Πρακτική ιατρική.

Μέρες κρύου με την γρίπη να καλπάζει.Ένα φαρμακευτικό οπλοστάσιο βοηθάει σίγουρα να αντι- μετωπίσουμε όλους αυτούς τους παθογόνους ιούς.Τα παλαιότερα χρόνια οι άνθρωποι ήταν απρο- στάτευτοι και έπρεπε να μηχανευτούν τρόπους προστασίας από τα κρυώματα.Μια βασική μέθοδος ήταν το ζέσταμα του στήθους.Επειδή τότε δεν υπήρχαν θερμοφόρες,κατασκεύαζαν αυτοσχέδιες. Σ' ένα πάνινο σακούλι έβαζαν άμμο ή πριονίδι,το ζέσταναν στη σόμπα και το έβαζαν στο στήθος του κρυωμένου.Σε άλλες περιοχές ζέσταναν κεραμίδια,τα βυζαντινά που λέμε,και τα χρησιμοποιούσαν ομοίως.Μπορώ να διαβεβαιώσω για την αποτελεσματικότητα του μέσου,επειδή μικρός μου 'βαζε η μάνα μου καυτό πριονίδι στο στήθος,από τη διπλανή πριονοκορδέλα του ΚωτσηΧιώτη (Κ. Δήμας). Για την πλάτη "ρίχναμε ποτήρια",οι γνωστές βεντούζες.Κάτι άλλο που θέλω να αναφέρω,όπως η μνήμη ανασκαλεύει τα παλιά και τις πρακτικές ιατρικές που προλάβαμε,είναι μια απλή μέθοδος αντισηψίας και αντιμόλυνσης.Τότε,για κάποιο ανεξήγητο λόγο,όλοι μας εμείς οι ατίθασοι μπόμπι- ρες,πατάγαμε καρφιά.Απορώ τώρα,αναπολώντας το,πως γινόταν και πατάγαμε όλοι μας τόσα πολ- λά καρφιά... Άλλες εποχές,άλλα δεδομένα,άλλη πραγματικότητα.Έπαιρναν τότε οι μανάδες μας μια μικρή τάβλα και μας χτύπαγαν την πατούσα που είχε πατήσει το καρφί,συνήθως σκουριασμέ- νο.Όταν σταμάταγε να βγαίνει αίμα από την οπή ζέσταιναν μια μικρή ποσότητα λαδιού και περι- έχυναν το καυτό λάδι γύρω από την περιοχή της οπής.Μας πόναγε αλήθεια η επαφή αυτή,αλλά κανένας μας δεν έπαθε τέτανο ή άλλη μόλυνση.

Για τα πιασίματα από το κρύο,αλλά κυρίως από τον κάματο της εργασίας,οι γονείς μας,μας έβαζαν να τους πατάμε.Ξάπλωναν μπρούμυτα και μεις ανεβαίναμε στην πλάτη τους και βαδίζαμε.Περπα- τούσαμε και στα πόδια τους.Ήταν μια ιδιόρρυθμη,μα τόσο ανθρώπινη και ζεστή μάλαξη.Πράγματι επερχόταν ανακούφιση στα κουρασμένα κορμιά αυτών των δουλευτάρηδων.Στο ίδιο πλαίσιο ανα- κουφιστικής πρακτικής εντάσσεται το σήκωμα της μέσης.Ξάπλωνε μπρούμυτα,όχι σε κρεβάτι, αλλά σε σκληρή επιφάνεια,στο πάτωμα συνήθως,ο άντρας ή η γυναίκα που του πόναγε η μέση από διάφορους λόγους.Τότε πήγαινε από πάνω του ο ανασηκωτής,έπιανε το σώμα εκατέρωθεν των σπονδύλων στο ύψος της λεκάνης και τραβούσε απότομα.Αν και έχω παρακολουθήσει τέτοιο σκη- νικό,δεν κατάλαβα πως ακριβώς πετύχαινε η τεχνική.Θα υπήρχε σίγουρα κάποια μαστοριά στην έλξη που θα βελτιωνόταν με την επανάληψη,και που θα απέδιδε αποτελέσματα επαναφοράς.Αυτές οι μέθοδοι δεν έχουν εγκαταλειφθέι ακόμα,αλλά σίγουρα βαδίζουν στο μονοπάτι της λησμονιάς.

Γιάννης Βασ. Πέππας