ιστορίας. Κατά την γνώμη μου ο στόχος αυτής της δημοσκόπησης είναι να αγγίξει τις άκρες των νεύρων της μειονότητας μας και να μετρήσει τα αντανακλαστικά της.

Ας έρθουμε στο περιεχόμενο της δημοσκόπησης. Κάποιες από τις ερωτήσεις κατά την γνώμη μου αποτελούν σκάνδαλο. Μια ¨βαθιά σκέψη¨ που θέλει να κάνει την μειονότητα μας όργανο στους βρώμικους σκοπούς της, επιχειρεί με πονηρά ερωτήματα να μετρήσει τα αντανακλαστικά τη μειονότητας μας.

Στην δημοσκόπηση υπάρχει συνονθύλευμα ερωτήσεων, ερωτούνται οι γονείς για την εθνική καταγωγή του πατέρα και της μητέρας, για την θρησκεία της οικογένειας του παιδιού, για την μητρική γλώσσα του παιδιού και των γονέων του, για την γλώσσα που μιλιέται στο σπίτι, το αν μιλιούνται ελληνικά στο σπίτι,  το σε ποια γλώσσα ακούει το παιδί τραγούδια, το σε ποια γλώσσα ξέρει τραγούδια, αν το παιδί παρακολουθεί ξένη τηλεόραση και ποιάν, αν έχει φίλους που μιλάνε ελληνικά και αν έχει φίλους που μιλάνε άλλες γλώσσες.

Εντύπωση μας προκάλεσε το συνονθύλευμα των ερωτήσεων και η αντίθεση μεταξύ των ερωτήσεων. Βλέποντας αυτές τις ερωτήσεις φαίνονται να έχουν ετοιμαστεί για μια κοινωνία μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα. Έλα όμως που αυτές τις ερωτήσεις η ¨Βαθιά σκέψη¨ τις απευθύνει στην μειονότητα μας. Πρόκειται για μια προσπάθεια απόλυτης μέτρησης των ανακλαστικών. Για να δουν ποιαν καταγωγή θα γράψουν οι γονείς. Και έχουν ξεχωριστές ερωτήσεις για γονείς και παιδί σχετικά με την γλώσσα. Μετά από την ερώτηση για την μητρική γλώσσα, ακολουθεί η ερώτηση για την γλώσσα που μιλιέται στο σπίτι.

Κατά την γνώμη μου ένας από τους βασικούς στόχους αυτής της δημοσκόπησης ήταν να δούνε πόσοι εκ των γονέων θα δηλώσουν στην εθνική καταγωγή Τούρκοι, πόσοι εξ αυτών θα γράψουν στο τμήμα της μητρικής γλώσσας τα τουρκικά και πόσοι θα γράψουν στο ερώτημα για την γλώσσα που μιλιέται στο σπίτι άλλα πράματα. Με πονηρό και ύπουλο τρόπο θέλησαν να κάνουν τεστ ¨εθνικής ταυτότητας¨ στην μειονότητα μας. Αυτό είναι το όνομα για αυτή την ιστορία.

Τι έγινε όμως ; Χάρη σε ευαίσθητους γονείς του Εχίνου αυτό το πονηρό και ύπουλο τεστ ¨εθνικής ταυτότητας¨ αποκαλύφθηκε και κατέληξε σε φιάσκο. Και λέω χάρη σε ευαίσθητους γονείς του Εχίνου, διότι αυτή η δημοσκόπηση νωρίτερα διανεμήθηκε και απαντήθηκε σε άλλα χωριά μας. Δυστυχώς σε άλλα μέρη δεν υπήρξε φωνή. Συγχαίρω τους ευαίσθητους γονείς του Εχίνου για την προσεκτική και περήφανη στάση που για μια ακόμη φορά επέδειξαν.

Τώρα θα πείτε, μετά από την εμφάνιση αυτού του θέματος τι συνέβη ; Το θέμα έφτασε στους πολιτικούς. Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Μύκης Αντνάν Πετσενέκ σε δήλωση του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης έγραψε : ¨Ενημερωθήκαμε πως παρέμβαση του κυρίου Ζεϊμπέκ (σχ. μεταφρ : βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ) στις 11/12 είχε αποτέλεσμα και του είπαν πως η δημοσκόπηση αυτή ακυρώθηκε και ότι οι φόρμες θα δοθούνε πίσω στους γονείς¨. Αυτή την πληροφορία την επιβεβαίωσα και από τον βουλευτή μας Ζεϊμπέκ.

Ευχή μας είναι σύμφωνα και με την υπόσχεση που δόθηκε στους γονείς, οι φόρμες της δημοσκόπησης να δοθούνε πίσω στους γονείς το συντομότερο.

Ακόμη δεν καταλάβατε και δεν θέλετε να καταλάβετε. Με τις πονηρές και ύπουλες κινήσεις σας δεν μπορείτε να κάνετε τους Τούρκους της δυτικής Θράκης να μετανιώσουν για τον δίκαιο αγώνα τους.

Οι ίντριγκες σας όπως αυτή η δημοσκόπηση, ούτε μπορούν να ρίξουν σκιά στην αγάπη μας για την Ελλάδα, αλλά ούτε μπορείτε και να μας κάνετε να αλλάξουμε γνώμη για την εθνική μας ταυτότητα, τον τουρκισμό μας.

Εφ. Μιλλέτ 18/12/2014

Σχόλιο: Μα αν αρθρογράφος είναι τόσο σίγουρος για τον τουρκισμό της μειονότητας, τότε προς τι αυτό το άγχος να επιστραφούν αυτά τα ερωτηματολόγια ; Ίσα-ίσα κανονικά θα ήταν μια ευκαιρία να βροντοφωνάξουν για αυτό. Αλλά προφανώς δεν είναι βέβαιος για τα αποτελέσματα…. Και ελπίζουμε φυσικά και να ΜΗΝ επιστραφούν πίσω τα ερωτηματολόγια.  

Η μπόσκα της Πρωτοχρονιάς

Στ΄ αρβανιτοχώρια,πρωί-πρωί της Πρωτοχρονιάς σηκωνόταν ο αρχηγός του σπιτιού,ο πατέρας,έπαιρνε τη μπόσκα κι ένα κλαδί ελιάς,τα βούταγε σε καθαρό νερό και ράντιζε τους χώρους του σπιτιού,μέσα κι έξω.Ακολούθως,χτυπούσε μαλακά τα μέτωπα των υπολοίπων μελών της οικογένειας.Όλη αυτή την ώρα σκορπούσε ευχές για καλή σοδειά,υγεία και προκοπή.Η οικογένεια ευχαριστούσε με σεβασμό.

Η μπόσκα ήταν αγριοκρέμμυδο (επιστ.:σκίλλη.Στην Κρήτη: κρομμύδα, σικλοκρομμύδα, ασκελλετούρα) που είχε ξεχωθεί προσεκτικά την προηγουμένη.Ο λόγος που επέλεγαν τη μπόσκα ήταν η για πολύ καιρό διατήρησή της μετά το βγάλσιμό της απ΄ το έδαφος.αυτό οφείλεται στην ιδιότητα αυτού του φυτού να συγκρατεί πολύ νερό,υγρασία.

Επρόκειτο για εξαγνιστικό,ευετηρικό δρώμενο ακμαίο ως και τη δεκαετία του 1970.

Στην αρχαιότητα,στη γιορτή των Θαργηλίων αναφέρεται προσφορά στον Ήλιο και τις Ώρες,τις προσωποποιήσεις των εποχών,που ευνοούσαν την ευκαρπία.O Απόλλων συνδέθηκε με τη γιορτή,γιατί η λατρεία ενός θεού με εξαγνιστικές ιδιότητες ταίριαζε να περιβάλλει παμπάλαια μαγικά δρώμενα που αποσκοπούσαν στην απομάκρυνση των μιασμάτων.O θεός ωστόσο εμφανίζεται κάποτε και ως προστάτης της βλάστησης,οπότε και αυτή η πλευρά της υπόστασής του θα δικαιολογούσε τη σύνδεσή του με τα Θαργήλια.O Απόλλων έχει ομοιότητες με ηλιακές Θεότητες και υπάρχει η άποψη ότι η λατρεία του διαδέχθηκε αρχαιότερη λατρεία του Ηλίου.Τον Ήλιο και τις Ώρες,στα Θαργήλια,γιόρταζαν με την περιφορά της ειρεσιώνης,ενός κλαδιού τυλιγμένου με μαλλί και φορτωμένου με κάθε λογής καρπούς.Αγόρια αμφιθαλή,που ζούσαν δηλαδή και οι δύο γονείς τους,περιέφεραν το κλαδί από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας,και στο τέλος το απέθεταν στο ιερό του Απόλλωνα.

Στη φωτό: Οι τρεις Ώρες κρατώντας κλαδιά,φορτωμένα ρόδια,σύμβολα επικαρπίας.
Λεπτομέρεια από αττική ερυθρόμορφη κύλικα του Ζωγράφου του Σωσία.
Γύρω στο 500 π.Χ.,Βερολίνο,Staatliche Museen 
(πηγή:Ι. Κακριδή,«Ελληνική Μυθολογία 2.Οι Θεοί»,«Εκδοτική Αθηνών»).

Διαβάστε σχετικά: Αντώνης Α. Αντωνάκος: Ειρεσιώνη

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος

Καπανδρίτι,γύρω στο 1960

ΜΝΗΜΕΣ
[Απ΄ το αρχείο του παπα-Φώτη Βλάχου,ιερέα σήμερα στη Σάμο.]

Καπανδρίτι,γύρω στο 1960.
Οι γονείς του παπα-Φώτη,νιόπαντροι ή αρραβωνιασμέ-νοι,δίπλα σε μια απλή μηχανή της εποχής απόσταξης τσάπουρων για παρασκευή ούζου.
Τέτοια είχε στον Βαρνάβα,θυμάμαι,και ο γείτονας Γιώργος Πέππας (ΛιοληΜούχος).
Τα πήρε όλα ο παλιατζής...

Γιάννης Βασ. Πέππας

Απ΄ τα [σκλαβωμένα] χώματα της Χαονίας.

Η Χαονία υπήρξε η κοιτίδα των Ελλήνων Αρβανιτών.

Ο ζωγράφος ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΕΒΑΣ

Γεννημένος το 1930 στο Μενίδι

Μεγάλη είναι η προσφορά του λαϊκού ζωγράφου, Χρήστου Τσεβά. Ο Χρήστος Τσεβάς, γέννημα θρέμμα Μενιδίου αυτοδίδακτος μέσα από τους πίνακες του κατάφερε να διαφυλάξει τις Αχαρνές του παρελθόντος. Αποτύπωσε κάθε γωνιά αυτής της πόλης, αλλά και τους ανθρώπους της με στόχο να μην ξεχαστεί αυτή η ομορφιά που σιγά – σιγά καταστρέφεται.
Ο Χρήστος Τσεβάς, για να μάθουν οι νεώτεροι είναι μία ολόκληρη ιστορία που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχαστεί. Σε καιρούς που η φωτογραφική μηχανή ήταν κάτι το σπάνιο εκείνος βάδιζε σοκάκι – σοκάκι για να αποτυπώσει με ακρίβεια κάθε λεπτομέρεια αυτού του τόπου ώστε να τα αφήσει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Ωστόσο κανείς Καθηγητής δεν αναγνώρισε την αξία του Χρήστου Τσεβά. Το έργο του αναγνωρίστηκε από τους συνδημότες του, και ο Δήμος τον τίμησε γι αυτό. Σήμερα είναι ειδικός Σύμβουλος του Δήμου Αχαρνών. Τον τίμησαν επίσης οι Σύλλογοι της περιοχής.

Στο Δήμο Αχαρνών λειτουργεί το Εικαστικό Εργαστήρι που ιδρύθηκε το 1993 από το λαϊκό ζωγράφο και φέρει το όνομά του. Περιλαμβάνει τμήματα Ζωγραφικής και Αγιογραφίας. Στη Ζωγραφική διδάσκεται ελεύθερο σχέ- διο και χρώμα, ενώ στην Αγιογραφία η τεχνική της Βυ- ζαντινής Ζωγραφικής, με προετοιμασία του ξύλου και σχεδίαση της εικόνας. Επίσης λειτουργεί και προπαρα- σκευαστικό τμήμα για εισαγωγή στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η φοίτηση συνοδεύεται από εκπαιδευτικές εκδρομές και εκθέσεις σε μουσεία και πινακοθήκες.

Στο Δήμο Αχαρνών λειτουργεί η Δημοτική Πινακοθήκη «Χρήστος Τσεβάς» που φιλοξενεί έργα του,δωρεά στο Δήμο.
Στην περιοχή του Λόφου Προφήτη Ηλία στις Αχαρνές, βρίσκεται το ιδιόκτητο κτίριο του συλλόγου Κρητών, το οποίο και αποτελεί σήμερα τη στέγη του. Η αίθουσα που λειτουργούν τμήματα εκμάθησης Κρητικών χορών και Κρητικής λύρας, μουσείο Κρητικής λαϊκής τέχνης και αίθουσα εκδηλώσεων είναι διακοσμημένη με τοιχογραφίες, του Χρήστου Τσεβά. Εργα του υπάρχουν στην ταβέρνα "ΜΗΤΣΗΣ" του Μενιδίου και αλλού.

Τον περίβολο της ταβέρνας κοσμούν εικόνες από την αρχιτεκτο- νική του Μενιδίου και την καθημερινή ζωή του τότε,έργα του ίδι- ου του ζωγράφου.
Ο Χρήστος Τσεβάς έχει φιλοτεχνήσει την αίθουσα εκδηλώσεων του φιλολογικού συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», τον πρόναο του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, και έχει εργασθεί σαν διακο- σμητής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο Χρήστος Τσεβάς δεν είναι μόνο ένας σπουδαίος λαϊκός ζωγράφος.
Είναι και υπόδειγμα Πολίτη αφού υπήρξε ιδρυτικό μέλος σημαντικών συλλογικών προσπαθειών όπως ο Ορειβα- τικός,η Ιστορική και Λαογραφική Εταιρία και η Φιλότεχνη Λέσχη.

Προκλητικές δηλώσεις μειονοτισμού

...Αν γυρίσουμε στα εκπαιδευτικά μας θέματα…Τι λένε οι Έλληνες διοικούντες μας ; Κάθε μειονοτική ομάδα έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση στην δική της γλώσσα. Και με βάση αυτή τη θέση, επιστρατεύεται κάθε κρατική δυνατότητα, ώστε οι δήθεν Έλληνες-Πομάκοι, μαζί με τα ελληνικά να μάθουν και την μητρική τους γλώσσα (τα δήθεν πομάκικα)… Και μάλιστα το κράτος προβάλλει αυτήν του την προσπάθεια ως μια αναγκαιότητα της ¨Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Μειονοτικής Πολιτικής¨ (!).

Κάποιοι ρατσιστές πολιτικοί, επιχειρηματίες και επιστήμονες που υποστηρίζουν πως οι Τούρκοι είναι βάρβαροι και έχουν αφιερώσει την ζωή τους στο να το αποδείξουν αυτό, εξηγούν πως η προσπάθεια που γίνεται προς τους ¨Έλληνες Πομάκους¨, γίνεται επειδή η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του πολιτισμού και δίνει σημασία στα ανθρώπινα δικαιώματα. Εντάξει, αλλά επιδεικνύεται η ίδια αυτή προσπάθεια για όλες τις μειονοτικές ομάδες που ζούνε σε αυτή τη χώρα ; Καλά ότι αγνοούνται οι Τούρκοι, αυτό είναι μια πραγματικότητα.  Αλλά πέραν αυτών, θα εξασφαλιστεί το δικαίωμα εκπαίδευσης στην μητρική γλώσσα για τους Ρωμά, τους Γκαγκαούζους, τους Αλβανούς και τους Μακεδόνες ; Θα τους αναγνωριστεί το δικαίωμα σύστασης νηπιαγωγείων στην γλώσσα τους ; Δεν το πιστεύω καθόλου. Οι κυβερνήσεις σε αυτό το θέμα ακολουθώντας πολιτικές ίντριγκες, γίνεται αντιληπτό πως αγνοούν τα αιτήματα των εν λόγω μειονοτικών ομάδων. Την ώρα που δεν φεύγει από την επικαιρότητα το θέμα των μειονοτικών νηπιαγωγείων για τους ¨Έλληνες Πομάκους¨, για ποιο λόγο αγνοούνται τα μειονοτικά αιτήματα της εθνικής Μακεδονικής μειονότητας ; Απορρίπτεται η εθνική τους ταυτότητα, ενώ όχι μόνο νηπιαγωγεία, αλλά ούτε καν συλλόγους δεν τους επιτρέπεται να ιδρύσουν. Την ώρα που οι ελληνικές εφημερίδες γράφουν συνεχώς για τα δικαιώματα των ¨Ελλήνων Πομάκων¨ και κρατάν αυτό το θέμα στην επικαιρότητα, γιατί δεν γράφουν ούτε μια γραμμή για τα δικαιώματα της τουρκικής μειονότητας ; Όχι μόνο δεν γράφουν θετικά ,αλλά γράφοντας αντίθετα προσπαθούν να σπιλώσουν. Σαν να κάνουν καθεστωτική προπαγάνδα. Και όσοι μιλάνε για τα δικαιώματα της τουρκικής μειονότητας δυτικής Θράκης,όλοι ανεξαιρέτως ανακηρύσσονται ως ¨προδότες της πατρίδας¨. ...Αυτοί οι οποίοι σε αυτή τη χώρα είναι ανεπιθύμητοι και αγωνίζονται και προσπαθούν να σταθούν ως μειονοτικοί,αντιλαμβάνονται καλά τι θέλω να πω. Ιδιαίτερα το αντιλαμβάνονται καλά τα θύματα του παρακρατικού συστήματος των ¨Ορθόδοξων Μεγαλοιδεατών¨ στη δυτική Θράκη.

Τζεγκίζ Ομέρ

Εφ. Μιλλέτ  11/12/2014

Σχόλιο: Κατηγορεί ο αρθρογράφος της Μιλλέτ τις ελληνικές εφημερίδες για καθεστωτική προπαγάνδα… Και αυτά τα γράφει αυτός που αδυνατεί να γράψει ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ κατά της τουρκικής πολιτικής. Γιατί άραγε ;… Και πόθεν προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να διδάσκει την μητρική γλώσσα σε κάθε μειονοτική ομάδα αν/που υπάρχει στην Ελλάδα; Μόνο στην Θράκη ΕΙΝΑΙ υποχρεωμένη η Ελλάδα να διδάσκει την (όποια) ΜΗΤΡΙΚΗ γλώσσα των μελών της μουσουλμανικής μειονότητας.

Αλήθεια,στην μητέρα πατρίδα του Τζεγκίζ Ομέρ, για πόσες εθνικές ομάδες έχουν συσταθεί νηπιαγωγεία στην μητρική τους γλώσσα; Εδώ οι Κούρδοι είναι εκατομμύρια και δεν τους παρέχεται τέτοιο δικαίωμα… Μη μιλήσουμε για την βοήθεια που παράσχει ο Ταγίπ στα ανθρωπόμορφα μέλη της ISIS σε βάρος των Κούρδων…   

Αλβανία,ένα κατασκευασμένο κράτος

H Aλβανία (ως έθνος και κράτος) δεν είναι παρά κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων,προς εξυπηρέτηση γεωστρατηγικών συμφερόντων τους. 

Η ανακήρυξη κράτους «Μακεδονίας» απ΄ το 1990 στα βόρεια σύνορά μας  ενέτεινε ένα ήδη οξύ ζήτημα για τα εθνικά μας θέματα,που από το τέλος του Πολέμου σιγόκαιγε σε μια μεριά της Βαλκανικής μπαρουταποθήκης περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή αναζωπύρωσης και έκρηξης.

Η εξωτερική πολιτική μας και η όποια διπλωματική μας δυναμική,αγόμενες και φερόμενες από τις συμμαχικές επιταγές,ουδόλως αντέδρασαν στην Τιτοϊκής έμπνευσης δημιουργία «Μακεδονίας» εντός των νεοπαγών Γιουγκοσλαβικών συνόρων,όταν τα Ανατολικής σύλληψης σχέδια περί «Μεγάλης Μακεδονίας» φυλλορρόησαν.Οι ανταλλακτικές συμμαχικές διαβεβαιώσεις προς την εμφυλιοσπαρασσό- μενη Ελλάδα,ότι τα Γιουγκοσλαβικά σύνορα «θα κλείσουν» για τους ΕΛΑΣίτες αντάρτες,υπήρξαν αρκετές για τη σιωπηρή αποδοχή της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Το εξάμβλωμα των Σκοπίων βέβαια,δεν ήταν παρά τμήμα ενός ευρύτερου νεοπλασματικού μορφώματος:της Γιουγκοσλαβίας,όπου ετερόκλητες εθνότητες σύρθηκαν σε μια ερήμην ομοσπονδιοποίησή τους.Το πλήρωμα του χρό- νου,μισόν αιώνα αργότερα,έφερε τη βίαιη αποσυναρμολόγηση του Γιουγκοσλαβικού μωσαϊκού (Για την ακρίβεια,οι επιμέρους Γιουγκοσλαβικές επαρχίες ονομάστηκαν μετά το 1945 ομόσπονδες δημοκρατίες.Πρωτύτερα,το 1929,είχε αποδοθεί το επίπλαστο Jugoslavia [=Νοτιοσλαβία] στο «Βασίλειο των Σέρβων,Κροατών και Σλοβένων»,που είχε ξεπηδήσει απ΄ τις στάχτες του 1918,σ΄ ένα τρελό χορό αλλεπάλληλων μετονομασιών και ονοματικών παιχνιδισμάτων που αποσκοπούσε στην διά της ταμπέλλας ομογενοποίηση διαφορετικών εθνοτήτων και,όπως φάνηκε στη συνέ- χεια,στην ύπουλη διεκδίκηση γειτονικών εδαφών).

Λίγο βορειότερα η Τσεχοσλοβακία θα διαγράψει,ευτυχώς αναιμάκτως,μιαν παράλληλη μεταπολεμική τροχιά.

Πριν απ΄ αυτές τις υβριδικές εθνο-κρατο-γενέσεις η Μπολσεβίκικη κυριαρχία δεν είχε διστάσει να ομογενοποιήσει πληθώρα εθνοτήτων,υπό την αδιαμφισβήτητη απολυταρχία του «υπαρκτού»,στον αχταρμά της Σοβιετίας (Ε.Σ.Σ.Δ.).

Στο ενδιάμεσο του μεσοπολέμου η χώρα μας θα γνωρίσει με το χειρότερο τρόπο το άθλιο πρόσωπο της επιβολής αποφάσεων από τις «Μεγάλες Δυνάμεις».Όχι τόσο με το χάρισμα της Β. Θράκης στους Βούλγαρους (Συνθήκη Νεϊγύ,27-11-1919) και της Ανατ. Θράκης,Ίμβρου,Τενέδου στους Τούρκους (Συνθήκη Λωζάνης,24-7-1923),αλλά κυρίως από τον επαχθή κι απάνθρωπο όρο/υποχρέωση,που υπήρχε και στις δύο αυτές συνθήκες,για,«εκούσια» και «συμπεφωνημένη» αντίστοιχα,ανταλλαγή πληθυσμών (Στη δεύτερη περίπτωση θα χρειαστεί και η ελληνοτουρκική σύμβαση της 30-1-1923,απευθείας μεταξύ Βενιζέλου-Ινονού).Αυτόχθονες ελληνικοί πληθυσμοί,αναπτύξαντες επί χιλιετίες πολιτισμό στις πανάρχαιες αυτές κοιτίδες,αναγκάζονται σε βίαιο ξεριζωμό.

Όμως,η χασαπο-προκρούστεια τακτική των «Μεγάλων»,να καταστρέφουν λαούς,να βαπτίζουν έθνη,να διαμορ- φώνουν κράτη κατά τα δικά τους δοκούντα και με πλήρη αδιαφορία για κάθε ιστορικό δεδομένο είχε λίγο νωρίτερα δώσει ένα πρώτο «δείγμα γραφής»,δυστυχώς με τραγικές παραμέτρους και τότε για τα δίκαια του Ελληνισμού.

  Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (10-8-1913),όχι μόνο καταδικάζεται ένα γνήσιο κομμάτι του Ελλαδικού χώρου,η Β. Ήπειρος,να μείνει εκτός ελληνικών συνόρων,πράγμα που επαναλήφθηκε και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,αλλά δημιουργείται εκ του μηδενός το κράτος της Αλβανίας και βαπτίζεται ως Αλβανικό Έθνος ένα συμπίλημα πληθυσμών που η εθνική τους συνείδηση,όταν και όσο αυτή υπήρχε,δεν ήταν μία και ενιαία και που,πάντως,η ελληνική εθνική συνείδηση,σ΄ αυτούς τους πληθυσμούς,ήταν κάτι παραπάνω από έντονη και κυρίαρχη.

Βέβαια,ακόμα κι αν σταθεί κανείς στις καταγραφές των ξένων περιηγητών και καθόλου στην επιστημονική κα- τάθεση της Ιστορίας,αυτό που σήμερα καλείται «Αλβανοί» και «Αλβανικό Έθνος» είναι αδύνατο να εντοπισθεί. Eνδει- κτικά να αναφέρουμε τα: V. Berard,Τουρκία και Ελληνισμός,εκδ. Τροχαλία, Αθήνα 1987 και R. Puaux, Δυστυχισμένη Βόρειος Ηπειρος,εκδ. Τροχαλία,Αθήνα χ.χρ.έ.(Πολύ χρήσιμο και σημαντικό για πληροφορίες και στοιχεία της Β.,ΒΔ. Βαλκανικής κατά τον 17ο αι. και το: Βασ. Δημητριάδη,Η κεντρική και δυτική Μακεδονία κατά τον Εβλιγιά Τσελεμπή).
Ο V. Berard,σημαντικός Ομηριστής,αφιερώσας 30 χρόνια απ΄ τη ζωή του στη μετάφραση της Οδύσσειας,κυριότερο φι- λολογικό γεγονός του 1924 για τη Γαλλία,αρχαιομαθής και αρχαιολάτρης,όχι όμως και φιλέλλην κατά τον Θ. Πυλα- ρινό (βλ. την εισαγωγή του προαναφερθέντος βιβλίου),περιέτρεξε επί δύο χρόνια (καλοκαίρι 1890-καλοκαίρι 1892) την ευρύτερη Μακεδονία ξεκινώντας από το Δυρράχιο και την Καβάγια.Ο R. Puaux*,ιστορικός και δημοσιογράφος, ένθερμος υπερασπιστής των δικαίων των Εθνών,ταχθείς το 1899,με το βιβλίο του Υπέρ της Φινλανδίας στο πλευρό των αγωνιζόμενων Φινλανδών κατά των Ρωσικών επεμβάσεων και καταπιέσεων, περιόδευσε στη Β. Ήπειρο το κρίσιμο έτος 1913.Ιδιαίτερη εθνότητα Αλβανών στις περιγραφές,σχόλια και παρατηρήσεις των δύο Γάλλων δεν αναφέρεται,δεν υπάρχει.Όλοι αυτοί οι «Αλβανικοί»,«Αρβανίτικοι»,«Σκιπετάρικοι1» πληθυσμοί που καταγράφονται στα βιβλία τους εί- ναι σχεδόν πάντα πολύγλωσσοι,διαφόρων θρησκευμάτων,ακαταστάλαχτης και ασαφούς εθνικής συνείδησης (πολλές φορές βέβαια πλείστοι εξ αυτών δηλώνουν την ελληνικότητά τους [στο έργο του V. Berard π.χ. σελ. 87-88: ”Όλοι αυτοί οι Αλβανοί (του Ελβασάν) καταλαβαίνουν και όλοι τους σχεδόν μιλούν τα ελληνικά.Έχουν ελληνικό σχολείο για τα αγόρια τους και ελληνικό σχολείο για τα κορίτσια τους.Θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες”.Ή  στις σελ. 128-131: ”Ο φιλοξε- νητής μας (στο Μπρίνιαιτζ της Τζούρας) είναι ένας ωραίος Αλβανός.Τον λένε Γιάνκο.Είναι μόλις 30 χρονών ...Μιλά τα ελληνικά της Μικράς Ασίας...Λατρεύει τη Γαλλία.ίσως όμως η Ελλάδα να του πηγαίνει περισσότερο.Είναι Τρικουπικός, όπως όλοι σχεδόν οι Έλληνες του εξωτερικού...],άλλοτε,άλλοι,αισθάνονται και δρουν ως Βούλγαροι κ.ο.κ.),αγόμενοι και φερόμενοι από ποικιλώνυμες προπαγάνδες που οργίαζαν τότε σ΄ αυτήν τη χαοτική γωνιά της Οθωμανίας,μεταλ- λασσόμενοι χωρίς δυσκολία και αντί κυμαινομένων τιμημάτων σε κατά περίπτωση υπερασπιστές διαφόρων αντι- κρουόμενων συμφερόντων,ιδεολογιών,εθνικισμών κ.λ.π.Η Miranda Vickers,διδάσκουσα Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και συνεργαζόμενη με έγκριτες Βρετανικές εφημερίδες,στο βιβλίο της “Οι Αλβανοί”,εκδ. Οδυσσέας,Αθήνα 1997,υπέρ του δέοντος “φιλική” μάλιστα προς τους Αλβανούς,αναρωτιέται για το ζήτημα:”Γιατί οι Αλβανοί ήταν ο τελευταίος Βαλκανικός λαός που σχημάτισε Εθνική συνείδηση;”

Αυτή η περίφημη «Αλβανική συνείδηση» αποτελεί μεταπολεμικό προϊόν.Μετά τους βαλκανικούς πολέμους οι γεωπολιτικοστρατηγικές αναγκαιότητες/επιλογές των ευρωπαϊκών συμφερόντων παρεμποδίζουν και ανακόπτουν την ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου με την υπόλοιπη Ελλάδα (Είναι συγκλονιστικό ένα δημοτικό βορειοηπειρώτικο τραγούδι της εποχής που σπαράζει για τη βίαιη και ανόσια αυτή πράξη των «τρανών»:

Nα ΄ριχνε πίσσα και φωτιά σ΄ όλους τους μεγαλαίους,

όπου μας εχωρίσανε σαν το παιδί ΄π΄ τη μάνα.

Και πού σας φταίξαμε,τρανοί,για να μας τυραγνάτε;

Δεν είμαστε κι εμείς Ρωμιοί και λαδοβαφτισμένοι;

Bλέπε:Γ. Δ. Παναγιώτου,Δεν είμαστε κι εμείς Ρωμιοί;!...με ελληνικά αφηγηματικά τραγούδια από τη Β. Ήπειρο,εκδ. Εικοστού Πρώτου,Αθήνα 1994,σελ. 235-236). Σημειωτέον,ότι εκτός των Βορειοηπειρωτών και σε σημαντικό κομμάτι των “Σκιπετάρων” επάλλετο ελληνική εθνική συνείδηση (“Ωστόσο”,διαβάζουμε στην εισαγωγή του Αχ. Γ. Λαζάρου στο προαναφερθέν βιβλίο του R. Puaux,σελ. 31,”κατά την περιοδεία του Ρενέ Πυώ στη Βόρειο Ηπειρο,το 1913, το ελληνικό φρόνημα προβάλλει έντονο.Οι πατριωτικές εξάρσεις,οι εθνικές εκδηλώσεις και η βούληση για την ένωση με την Ελλάδα είναι κοινά γνωρίσματα των κατοίκων,χριστιανών και μουσουλμάνων,ελληνογλώσσων,διγλώσσων και τριγλώσσων.”).To εξάμβλωμα του «Αλβανικού κράτους»,που εν τέλει κατασκευάζουν οι «μεγάλοι»,διάγει μιαν τριακονταετία αφασίας και πολιτικών πειραματισμών (Ζιώγου κ.λπ.).Ο «πολύς» Ενβέρ Χότζα,ίνδαλμα μερίδας Ελλήνων αριστερών (αν είναι δυνατόν!),αναλαμβάνει και τη δημιουργία «Αλβανικού έθνους».Η,άξια ιδιαίτερης μελέτης και προσοχής,αρβανίτικη αλλοιώνεται.Δημιουργείται μια πολυσελλεκτική,υβριδική «αλβανική γλώσσα» με πληθώρα προσμείξεων2.Τα ονόματα αλλάζουν.Τα θρησκευτικά δόγματα καταργούνται.Ο Χοτζικός Αλβανικός εθνικισμός γεννιέται!Οι δεκαετίες περνά- νε.Η κομμουνιστική απολυταρχία,εν είδει θερμοκηπίου,επωάζει και αναπτύσσει το υβριδικό εθνικιστικό της έκτρωμα (Nα δύο «καλλιτεχνικά»,αποσπασματικά παραδείγματα της νέας εποχής,από δύο «καθαρόαιμους Αλβανούς».Το πρώ- το προέρχεται από τον,υπουργοποιηθέντα (!),όπως είδαμε,το 2001 (υφυπουργός μειονοτήτων και Αλβανών της δια- σποράς.κυβέρνηση Φ. Νάνο),Νικόλαο Κατσαλίδα, γεννημένο το 1950 στη Λεσινίτσα:

Τα σπίτια μας στο Νότο

...Το κόμμα μας είπε/πως δε θα υπάρξουν στιγμές θλίψης,πίκρας,/

και μας χτύπησε στον ώμο,/μας έσφιξε το χέρι

στις παραμονές του χειμώνα.

Σε τούτα τα θεμέλια,/που συμπαγή θα ΄ναι,

ήταν παρούσα όλ΄ η Αλβανία...

Το δεύτερο είναι δημιούργημα του «Αλβανού» Βασίλη Μπαριαμπά,γεννημένου το 1943 στο Φανάρι.Έχει τον χα- ρακτηριστικό τίτλο:

Ψηφίζουμε για τις ευτυχισμένες μέρες

...Σημαίες κυματίζουνε.Συνθήματα τριγύρω

που γράφουνε ξεκάθαρα τι λένε οι καρδιές τους:

«Zήτω το κόμμα!»,«Θα ΄μαστε πάντα με τον Ενβέρη...»

Εδώ κ΄ οι υποψήφιοι στέκουν ανάμεσά τους,

παιδιά σεμνά,εργατικά και πολυαγαπημένα,

πάντα μαζί τους στη δουλειά όπου χαρίζει σ΄ όλους:

πλούσια σοδειά,χαρούμενες,ευτυχισμένες μέρες...

Βλέπε:Λ. Μάλαμα,Αναφορά στην Αλβανική λογοτεχνία 1500-1986,Ελεύθερο πνεύμα,Αθήνα 1987,σελ. 339,344.). Μετά το 1990 ο Αλβανικός «Φρανκεστάιν» περιφέρεται στα Βαλκάνια εξυπηρετώντας άριστα τις “διαίρει και βασίλευε” επιλογές και στοχεύσεις των κατασκευαστών του.άθλιοι και ανάλγητοι σκοταδιστές και εξουσιαστές που δεν δίστασαν να επαναλάβουν το πείραμα (το θεώρησαν πετυχημένο φαίνεται) με τη δημιουργία Γιουγκοσλαβίας πρωτύτερα και προσφάτως «Μακεδονίας» (άμοιρα Βαλκάνια!τι μας περιμένει ακόμα!)

  Να λοιπόν γιατί οι Αλβανοί σχημάτισαν τελευταίοι εθνική συνείδηση.Γιατί ακριβώς δεν υπήρχαν Αλβανοί!Οι «Αλβανοί» κατασκευάστηκαν!Εδώ βέβαια ανακύπτει ένα τεράστιο ερώτημα:αφού «Αλβανοί» δεν υπήρχαν,αυτοί οι πληθυσμοί που «αλβανοποιήθηκαν»,πλην των Βορειοηπειρωτών φυσικά,ποιας εθνολογικής υφής και σύστασης ήσαν; Το ζήτημα δεν είναι καθόλου περιορισμένο και ασήμαντο.Εκ των πραγμάτων όμως,εδώ,δεν μπορούμε παρά να επιχειρήσουμε κάποιες νύξεις μονάχα.Αυτά τα τεραστίου ιστορικού και πολιτικού ενδιαφέροντος θέματα έπρεπε προ πολλού βέβαια να είχαν επαρκώς αντιμετωπιστεί απ΄ τα Ελληνικά Πανεπιστήμια.Η απίστευτη αδράνεια και ολιγωρία τους έχει επιτρέψει την ανάπτυξη αεριτζίδικων και ανεύθυνων ερασιτεχνισμών.Δανειζόμαστε λοιπόν,επί του παρό- ντος,στοιχεία απ΄ την προαναφερθείσα εισαγωγή του Αχ. Γ. Λαζάρου:

  «...μεταπολεμικά οι εγκριτότεροι βαλκανιολόγοι I.I. Russu,M.D. Savic, VI. Georgiev κ.ά. υποστηρίζουν ότι πρόκειται (οι Αλβανοί) για Θράκες.Συνακόλουθα δεν γίνεται δεκτή και η αυτοχθονία των Αλβανών,την οποία παλαιότερα είχαν αποκλείσει επίσης διάσημοι βαλκανιολόγοι,όπως οι G. Weigand,Th. Capidan,Al. Rosetti κ.ά.(σελ. 15-16)...Αφελλήνιση τμημάτων της Β. Ηπείρου επισυμβαίνει μετά την εξάπλωση των Οθωμανών εξαιτίας του εξισλαμισμού.Η μεταβολή δεν είναι απότομη ούτε και ριζική.Κατά τον καθηγητή του Παν/μίου Αθηνών Σπ. Λάμπρο,”πολλοί αυτών συνδιαλλάσσουσι τας δύο θρη- σκείας,δίδοντες εις τα τέκνα δύο ονόματα,εν μεν τουρκικόν,επιβαλλόμενον υπό του ιμάμη κατά τα θρησκευτικά έθιμα του ισλαμισμού,εν δε Χριστιανικόν,διδόμενον υπό ιερέως Χριστιανού,...Το αυτό δε δυνάμεθα να είπωμεν και περί της γλώσ- σης,ιδίως εν τη Β. Ηπείρω.η αλβανική δεν ηδυνήθη ν΄ αντικαταστήση την ελληνικήν,αλλ΄ απλώς ετάχθη εις το πλευρόν αυτής” (σελ. 17)

  ...Την ελληνική καταγωγή τους δεν διστάζουν να ομολογούν οι ίδιοι οι εξισλαμισμένοι,όπως οι Σπαθιώτες:”είμεθα μία φάρα με τους Έλληνας”.Στην ομολογία της ελληνικότητάς τους προβαίνουν και μεγαλόσχημοι αξιωματούχοι επώνυμοι «Τούρκοι».Ο Λ. Μπέλλος διασώζει αποκαλυπτικό περιστατικό:”O Φράσαρης,αρχηγός του Τουρκικού στρατού κατά το 1854,ερίσας προς συνάρχοντας Τούρκους έρριψεν αυτοίς την ύβριν,ότι αυτός δεν είναι Κονιάρης,αλλ΄ έχει προγόνους τους αρχαίους Έλληνας” (σελ. 21)...Ανεξάρτητα,λοιπόν,από γλωσσικό όργανο και θρήσκευμα,οι κάτοικοι της ενιαίας Ηπείρου έως την ανεξάλειπτη βόρεια οροθετική γραμμή εθνολογικού διαχωρισμού,τον Γενούσο (Σκούμπι) ποταμό και την πανάρ- χαια οδική αρτηρία με το ρωμαϊκό όνομα Εγνατία,είναι ελληνικής καταγωγής (σελ. 23) ...και ο Γιουγκοσλάβος βαλκα- νιολόγος Jovan Cvijic υποστηρίζει τα εξής:”Παρετήρησα πόσον είναι δύσκολον να διακρίνη τις τους Έλληνας από των Τόσκηδων,διότι και ούτοι κατά το πλείστον είναι Ελληνορθόδοξοι,ευρίσκονται υπό την επίδρασιν του Ελληνικού πολιτισμού και ομιλούσιν ελληνιστί” (σελ. 25) ...όπως αποκαλύπτεται από την έκθεση 193 της 10-10-1905 του υποπροξένου Δυρραχίου Δ. Σπαθάρη προς το υπουργείο Εξωτερικών,οι βλαχόφωνοι των Τιράνων παραμένουν πιστοί στην ελληνική ιδέα.Επι- πλέον,άφοβα απαντούν ότι η Ρουμανία δεν έχει καμία σχέση με αυτούς,«οίτινες,στερρώς εχόμενοι των πατρώων,δεν θα επιτρέψωσι σκάνδαλα και ζιζάνια,και ότι αι υποσχέσεις αυτού (εννοείται ο Ρουμάνος διπλωμάτης,ακόλουθος της Ρουμα- νικής πρεσβείας στη Ρώμη,Κ. Μπουριλιάνος[!],ο οποίος εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία και υπό την προστασία των τουρκικών αρχών [μην ξεχνιόμαστε] προσπαθούσε να προσεταιρισθεί τους βλαχόφωνους στον Ρουμανισμό απο- σπώντας τους από τον Ελληνισμό.το 1889-1890,κατά τις περιοδείες του σε κουτσοβλαχικές περιοχές,μόλις γλίτωσε από δολοφονική απόπειρα εναντίον του,όταν έγινε αντιληπτό ότι εργάζεται ως πράκτορας των Ρουμάνων εις βάρος των ελληνικών και σερβικών συμφερόντων.Ο άθλιος ρόλος και η κοινή μοίρα των πρακτόρων,παντού και πάντα.) περί  ιδρύσεως σχολής με πολλάς γλώσσας,και Εκκλησίας μεγαλοπρεπούς,και προστασίας ισχυράς υπό την αιγίδα της Ρουμα- νίας...δεν δύνανται να μειώσωσι την απεριόριστον αγάπην των προς την Ελλάδα.» (σελ. 28-29)

Ας δούμε δυο ακόμα,απ΄ τα ανεξάντλητα,αποκαλυπτικά στοιχεία του προαναφερθέντος βιβλίου του V. Berard:”Στα 1850 οι Έλληνες της Αχρίδας ήσαν πάμπλουτοι.Είχαν στα χέρια τους το μεγαλεμπόριο των γουναρικών.Ηπειρώτες,Θεσσα- λονικιοί,Αιγαιοπελαγίτες,Βλάχοι απ΄ το Μοναστήρι και την Κοριτσά,Αρβανίτες,συναποτελούσαν ένα ενιαίο χριστιανικό λαό που τον ένωναν οι ίδιες ανατάσεις προς την Αθήνα και τη Μεγάλη Ιδέα...Το σχολείο ήταν ελληνικό και οι γιατροί Αθηναίοι ή Έλληνες του «εσωτερικού».Οι νέοι πήγαιναν για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.Ποιος μιλούσε τότε για Βουλγαρία; (σελ.156) ...Ο κ. Καλοστύπης (Ιωάν. Καλοστύπης,1851-1918,φιλόλογος,δημοσιογράφος,εκδότης των εφημερίδων Κόσμος και Σφαίρα,νομάρχης και  γυμνασιάρχης στη Μακεδονία.)** μας μιλά για Έλληνες ελληνόφωνους και για Έλληνες αρβα- νιτόφωνους,βλαχόφωνους ή βουλγαρόφωνους,δηλαδή για Έλληνες  που μιλούν μόνο Ελληνικά και για Έλληνες που μιλούν και αρβανί- τικα,βλάχικα ή βουλγάρικα.Το Κρούσοβο είναι βλαχόφωνο,η Κοριτσά αρβανιτόφωνη και τα Βοδενά βουλγαρόφωνα.Στους τέσσερις Ελληνομακεδόνες τουλάχιστον οι τρεις είναι Αρβανίτες,Βλάχοι ή Βούλγαροι,κι όμως κι οι τέσσερις είναι Έλληνες (σελ. 287).

O Θαν. Μαργαρίτης(Αλβανία,Ελληνική πανάρχαια γη και ο τεχνητός αφελληνισμός της,εκδ. Νέα Θέσις,Αθήνα 1994) μας παραθέτει πληθώρα στοιχείων,από την αρχαιότητα ως τα σήμερα,αποδεικτικών της ελληνικότητας του λεγό- μενου «Αλβανικού» χώρου και έθνους.Σταχυολογούμε μερικά:

α)«...Γουνεύς δ΄ εκ Κύφου ήγε δύο και είκοσι νήας...έποντο...οι περί την Δωδώνην δυσχείμερον οικί έθεντο.» (Ιλ.,Β,748-750). Η Ήπειρος λοιπόν ήταν πανάρχαια ελληνική γη και οι Ηπειρώτες ακραιφνείς Έλληνες με συμμετοχή στο πανελλαδικό προσκλητήριο εναντίον της Τροίας (σελ. 14).

β)«...Το ελληνικόν...από μικρού τε την αρχήν ορμεόμενον ηύξετο ες πλήθος εθνέων,Πελασγών μάλιστα προσκεχωρη- κότων αυτώ και άλλων εθνέων βαρβάρων συχνών.»(Ηρόδοτος,Α 58).Οι Ηπειρώτες Πελασγοί,γηγενείς,αναμείχθηκαν με άλλα φύλα,τόσο τους διωγμένους απ΄ την Πελοπόννησο Ίωνες,όσο και τους εγκατασταθέντες στην Ήπειρο Δωριείς.Η συγχώνευση αυτή Πελασγών,Δωριέων και Ιώνων αποτέλεσε τον ελληνικό Ηπειρωτικό λαό,οι ρίζες του οποίου υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην Αλβανία σε πολύ μεγάλο ποσοστό (μέσα στο λαό που τεχνητά ονομάζουν σήμερα Αλβανούς οι ανθέλληνες και του εμπνέουν μίσος εναντίον κάθε ελληνικού) (σελ. 16-17).Ο πανάρχαιος ελληνικός πυρήνας δηλαδή,όχι μόνον δεν υπέστη την επέλαση και επικυριάρχηση άλλων φύλων,αλλά με σφρίγος και ορμητικότητα ανέπτυσσε αφομοιωτικό δυναμισμό.

γ)...Με λίγα λόγια,σύμφωνα πάντα με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τα γραπτά των οποίων δεν μπορούν να αμ- φισβητηθούν από κανένα,οι Πελασγοί ήσαν ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ,μάλιστα ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (πρβλ. Α. σχολ. Απλν. Ροδ. Γ-1089) γράφει ότι είχαν αποικήσει την Ιταλία,την Ασία,όλα τα νησιά της Μεσογείου και αντιπάλαιαν προς κάθε λαό που προσπαθούσε να εισχωρήσει στην κυρίως Ελλάδα (σελ. 19).

δ)Πράγματι η Ελληνοποίηση των περιοχών της σημερινής Αλβανίας και τέως Γιουγκοσλαβίας (ειδικώτερα της πε- ριοχής του σημερινού κράτους των Σκοπίων),λόγω της επέκτασης των γηγενών  Ελλήνων βορειότερα,που αφήνοντας τις πανάρχαιες κοιτίδες τους στην Ήπειρο έκτιζαν σε νέες περιοχές συνεχώς νέες πόλεις,ήταν ολοκληρωτική.Όλη σχεδόν η χερσόνησος του Αίμου ήταν Ελληνοποιημένη με την πλήρη έννοια του όρου.Τα βουνά,τα ποτάμια,οι λίμνες,οι θάλασσες,οι ευρύτερες ειδικές εδαφικές ζώνες,οι πόλεις των γηγενών Ελληνικών πληθυσμών,οι αποικίες των Ελλήνων,όλα είχαν ονο- μασίες Ελληνικές, οι περισσότερες από τις οποίες παραμένουν μέχρι σήμερα ως απτή απόδειξη της Ελληνικότητας των περιοχών αυτών (σελ. 42).

ε)Πρέπει να τονίσουμε ότι η λ. «Ήπειρος» δεν είναι απλά και μόνον ελληνική,αλλ΄ ότι είναι πανάρχαια ελληνική λέξη η οποία ανάγεται στην ελληνική προϊστορία.Η λ. «Ήπειρος» είναι σύνθετη και σημαίνει στα αρχαία ελληνικά την «εκτετα- μένη και χωρίς τέλος ξηρά».Απαρτίζεται απ΄ το επιτατικό μόριο «α» και από τη λ. «πέρας» (α+πέρας),σημαίνει δε άπερος =ήπειρος.Ο Όμηρος μνημονεύει την Ήπειρο στο έργο του ως «Απείρη» και γράφει σχετικά γι΄ αυτή:«Γρηύς Απειραίη θαλα- μηπόλος Ευρυμέδουσα την ποτ΄ Απείρηθεν νέες ήγαγον αμφιέλισσαι».Επίσης (πρβλ. Οδύσ. Ν,235):«Κείθ΄ αλί κεκλιμένη εριβώλακος ηπείροιο».Ακόμα (Οδύσ. Ξ,100):«Δώδεκ΄ εν Ηπείρω αγέλαι» και (Οδύσ. Γ,90-91): «είθ΄ ο γ΄ επ΄ ηπείρου δάμη ανδράσι δυσμενέεσιν άτε και εν πελάγει»...Εκτός όμως από την περιοχή της σημερινής Αλβανίας,οι αρχαίοι Έλληνες Ηπειρώτες είχαν εξαπλωθεί και στην περιοχή εκείνη όπου σήμερα βρίσκεται το νεοσύστατο κράτος των Σκοπίων.Την πλη- ροφορία αυτή μας την έχει διασώσει ο Στράβων (Γεωγραφικά Ζ,11):«Ημαθία εκαλείτο πρότερον η νυν Μακεδονία...κατείχον δε την χώρα ταύτην Ηπειρωτών τινές...» (σελ. 44-45) 

στ)...Και οι μορφωμένοι Ρωμαίοι,κυρίως όμως οι ποιητές,μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδος αποκαλούσαν εκτός από «Ιλλυρίαν Ελληνικήν» την όλη περιοχή της Ηπείρου με την ονομασία «EPIRUS»...Και επί των Βυζαντινών χρόνων η όλη περιοχή δεν έπαυσε εκτός από την Ιλλυρία (λόγω ρωμαϊκής καταβολής είχε παραμείνει η ονομασία Ιλλυρικόν θέμα) να ονομάζεται «Ήπειρος» και οι κάτοικοί της «Ηπειρώται».Λαμπρή απόδειξη γι΄ αυτό το γεγονός έχουμε την ονομασία που έδωσαν,στην εποχή κατά την οποία ο Ελληνισμός γονάτιζε κάτω από τα ύπουλα χτυπήματα της καθολικής εκκλησίας και των Μουσουλμάνων,οι ηγέτες της περιοχής αυτής του Ελληνισμού,οι οποίοι ίδρυσαν το «Δεσποτάτον της Ηπείρου»,που έζησε επί 250 χρόνια ως εστία Ελληνισμού (1204-1448 μ.Χ.).Η ονομασία αυτή,δηλαδή «Δεσποτάτον της Ηπείρου»,ετόνιζε στις δύσκολες αυτές στιγμές για τον Ελληνισμό ότι η περιοχή αυτή ήταν Ελληνική,Ήπειρος,οι δε κάτοικοί της Ηπει- ρώτες,συνεπώς Έλληνες γνήσιοι οι οποίοι εκαλούντο να υπερασπισθούν τον Ελληνισμό εναντίον κάθε εχθρού που τον απειλούσε. (σελ. 46-49)

ζ)Οι Έλληνες την εδαφική περιοχή μέχρι και τον ποταμό Γενούσο,την ονόμαζαν μεν Ήπειρο,αλλά και «Ελληνικήν Ιλλυρίαν» λόγω του Ιλλυριού,γιου του «Κάδμου» και της «Αρμονίας»,μυθικού βασιλέως της Ιλλυρίας που έδωσε το όνομά του στην περιοχή όπου βασίλευσε,ο οποίος σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν Έλλην.Πέρα από το όριο του ποταμού Γενούσου όλες τις περιοχές τις προσδιόριζαν ειδικώτερα και με το όνομα «Βαρβαρική Ιλλυρία»,διότι ήσαν άγριοι και απολί- τιστοι οι κάτοικοί τους...Αν και οι Έλληνες εθεωρούσαν ξένους προς αυτούς φυλετικά και εθνικά τους Ιλλυριούς,παρά ταύτα το όνομά τους προέρχεται –όπως όλοι οι ιστορικοί δέχονται- από την ελληνική μυθολογία και με αυτό καθιερώθηκαν σαν φυλετική εθνότητα στην ιστορία...Οι Ιλλυριοί ως λαός ήσαν πολύ απολίτιστοι,τραχείς και βάρβαροι,σε ζωώδη κατά- σταση θα μπορούσαμε να πούμε,με ήθη άγρια και αιματηρά για όσους έπεφταν στα χέρια τους...Οι Έλληνες,οι οποίοι είχαν σύνορα με τους Ιλλυριούς διαρκώς,τους πολεμούσαν αντιμετωπίζοντας τις ληστρικές τους επιδρομές εναντίον των ελλη- νικών πόλεων της Ηπείρου...Αρκετές φορές οι Έλληνες έκαναν εκστρατείες για να τιμωρήσουν τους επιδρομείς Ιλλυ- ριούς... (σελ. 54-56)

η)Η ελληνική Ιλλυρία περιελάμβανε τα εδάφη από τον ποταμό Δρίλωνα (και Δρείνος ή Δρείλων,ήδη Δρίνος) μέχρι την Ήπειρο,περιείχε δε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Αλβανίας και ήταν αρκετά ορεινή περιοχή.Εκτός όμως από τις ελληνικές πόλεις και οι κάτοικοι της υπαίθρου χώρας,οι Ιλλυριοί, είχαν εξελληνισθεί από αιώνων,μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά,εφέροντο ελληνοπρεπώς και ακολουθούσαν την ελληνική πολιτιστική και θρησκευτική παράδοση της περιοχής. Για τους πιο πάνω λόγους η περιοχή,ως ελληνική,από του Φιλίππου Β΄ προσαρτήθηκε στη Μακεδονία μέχρι το 205 π.Χ. που υπετάγη στους Ρωμαίους (σελ. 65).

 θ)Χαρακτηριστικά γράφει ο Στράβων (Γεωγραφικά 7,2-3):«των δ΄ ούν Ηπειρωτών εβδομήκοντα πόλεις Πολύβιος φησίν ανατρέψαι Παύλον μετά των Μακεδόνων και Περσέως κατάλυσιν (Μολοττών δ΄ υπάρξαι τα πλείστας) πέντε δε και δέκα μυριάδας ανθρώπων εξανδραποδίσασθαι».Οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να σβήσουν τον ελληνισμό,αλλά αργότερα θα μιλού- σαν ελληνικά.Αυτή την αρχική προσπάθεια για το σβήσιμο του Ελληνισμού της σημερινής Αλβανίας,που άρχισε από τους Ρωμαίους,συνεχίζουν σήμερα οι Ιταλοί μαζί με όλους εκείνους τους ανθέλληνες,οι οποίοι μισούν τον Ελληνισμό και επιθυ- μούν τη συρρίκνωσή του.Ομιλούν επισήμως,δημοσιεύουν και υποστηρίζουν μονίμως ασύστολα ψεύδη,αποσιωπώντας κάθε τι ελληνικό σχετικά με την περιοχή,την οποία θέλουν Αλβανία και μόνο.Ένα,απ΄ τα άπειρα,παράδειγμα πλαστογρά- φησης της ιστορικής πραγματικότητας: ΒΑ. του Βερατίου (Μπεράτι) βρίσκεται το ονομαζόμενο όρος «Τομόρι» (ύψ. 2401 μ.).Οι Ιταλοί και οι ανθέλληνες υποστηρίζουν ότι το όνομα αυτό είναι Αλβανικό,πανάρχαιο...όμως...η «δήθεν Αλβανική» ονομασία του βουνού είναι ελληνικώτατη αφού «Τόμαρον» (και Τμάρον) ήταν το όρος το οποίο οι αρχαίοι Έλληνες Ηπειρώ- τες ονόμαζαν έτσι και βρισκόταν κοντά στη Δωδώνη...σε αυτό ευδοκιμούσε η «τομαριάς φηγός» (Ορφέως Αργοναυτικά 1161) από την οποία ναυπηγήθηκε η πρώρα της «Αργούς».Ακόμα «Τομούραι» (αι),ήσαν οι μαντείες του Δία της Δωδώνης,«Τό- μουροι» δε (Oδύσ. Π.403,αλλά και Στράβ. Γεωγραφ. Ζ.7,11)οι μάντεις του ιερού της Δωδώνης (σελ. 70-71) (Ο τονισμός δικός μας).

Προλογίζοντας το βιβλίο της Μ. Μιχαήλ-Δέδε Οι Έλληνες Αρβανίτες (Ίδρυμα Βορειοηπειρωτικών Ερευνών 11,εκδ. Δωδώνη,Αθήνα 1987),που κάποιοι χαρακτηρίζουν ως Ευαγγέλιο των Αρβανιτών,ο πρόεδρος του Ι.Β.Ε. έγραφε:«Το 1914 ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός...αναγκάστηκε να ξεδιπλώσει τη σημαία της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου στην πρωτεύουσα του το Αργυρόκαστρο,μια που εγκαταλείπονταν από τον ελευθερωτή Ελληνικό στρατό...η δε Β. Ήπειρος δίνονταν ως τροφή στο νεοσύστατο Αλβανικό κρατίδιο...Παραδίδεται δε τούτο το βιβλίο στην κυκλοφορία (το οποίο,σημειωτέον και προς σύγκρισιν,η κοινωνιολόγος συγγραφέας του έγραψε χωρίς καμία αμοιβή) σε καιρούς όπου η Αλβανική προπαγάνδα προσπαθεί να βρει ερείσματα στην πολιτική της Μεγάλης Αλβανίας και επιδιώκει να επαναφέρει τις ίδιες θέσεις της Ιταλικής διπλωματίας που αναπτύχθηκαν στην συνδιάσκεψη των Παρισίων του 1919-1920 παρότι τότε κονιορτοποιή- θηκαν.» (Ο τονισμός δικός μας).

Στην εισαγωγή του δε ο Αχ. Γ. Λαζάρου,τονίζοντας ότι «η σ. διαθέτει για το παρόν βιβλίο τις ειδικές γνώσεις σε υψηλότερο επίπεδο,αφού η ίδια είναι δίγλωσση» (σελ. 9),σημειώνει μεταξύ άλλων:«Οι σύγχρονοί μας Αλβανοί αποπει- ρώνται να πείσουν τους πάντες ότι πρόγονοί τους είναι οι Ιλλυριοί. Ωστόσο η παρακολούθηση της τύχης των Ιλλυριών από την πρώτη εμφάνιση των Ρωμαίων και μετέπειτα αποδυναμώνει τον ισχυρισμό τους3.Πράγματι οι πηγές μαρτυρούν την ύπαρξη Ιλλυριών πέραν του Γενούσου ποταμού,στη σημερινή βόρεια Αλβανία.Στα κάτω του ποταμού τούτου εδάφη ζουν οι γηγενείς Ηπειρώτες,Έλληνες,με ποικίλα ονόματα.Στα παράλια της Αδριατικής υπάρχουν και εγκαταστάσεις Ελλήνων, που προέρχονται από διάφορες πόλεις και περιοχές.Ιδρύουν τις ελληνικές αποικίες.Αυτές επεκτείνονται πολύ βορειότερα κατά μήκος των αδριατικών ακτών και αποβαίνουν πραγματικοί πολιτισμικοί φάροι... Η ακτινοβολία και γενικά η επωφε- λής επίδραση των Ελλήνων στους λαούς, με τους οποίους είχαν επικοινωνήσει,αποκαλύπτονται ανάγλυφες και παραστα- τικές στις φιλολογικές,αρχαιολογικές,νομισματικές πηγές και στα μελετήματα διακεκριμένων νεωτέρων επιστημόνων,L. Braccesi,N. Hammond,J. Hatzfeld, P. Lemerle,M. Nikolanci,M. Parovic-Pesikan,L. Robert κ.ά. (σελ. 11)...Αν και οι κάτοικοι της καθ΄ αυτό σημερινής Αλβανίας,της βόρειας,καθώς και της περιοχής Κοσσυφοπεδίου,οι οποίοι ομιλούν την αλβανική γλώσσα και ακριβέστερα την γκεγκική διάλεκτο,συνάδοντας προς την επίσημη αλβανική πολιτική διατείνονται ότι είναι απόγονοι Ιλλυ- ριών και μάλιστα αυτοχθόνων,διάσημοι βαλκανιολόγοι διατυπώνουν διαμετρικά διαφορετικές γνώμες (σελ. 12) ...Απομένει χρέος τεράστιο της ελληνικής επιστήμης η συστηματική,μεθοδική και απόλύτως δεοντολογική διερεύνηση όλων των πτυχών του θέματος “Αρβανίτες” ...» (σελ. 14)

  Η Μ. Μιχαήλ-Δέδε γράφει: «Ποιοι ήσαν όμως αυτοί οι Ιλλυριοί,δεν είναι ακόμη εντελώς γνωστό...έχουμε την αρχαία ελληνική άποψη,τον χαρακτηρισμό μάλλον,πως είναι βάρβαροι...Αυτό σημαίνει με βεβαιότητα,πως δεν είχαν ούτε τον πολιτισμό,ούτε την πνευματική ρώμη των Ελλήνων...Παραμένει όμως πάντα ένα στοιχείο για περισσότερη διευκρίνηση,και δεν επιτρέπεται η αποδοχή της ξενικότητας των Ιλλυριών. (σελ. 25)...Οι κατακτητικές επεκτατικές βλέψεις Αυστρίας και Ιταλίας είναι παλαιές και συνεχείς.Αναπτύσσουν από το λόγο αυτό δυναμικές προπαγάνδες αναμιγνύοντας και τα Βαλκά- νια και τροφοδοτώντας για δικό τους όφελος τελικά βέβαια,τις αρπακτικές διαθέσεις και αυτών εναντίον της Ελλάδος...Η εξαγορά των συνειδήσεων με την αφθονία του διατιθεμένου από την Ιταλία και Αυστρία χρήματος,είχε σαν αποτέλεσμα, την δημιουργία της Αλβανικής Ιδέας που προωθούσαν με ταχύ ρυθμό οι Αλβανιστές.Κύριο όργανό τους η Αλβανική Γλώσ- σα.Στο Βουκουρέστι και τη Σόφια, εκδίδονται,τα πλέον ανάξια να φέρουν το όνομα επιστημονικά,βιβλία,όπου προσπαθείται η καταλήστευση,της Ελληνικής ιστορίας και της πνευματικής της πορείας μέσα στους αιώνες.Koντά σε αυτό,λυσσώδης πραγματικά προσπάθεια να εξοστρακισθή το ελληνικό αλφάβητο από την γραφή της αλβανικής ... (σελ. 30)...οι Γκέγκιδες προσεταιρίσθησαν το κίνημα (των Νεοτούρκων) για να επαναστατήσουν...Επανέλαβαν την επανάστασή τους μετά ένα χρόνο,αλλά αυτή τη φορά,για να ιδρύσουν την Σκιπερία τους σε βάρος των Ελλήνων κυρίως,πάντοτε δε υπό την Τουρκική επικυριαρχία.Έτσι βάδισαν στα Σκόπια και την Θεσσαλονίκη.Η έλλειψη όμως εθνικής συνειδήσεως η οποία προκάλεσε την πλήρη αδιαφορία και αυτών ακόμη των Αλβανιστών μια και οι τελευταίοι δεν ήσαν σαν κίνημα πολύ περισσότερο από αργυρώνητοι ψευτοδιανοούμενοι και πληρωμένοι μόνον για την καλλιέργεια μίσους κατά των Ελλήνων,τους απογοή- τευσαν. (σελ. 31)...Έτσι στην Αυλώνα σχηματίζεται η πρώτη Αλβανική κυβέρνηση και αμέσως επανέρχονται στην προσφιλή τους τακτική του μίσους εναντίον των Ηπειρωτών Ελλήνων κατακαίοντες και ερημώνοντες.Το γεγονός όμως ότι ο Ελλη- νικός στρατός απελευθέρωσε τα Ιωάννινα και έφθασε μέχρι το Tεπελένι απεσόβησε μεγαλύτερη καταστροφή.Και ενώ αυτά έκαναν οι Νότιοι Αλβανοί,οι Βόρειοι,πολεμούσαν με τον Εσσάτ για τη δόξα του Σουλτάνου με πλήρη τουρκική συνεί- δηση για να δεχθούν τέλος την Αλβανική ιδέα με Τουρκική εκδοχή,μέσα στο γενικότερο κλίμα της ανωμαλίας...και η Αυστρία με την Ιταλία αποφασίζουν την εγκατάσταση Ηγεμόνος...Το σχέδιο του πολιτεύματος είχε έτσι συνταχθή ώστε να ευρύνεται το χάσμα μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών πληθυσμών και των φυλών.Επέτυχε το σκοπό του και Ηπειρώ- τες,Τούρκοι,Γκέκηδες,Μουσουλμάνοι,Μπεχτασήδες,Καθολικοί κ.λ. αλληλομισήθηκαν ακόμη περισσότερο ώστε μέσα στα όρια της ονομασθείσας Αλβανίας,να επικρατήσει η ανωμαλία,η βαρβαρότητα και η καταστροφή.Η λήξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου βρήκε τον χώρο της σημερινής Αλβανίας τόσο διαφοροποιημένο από πλευράς εθνικής συνειδήσεως,επιθυμιών πατριωτικών και επιδιώξεων κατά περιφέρειες ώστε να υποστηρίζεται πως έπρεπε να δημιουργηθούν περί τις τέσσερις ομοσπονδιακές αυτονομίες.Ωστόσο η πράγματι λυσσώδης προσπάθεια των Ιταλών και Αυστριακών να ικανοποιηθούν τα συμφέροντά τους κατάφερε τελικά με την συνθήκη του Λονδίνου του 1913,παρά το ότι δεν υπήρχε ακόμη Αλβανία,να καθοριστούν τα σύνορα του κράτους της και να περιληφθούν στα νότια και τα εδάφη της Ηπείρου τα οποία δεν είχαν κατακυρωθή στην Ελλάδα κατ΄ εξαίρεση (!)...Η Β. Ήπειρος παρεδόθη και πάλι (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο) στους Αλβανούς...και ο αφελληνισμός επιβάλλεται με τον σκληρότερο τρόπο...Ιδιαιτέρα οργή επικρατεί κατά της θρησκείας... προφανέστατα από λόγους και πάλι πολιτικούς,ώστε να εκλείψει αυτή η διαφοροποίηση,που χαρακτήριζε τους πληθυ- σμούς.Επίσης εναντίον της ελληνικής γλώσσας με σύγχρονη έξαρση της δήθεν «πρωτογένειας» της σκιπετάρικης για την συστηματοποίηση,τον εμπλουτισμό και την κάθαρσή της από τις άφθονες ελληνικές λέξεις,γίνεται ιδιαίτερη προσπά- θεια.Η πολιτική,έτσι,των σωβινιστικών στόχων σε βάρος των ελληνικών δικαιωμάτων,της εδραιώσεως και επεκτάσεως ενός κράτους το οποίο δημιουργήθηκε εκ του μη όντος,ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...γίνεται φανερό πως αιτία δημιουργίας της Αλβανίας σαν ξεχωριστού και ανεξαρτήτου κράτους δεν υπήρξε καθόλου η εξ υπαρχής ύπαρξη εθνικής συνειδήσεως και οι πρωτοβουλίες οφείλονται σε συμφέροντα ξένων δυνάμεων... (σελ. 32-34)»  (Ο τονισμός δικός μας). 

  * Ο René Puaux έχει ασχοληθεί και με άλλες πτυχές της νεότερης ελληνικής ιστορίας.Βλ.: Έτσι έφυγε ο Βενιζέλος... και Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης  (εκδ. Κάτοπτρο αμφότερα).
 ** Απ΄ τις εκδόσεις Κάτοπτρο (Αθήνα 2005) κυκλοφορεί το βιβλίο του Μακεδονία,ένα χρησιμότατο εγχειρίδιο «μακεδονογνωσίας» απ΄ την αρχαιότητα ως το δεύτερο μισό του 19ου αι.

 1 Σκιπετάρους ονομάζουμε τους κατοίκους και καταγόμενους από τη Σκιπιρία (:χώρα των αετών.σκιπ:ο αετός),αυτή που αργότερα οι Ισχυροί ονόμασαν Αλβανία.Η Σκιπιρία ανέκαθεν λογιζόταν τμήμα της Ηπείρου. Λέγεται ότι επειδή είναι γεμάτη από βουνά,αποτελούσε και αποτελεί φυσικό καταφύγιο για τους αετούς.Το Σκιπετάρος αποτελεί προσδιορισμό εθνικό.Με αυτή την έννοια χρησιμοποιείται εδώ.

  Ο Αχ. Γ. Λαζάρου (Αλβανοί,Αρβανίτες-Βορειοηπειρώτες,Ανάτυπον εκ του ΛΔ΄ τόμου του περιοδικού «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»,σελ. 9,Αθήνα 1992) θεωρεί ως εκ των δύο επικρατέστερων για την ετυμολόγηση της λ. την άποψη του πανεπιστημιακού Αντ. Χατζή,όπου Σκιπετάρος ← (ιταλ.) schioppetto(:όπλο πυροβόλο),δηλαδή οπλοφόρος,ένοπλος,μισθοφόρος.Ερωτάται αν οι Σκιπετάροι ήσαν οι μόνοι ένοπλοι μισθοφόροι και πώς ένας αλλόγλωσσος χαρακτηρισμός στρατιωτικής ιδιότητας κατέληξε εθνικός αυτοπροσδιορισμός.

  Η άλλη άποψη του Κροάτη πανεπιστημιακού Petar Skok διά του Scupis,πρωτεύουσα της Δαρδανί- ας,Σκόπια.

 2 Βλέπε δημοσίευμά μου (Τα Αρβανίτικα πανάρχαια παραφθορά της Ελληνικής,περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ,Αθή- να,τ. 222 (6/2000),σσ. 14114-18:

 3 Aξιοπαρατήρητες πληροφορίες σχετικά με το θέμα αυτό συγκεντρώνει ο Δ.Ν. Καλλιέρης στο κείμενό του Διαπλέοντας το Ιόνιο (α΄ και β΄) στο περ. Λαμπηδόνα (τ. 18-19,3ο και 4ο τετράμηνα 2000).Αξίζει να μεταφέρουμε εδώ την αναφορά στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Νοτιοανατολικών Ευρωπαϊκών Μελετών (Αθήνα 1970) με συμμετοχή διαφόρων Ευρωπαίων επιστημόνων,οι περισσότεροι εκ των οποίων φυσικά Βαλκάνιοι. Ο Αλβανός Muzafer Korkuti («Σχέσεις του Ιλλυρικού πολιτισμού με τον πολιτισμό του Αιγαίου την εποχή του Ορειχάλκου») υποστήριξε,μεταξύ άλλων απίθανων ισχυρισμών,προσπαθώντας να εντυπώσει στην επι- στημονική κοινότητα την ύπαρξη δημιουργικού Ιλλυρικού πολιτισμού ήδη απ΄ τη δεύτερη προχριστιανική χιλιετία,ότι τα μυκηναϊκά ευρήματα στη Μαλίκη και σε περιοχές του Ελβασάν και της Αυλώνας δεν είναι ει- σαχθέντα,αλλά κατασκευασμένα εκεί κατά μίμηση μορφών και τύπων του μυκηναϊκού πολιτισμού!Στο τέλος ανάγκασε τον Ρουμάνο Vladimir Dumitrescu να παρέμβει τονίζοντας ότι πρόκειται για μυκηναϊκά εισαγό- μενα,που έχουν βρεθεί ακόμα και στον Δούναβη και στα Καρπάθια.Ανάλογου επιπέδου ήταν και οι εισηγή- σεις των Αλβανών Franco Prendi και Dimosten Dudina («Ο Ιλλυρικός πολιτισμός στην κοιλάδα του Δρί- νου»),καθώς και του ομοεθνή τους S. Anamali («Οι πόλεις του Δυρραχίου και της Απολλωνίας και οι σχέ- σεις με τους Ιλλυριούς»).Δυστυχώς,στους τρεις ογκώδεις τόμους των πρακτικών του Συνεδρίου αυτού (έκδοση 1972),στις αλβανικές προκλήσεις και σκοπιμότητες δεν υπάρχει καμμιά ελληνική παρέμβαση ή απάντηση! (τ. 19,σελ. 8-9)

  Αξίζει να αναφέρουμε,ως ένα μικρό δείγμα απογύμνωσης της σταθερά επιχειρούμενης πλαστογράφησης της πραγματικότητας από τους Αλβανούς,το δημοσίευμα του καθηγητή κ. Μηνά Τσικριτσή,«Μυκηναϊκά ευρή- ματα στην Γερμανία.Γραμμική Γραφή Β΄ στην Βαυαρία» (περ. ΙΧΩΡ,τ. 18 (2/2002),σελ. 4-11),βασισμένο σε στοιχεία της γερμανικής εφημ. Berliner Zeitung (8/11/1999) και στο σχετικό άρθρο της Βαυαρικής Εφορείας Αρχαιοτήτων στο Διαδίκτυο.Βλέπε ακόμα: Μ. Δημόπουλος,«Προϊστορικοί Έλληνες στην Β. Ευρώπη» (ΙΧΩΡ,τ. 7 (3/2001),σσ. 20-42),όπου και πλούσια σχετική αρχαιοελληνική και σύγχρονη ευρωπαϊκή βιβλιογραφία.

Δημοσιευμένο σε: ΕΝΔΟΧΩΡΑ,τ. 74 (6/2001),σσ. 35-42.

Αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα (των απανταχού Βορειοηπειρωτών Λεσινιτσιωτών) Ο ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΙΝΙΤΣΑΣ,Αθήνα,φ. 33 (1-2/2002), σσ. 5,8,12.

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος