Αρ. Ν. Χατζής,Η μη φιλελεύθερη δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας

Εισήγηση του καθηγητή κ. Χατζή σε διεθνές συνέδριο (Αρ-χαία Ολυμπία,Αύγουστος 2016).Όποιος ενδιαφέρεται για το τελικό,πλήρες κείμενο της μελέτης,θα βρει μέσα στο pdf που ακολουθεί τον τρόπο απόκτησής του.

Επί της ουσίας,τίθεται ο ισχυρισμός ότι στην αρχαιοελληνική Δημοκρατία (και ειδικά στη ναυαρχίδα της,την Αθηναϊκή) α-πουσίαζε τόσο το κανονιστικό πλαίσιο (Σύνταγμα),όσο και τα ατομικά δικαιώματα.Βάραινε,μόνον,η πολιτική πλειοψηφία, που μπορεί να ήταν συγκυριακή,τυχάρπαστη,δημαγωγούμε-νη,επίπλαστη,γι΄ αυτό και χωρίς στοιχεία σταθερότητας και προστασίας των κοινωνικών ελευθεριών (φιλελευθερισμός).

Κάντε λήψη - διαβάστε: 

Αρ. Ν. Χατζής,Η μη φιλελεύθερη δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας

Σελίδες Αρβανίτικης ιστορίας (με βιβλιογραφική υποστήριξη)

Οι φάσεις του Δεσποτάτου της Ηπείρου.

Σελίδες Αρβανίτικης ιστορίας  (με βιβλιογραφική υποστήριξη)

Οι,ομιλούντες ένα ριζικό μόρφωμα της ελληνικής,Έλληνες της Βορείου Ηπείρου,λόγω των αναστα-τώσεων στη Βαλκανική τον 13ο αιώνα,μετακινούνται εκούσια ή ακούσια σε διάφορες άλλες χώρες της περιοχής,ενώ πολλοί από αυτούς καταλήγουν σε περιοχές της Ελλάδας.Εδώ γίνονται γνωστοί με το όνομα Αρβανίτες,ενοποιούνται με τους ντόπιους και ακόμη πολεμούν μαζί τους εναντίον των Τούρκων.Διατήρησαν μόνο το γλωσσικό ιδίωμα,το οποίο σταδιακά εξαλείφεται,ενώ πολιτιστικά, κοινωνικά και εθνικά ενσωματώθηκαν πλήρως.

Η ιστορία των αρβανιτών ή αλβανιτών ξεκινά από τις Ελληνικές περιφέρειες της Αλβανιτίας του 13ου αιώνα.[Γρηγόριος Κωνσταντάς και Δανιήλ Φιλιππίδης,Γεωγραφία Νεωτερική περί της Ελλά-δος].Όταν δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο της Ηπείρου στις αρχές του 13ου αιώνα,οι Αλβανοί/Σκι-πετάρ (Α/Σ) μισθοφόροι στρατιώτες πολεμούσαν με το μέρος της Ηπείρου εναντίον των Σλάβων και των Βενετών.Για τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι (Α/Σ) κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επι-χειρήσεων,μόνο η αλβανική/σκιπτάρικη αριστοκρατία πήρε σημαντικούς αυλικούς τίτλους.

Αυτοί οι (Α/Σ) αριστοκράτες τοποθετούνταν επικεφαλής πολλών περιοχών,διαβρώνοντας έτσι στα-διακά το παλιό βυζαντινό διοικητικό σύστημα.Από παραδοσιακοί πατριαρχικοί αρχηγοί μεταλλάσ-σονταν σε άρχοντες.Το καινούργιο καθεστώς που επέβαλαν οι άρχοντες αυτοί στη γη,αποστερούσε την περιουσία από τους κατοίκους που συχνά έχαναν και την ελευθερία τους πωλούμενοι ως σκλάβοι.

Προσπαθώντας να ξεφύγουν από την νέα αυτή κατάσταση οι Αρβανίτες υποχρεώθηκαν να απο-κτήσουν νομαδικές συνήθειες.Βλέπανε τη μετανάστευση ως μοναδική λύση στα προβλήματα που δημιουργούσε η μονοπώληση των Ηπειρώτικων εδαφών από τους (Α/Σ) άρχοντες που γίνονταν όλο και πιο βίαιοι.Πέρα όμως από τις μεταβολές αυτές σφιχτού εναγκαλισμού από αλλότρια φύλα,που τάραξαν σε βάθος την κοινωνία τους,μία ακόμη αιτία εκπατρισμού αποτελούσε πλέον η Οθωμανική εισβολή.

Οι πηγές αναφέρουν ότι η διά θαλάσσης μετανάστευση άρχισε δειλά γύρω στο 1280,ενώ οι χερσαίες μεταναστεύσεις πρέπει να τοποθετηθούν στα τέλη του 13ου αι.,αφού υπάρχουν αναφορές για πα-ρουσία Αρβανιτών στη Θεσσαλία γύρω στα 1315.Οι αρβανίτικες μεταναστεύσεις σταμάτησαν γύρω στο 1600 μ.Χ.[Θεόδωρος Κ. Τρουπής,Σκαλίζοντας τις ρίζες μας,εκδ. Σέρβου,σελ. 1036].Τέλος,η εσω-τερική μετακίνηση εντός της επαρχίας Ηπειρωτών μεταναστών,που στο μεταξύ πλήθαιναν με γά-μους και τις επιμειξίες, σταμάτησε επίσης γύρω στο 1600 μ.Χ.

Από τότε,όλοι οι Αρβανίτες που απαντώνται εκτός Ηπείρου/Αλβανίας παρουσιάζονται ως γνήσιοι νομάδες και τους συναντούμε από τη Θεσσαλία ως την Αττική και από την Ακαρνανία ως τα νότια της Πελοποννήσου.Ατομικά ή συλλογικά,η αρβανίτικη αυτή μετανάστευση εμφανίζεται ως αντί-δραση φυγής σε μία κοινωνική καταπίεση που είχε γίνει αφόρητη.

Οι Αρβανίτικες φατρίες ήταν και έμειναν πιστές στην Ελληνική Ορθοδοξία.Όμως οι (Α/Σ) ασπά-στηκαν θρησκείες όπως ο Μουσουλμανισμός και ο Ρωμαιοκαθολισμός,ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα.Η Θεσσαλία υπήρξε η πρώτη ελληνική επαρχία που δέχτηκε τις αρβανίτικες μετα-ναστεύσεις.Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο ιστορικός Χαλκοκονδύλης,μετά τη Θεσσαλία οι Αρβανίτες πήγαν στο εσωτερικό της Μακεδονίας και έφθασαν ως την Καστοριά.Μαζί τους έφεραν και τα προτερήματά τους ως γεωργοί.

Οι Αρβανίτες εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο σε μικρούς αριθμούς μετά από πρόσκληση του δεσπότη Μανουήλ Καντακουζηνού (1348–1380).Κατόπιν,ο δεσπότης Θεόδωρος Α' Παλαιολόγος (1383–1407) προσκάλεσε περίπου 10.000 Αρβανίτες για να εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο.Οι Αρβανίτες υπηρετούσαν στο Βυζαντινό στρατό και η Δυναστεία των Παλαιολόγων τους χρησι-μοποίησε συχνά σε πολλές στρατιωτικές εκστρατείες.Σε μια περίπτωση,6.000 Αρβανίτες από την Γλαρέντζα εστάλησαν στο πεδίο μάχης.Στα μέσα του 1454,ένας ηγέτης που ονομαζόταν Πέτρος Βούας είχε περίπου 30.000 Αρβανίτες κάτω από την εντολή του.[Θ. Κ. Πίτσιος,Ανθρωπολογική Μελέτη του Πληθυσμού της Πελοποννήσου.Η Καταγωγή των Πελοποννησίων,Βιβλιοθήκη Ανθρω-πολογικής Εταιρείας Ελλάδος Αρ. 2,Αθήνα 1978].

Επίσης,οι Βενετοί μίσθωσαν πολυάριθμους Αρβανίτες για να υπηρετήσουν ως Stradioti.Με βάση τους υπολογισμούς ενός Γάλλου αυτόπτη μάρτυρα,του Philippe de Commines (1447-1511),οι Αρβανί-τες επιτήρησαν τις ενετικές περιοχές όπως το Ναύπλιο,ως πεζοί και έφιπποι.Επιπλέον, οι Αρβανίτες αυτοχαρακτηριζόντουσαν ως Έλληνες.[Philippe de Commyne,«Ήσαν άπαντες Έλληνες,ελθόντες εκ των πόλεων ας κατέχουσα εν Ελλάδι οι Βενετοί,τινές μεν εκ του Ναυπλίου εν Πελοποννήσω,άλλοι δε εξ Αλβανίας,ενώπιον του Δυρραχίου» (μετάφραση: Σπ. Λάμπρου)].

Οι Αρβανίτες υπηρέτησαν επίσης στο στρατό του Ερρίκου Η' της Αγγλίας και της Ιρλανδίας (1491-1547) και του Henry Ε' της Αγγλίας.Οι Αρβανίτες είχαν θέσεις σε πολλές ελληνικές ορθόδοξες εκ-κλησίες.Το 1697,οι Αρβανίτες Μιχαήλ Μπούας και Αλέξανδρος Μοσχολέων καταχωρήθηκαν ως υπάλληλοι της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας στη Νάπολη και ως Έλληνες.Magistri Capellani na-tionis Graecae.

Από το σύνολο των μεταναστών,όσοι έφτασαν στην Πελοπόννησο και είχαν εγκατασταθεί σε δυσπρόσιτες ορεινές ζώνες,σχημάτιζαν συμπαγείς ομάδες.Καθώς συχνά δεν είχαν ενδοιασμό να τε-θούν υπό τις διαταγές ενός ελληνόφωνου άρχοντα,που ήταν απευθείας απόγονος της παλαιάς αυτοκρατορικής δυναστείας,μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες αποτέλεσαν βασική εστία αντίστα-σης στους Οθωμανούς.Με την υιοθέτηση κοινής στάσης,οι ελληνο-αρβανίτικες ενώσεις διαδραμά-τισαν σπουδαίο ρόλο στον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα του 1821.Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα,πολλοί Αρβανίτες συμμετείχαν στον Μακεδονικό Αγώνα (1903) όπως ο Βαγγέλης Κοροπού-λης από την Μάνδρα [Χρ. Στάμου,Μακεδονικός Αγώνας 1903-08,«θα αγωνισθώ μέχρι να ελευθε-ρωθεί η Μακεδονία και θα πεθάνω εδώ...»].

Δημοσιεύτηκε στην (ανενεργό πλέον) fb ομάδα μου Αρβανίτες στις 20 Οκτωβρίου 2013.

Η νηστεία της τσάτσας Βασίλως

Εικόνα 1

Η Αρκαδία,θα λέγαμε ότι είναι η λιγότερο γνωστή απ΄ τις περιοχές της Πελοποννήσου για την κα-τοίκησή της από αρβανιτόφωνους Ηπειρώτες.Ο Φραγκίσκος Γριμάνης,Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου (1706-1709),μας δίνει μια χρήσιμη πληροφορία για τους εκεί Αρβανίτες: «Η Πελο-πόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών,τούτων οι Έλληνες,πολυπληθέστε-ροι,οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν,οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων,ώστε δεν θεωρούνται αποτε-λούντες ίδιαν φυλήν,αλλ’ απλώς διάφορον τάξιν,είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολι-τισμένοι,διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα ό-ρη της Αρκαδίας,τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»

Να ξαναπούμε εδώ,ότι ο όρος Αλβανοί αποτελούσε ως το τέλος του 19ου αι. έναν απ΄τους χαρα-κτηρισμούς των προερχόμενων απ΄την Ήπειρο Ελλήνων.Το καθαρά ελληνικό τοπωνύμιο Άρβα-νον-Άλβανα-Άρβανος-Αλβανία ονομάτιζε αρχικά περιοχή νότια του ποταμού Γενούσου,για να κα-ταλήξει στα υστεροβυζαντινά χρόνια περίπου ως συνυποδηλωτικό της Ηπείρου.

Η πολύ καλή μελέτη Αρβανίτες και 1821 δεν μας δίνει εικόνα για το πληθυσμιακό ποσοστό των αρβανιτοφώνων της Αρκαδίας που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να ήταν μικρό.Σε αυτό συνάδει και ο γλωσσικός χάρτης του Γερμανού Alfred Philippson (1890).

Με το μοβ χρώμα δηλώνεται η επικρατούσα Ελληνική,με το κοκκινωπό οι νησίδες των δίγλωσσων αρβανιτών και με το γαλάζιο η περιοχή που ανθούσαν (τότε) τα Τσακώνικα,αυτό το Δωρικό γλωσ-σικό κατάλοιπο.

Φαίνεται ότι μικρό αρβανιτοχώρι της Αρκαδίας ήταν το Κακούρι (κακό+όριο;),το σημερινό Αρ-τεμίσιο.Ικανοποιητική ερμηνεία του ονόματος δεν εντόπισα.Θεωρώ βέβαιο ότι το όνομα του χω-ριού δόθηκε απ΄ τους ίδιους τους αρβανιτόφωνους κατοίκους του.Το επίθετο κιέκ ή ικιέκ σήμαι-νε κακός,δύστροπος,άγονος,άφορος.Δεν είναι παρά παραφθορά του κακός.Να λοιπόν τι σημαίνει Κακούρι = άγονος,τραχύς τόπος!

Στην τρίμηνη πολιτιστική έκδοση του εξωραϊστικού & επιμορφωτικού συλλόγου Αρτεμισιωτών Ατ-τικής "Το ΚΑΚΟΥΡΙ",τ. 57,12 2010-1/2 2011 (δείτε όλο το τεύχος εδώ) και στις σελίδες 1 & 6 φιλοξενείται ένα αποκαλυπτικό κείμενο της Γωγώς Παπαθεοδώρου-Καραγιάννη: Η Νη-στεία και η νηστεία της Τσάτσας (θειάς) Βασίλως.Μπορείτε να το διαβάσετε τόσο απ΄ το pdf στον σύνδεσμο,όσο και απ΄ τις εικόνες 1 & 2.

Εικόνα 2

Έγραφα στο βιβλίο μου Το φακιόλ της Αρβανίτισσας,σελ. 25: Οι νεότεροι προσφωνού-σαν τους μεγαλύτερούς τους,άσχετα από οποιοδήποτε βαθμό συγγένειας ή όχι,συλλή-βδην,μπάρμπα (τους άντρες^.σημαίνει θείος.Υπάρχει και το χαϊδευτικό μπαρμπάτς:θειούλης) και τσιάτσια (τις γυναίκες^.σημαίνει θεία.Από το τσιάτσια προέρχεται το,προσδιοριστικό αρχι-κά,με ένδειξη αφεντέματος,και δυσφημιστικό στην εξέλιξη,τσατσά.Εδώ πρέπει να αναζητηθεί και η ρίζα του τσάτσος).Τα μπάρμπα-τσιάτσια είχαν τη σημασία,ιδιαίτερα στους μη συγγε-νείς,κύριε-κυρία.Το μπαρμπα-Κώτσιο,για παράδειγμα,θα πρέπει να εκληφθεί/αποδοθεί ως κυρ(ιε)-Κώστα.

Η λέξη τσιάτσια-τσάτσα,αν και κατά κόρον συναντάται στα αρβανίτικα,δεν είναι αρβανίτικη.Προέρχεται από αναδίπλωση της μεσαιωνικής λέξης τσα = θεία (ίσως απ΄ την Ιταλική λ. zia=θεία,στα Ισπανικά είναι cia,πράγ-μα που μας οδηγεί στη βάσιμη υπόθεση της διά των Λατινικών διάχυσης της Ελληνικής λ. θείος-α.)

Αυτό που αφηγείται η κ. Γ. Π-Κ δείχνει την αδιατάρακτη συνέχεια του ελληνισμού απ΄ τα αρχαία χρόνια ως τα σύγχρονα.Η φορέας του,η τσατσα-Βασίλω,αν και δεν δίνεται ως αρβανίτισσα,έχουμε βάσιμους λόγους να την θεωρήσουμε ως τέτοια λόγω του προσδιοριστικού τσάτσα που κυριαρχούσε στην κοινωνία και τους εκ-φραστικούς δρόμους των αρβανιτοφώνων Ελλήνων.

Η Βαρναβιώτισσα Κατίνα Κόλλια,
η αποκαλούμενη τσιάτσα.

Μάλιστα,στην γενέτειρά μου,τον Βαρνάβα,υπήρχε μία γυναίκα (Κατί-να Κόλλια) που λόγω της στιβαρής σωματοδομής της και του εκ φύσεως αυστηρού της ύφους έφερε απ΄ τα νεανικά της χρόνια το παρατσούκλι τσιάτσα,που την ακολούθησε ως τον θάνατό της (1978).Οι γιοι της,μεγά-λοι γέροντες σήμερα,επειδή η μάνα τους ήταν χήρα,ακόμα ονοματίζο-νται μητρωνυμικά (ο Αποστόλης της Τσιάτσας και ο Πέτρος της Τσιά-τσας). 

Σε κάθε περίπτωση,είτε η τσατσα-Βασίλω ήταν αρβανίτισσα ή όχι,έχουμε μια ισχυρή απόδειξη της διαχρονικής ενάργειας της Ελληνικής φυλής μας!

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος - Συγγραφέας

Αθανάσιος Κόρμαλης, Ο Θρακικός Αγών

Για τον Θρακικό Αγώνα ελάχιστα είναι γνωστά ή μάλλον τίπο-τα... Απόδειξη κι αυτό του τεράστιου ελλείμματος σοβαρότητας και αυτογνωσίας που μας χαρακτηρίζει στα εκσυγχρονιστικά χρόνια μας ως Κράτος και λαό.
Θα μου πεις,κάτι λεβέντες με διεθνιστική θολούρα στον εγκέ-φαλό τους είχαν αδίστακτα δεχτεί πριν οκτώ περίπου δεκαετίες την εν λευκώ απόσχιση της Μακεδονίας και της Θράκης και την μετατροπή τους σε αυτόνομα Σοβιέτ...
Ο Γιουγκοσλάβικος κομμουνισμός δρώντας μόνον επεκτατικά και καθόλου διεθνιστικά,εκμεταλλευόμενος πλήρως την θηριώ-δη ηλιθιότητα των τότε ΚΚΕδων,όταν είδε να ναυαγούν τα σχέ-δια του για προσάρτηση της Μακεδονίας,μετονόμασε δολίως την Vardaska στον νότο της επικράτειάς τους σε Μακεδονία στοχεύοντας ακριβώς στις ταραχώδεις διεκδικήσεις που απ΄ το 1991 βιώνουμε.
Απ΄ την άλλη,η Βουλγαρία στη Θράκη,είτε ως μοναρχία είτε υπό τον κομμουνιστή Δημητρώφ,δεν έπαψε να την εποφθαλμιά και να εγκληματεί ασύστολα κατά του ελληνικού πληθυσμού της.Οι Βουλγαρικές φρικωδίες στην Ελληνική Θράκη από τους κομιτατζήδες της Τουρκοκρατίας ως τους φασίστες συνεργάτες των Γερμανών στον πόλεμο υπήρξαν έντονες.
Σήμερα,η Θράκη μας παρακολουθεί την σχεδόν ανεμπόδιστη δράση του Τούρκικου προξενείου Κομοτηνής που ονειρεύεται νεο-οθωμανισμό και εργάζεται συστηματικά γι΄ αυτόν.
Το κείμενο του Α. Κ. για τον Θρακικό Αγώνα των Ελλήνων δημοσιεύτηκε στο (πανελλήνιας κυκλο-φορίας) περιοδικό ΕΝΔΟΧΩΡΑ της Αλεξανδρούπολης,τ.100,Ιούνιος 2016,σσ. 55-61.

Κάντε λήψη - διαβάστε: Αθ. Κόρμαλης,Ο Θρακικός Αγών

Άχρωμη επαφή Α. Τσίπρα - Ι. Μέτα

Αλ. Τσίπρας μετά τη συνάντηση με τον Ιλίρ Μέτα: Να προστατεύσουμε την προοπτική της καλής γειτονίας από τις εθνικιστικές φωνές

Οκτώβριος 12, 2016

Την ανάγκη να προστατευτεί η προοπτική των ελληνοαλβανικών σχέσεων από τις εθνικιστικές φωνές, υπογράμμισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο του αλβανικού Κοινοβουλίου Ιλίρ Μέτα.

Από την πλευρά του, ο κ. Μέτα εξέφρασε την ικανοποίησή του γιατί επισκέπτεται την Ελλάδα σε μια στιγμή πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής βελτίωσης.

   «Η επίσκεψή σας γίνεται σε μια ιδιαίτερη στιγμή για τις σχέσεις των δυο χωρών, οι οποίες στο διάβα της ιστορίας είχαν και εντάσεις, πάντοτε όμως ήταν σχέσεις συμβίωσης και αυτό πρέπει να το προστατεύσουμε» δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο του αλβανικού κοινοβουλίου Ιλίρ Μέτα, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και συνέχισε: «Κυρίως, πρέπει να προστατεύσουμε την προοπτική της κοινής γειτονίας από τις εθνικιστικές φωνές, που πάντοτε θέλουν να δημιουργούν προβλήματα τα οποία πάντοτε πληρώνουν οι λαοί. Θέλω να σας συγχαρώ γιατί, κατά καιρούς, έχετε βρεθεί απέναντι σ΄αυτές τις φωνές. Εκπροσωπείτε το κοινοβούλιο της χώρας σας, τον πιο δημοκρατικό θεσμό. Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Σας καλωσορίζω και θέλω να ευχηθώ, η επίσκεψή σας να αποβεί εποικοδομητική και οι εξελίξεις στην Αλβανία το επόμενο διάστημα να αναδείξουν τη δημοκρατία και τη βούληση του αλβανικού λαού προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα».

   Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του Αλβανικού Κοινοβουλίου εξέφρασε την ικανοποίησή του γιατί επισκέπτεται τη χώρα μας «σε μια θετική στιγμή πολιτικής σταθερότητας και βελτίωσης των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών» όπως είπε και πρόσθεσε: «η μοίρα των δύο λαών μας είναι συνδεδεμένη όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε επωφεληθεί τα μέγιστα από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και της προόδου μετά τη δεκαετία του ’90. Έχουμε όμως αισθανθεί και εμείς τις συνέπειες της πρόσφατης οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα σας. Είναι προς το συμφέρον μας, να υπάρχει μια Ελλάδα όσο πιο ισχυρή γίνεται» τόνισε ο κ. Μέτα και εξέφρασε τις ευχαριστίες του για τη συμπαράσταση της Ελλάδας για την ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ και για την αμέριστη συμπαράσταση που είχε επιδείξει η ελληνική προεδρία για την προοπτικής της ενταξης της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

   «Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, οι λαοί μας έχουν συμβιώσει και έχουν περάσει μαζί πολλές δυσκολίες» κατέληξε ο Ιλίρ Μέτα.

   Την ανάγκη να προστατευτεί η προοπτική των ελληνοαλβανικών σχέσεων από τις εθνικιστικές φωνές, υπογράμμισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο του αλβανικού Κοινοβουλίου Ιλίρ Μέτα.

   Από την πλευρά του, ο κ. Μέτα εξέφρασε την ικανοποίησή του γιατί επισκέπτεται την Ελλάδα σε μια στιγμή πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής βελτίωσης.

   «Η επίσκεψή σας γίνεται σε μια ιδιαίτερη στιγμή για τις σχέσεις των δυο χωρών, οι οποίες στο διάβα της ιστορίας είχαν και εντάσεις, πάντοτε όμως ήταν σχέσεις συμβίωσης και αυτό πρέπει να το προστατεύσουμε» δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο του αλβανικού κοινοβουλίου Ιλίρ Μέτα, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και συνέχισε: «Κυρίως, πρέπει να προστατεύσουμε την προοπτική της κοινής γειτονίας από τις εθνικιστικές φωνές, που πάντοτε θέλουν να δημιουργούν προβλήματα τα οποία πάντοτε πληρώνουν οι λαοί. Θέλω να σας συγχαρώ γιατί, κατά καιρούς, έχετε βρεθεί απέναντι σ΄αυτές τις φωνές. Εκπροσωπείτε το κοινοβούλιο της χώρας σας, τον πιο δημοκρατικό θεσμό. Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Σας καλωσορίζω και θέλω να ευχηθώ, η επίσκεψή σας να αποβεί εποικοδομητική και οι εξελίξεις στην Αλβανία το επόμενο διάστημα να αναδείξουν τη δημοκρατία και τη βούληση του αλβανικού λαού προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα».

   Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του Αλβανικού Κοινοβουλίου εξέφρασε την ικανοποίησή του γιατί επισκέπτεται τη χώρα μας «σε μια θετική στιγμή πολιτικής σταθερότητας και βελτίωσης των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών» όπως είπε και πρόσθεσε: «η μοίρα των δύο λαών μας είναι συνδεδεμένη όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε επωφεληθεί τα μέγιστα από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και της προόδου μετά τη δεκαετία του ’90. Έχουμε όμως αισθανθεί και εμείς τις συνέπειες της πρόσφατης οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα σας. Είναι προς το συμφέρον μας, να υπάρχει μια Ελλάδα όσο πιο ισχυρή γίνεται» τόνισε ο κ. Μέτα και εξέφρασε τις ευχαριστίες του για τη συμπαράσταση της Ελλάδας για την ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ και για την αμέριστη συμπαράσταση που είχε επιδείξει η ελληνική προεδρία για την προοπτικής της ενταξης της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

   «Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, οι λαοί μας έχουν συμβιώσει και έχουν περάσει μαζί πολλές δυσκολίες» κατέληξε ο Ιλίρ Μέτα.

Πηγή: https://left.gr  (http://www.ecoleft.gr/2016/10/12/%CE%B1%CE%BB-%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CE%BB%CE%AF/)

Σχόλιο Γ. Β. Πέππα: Αν οι δύο πολιτικοί δεν συζήτησαν κατ΄ ιδίαν άλλα θέματα,ο μόνος προφα-νής λόγος πρόσκλησης εδώ του Ι. Μέτα ήταν η επίδοση συστάσεων να μην γίνει προκλητική και η Αλβανία (μετά τα περί Λωζάνης του Ερντογάν και περί Τσάμηδων από Ευρωπαίο αξιωματούχο). Βέβαια,τα σχολικά βιβλία Γεωγραφίας της γείτονος παρουσιάζουν την Αλβανία ως ...τον Αμβρακι-κό,η οριοθέτηση θαλασσίων συνόρων ανατράπηκε εξαιτίας τους,αν και υπογεγραμμένη,οι προκλή-σεις κατά ΒορειοΗπειρωτών δεν σταματούν και άλλα γνωστά,μην τα ξαναλέμε.Μέσα σ΄ αυτά και η απροκάλυπτη ενίοτε προπαγάνδα τους,υποβασταζόμενη από ντόπιους μειοδότες,ότι οι αρβανιτό-φωνοι Έλληνες αποτελούν ...αλβανική μειονότητα.

Όμως,στις 9/11/2015 στο ίδιο (επίσημο του ΣΥΡΙΖΑ,που κυβερνά την Ελλάδα) σάιτ,το left,ένας προκλητικά διαστρεβλωτής κωμικός αλβανός έγραφε ανεμπόδιστα ότι η Ελλάδα έκανε εθνοκά-θαρση στους Τσάμηδες (δες εδώ).Όχι κάπου στο βρόντο,αλλά,ξαναλέω,στο επίσημο ιστολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ...

Στον ένα χρόνο που μεσολάβησε,να υποθέσουμε ότι σοβαρεύτηκαν στα της Εξωτερικής Πολιτικής οι Συριζαίοι; Όσο κι αν είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό,ας το ευχηθούμε.

Βαρνάβας (Αττικής),1955

Ένα ιδιαίτερο ντοκουμέντο!

Αεροφωτογραφία (1955) του χωριού μου,του Βαρνάβα!

Στην περικοπή (από κάτω),ο μαχαλάς του παππού μου,Κώστα Πέππα (Κωτσι-Σιμάκος). Αριστερά,το μακρυνάρι του παππού.Δεξιά,το σπίτι του θείου μου,Δημ. Πέππα.Στη μέση,το υπό κατασκευή,τότε,σπίτι του πατέρα μου,Βασίλη.

Στο zoom διακρίνεται και η γιαγιά μου (η μαυροφορεμένη σιλουέτα),Βαγγελίνα Κωτσισιμάκαινα! Είχε πρόσφατα χηρέψει και φορούσε (όσο θα ζούσε...) τα μαύρα του πένθους.

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος

Προσθήκη 5-11-2018

Αν θέλετε να δείτε τις φωτογραφίες σε μορφή pdf,ώστε να τις μεγεθύνετε ή να εστιάσετε σε λεπτομέρειες,πατήστε εδώ.

Αν θέλετε να δείτε τις φωτογραφίες σε βίντεο (youtube),πατήστε εδώ.

Δείτε το βίντεο:

Διαφήμιση της Amstel στον Βαρνάβα!

Ιωάννα (Γιόνα) Παπαντωνίου Μικέ-Παϊδούση

Παϊδούση–Μικέ Παπαντωνίου Γιόνα (Ιωάννα) (1917-2009) 

Η Γιόνα Μικέ Παϊδούση,κόρη του γιατρού Απόστολου Παπαντωνίου και της Χρυσούλας Μπέικου, γεννήθηκε στους Δίδυμους της Ερμιονίδας,όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα.Φοίτησε στο Αρσάκειο Παρθεναγωγείο και έλαβε το απολυτήριο της από το Καποδιστριακό Γυμνάσιο Ναυπλίου,απόφοι-τος του οποίου υπήρξε και ο πατέρας της.Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθη-νών,από όπου αποφοίτησε το 1942.Κατά τη διάρκεια της Κατοχής,συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Α-ντίσταση ως στέλεχος της ΕΠΟΝ στην Ερμιονίδα.Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 φοίτησε στο Πανε-πιστήμιο της Σορβόνης με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών· εκεί μελέτησε την αλβανι-κή γλώσσα και λογοτεχνία.Με την λευκή ποδιά η συγγραφέας στην είσοδο του πατρικού της σπιτιού στα Δίδυμα περίπου το 1943.Φωτογραφία από το βιβλίο,Γιόνα Μικέ Παϊδούση,«Ο Κόκκινος Επιτά-φιος »,Εκδόσεις Βιβλιόραμα,Αθήνα 2008.

Παντρεύτηκε το 1952 τον Χιώτη λόγιο και γιατρό,δόκτορα Μικέ Παϊδούση,* ιδρυτή της Υπηρεσίας Αι-μοδοσίας το 1935,αιματολόγο που πραγματοποίησε την πρώτη μετάγγιση αίματος στην Ελλάδα. Κατά την διάρκεια της κοινής τους ζωής στάθηκε στο πλευρό του συζύγου της υποστηρίζοντας το έργο του με όλες της τις δυνάμεις.Μετά το θάνατο του,το 1974,ασχολήθηκε με τη συγγραφή λογο-τεχνικών έργων,με μεταφράσεις ξένων έργων και με την αναλυτική μελέτη της ιστορίας και λαο-γραφίας της Ερμιονίδας.

Βιβλία της: Τα παιδιά της Σπηλιάς, Κέδρος,Αθήνα 1978· Πριν από τον Δεκέμβρη,Αλλαγή,Αθήνα 1979· Τα Βίλια του Κιθαιρώνα και τ’ αρβανίτικα τραγούδια τους,Αλλαγή,Αθή-να 1980· Η Ερμιονίδα ανά τους αιώνες,Πελοποννησιακό Λα-ογραφικό ‘Ίδρυμα, Ναύπλιο 1996· Τα αρβανίτικα τραγούδια της Ερμιονίδας,Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα,Ναύ-πλιο 1999. Μεταφράσεις από την αλβανική γλώσσα: Ισμαήλ Κανταρέ,Ο ρημαγμένος Απρίλης,Αλλαγή,Αθήνα 1981· Εν-βέρ Χότζα,Ο αγγλοαμερικάνικος κίνδυνος για την Αλβανία, Αλλαγή,Αθήνα 1982,Ο Κόκκινος Επιτάφιος,Αθήνα 2008.Υ-πό έκδοση,από το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, βρίσκονται τρεις μελέτες ιστορικού και λαογραφικού περιε-χομένου.Έφυγε από κοντά μας τη Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2009.

Υποσημείωση: Ο Μικές Παϊδούσης γεννήθηκε στον Κάμπο της Χίου το 1906.Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθη-νών,στο οποίο έγινε διδάκτορας το 1948.Σαν γιατρός υπηρέ-τησε σε διάφορα νοσοκομεία του κέντρου και της περιφέ-ρειας.Κατά τη θητεία του στον Ερυθρό Σταυρό στράφηκε στην αιματολογία,ενώ αργότερα έγινε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας.Σε συνεργασία με τον μεγάλο Χιώτη χειρούργο Μαθιό Μακκά,εγκαινίασε την ορ-γανωμένη αιμοδοσία στην Ελλάδα,ιδρύοντας το 1935 την Υ-πηρεσία Αιμοδοσίας του Ερυθρού Σταυρού.Υπηρέτησε σαν γιατρός στο Αλβανικό Μέτωπο.Το 1944 απεστάλη στη Χίο, για την περίθαλψη των τραυματιών από τον βομβαρδισμό του πλοίου του Ερυθρού Σταυρού “Βίριλ”. Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση,κυνηγήθηκε από τους Γερμανούς και τέλος βγήκε στην παρανομία,προ-σφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες σαν ιατρός.Η Ελληνική κυβέρνηση στα μετακατοχικά χρόνια της μισαλλοδοξίας,τον έστειλε για “αναμόρφωση” στην Ικαρία για 6 μήνες εξαιτίας των ιδεολογικών αντιλήψεων του.Στη συνέχεια απολύθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό.Το 1950 ο Σμπαρούνης,τον προ-σέλαβε στο “Γερουλάνειο Ίδρυμα”,όπου και ίδρυσε τράπεζα αίματος.Από το 1952 μέχρι το 1972,διηύ-θυνε το Β’ Περιφερειακό Κέντρο Αιμοδοσίας των Αθηνών στο Λαϊκό Νοσοκομείο.Υπήρξε προσωπι-κός γιατρός της Πηνελόπης Δέλτα και του Ι. Μεταξά,φίλος του Καζαντζάκη,του Βάρναλη,του Τσίρ-κα,του Ρίτσου,του Μ. Θεοδωράκη,του Μυταράκη,του Δαρζέντα,του Απέργη,του Καλμούχου και άλ-λων σπουδαίων ανθρώπων.Το επιστημονικό του έργο,πλούσιο και ενδιαφέρον,είναι μεγάλο.Πολλές οι δημοσιεύσεις με λαογραφικό,ιστορικό και φιλολογικό περιεχόμενο στον Αθηναϊκό και Χιώτικο τύ-πο της εποχής.Τιμήθηκε με το Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξεως και το Μετάλλιο των Εξαίρετων Πρά-ξεων.Πέθανε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1974 από οξύ καρδιακό επεισόδιο.

''Ο Κόκκινος Επιτάφιος'' είναι αφιερωμένος σ' έναν άταφο νεκρό,στον αδερφό της Γιόνας Μικέ Πα-ϊδούση.Το αφήγημα αυτό αποτελεί μια μαρτυρία για την εποχή της Αντίστασης και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τότε.Η Πελοπόννησος ήταν μια ιδιαίτερη περιοχή,όπου οι εμφύλιες συγκρούσεις πή-ραν τη μορφή ενός ανελέητου ολοκληρωτικού πολέμου,με άταφους ακόμη νεκρούς.Η συγγραφέας μεταφέρει τη βιωμένη εμπειρία της στην ανατολική Αργολίδα.Εγκατέλειψε την Αθήνα,όπου σπού-δαζε στη Φιλοσοφική Σχολή και επέστρεψε στο χωριό της,τα Δίδυμα,όπου το περιβάλλον ήταν γενι-κότερα συντηρητικό και φιλοβασιλικό.Όμως,γερμανικά στρατεύματα με ενισχυμένα Τάγματα Α-σφαλείας από το Ναύπλιο και την Κόρινθο,εισέβαλαν στα Δίδυμα συλλαμβάνοντας και δολοφο-νώντας τα πιο γνωστά μέλη του ΕΑΜ.Η συγγραφέας παραθέτει όλα τα ονόματα όσων έφεραν τους Γερμανούς στο χωριό.Στη γειτονική Τροιζηνία επτά ΕΠΟΝίτες με επικεφαλής το μεγαλύτερο αδερ-φό της συγγραφέως δολοφονήθηκαν άγρια στην αυλή του Αγίου Χαραλάμπους και τα πτώματά τους πετάχτηκαν σ' έναν ασβεστόλακκο.

«Ο Κόκκινος Επιτάφιος» αποτελεί μια αυτοβιογραφική αφήγηση.Η συγγραφέας,ως στέλεχος της το-πικής ΕΠΟΝ,μας παραθέτει τα απομνημονεύματά της.Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ο λό-γος της που είναι φροντισμένος και χειμαρρώδης.Η γλώσσα της είναι έντονα περιγραφική και προσδίδει στο βιβλίο της λογοτεχνικά χαρακτηριστικά.Οι περιγραφές της,πλούσιες,σε αρκετά σημεί-α του βιβλίου μαρτυρούν τη λογοτεχνική της δεινότητα και ταυτόχρονα προσδίδουν δραματικό χα-ρακτήρα στην αφήγηση.Η συγγραφέας,παρ'όλο που ήταν ενεργό μέλος αντιστασιακής οργάνω-σης,είναι εντυπωσιακά αντικειμενική και αυτό αποτελεί σπουδαίο προτέρημα,καθώς υπάρχουν ιστορικά στοιχεία στο αυτοβιογραφικό αυτό αφήγημα,και με τον τρόπο αυτό υπηρετείται η αλή-θεια,η οποία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ιστορίας.Στη μνήμη του αδερφού της,ο οποίος έμεινε άταφος,καταθέτει την προσωπική της ιστορία και το γεγονός αυτό προσδίδει στο λόγο της πάθος και δραματικότητα.Το βιβλίο της αυτό,εκτός από την αλήθεια υπηρετεί και έναν άλλο ιερό σκοπό,ο ο-ποίος ήταν ιερός από την αρχαιότητα,να τιμάται ο νεκρός με ταφή και ιεροτελεστίες.Αφού δεν επι-τεύχθηκε αυτό,τον τίμησε με έναν επιτάφιο λόγο,τέτοιο που αρμόζει στους αγωνιστές της πατρίδας που θυσιάστηκαν για υψηλά ιδανικά και που,σύμφωνα με το Θουκυδίδη,ό,τι και να ειπωθεί για αυτούς φαντάζει μικρό και λίγο μπροστά στη θυσία τους.

Ακολουθεί τμήμα από τα γραφόμενα της Γιόνας Παϊδούση–Παπαντωνίου σχετικά με την οικογένειά της:  

«Ο γιατρός Απόστολος Παπαντωνίου και η γυναίκα του Χρυσούλα Μπέκου είχαν έξι παιδιά,δύο γιους και τέσσερις κόρες.Ο γιατρός έφυγε από τη ζωή τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη του 1942 σε ηλικία μόλις 52 χρόνων.Τη θέση του μέσα στην οικογένεια πήρε άξια η γυναίκα του με βοηθό της τον μεγαλύτερο γιο της,τον Γιώργο.Η Ιταλογερμανική κατοχή έπληξε και την οικογένεια του γιατρού, όπως και την κάθε Ελληνική οικογένεια.Η μητέρα Χρυσούλα προσηλωμένη στις εντολές του συζύ-γου της επιδόθηκε σε δύσκολο αγώνα να σπουδάσει τα παιδιά της.Αλλά η εχθρική κατοχή,που βρήκε όλα τα παιδιά στα σχολεία τους,ανάγκασε τη μητέρα να μαζέψει τα παιδιά της στο σπίτι της, ώσπου να περάσει ο δύσκολος καιρός.Η κατάσταση ήταν υποφερτή,η οικογένεια δεν στερήθηκε το ψωμί χάρη στις φροντίδες της μητέρας.Έτσι ήταν η κατάσταση όταν έφτασαν τα πρώτα μηνύματα της Εθνικής Αντίστασης.Η πρώτη κόρη Γεωργία δεν εδίστασε,οργανώθηκε αμέσως έχοντας κοντά της και τις τρεις μικρότερες αδερφές της,την Αναστασία,την Αδαμαντία και την Ελένη.Ο μεγάλος αδερφός,ο Γιώργος,μοίρασε τον εαυτό του ανάμεσα στα οικογενειακά βάρη και την Εθνική Αντί-σταση και όταν του ζητήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Αντίσταση στην περιοχή της Τροιζηνίας από το πόστο του καθοδηγητή της Ε.Π.Ο.Ν.,υπάκουσε. ...

ΠΗΓΗ: Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού,23/12/2008

Σημείωση Γιάννη Βασ. Πέππα: Η απόλυτη κομματική ένταξη της Γ. Μ-Π δεν επηρέασε καθο-ριστικά μόνο τη ζωή της,φαίνεται.Η ροπή της προς την Αλβανία,με σπουδές και μεταφράσεις,ίσως έχει να κάνει με το ότι το ΚΚΕ τότε αποθέωνε την Χοτζική Αλβανία ως στρατηγικό σύμμαχό του, δεν αναγνώριζε Ελληνική ΒορειοΗπειρωτική μειονότητα (οι εργαζόμενοι των δύο χωρών πρέ-πει να ενωθούν υπό την ΕΣΣΔ ενάντια στους πολεμόχαρους καπιταλιστές) και οι συνα-ντήσεις/συνεργασίες των δύο μερών ως τον Αύγουστο του 1949 υπήρξαν αρκετές.

Ως προς τους Αρβανίτες,προ 20ετίας περίπου,είχα διαβάσει το βιβλίο της Τα Βίλια του Κιθαιρώνα και τ’ αρβανίτικα τραγούδια τους,όπου βέβαια,πέρα απ΄ την χρήση αλβανικού αλφαβήτου στην απόδοση των αρ-βανίτικων (κάτι που ηλιθιωδώς πράττουν απελπιστικά πολλοί Έλληνες συγγραφείς και συγγραφίσκοι) δεν είχα επισημάνει κάτι άλλο επιλήψιμο.

Μαχαίρια

Ήταν πελεκημένοι πυριτόλιθοι και κατόπιν χάλκινες και σιδερένιες λεπίδες.Αργότερα οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τα έκαναν αντικείμενα πολυτελείας,που έμοιαζαν με τα σημερινά (μικρά καλλωπι-στικά μαχαίρια,ονυχοκόπτες,μαχαίρια φρούτων με λεπίδα από κόκαλο ή ελεφαντόδοντο,λαβές από διάφορα πολύτιμα υλικά).Στον μεσαίωνα διακρίνονταν πολλά είδη:τα μαχαίρια οικιακής χρή-σης,μικρού μεγέθους,με μία κόψη,μερικές φορές με λεπίδα που τοποθετούνταν μέσα στη λαβή (ήδη υπήρχαν πολλές λεπίδες και αιχμηρά εργαλεία,όπως οι σημερινοί σουγιάδες).
•τα μαχαίρια της κουζίνας και της τραπεζαρίας (μεγάλα μαχαίρια κοπής με πλατιά λεπίδα ή μαχαί-ρια που αποτελούν μέλη του σερβίτσιου για ψωμί και άλλα είδη),τα κυνηγετικά μαχαίρια,τα στρα-τιωτικά μαχαίρια και τα τραπεζομάχαιρα των μοναστηριών,που είχαν πάνω στη λεπίδα τους προ-σευχές γραμμένες στη Λατινική και με τη μουσική τους σε νότες.Μέχρι τον 17ο αιώνα,όλα τα υλικά (μέταλλα,ξύλο,λίθοι,κέρατα,ελεφαντόδοντο,όστρακα) χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των λαβών,που καμιά φορά διακοσμούνταν με προσωπογραφίες ή με φανταστικά ζώα.
Η λεπίδα,που εκείνη την εποχή ήταν πάντοτε μυτερή,έγινε στρογγυλή στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν εμφανίστηκε το πιρούνι.Οι λαβές πήραν διάφορα σχήματα και πάνω τους χαράζονταν διάφο-ρες αναπαραστάσεις,ενώ μερικές φορές κατασκευάζονταν από φαγεντιανή πορσελάνη.Στην εποχή μας μεταχειριζόμαστε το ανοξείδωτο ατσάλι με πλαστική λαβή.
•και υπάρχουν δύο ειδών μαχαίρια,τα μονοκόμματα,για το τραπέζι,και εκείνα που διπλώνουν,για την τσέπη. 
► Το μαχαίρι στη Λαογραφία.Η χρήση μαχαιριού,ιδιαίτερα μαυρομάνικου (με μαύρη λαβή) είναι πολύ συχνή σε πλήθος εθιμικών εκδηλώσεων (αποτρεπτικές του κακού ενέργειες,επωδές,έθιμα γεννήσεως,γαμήλιες συνήθειες κ.ά).Χρήση π.χ. μαυρομάνικου μαχαιριού μαρτυρείται ήδη από τον 15ο αιώνα για θεραπεία της επιληψίας,όπως συνηθίζεται και σε νεώτερους χρόνους σε διάφορα μέ-ρη (Κρήτη,Νάξο,Κύπρο,Αργολίδα κ.α).Μαυρομάνικο επίσης μαχαίρι χρησιμοποιείται και για άλλες ασθένειες ή παθήσεις,όπως είναι η αμυγδαλίτιδα,ο άνθρακας,η υδρωπικία,η γαστρεντερίτιδα κ.λπ.
Μαυρομάνικο μαχαίρι τοποθετούσαν κάτω από το μαξιλαράκι του παιδιού για προστασία του από δαιμονικά όντα,ή,για τον ίδιο σκοπό,στα ρούχα της λεχώνας (το τοποθετούσε η μαμμή).Και οι μελ-λόνυμφοι για λόγους προστασίας από το δέσιμο κρατούσαν πάνω τους μαυρομάνικο μαχαίρι (Κρή-τη) ή το τοποθετούσαν στο νυφικό στρώμα (Κορινθία) ή κάτω από το μαξιλάρι (Κύθνος) κ.λπ.Με το ίδιο όργανο σταύρωναν ή και σταυρώνουν ακόμη το υπέρθυρο του σπιτιού τους οι νεόνυμφοι μπαίνοντας για πρώτη φορά σ' αυτό μετά τη στέψη (Γορτυνία,Φθιώτιδα,Κρήτη κ.α.).
Δεν σπάνιζε και η αντίστροφη χρήση του μαχαιριού,για πρόκληση κακού στους νεόνυμφους,να ε-πιτύχει ο κατάδεσμος εναντίον τους (Νάξος,Πόντος κ.α.) ή για τη δημιουργία έχθρας μεταξύ του αντρογύνου.
Η χρήση τού μαυρομάνικου μαχαιριού συνηθιζόταν ακόμη και για τη χάραξη μαγικού κύκλου,την ανεύρεση χαμένου πράγματος,την ανακάλυψη κλέπτη,την κατασκευή φιλτροκαταδέσμων,επίσης στη μαντική κ.λπ.Μια άλλη διάστασή του είναι αυτή τής χειροτεχνίας,δεδομένου ότι το μαχαίρι α-ποτελούσε σε πολλά μέρη εξάρτημα της ανδρικής (σπανιότερα και της γυναικείας) ενδυμασίας. Στην Κρήτη π.χ. η μεγάλη ζήτησή του οδήγησε στη δημιουργία ανθηρών εργαστηρίων μαχαιρο-ποιίας,τα προϊόντα των οποίων αποτελούν μέχρι σήμερα και χαρακτηριστικά δείγματα λαϊκής τέχνης (αργυροχοϊας). 

Γ. Ν. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΙΔΗΣ 

ΒΙΒΛΙΟΓΡ.:Άννα Παπαμιχαήλ,«Χρήσις των μετάλλων εις μαγικάς,δεισιδαίμονας και άλλας ενεργείας εις τον βίον του λαού»,Επετηρίς Λαογραφικού Αρχείου ΙΖ' (1964),σ. 53-114 (σ. 68-85:μάχαιρα)/Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη,«Το κρητικό μαχαίρι»,Αμάλθεια 42 (1980),σ. 89-94.

Μαχαιριά

Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς  Στίχοι: Δημήτρης Μπαλογιάννης  Ερμηνεία: Ρένα Μόρφη (Σούλη Ανατολή) 

Ο Βασίλης Κων. Πέππας στο ΠΝ (1948)

Ο Β. Κ. Πέππας,αριστερά.

Πριν ενάμισι χρόνο περίπου βρήκα τυχαία σ΄ ένα παλιό μπαούλο την στολή ναύτη του πατέρα μου.
Αυτές τις μέρες (10/2016) μίλησα με το Μουσείο Μπενάκη για να τους την παραδώσω.Με ρώτη-σαν αν έχω και σχετικές φωτογραφίες.Έψαξα πρόχειρα στο οικογενειακό αρχείο μου και βρήκα εφτά (7).Πιθανόν να υπάρχουν κι άλλες.
Ο πατέρας μου,Βασίλειος Κων. Πέππας (ΒασιλΤραχανάς,1925-2007),υπήρξε λεβέντης άν-θρωπος,με ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά και γενική αναγνωρισιμότητα.
Παρουσιάζω εδώ,όσες ως τώρα φωτογραφίες του βρήκα από την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτι-κό,γιατί σίγουρα αποτελούν ντοκουμέντα της εποχής εκείνης.
Παρουσιάστηκε στον Πόρο,όπου και έλαβε την βασική εκπαίδευση,και την υπόλοιπη θητεία του υπηρετούσε στο Φάληρο.Δεν θυμάμαι να μου είχε αναφέρει άλλον τόπο.Λογικά,υπηρέτησε την διετία 1946-48,περίοδο ταραγμένη.Ποτέ δεν μου ανέφερε εμπλοκή του Ναυτικού στις τότε πολε-μικές επιχειρήσεις,ούτε εγώ,απ΄ τα ιστορικά διαβάσματά μου,έχω εντοπίσει κάτι τέτοιο.

Να,το πολύτιμο φωτογραφικό υλικό: 

Η εικονιζόμενη πρέπει να ήταν συγγενής,δευτεροξαδέρφη μάλλον του πατέρα.Κάποιοι απ΄ το σόι είχαν από παλιά μετακινηθεί στου Ρέντη.Γύρω στο 1983 μας επισκέφθηκαν στον Βαρνάβα για λίγο.Αυτά τα παρακλάδια του σογιού δεν έφεραν το επώνυμο Πέππας,ίσως προέκυψαν από αδελφές του παππού που ξενοπαντρεύτηκαν.Η νεαρή λοιπόν,αν δεν κάνω λάθος,θα επισκέφθηκε απ΄ του Ρέντη τον πατέρα μου στο Φάληρο.

Ο Β. Κ. Πέππας αριστερά (όπως και στην επόμενη).Στην από κάτω φωτογραφία διακρίνεται σε τοίχο: ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ ΩΡΟ (λόγια) ΣΤΟΥ ΣΤΕ(ργίου;).Οι επιτοίχιες διαφημίσεις έφτασαν ως το 1985 περίπου και κάποιοι εικαστικοί και αρχιτέκτονές μας έχουν ασχοληθεί επισταμένα μ΄ αυτήν την εμπορική πρωτοτυπία.

Οι δύο τελευταίες φωτογραφίες είναι οπισθογραφημένες.Η από πάνω γράφει: Εν Φαληρο  20/5 (λογικά 1948).Ακολουθεί υπογραφή που ενδέχεται να ήταν του πατέρα μου (δεξιά στη φωτό).

Εδώ,στην οπισθογραφή,διαβάζουμε: Ενθύμιον Φαλήρου
Πέπας . Εκμετζής (δυσανάγνωστο,μάλλον το επώνυμο του ενός εκ των άλλων δύο ναυτών.Ο πατέρας μου,δεξιά).
Πληροφορούμαστε και το όνομα του φωτογράφου (σίγουρα αυτός που εμφάνισε το φιλμ): Σ. Γ. ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ, ΛΕΩΧΑΡΟΥΣ 9Α,ΑΘΗΝΑΙ.
Η Λεωχάρους είναι δρομάκι στο Σύνταγμα,μεταξύ των οδών Πραξιτέλους και Κολοκοτρώνη.

Βιογραφικό

Ο Βασίλειος Κων. Πέππας γεννήθηκε το 1925 στον Βαρνάβα Ατ-τικής.Ήταν ο δεύτερος από τους τρεις γιους της οικογένειας.Αρ-βανίτικης καταγωγής,όπως και όλοι οι Βαρναβιώτες.Όταν τελεί-ωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του,βρέθηκε δωδεκάχρονος στο Βασιλικό κτήμα,στο Τατόι,μαζί με τον κατά δύο χρόνια μεγα-λύτερο αδερφό του Δημήτριο.Εκεί,κάθε Σάββατο,τους επισκεπτόταν ο πατέρας τους Κωνσταντίνος με ψωμί και κάποια λιγοστά τρόφιμα.Οι εποχές ήταν δύσκολες και έπρεπε να βρεθούν εισοδήματα ακόμα και από μικρά παιδιά.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος,τα αδέρφια μαζεύτηκαν πίσω στο πατρικό τους.Τη διετία 1946-48 ο Β.Π. υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό,σε Πόρο και Φάληρο.Το 1957 παντρεύτηκε την Βαρναβιώτισσα Ε-λένη Τουρκαντώνη και απόκτησαν δυο γιους.Εγώ,που τα γράφω,είμαι ο δεύτερος,ο Γιάννης.Σ΄ όλη την διάρκεια της ζωής του ο Β.Π. υπήρξε εργατικός και δημιουργικός.Όλη η γενιά αυτή σε συνθήκες δύσκολες έθεσε τα θεμέλια της κοινωνικής ανέλιξης της Ελλάδας.Υπήρξε αγρότης,οικοδόμος,εργά-της σε δημόσια και ιδιωτικά έργα.Απολάμβανε γενικής αναγνώρισης,γιατί  ήταν πρόσωπο μειλίχιο, συναινετικό και αξιόλογο.

Στα χρόνια 1969-1974 προέδρευσε στην σχολική εφορία του χωριού του και είναι ο δημιουργός του υπάρχοντος σήμερα Δημοτικού σχολείου Βαρνάβα.

Για 9 χρόνια (1986-1995) ηγήθηκε της εκκλησιαστικής επιτροπής του πολιούχου ναού Πέτρου και Παύλου στον Βαρνάβα.Κατά την θητεία του αυτή,ανηγέρθη το σημερινό καμπαναριό με δαπάνες του Βαρναβιώτη Ακαδημαϊκού Αχιλλέα Τουρκαντώνη.Συμμετείχε τρεις φορές (1978,1982,1986) στις Κοινοτικές εκλογές,ως επικεφαλής συνδυασμού.

Έφυγε από την ζωή τον Οκτώβρη του 2007,82 χρονών,από επιπλοκές εγκεφαλικού που είχε υποστεί το 2001.Αυτά τα τελευταία 6 χρόνια της ζωής του είχε χάσει την κίνηση στην αριστερή του πλευρά.

Γιάννης Βασ. Πέππας

Οι Τσάμηδες και δύο παλιοί (καλοί) φίλοι

Οι δηλώσεις του επιτρόπου που σκαλίζει το θέμα δεν είναι τυχαίες.
Οι εχθροί είναι όπως τα αρπακτικά: οσμίζονται την αρρώστια, την αδυναμία ή εντοπίζουν τα απομονωμένα ζώα και επιτίθενται. Σήμερα, λοιπόν, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, οι υπαρκτοί, δυστυχώς, εχθροί μας, η Τουρκία και η Αλβανία, θεωρούν την κρίση μας ευκαιρία τους και προσπαθούν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους σε βάρος μας. Αυτοί δε οι δύο συνδέονται ιστορικά και η Τουρκία έχει διεισδύσει πολλαπλώς, οικονομικά, στρατιωτικά, με ισλαμικό χρήμα και ιδρύματα, στην Αλβανία. Άλλωστε, το κατασκεύασμα του αλβανικού «έθνους» είναι ακριβώς δημιούργημα της Υψηλής Πύλης, της Αυστροουγγαρίας, της Ιταλίας και της δικής μας αβελτηρίας.
Οι δηλώσεις του Γερμανού επιτρόπου, του Χάαν, που σκαλίζει το θέμα των Τσάμηδων, δεν είναι τυχαίες. Οι μουσουλ-μάνοι Τσάμηδες αποτελούν πανευρωπαϊκά σπάνια περίπτωση μαζικού δοσιλογισμού, προδοσίας και εγκλημάτων πολέμου, με συντριπτική συμμετοχή μιας συγκεκριμένης κοινότητας κατά αθώων συμπολιτών τους.
Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες που ζούσαν στην Ήπειρο, ως εχθροί και αρπακτικά, θεώρησαν τη γερμανική κατοχή ευκαιρία τους για να εκτελέσουν εθνοκάθαρση των Ελλήνων με όργιο φόνων, βιασμών, λεηλασιών, να υφαρπάξουν την περιουσία τους και να υλοποιήσουν το σοβινιστικό όνειρό τους κλέβοντας ελληνική γη και ενώνοντάς την με την Αλβανία. Οι αρχηγοί των Τσάμηδων προδοτών και εγκληματιών πολέμου ήταν η φάρα των Ντιναίων.
Αρχηγός τους, ο κτηνίατρος Νουρί Ντίνο, αρχικά ρουφιάνος των Ιταλών και αργότερα της 1ης Μεραρχίας Καταδρομών «Edelweiss» της Βέρμαχτ, που είχε διοικητή τον στρατηγό Χούμπερτ Λαντς, ο οποίος κάθισε στο σκαμνί στη Νυρεμ-βέργη.
Ο αδελφός του, ο Μαζάρ Ντίνο, ήταν πρόεδρος της διαβόητης KSILA (Συμβούλιο Αλβανικής Διοίκησης) και διοικητής του «αλβανικού λόχου της Τσαμουριάς», ήτοι κατσαπλιάδων συνεργατών των ναζί.
Αλλοι ηγέτες των Τσάμηδων δοσιλόγων ήταν ο Ρεντζέπ Ντίνο, ανιψιός του Νουρί, ο δρ Αλί Κούτσι, ο Αβδουλά Κασίμ, ο Αντέμ Μεχμέτ, ο Γιουσούφ Ιζάτ, ο Μαχμούτ Μάλε, ο Τζελάλ Σκέντο, ο Ναζίφ Βεϊσέλ, ο Νταμίν Νουχ, ο Γιασίν Σαντίκ, όλοι μέλη της KSILA.
Η Θεσπρωτία πνίγηκε στο ελληνικό αίμα από τη δράση τους. Τον Αύγουστο του 1943, οι Τσάμηδες δοσίλογοι συμμε-τείχαν μαζί με τους Γερμανούς και τους Ιταλούς στην επιχείρηση «Augustus», εκτελώντας εθνοκάθαρση σε βάρος των Ελλήνων χριστιανών της Θεσπρωτίας. Πλην του «αλβανικού λόχου της Τσαμουριάς», οι Ντιναίοι είχαν συγκροτήσει πολιτοφυλακή σε όλα τα χωριά των μουσουλμάνων Τσάμηδων.
Ο Νουρί Ντίνο ήταν γενικός διοικητής, ο Μαζάρ διοικητής της πολιτοφυλακής των επαρχιών Παραμυθιάς και Μαργα-ριτίου και ο Ρετζέπ των επαρχιών Ηγουμενίτσας και Φιλιατών. Ο Νουρί Ντίνο, μάλιστα, συγκρότησε και τάγμα που έφερε το όνομά του, με σκοπό να χτυπήσει κι αυτός τους Ελληνες αντάρτες, με δύναμη 691 ανδρών και έδρα το Αργυρόκαστρο. Ο Μαζάρ σκοτώθηκε στην Αλβανία, ο Νουρί κατέφυγε στην Τουρκία και έγινε επιχειρηματίας, κι ο Ρετζέπ έγινε επίσης επιχειρηματίας στο Μόναχο. Μια σοβαρή χώρα, όπως το Ισραήλ, θα τους είχε φέρει δεμένους πισθάγκωνα στην Ελλάδα και θα τους είχε τουφεκίσει.
Το εξαίρετο βιβλίο «Τσαμουριά,ταυτότητες στην κατοχική Θεσπρωτία και ο ρόλος της μουσουλμανικής μειονό-τητας» του Αθανάσιου Γκότοβου (Εναλλακτικές Εκδόσεις), το οποίο προτρέπω να διαβάσετε αμελητί, είναι το δώρο που θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση στον χερ Χάαν και σε όποιον άλλον έχει απορίες. Εκεί θα διαβάσουν για τον μαζικό δοσιλογισμό των μουσουλμάνων Τσάμηδων, τα νταραβέρια τους με αξιωματικούς των SS και της «Edelweiss» ακόμη και μετά τον πόλεμο, τον μακρύ κατάλογο των χιλιάδων θυμάτων και εγκλημάτων τους, που τους οδήγησαν σε μαζική φυγή και σε σωρεία καταδικών από την ελληνική Δικαιοσύνη. Ξεβρόμισε η πατρίδα. Λίγο...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης 

Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,9.10.2016