Η γελοία ανθελληνική (και αντι-αρβανίτικη) αλβανική προπαγάνδα β΄

 

Εικόνα 1

Οι Αλβανιστές,στερούμενοι της όποιας εθνικής (και ιδιαίτερα Αλβανικής) συνείδησης,αργυρώνητοι ψευτοδιανοούμενοι και τίποτα περισσότερο,εξυπηρετούν εν τέλει τα σχέδια των πατρόνων τους (συνεπικουρούμενοι,οι τελευταίοι,από ένα σημείο και πέρα απ΄ το κίνημα των Νεοτούρκων και τις παραφυάδες του στην περιοχή),οι οποίοι προς αποκατάσταση δήθεν του γενικότερου κλίματος ανωμαλίας στον χώρο αυτόν (αναταραχή που στο μεγαλύτερο βαθμό είχαν οι ίδιοι τεχνηέντως επιφέρει),αποφασίζουν την εγκατάσταση Ηγεμόνος.Ήταν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία εκ του μηδενός Αλβανικού κράτους,που πριν μάλιστα την επίσημη ανακήρυξη-εφεύρεσή του (Συνθήκη Λονδίνου,1913) είχαν σπεύσει Ιταλία και Αυστρία να καθορίσουν τα σύνορα του,αφαιρώντας απ΄ την πατρίδα μας και την απελευθερωθείσα Β. Ήπειρο (Βλ. σχετικά: Μαρ. Μιχαήλ-Δέδε,Οι Έλληνες Αρβανίτες,σελ. 30-34,αλλά και την εκτενή μελέτη,έξοχης αποδεικτικής δυναμικής,του Διεθνολόγου Θαλή Μυλωνά «ΑΛΒΑΝΙΑ:Ένα εισαγόμενο έθνος από ένα... εισαγόμενο κράτος»,όπως αναδη- μοσιεύεται στο περιοδικό ΤΟΤΕ,τ. 66,Μάιος-Ιούνιος 1997,σελ. 12-21.Μια πονεμένη,απ΄ τα μέσα,δι- εκτραγώδηση των μαρτυρίων της Β. Ηπείρου μας δίδει και «ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ» (εκδ. Ιδρύματος Βορειοηπειρωτικών Ερευνών,Ιωάννιννα 1999),γραμμένο απ΄ τον Λεσινιτσιώτη (Αγ. Σαράντα) δάσκαλο Ανδρέα Τσάκα,συμμαθητή του Σ. Μπερίσα,που παρ΄ όλη τη Μαρξιστική του στράτευση,λόγω της έντονης πατριωτικής του δράσης δοκίμασε το χάδι της Σιγκουρίμι και γεύτηκε για εφτά χρόνια τα αγαθά της «Σοσιαλιστικής Οι- κοδόμησης» στις σκοτεινές αλβανικές φυλακές και στα στρατόπεδα των αντιφρονούντων.)

Το προπαγανδιστικό υλικό που θρασύτατα πλασαρίστηκε τότε ως σειρά επιστημονικών πορι- σμάτων,σηματοδοτώντας τη γέννηση του Πανιλλυρισμού-Παναλβανισμού και της ιδέας της Με- γάλης Αλβανίας,περιστρεφόταν σε τούτους τους βασικούς άξονες: α)την καταλήστευση της Ελληνικής ιστορίας και της πνευματικής πορείας του Ελληνισμού μέσα απ΄ τους αιώνες & β)την έξαρση της δήθεν «πρωτογένειας» της σκιπετάρικης.για τούτο μάλιστα αναπτύχθηκε τότε μια λυσσώδης προσπάθεια εξοστρακισμού του ελληνικού αλφάβητου απ΄ τη γραφή της Αλβανι- κής,καθώς και ιδιαίτερη σπουδή αποβολής απ΄ αυτήν κάθε εμφανούς Ελληνικού στοιχείου, παράλληλα με τη συστηματοποίηση και τον εμπλουτισμό με πληθώρα αλλογλωσσικών δανείων ότι είχε απομείνει.Οι ίδιες παραχαράξεις συνιστούν ως και σήμερα τον κορμό της Παναλβανιστικής φαντασιοκοπίας (Ο A. Graouer στην εργασία του «Recherches sur le substrat du Romain»,ST CI,3,1961,20,γράφει:«Επί αρκούντως μακράν περίοδον,μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων,ο πανιλλυρισμός είχε επικρατήσει κατά επιδημικόν τρόπον.Από της Βαλκανικής μέχρι της Καλα- βρίας,από της Βρεττανίας μέχρι της Παλαιστίνης,πανταχού ανεκαλύπτοντο μόνον Ιλλυριοί,των οποίων η γλώσσα καίτοι αμάρτυρος,είχεν εξουσιοδοτηθή να ερμηνεύση παν ότι δεν είχεν ετυ- μολογίαν εις απάσας τας ευρωπαϊκάς γλώσσσας.Έκτοτε απεκατεστάθη η αλήθεια,αλλά το γεγονός ότι εδημιουργήθησαν παρόμοιαι παρεκκλίσεις επιβάλλει φρόνησιν.» Βλ. Μ. Μιχαήλ-Δέδε «Οι Έλληνες Αρβανίτες»,σελ. 187,αλλά και Αχ. Λαζάρου «Η Αρωμουνική...Βλάχοι»,σελ. 66,σημ. 13,Αθήνα 1986,β΄ έκδ.Στην ίδια σημείωση ανατρέπεται η θεωρία του Vulpe κατά την οποία,υπό την επήρεια του πνεύματος της εποχής,ετυμολογούνται «ως Ιλλυρικά πλείστα και εθνικά της ελληνικής χερσονήσου από Ηπείρου-Θεσσαλίας μέχρι και Πελοποννήσου,ως Δωδώνη,Κραννών,Μαραθών, Μεδεών,Μηκώνη,Πασσαρών,Πλευρών,Συκυών,Τεκύων κ.λ. Θεσπρωτοί,Βοιωτοί κ.λ. καίτοι ομολογεί [ο Vulpe] ότι και εις τας επιγραφάς τας αφορώσας εις πληθυσμούς της Βορείου Ηπείρου ουδέν ανθρωπωνύμιον Ιλλυρικής καταγωγής παρατηρείται».Στον πρόλογο του βιβλίου του Νικ. Ι. Σαλτάρη «Η Ζωή των Αρβανιτών»,εκδ. Γέρου,Αρβανίτικη Βιβλιογραφία 1,Αθήνα 1986,ο εκδότης Γ. Γέρου,δραστήριο μέλος του Αρβανίτικου Σύνδεσμου Ελλάδας (Α.Σ.Ε.) και πρόεδρος του κάποιο διάστημα,γράφει (σελ. 6):«Αν μάλιστα είχε τη δυνατότητα να ταξιδέψει (ο Ν. Σαλτάρης) και πίσω στο χρόνο μερικές χιλιάδες χρόνια για να συγκεντρώσει στοιχεία,ασφαλώς θα το έκανε.Ίσως όμως τότε να μην ήταν τόσο βέβαιος ότι οι Αρβανίτες πήραν και διατήρησαν λεκτικά στοιχεία από τις τραγωδίες του Αισχύλου (σελ. 44),αλλά ίσως να μας βεβαίωνε για το αντίθετο,ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα,που χρησιμοποιεί ο Αισχύλος,έχει πάρει πολλά λεκτικά στοιχεία από την αρβανίτικη,και τούτο γιατί,όπως αποδείχνουν έρευνες γλωσσολόγων,η αρβανίτικη γλώσσα είναι αρχαιότερη της αρχαίας ελληνικής και ίσως η αρχαιότερη των Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών (βλ. Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια World Book εκδ. 1967 σελ. 67,68 και Σουηδικές μελέτες Det Indoeuropeiska Spraktradet,Αρ. Κόλλια:«Οι Αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων» έκδοση 1983,σελ. 153...)»).

Θα σταθούμε για λίγο σ΄ ένα σύγχρονο αντιπροσωπευτικό δείγμα της Παναλβανιστικής βιβλιο- γραφίας.Πρόκειται για την Ιστορία της Αλβανίας των S. Pollo και A. Puto,καθηγητών Ιστορίας και Διεθνούς Δικαίου αντίστοιχα στο πανεπιστήμιο Τιράνων.Ο δεύτερος εκπροσωπεί τη χώρα του στο Διεθνές Παρατηρητήριο του Ελσίνκι.Οι συγγραφείς αποτελούν εκφραστές (ίσως και από τους δημιουργούς) της επίσημης ιστορικής και πολιτικής θέσης της Αλβανίας,το βιβλίο τους δε (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από την Εκδοτική ομάδα,Θεσσαλονίκη,χ.χ.έ.Στη μετάφραση από τα γαλλικά του Μπ. Ακτσόγλου συνεργάστηκαν οι συγγραφείς) εκλαμβάνεται από τους (και εδώ) θιασώτες του Παναλβανισμού περίπου ως ιερό Ευαγγέλιο.

Η εκτενής τεκμηριωμένη αντίκρουση των παραποιήσεων,στρεβλώσεων,σφαλμάτων και φαιδρο- τήτων που συσσωρεύονται στον εν λόγω τόμο θα απαιτούσε (και εδώ) τη συγγραφή ενός άλλου (ή και περισσοτέρων επίσης) βιβλίου.

Θα αρκεστούμε εκ των πραγμάτων στην παρουσίαση ελαχίστων,αλλά απόλυτα αποκαλυπτι- κών,αποδεικτικών σημείων τόσο της αντιεπιστημονικότητας,που χαρακτηρίζει γενικά το συγκεκρι- μένο έργο,όσο και της αήθους προπαγανδιστικής φυσιογνωμίας του.

I.Στη σελίδα 24 παρουσιάζεται χάρτης της (κατ΄ αυτούς) αρχαίας Ιλλυρίας (βλ. εικ. 1).Στη σελ. 10 δε,για όποιον μπερδεύεται με τους χάρτες,οι συγγραφείς φροντίζoυν να δηλώσουν ξεκάθαρα:«Οι Ιλλυριοί σαν αυτόχθονας λαός κι από τους πιο πολυπληθείς της αρχαίας Ευρώπης κατείχαν τα Δυτικά της Βαλκανικής χερσονήσου.Τα εδάφη που κατοικούσαν συνόρευαν Β. με τον Σαύο και τον Δούναβη,Ν. με τον Αμβρακικό κόλπο και τις ορεινές περιοχές της Ελλάδας,Α. με τον Μοράβα και τον Βαρδάρη (Αξιό),που τους χώριζαν από τους Θράκες και Δ. με το Ιόνιο και Αδριατικό πέλαγος.»

H σύγχρονη αλβανική πανεπιστημιακή και πολιτική θεώρηση λοιπόν,θέλει την Eλλάδα να φθάνει ως τον Aμβρακικό.Ίσως έτσι να εξηγούνται ποδοσφαιρικά (ως τώρα) συνθήματα Αλβανών μεταναστών στη χώρα μας του τύπου:«Η Ελλάδα ως τη Λαμία κι από πάνω Αλβανία»,καθώς και η φημολογία για απόπειρες δημιουργίας U.C.C. (Ushtri Clirimtar Cameri:Απελευθερωτικός Στρατός Τσαμουριάς).

Εικόνα 2

Στη σελίδα 70 των «Αρβανιτών» του Αρ. Κόλλια υπάρχει ένας ακαλαίσθητος χάρτης (βλ. εικ. 2),όπου καταφαίνεται η (κατά Κόλλια) κοιτίδα των Πελασγών.Η γεωγραφική ταύτιση της αρχαίας Ιλλυρίας των P-P και της Πελασγικής κοιτίδας του Α.Κ. είναι εξόφθαλμα εμφανής. Αξίζει να παρατηρήσει  επί πλέον κανείς κάποια σημεία των δύο αποσπασμάτων,που παρουσιάζονται σε τούτη την έρευνα ως ενδεικτικά των προαναφερθέντων βιβλίων,προς περαιτέρω συγκρίσεις,συλλογισμούς και εξαγωγή συμπερασμάτων.«Από τους πιο πολυπληθείς λαούς της αρχαίας Ευρώπης οι Ιλλυριοί» κατά τους Pollo-Puto,«ο Λαός αυτός της ΒΔ. Βαλκανικής ξεχύνεται στα παρθένα πεδινά μέρη του Νότου» κατά τον Αρ. Κόλλια (προσέξτε και το κεφαλαίο Λ στη λ. Λαός).

Aν και δεν αντέχουν σε καμμιά σοβαρή κριτική ούτε οι παιδαριώδεις αντιεπιστημονικότητες των Αλβανών συγγραφέων,συνιστώσες προπαγανδιστικό όργιο,θα επιχειρήσουμε μια σύντομη παρου- σίαση των σχετικών επιστημονικών θέσεων.

Οι Αλβανοί καθηγητές,και οι όποιοι μαθητάδες τους,θέλουν: α)τους σήμερα καλούμενους Αλβανούς ως απογόνους των Ιλλυριών και των Πελασγών και β)τα Ιλλυρικά (βλ. αρχαία Αλβανικά!) εδάφη να περιλαμβάνουν όλη την Ήπειρο και τμήμα της Αν. Μακεδονίας.Το δίπτυχο αυτό αποτελεί την ουσία του Παναλβανισμού.Η επικράτηση αυτών των θέσεων θα σημάνει την αναγνώριση της αυτο- χθονίας των σήμερα καλούμενων Αλβανών,την δικαιωματικά ηγεμονική τους θέση στην χερσό- νησο του Αίμου και κυρίως,την επιβεβαίωση ύπαρξης Αλβανικού Έθνους χιλιετίες π.Χ.,με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό,ειδικά για την Ελλάδα,τον πολιτισμό και τις ρίζες της.

Τώρα βέβαια,με το να επιχειρεί κάποιος να αποδείξει την ελληνικότητα της Ηπείρου κατρακυλά σε τέλματα ιλαρότητας,απ΄ τα οποία υποτίθεται ότι επιδιώκει να απομακρυνθεί (και ν΄ αποξηρά- νει;).Να θυμίσουμε απλά μονάχα ότι: 1)η πανάρχαια ελληνική λέξη «Ήπειρος» (α + πέρας=άπερος > ήπειρος) σημαίνει την εκτεταμένη και χωρίς τέλος ξηρά,γεγονός που μας οδηγεί να αντιληφθούμε το ευμέγεθες της ελληνικής αυτής περιοχής.Τον τύπο άπε(ι)ρος τον συναντάμε και στον Όμηρο (Γρηύς Απειραίη θαλαμηπόλος Ευρυμέδουσα την ποτ΄ Απείρηθεν νέες ήγαγον αμφιέλισσαι),όπως φυσικά και τον τύπο ήπειρος (Οδ. Γ 90-91,Ν 235,Ξ 100). 2) Στην Ηπειρωτική Δωδώνη ιδρύεται το πανάρχαιο (ίσως το πρώτο) ιερό-μαντείο των Ελλήνων,αφιερωμένο στον Δία των Πελασγών (βλ. την προσευχή του Αχιλλέα,Ιλ. Π 233),που κάποιοι τυχάρπαστοι βαπτίζουν ως προγόνους των σήμερα καλούμενων Αλβανών. 3)Οι Έλληνες την περιοχή μέχρι τον Γενούσο ποταμό ονόμαζαν και Ελληνική Ιλλυρία (σε αντίθεση με την πέραν του Γενούσου περιοχή,που καλούσαν Βαρβαρική Ιλλυρία,ένεκα των άγριων και απολίτιστων κατοίκων της) λόγω του Έλληνος Ιλλυριού,γυιού του Κάδμου και της Αρμονίας,σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία.Την προέλευση της ονομασίας της Ιλλυρίας από την Ελληνική Μυθολογία δέχονται όλοι οι ιστορικοί. 4)Όταν ο ελληνισμός γονάτιζε κατά τη μεσαιωνική περίοδο,οι Έλληνες της περιοχής ιδρύουν το Δεσποτάτον της Ηπείρου (1204-1448) δίνοντας αυτό το όνομα για να τονίσουν,σε στιγμές δύσκολες,ότι η περιοχή αυτή ήταν ελληνική,Ήπειρος,κι οι κάτοικοί της Ηπειρώτες,δηλαδή γνήσιοι Έλληνες που υπερασπίζονταν τον Ελληνισμό από κάθε απειλή (Πλούσια στοιχεία για το θέμα μπορεί να βρει κανείς και στο βιβλίο του Θαν. Μαργαρίτη,Αλβανία,Ελληνική πανάρχαια γη και ο τεχνητός αφελληνισμός της.Βλ. και παρακάτω,σελ. 43-44).

Στο προαναφερθέν βιβλίο της Μ. Μιχαήλ-Δέδε ο λαμπρός βαλκανιολόγος Αχ. Γ. Λαζάρου τονίζει μεταξύ άλλων στη εισαγωγή του:«Οι σύγχρονοί μας Αλβανοί αποπειρώνται να πείσουν τους πάντες ότι πρόγονοί τους είναι οι Ιλλυριοί.Ωστόσο η παρακολούθηση της τύχης των Ιλλυριών από την πρώτη εμφάνιση των Ρωμαίων και μετέπειτα αποδυναμώνει τον ισχυρισμό τους...Αν και οι κάτοικοι της καθ΄ αυτό σημερινής Αλβανίας,της βόρειας,καθώς και της περιοχής Κοσσυφοπεδίου,...,συνά- δοντας προς την επίσημη αλβανική πολιτική διατείνονται ότι είναι απόγονοι Ιλλυριών και μάλιστα αυτοχθόνων,διάσημοι βαλκανιολόγοι (όπως οι καθηγητές του πανεπιστημίου Βουκουρεστίου Th. Cupidan,Al. Rosetti,Radu Vulpe,o καθηγητής του πανεπιστημίου της Σόφιας V. Georgiev,καθώς και ο O. Masson στις ανθρωπωνυμικές μελέτες του) διατυπώνουν διαμετρικά διαφορετικές γνώμες...(σελ. 11-12).Η ίδια η συγγραφέας γράφει παρακάτω (σελ. 25):«Ποιοί ήσαν όμως αυτοί οι Ιλλυριοί,δεν είναι ακόμη εντελώς γνωστό ...έχουμε την αρχαία ελληνική άποψη,τον χαρακτηρισμό μάλλον,πως είναι βάρβαροι...Αυτό σημαίνει με βεβαιότητα,πως δεν είχαν ούτε τον πολιτισμό,ούτε την πνευματική ρώμη των Ελλήνων...Παραμένει όμως πάντα ένα στοιχείο για περισσότερη διευκρίνιση,και δεν επιτρέπεται η αποδοχή της ξενικότητας των Ιλλυριών.»

Γιάννης Βασ. Πέππας,Φιλόλογος-Συγγραφέας