Η τοπωνυμική κατάληξη -ιζα στα αρβανίτικα.
Πρόκειται για αρχαία κατάληξη,δηλούσα τόπο ή στάση.Το
σχετικό αποδεικτικό εδώ, από τον διδάκτορα φιλοσοφίας Βλ. Σκορδέλη,Θρακικαί
Μελέται,σελ. 36:
Μεταβαίνομεν εις τά εις (δ)ιζα ονόματα.Καί τήν κατάληξιν
ταύτην θεωρούμεν παν- αρχαίαν,σημαίνουσαν τόπον,στάσιν.Ίσως δύναται να ζητηθή η
ρίζα αυτής εις το έδ-ω (σανσκρ. sid-ami,λατ. sedeo,αρχ. γερμ. sizzu,ιδ-ρ-ύω
κλπ.)5).
Πρέπει να πούμε ότι η κατάληξη παρασύρθηκε απ΄ την
αντίστοιχη υποκοριστική -εζα [π.χ. νούσ-εζα:νυφούλα,βάιζ-εζα:κοπελίτσα,ζόγκ-εζα:πουλάκι).Έτσι:μίρτεζα,γκορί- τζεζα,σοντίλεζα,βρέστεζα,ίλκεζα κλπ. αντί των ορθών (συναντώμενων ενίοτε παραλ- λήλως) τοπωνυμικών:μίρτιζα,γκορίτζιζα,σοντίλιζα,βρέστιζα,ίλκιζα κλπ.
Το βιβλίο του Βλ. Σκορδέλη εδώ
Γιάννης Βασ. Πέππας,Φιλόλογος
Αρχαίες ελληνικές λέξεις με την κατάληξη -ιζα γνωρίζουμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διδάκτωρ της Φιλοσοφίας ετυμολόγησε την κατάληξή τους.Λες να έκανε πλάκα; Να το επινόησε για να γελάσουμε;
Διαγραφή