Η πολεμική διακήρυξη των Υδραίων (16.4.1821)

Η πολεμική σημαία της Ύδρας στο 1821

Την 16 Απριλίου 1821 («συμπτωματικά» ημέρα αναδύσεως του λειψάνου του Γρηγο-ρίου Ε΄ από τον βυθό του Κερατίου κόλπου),οι Υδραίοι εξέδωσαν την εξής πολεμική διακήρυξη:

« Εν ονόματι τού Θεού Παντοκράτορος.

   Το Ελληνικόν έθνος βεβαρυμένον πλέον να στενάζη υπό τον σκληρόν ζυ-γόν,υπό τον οποίον τέσσαρας περίπου αιώνας καταθλίβεται επονειδιστι-κώς,τρέχει με γενικήν και ομόφωνον ορμήν εις τα όπλα,διά να κατασυντρί-ψη τας βαρείας αλύσους τας υπό των βαρβάρων Μωαμεθανών περιτεθεί-σας εις αυτό. Το ιερόν όνομα τής ελευθερίας αντηχεί εις όλα τα μέρη τής Ελλάδος, και πάσα ελληνική καρδία αναφλέγεται από την επιθυμίαν τού να επαναλάβη το πολύτιμον τούτο δώρον τού Θεού, ή ν’ απολεσθή εις τον υ-πέρ τούτου αγώνα. […]

        Οι απόγονοι των ενδόξων εκείνων ανδρών,οίτινες ετίμησαν το αν-θρώπινον γένος με τας υψηλάς αυτών αρετάς και εφώτισαν τον κόσμον, μάχονται υπέρ τής ελευθερίας εναντίον εις τούς τυράννους των,βαρβά-ρους απογόνους τού βαρβάρου Οσμάνου,τούς εξολοθρευτάς των επιστημών και τεχνών και εχθρούς τής ιεράς θρησκείας τού Ιησού Χριστού. Τις θέλει είσθαι ποτε τοσούτον απάνθρωπος ώστε να γένη σκληρός εις την φοβεράν ταύτην περίστασίν μας, ή να μη εύχηται υπέρ ημών;

Εξεδόθη εις την Καγκελαρίαν τής νήσου Ύδρας, την 16 Απριλίου 1821.

Οι κάτοικοι τής νήσου Ύδρας.»

Πηγή: Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου, Το Φιλελληνικό Τελεσίγραφο Πολέ-μου της Ρωσίας κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1821 (Το κοσμοϊστο-ρικό γεωστρατηγικό επίτευγμα του Καποδίστρια)  [www.istorikathemata, 4 Μαΐου 2016].

Δείτε ακόμα:

ΎΔΡΑ,ιστορία & φωτογραφίες

Ιωάννης Κολοδήμας ή Καλοδήμας

Τίτος Γιοχάλας, ΥΔΡΑ,Λησμονημένη γλώσσα

Παναγιώτης Τέτσης

ΜΕΛΕΤΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ του ΑρχαιοΕλληνικού Πύργου στον Βαρνάβα Αττικής

ΑΔΙΚΑΙΩΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΣΤΟΝ ΒΑΡΝΑΒΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Η μελέτη αναφέρεται στην αποτύπωση, την τεκμηρίωση και στην πρόταση στε-ρέωσης και αποκατάστασης του αρχαίου πύργου στο Βαρνάβα Αττικής.

Ο πύργος του Βαρνάβα,μνημείο του 4ου αιώνα πΧ.,βρίσκεται στα βόρεια του ομώνυμου σύγχρονου οικισμού,στην ενδοχώρα της βορειοανατολικής Αττικής και όχι μακριά από την παράκτια ζώνη που ξεκινά από τον Μαραθώνα,περνά από τον Ραμνούντα,τον Κάλαμο και το Αμφιάρειο και καταλή-γει στον Ωρωπό.Κατά τον L.E. Chandler ο πύργος του Βαρνάβα αποτελεί,μαζί με τον πύργο στην Οινόη,τον καλύτερα διατηρούμενο από τους πύργους ελέγχου που υπο-στήριζαν τα βασικά χερσαία οχυρά άμυνας των συνόρων της Αθήνας προς τα βορει-οανατολικά και βορειοδυτικά (Οινόη,Φυλή,Αφίδνες,Ραμνούντας,Ελευθερές,Πάνακτον και Δεκέλεια).

Μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί ανα-σκαφική έρευνα,ολοκληρωμένη μελέτη ή επέμβα-ση αποκατάστασης για το μνημείο.Λόγω της ε-γκατάλειψής του και της φθοράς από το χρόνο το μνημείο βρίσκεται σε ερειπιώδη κατάσταση με υ-ποβαθμισμένη την αξία του ως ιστορικό τεκμή-ριο.

Οι στόχοι της παρούσας μελέτης είναι η διατύ-πωση προτάσεων για: Τη διάσωση του μνημείου από περαιτέρω κατάρρευση,την τεκμηρίωση της αρχικής μορφής του,την αντιμετώπι-ση των δομικών προβλημάτων,την συντήρηση του δομικού υλικού,την ανάδειξη της ιστορικής και αρχαιολογικής αξίας του μνημείου και τέλος την αξιοποίησή του ως χώ-ρου επίσκεψης από το κοινό.

Σημείωση Γιάννη Βασ. Πέππα: Το παραπάνω κείμενο,οι φωτογραφίες και τα σχέ-δια προέρχονται από τον διαδικτυακό τόπο architects.Πρόκειται για (τμήμα;) την διπλωματική εργασία (9/2003) της σπουδάστριας του ΕΜΠ κ. Άννας Αποστόλου.Ως την στιγμή που τα γράφω αυτά (22 Απριλίου 2017) δεν έχει υπάρξει καμία σωστική επέμβαση στο μνημείο.

Αντιθέτως,η καταστροφή του Πύργου συνεχίζεται αμείωτα.Πρίν λίγο καιρό,σε απόστα-ση ενός μέτρου από τον Πύργο πέρασε άσφαλτος (!!!) για να εξυπηρετηθούν δυο-τρεις κατοικίες παραπέρα… Τονίζω ότι ως το 1950 ο Πύργος διετηρείτο ατόφιος.Κάπου εκεί,ένας χωρίς γνώσεις και εκ της πράξης του ασεβής χωρικός (ο Θ. Τ.) κατέστρεψε α-νενόχλητα την μία πλευρά του Πύργου (τριάντα ογκόλιθοι,κατά τον υπολογισμό μου) για να κάνει ξερολιθιές στο κοντινό του χωράφι…

Σε απόσταση τεσσάρων περίπου χλμ. [σε ευθεία] βρίσκεται πανομοιότυπος ατελής Πύργος στη θέση Λισιμπούτ (αρβανίτικο τοπωνύμιο^. σημαίνει το ήμερο λίσι,ένα είδος βαλανιδιάς).Απ΄ την θέση αυτή υπάρχει πανοραμική θέα/εποπτεία στον Ευβοϊκό,στο στενό Σκάλας Ωρωπού-Ερέτριας.Εκτιμώ ότι επρόκειτο για φιλόδοξο σχέδιο μετάδοσης πληροφοριών (με φρυκτωρίες;) στο άστυ της Αθήνας των κινήσεων εχθρικού στόλου. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τα χρόνια των Περσικών πολέμων ή λίγο πιο κατοπινά, οπότε δικαιολογείται ένα σύστημα συλλογής ειδήσεων της τακτικής του επιτιθέμενου αντιπάλου,υπαρκτού ή δυνητικού.

Στα 100 μέτρα απ΄ αυτόν τον δεύτερο Πύργο υπάρχει Βυζαντινός ναΐσκος (Αγία Παρα-σκευή) και συνοδά χαλάσματα.Σύμφωνα με τις έρευνές μου εκεί βρισκόταν μία απ΄ τις πέντε εστίες/πυρήνες του Βυζαντινού χωριού του Βαρνάβα.Ο Βαρνάβας ήταν τοπικός χωροδεσπότης της υστεροβυζαντινής περιόδου.Σύγχρονοί του στην περιοχή ο Καπαν-δρίτης (απ΄ αυτόν το όνομα του σημερινού χωριού Καπανδρίτι) και ο Πικέρνης (εξ αυ-τού το Πικέρμι).Ο ευρύτερος χώρος,με μια κουβέντα,φαίνεται ότι είχε συνεχή κατοίκηση. Τελευταίοι ήρθαν (1770-1780) οι δίγλωσσοι αρβανιτόφωνοι από Εύβοια,Κορινθία κατά βάση.

Περί το 1985 μια μοναχική οικογένεια (γονείς,γιος,κόρη) αγόρασε έκταση δίπλα στις αρ-χαιότητες κι έκτισε σπίτι (αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε Κοινότητα Βαρνάβα,Πο-λεοδομία Καπανδριτίου και σχετικές Αρχαιολογικές Εφορίες…).Το φθινόπωρο του 1999, κατά την περίεργη επαναχάραξη ενός αγροτικού δρόμου μια ανάσα απ΄ τα μνη-μεία,ήρθε στο φως πλούσιο αρχαιολογικό υλικό: δεκάδες ογκόλιθοι που δεν είχαν δο-μηθεί στον Πύργο,υπόγειες κρύπτες,αγγεία,λύχνοι,αμφορείς (κιούπια) κ.λπ.Προσπάθη-σα πολύ τότε,με δημοσιεύσεις και τρεχάματα,να υπάρξει μέριμνα για τον χώρο ή του-λάχιστον απόσπαση και διάσωση των ευρημάτων.Υπήρξε παντελής αδιαφορία… Η δε ουδετερότητα της Αρχαιολογικής Εφορίας (οδός Πολυγνώτου,Μοναστηράκι) δημιουρ-γούσε θυμό.Όλα τα αντικείμενα εξαφανίστηκαν.Οι ογκόλιθοι τεμαχίστηκαν κι έγιναν μακρύς εξωτερικός τοίχος συγκράτησης χωμάτων.Πάνε πάνω από δέκα χρόνια που δεν ξαναπάτησα σ΄ αυτό το θλιβερό μέρος.Όσο για την οικογένεια: ο πατέρας πέθανε από καρκίνο.Ο γιος σκοτώθηκε.Έπεσε με το αμάξι του σ΄ ένα γκρεμό,εκεί στο Λισι-μπούτ.Για τις γυναίκες δεν ξέρω,δεν ρωτάω…

Στην ίδια ενότητα των architects υπάρχουν και σχέδια ενός μεσαιωνικού Πύργου που απέχει μόλις πεντακόσια μέτρα από τον πρώτο Πύργο (παρουσιάζω στο τέλος μερι-κά).Κατά την εκτίμησή μου (με όλη την πιθανότητα σφάλματος) αυτός αποτελούσε την κατοικία του άρχοντα Βαρνάβα και το διοικητικό κέντρο της επικράτειας που αυτός διαφέντευε.

Είναι φανερό ότι η φιλότιμη και αξιέπαινη αρχιτέκτων κατέβαλε μόχθο και συναίσθη-μα.Προφανώς η εργασία της,αν κατατέθηκε αρμοδίως,δεν κινητοποίησε κανέναν.Οι αρχαιότητες του Βαρνάβα (39 χλμ. μακριά απ΄ την Αθήνα) παραμελημένες από τοπι-κούς φορείς,την ντόπια κοινωνία και τις κεντρικές Υπηρεσίες,αφού άντεξαν επί αιώνες στον χρόνο και τους λογής κατακτητές,βλέπουν με παράπονο τους σημερινούς ελληνό-φωνους,όχι να τις αγκαλιάζουν προστατευτικά,αλλά να τις ωθούν στην παγωνιά και την εγκατάλειψη.

          

Διαβάστε ακόμα:

Oι Πύργοι του Βαρνάβα

Ανεπίτρεπτη προσβολή αρχαιολογικού χώρου στον Βαρνάβα

Καπανδρίτι-Βαρνάβας-Κούντουρα

Μάρκος Μπότσαρης

Μάρκος Μπότσαρης

Σουλιώτης οπλαρχηγός,μία από τις αγνότερες μορφές της Επανάστασης του 1821 (Σούλι 1790 - Καρπενήσι 1823).

Το 1799 ο Μάρκος Μπότσαρης ακολούθη-σε τον πατέρα του Κίτσο στο Βουργαρέλι των Τζουμέρκων και έμεινε εκεί τέσσερα περίπου χρόνια,ενώ κατά διαστήματα έ-ζησε και στα Γιάννενα,κοντά στον Αλή πασά.Μετά την παράδοση του Σουλίου το 1803 και τις διώξεις των Σουλιωτών που α-κολούθησαν,ο νεαρός Μάρκος πολιορκή-θηκε από τα στρατεύματα του Αλή στη Μονή Σέλτσου (Απρίλιος 1804).Κατόρθω-σε όμως να διαφύγει μαζί με τον πατέρα του και λίγους οπαδούς τους για την Πάρ-γα.Οι Παργινοί όμως,έπειτα από διαταγή του πασά,δεν τους δέχτηκαν και έτσι οι Σουλιώτες πήγαν στην Κέρκυρα.Εκεί ε-ντάχθηκε στα σώματα που είχαν ιδρυθεί από τις ξένες δυνάμεις κατοχής και έφθα-σε ως τον βαθμό του εκατόνταρχου.

Στο μεταξύ πήρε διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα,λόγω απιστίας,και το 1810 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με την Χρυσούλα,κόρη του Χριστάκη Καλογήρου,αρματολού της Πρέβεζας.Του άρεσε η μουσική και παρά την περιορισμένη του μόρφωση,με την παρότρυνση και καθοδήγηση του Πουκεβίλ,έγραψε το 1809 ένα λεξικό της Ρομαϊκοίς και Αρβανητηκοίς Απλής,το οποίο χάρισε στον Πουκεβίλ,που με την σειρά του το παραχώρησε στη βιβλιοθήκη του Παρισιού το 1819.Το λεξικό αυτό εξέδωσε στην Αθήνα ο (φανερά αλβανόφιλος) Τίτος Γιοχόλας το 1980,με παραποιημένο τίτλο όμως,αυτοακυρώνοντας το εγχείρημά του.

Το 1813 επέστρεψε στην Ήπειρο και μετά την δολοφονία του πατέρα του (Ιανουάριος 1814) εγκατα-στάθηκε με την οικογένειά του στον πύργο του Κουρτ πασά,στον Κακόλακκο Πωγωνίου,που του τον παραχώρησε ο Αλή πασάς,ο οποίος το 1815 τον διόρισε και αρχηγό στην περιφέρεια αυτή.

Κατά την πολιορκία του Αλή πασά από τα σουλτανικά στρατεύματα το 1820,ο πασάς υποχρεώθηκε να ζητήσει την βοήθεια των Σουλιωτών και να τους παραχωρήσει το Σούλι.O Μάρκος ανέλαβε τις σχετικές συνεννοήσεις και οι συμπατριώτες του τον εξέλεξαν αρχηγό τους.Υπό την ηγεσία του οι Σουλιώτες έδωσαν με επιτυχία πολλές μάχες για να διώξουν τα στρατεύματα του Χουρσίτ από το Σούλι και άλλες περιοχές της Ηπείρου.Στη συνέχεια πήρε μέρος στην Επανάσταση και νίκησε τους Τούρκους στο Κομπότι (3.7.1821),ενώ συμμετέσχε στην επίθεση των Ελλήνων κατά της Άρτας τον Νοέμβριο του 1821.Στο μεταξύ οι Τούρκοι είχαν αιχμαλωτίσει την οικογένειά του,που παρέμενε στον Κακόλακκο.Όταν όμως τον Μάρτιο του 1822 πήγε μαζί με άλλους Σουλιώτες αρχηγούς στην Πελο-πόννησο για να ζητήσει βοήθεια από την προσωρινή κυβέρνηση,πέτυχε να εγκριθεί η ανταλλαγή της οικογένειάς του με τα χαρέμια του Χουρσίτ πασά,που είχαν συλληφθεί κατά την άλωση της Τριπολιτσάς.Την οικογένειά του την έστειλε στην Ανκόνα της Ιταλίας και ο ίδιος παρέμεινε στην Πε-λοπόννησο με τον Μαυροκορδάτο,τον οποίο ακολούθησε και στη Δυτική Στερεά.Φαίνεται ότι ο Μάρ-κος δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τον Φαναριώτη πολιτικό,με την βοήθεια του οποίου αναδείχθηκε σε στρατιωτικά αξιώματα,προκαλώντας έτσι την δυσαρέσκεια άλλων οπλαρχηγών.Το καλοκαίρι του 1822 πήρε μέρος στην εκστρατεία που ανέλαβε ο Μαυροκορδάτος στην Ακαρνανία και την Ή-πειρο με σκοπό να βοηθήσει και τους Σουλιώτες.Στα τέλη Ιουνίου τού 1822,μαζί με τον Γάτσο,τον Καρατάσο,τον Α. Ίσκο και τον Α. Βλαχόπουλο και 1.200 περίπου αγωνιστές κατευθύνθηκε από το Κομπότι προς το Σούλι.Κοντά στην Πλάκα όμως,στις 29 Ιουνίου,δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερη τουρκική δύναμη υπό τον Κιουταχή και διαλύθηκαν.O Μάρκος με τριάντα δύο μόνο συ-ντρόφους του έφτασε στο Πέτα και στις 4 Ιουλίου του 1822 πήρε μέρος στην ομώνυμη μάχη.Μάταια επιχείρησε να ανακόψει την υποχώρηση των Ελλήνων και,τελικά,υποχώρησε και ο ίδιος προς το Με-σολόγγι.Μετά την καταστροφική αυτή μάχη,το Σούλι παραδόθηκε στους Τούρκους και οι υπερασπι-στές του κατέφυγαν στη νότια Ελλάδα.Στο Μεσολόγγι ο Μάρκος προσέφερε πολύτιμη υπηρεσία κατά την πρώτη πολιορκία της πόλης,παρατείνοντας τις διαπραγματεύσεις με τον Ομέρ Βρυώνη και τον Άγο Βαστάρη (Οκτώβριος 1822) μέχρι να φθάσουν οι ενισχύσεις από την Πελοπόννησο.Στις 12 Οκτωβρίου 1822 η κυβέρνηση τον ονόμασε στρατηγό.Επειδή όμως προκλήθηκαν δυσαρέσκειες ανά-μεσα στους άλλους οπλαρχηγούς,προχώρησε σε αθρόες προαγωγές Σουλιωτών και Ρουμελιωτών οπλαρχηγών στον ίδιο βαθμό.Η άνιση αυτή μεταχείριση προκάλεσε την πικρία του Μάρκου,ο οποίος όμως,για να μην βλάψει τον Αγώνα,απέφυγε να αντιδράσει.Σε σύσκεψη όμως των Σουλιωτών αρ-χηγών,αφού έφερε το διάταγμα στα χείλη του ως ένδειξη σεβασμού,το έσχισε δηλώνοντας ότι «ό-ποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα μεθαύριο μπροστά στον εχθρό».

Το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου έγινε η εκστρατεία του πασά της Σκόδρας Μουσταή με 10.000 Αλβανούς κατά της Δυτικής Ελλάδας. Στις 28 Ιουλίου 1823 ο Μάρκος, επικεφαλής 1.250 αγωνιστών,έφυγε από το Μεσολόγγι για να τον αντι-μετωπίσει.Φθάνοντας έξω από το Καρπενήσι,όπου είχαν στρα-τοπεδεύσει τα στρατεύματα του πασά,αποφάσισε να επιχει-ρήσει αιφνιδιαστική νυκτερινή επίθεση.Την νύκτα της 8ης προς 9η Αυγούστου τού 1823,με 450 Σουλιώτες όρμησε προς το εχθρικό στρατόπεδο,ενώ οι άλλοι 800 υπό τον Κίτσο Τζαβέλ-λα θα επιχειρούσαν αντιπερισπασμό.O αιφνιδιασμός πέτυχε και ο Μάρκος,αν και πληγωμένος στην κοιλιά,προχωρούσε προς την σκηνή του πασά με σκοπό να τον αιχμαλωτίσει ή να τον σκοτώσει.Για την υπεράσπιση όμως του Μουσταή είχαν σπεύσει 3.000 περίπου Τουρκαλβανοί με τον θείο του πασά, Τζελαλεντίν μπέη.Στη σύγκρουση που ακολούθησε μία σφαί-ρα τον βρήκε στο μάτι και τραυματίστηκε θανάσιμα.Πέθανε λίγες στιγμές αργότερα και οι Σουλιώτες υποχώρησαν.Το σώ-μα του μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι και τάφηκε με μεγάλες τιμές στις 10 Αυγούστου 1823.Η απώλειά του υπήρξε αρνητική για την μετέπειτα εξέλιξη της Επανάστασης.Ο ηρωικός του θάνατος υμνήθηκε από την λαϊκή μούσα,ενώ ποίημα έγραψε και ο Διονύσιος Σολωμός.

Δημοτικό μοιρολόι για τον Μάρκο Μπότσαρη

Θρήνος μεγάλος έγινε μέσα στο Μεσολόγγι.

Τον Μάρκο παν΄ στην εκκλησιά,τον Μάρκο παν΄ στον τάφο.

΄Ξήντα παπάδες παν΄ μπροστά και δέκα δεσποτάδες.

Κι από κοντά Σουλιώτισσες πάνε μοιρολογώντας:

-Σήκω απάνω Μάρκο μου και μη βαριά κοιμάσαι.

-Πώς να σηκωθώ,μωρέ παιδιά,και πώς να αναβλέψω;

Έχω μολύβι στην καρδιά και βόλια στο κορμί μου.

Κι ανάμεσα στο στήθος μου είμαι μαχαιρωμένος.

Παραλλαγή αυτού του μοιρολογιού,τραγουδισμένη απ΄ την Ελ. Βιτάλη,υπάρχει στο παρακάτω βίντεο:

΄

Ο τρισέγγονος του Μάρκου Μπότσαρη μιλά γι΄ αυτόν

Διαβάστε ακόμα:

Ο Έλληνας Μάρκος Μπότσαρης

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός και τα αρβανίτικα

"Ο Αρματωλός",ένα ποίημα του 1860 με πληροφορίες

Λαϊκό μοιρολόι της Μεγ. Βδομάδας στο αρβανίτικο ιδίωμα

Στις 8 Απριλίου 2015 ανέβασα στο Youtube έναν αρβανίτικο θρήνο της Μεγάλης Παρασκευής.Τον είχα ανακαλύψει τυχαία σε μια παλιά κασέτα μου.Υποθέτω ότι στο χάος του αταξινόμητου υλικού μου θα υπάρχουν κι άλλα τέτοια ντοκουμέντα.

Το εν λόγω μοιρολόι προέρχεται απ΄ την Σαλαμίνα.

Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα την βαθιά Ορθόδοξη πίστη των αρβανιτοφώνων Ελλήνων.Οι πρό-γονοί μας ήλθαν Χριστιανοί απ΄ τον βορρά,δεν εκχριστιανίστηκαν εδώ.Κι αυτό,από μόνο του,λέει πολλά.Ίσως και τα πάντα,καθότι στους καιρούς αυτούς η θρησκευτική συνείδηση και η εθνική υπόσταση ταυτίζονταν...

γιάννης β. πέππας

Ακούστε/δείτε (youtube) 

το μοιρολόι πατώντας εδώ

Η ακολουθούσα απόδοση του θρήνου (σε αρβανίτικα και ελληνικά),αν και στηρίχτηκε σε καλούς γνώστες των αρβανίτικων,παρουσιάζει ένα-δυο αδύναμα σημεία/στοιχεία εξαιτίας του λόγου των γυναικών που μοιρολογούν:  δεν είναι παντού σαφές και ξεκά-θαρο τι λένε.

Αυτό το πρόβλημα,έχω παρατηρήσει,υπάρχει και σε άλλες καταγραφές προφορικού α-νεπιτήδευτου λόγου από απλούς αρβανιτόφωνους.Το ερμηνεύω ως αξιολογική υποτί-μηση των αρβανίτικων απ΄ τους ίδιους τους αρβανιτόφωνους.Γεννήθηκα κι έζησα ως τα 18 μου (1979) σ΄ ένα θεωρητικά αρβανιτόφωνο περιβάλλον ενός συμπλέγματος αρ-βανιτοχωριών της β.α. Αττικής.Η θέση αυτού του γλωσσικού ιδιώματος όχι μόνο ήταν λειτουργικά ξεπερασμένη (τα αρβανίτικα,εκεί και τότε,ήσαν στην ουσία ανενεργά και άχρηστα),αλλά και με ανύπαρκτη εκτίμηση (άδικη και άπρεπη στάση,σίγουρα).Τα θε-ωρούσαν παρακατιανά,κατάλληλα μόνο για αστεϊσμούς και ειδικά χοντράδες.Τις ε-λάχιστες φορές που τα χρησιμοποιούσαν (εάν και όταν) δεν τηρούσαν γραμματικές και συντακτικές ορθότητες (δεν είναι βέβαιο αν τις κατείχαν,κιόλας),δεν τους ενδιέφε-ρε κάτι τέτοιο.Τα αρβανίτικα είχαν εκπέσει ιδεολογικά και αισθητικά [όχι μόνο πρα-κτικά] στη σκέψη και την αντίληψη των ως τότε φορέων τους… Δεν ήταν γι΄ αυτούς παρά ένα ανόργανο απολίθωμα που το ξεφορτωνόντουσαν διακωμωδώντας το.Ξανα-λέω: άστοχο,άδικο,άπρεπο,ίσως και ανίερο.Όμως,άλλης τάξεως και ώρας κουβέντα…

Άντε πάρε,τέντρα πάρε,

ΣερΜερίζα (ν)τούκε κλιάρε.

(Ν)τούκε κλιάρε, (ν)τούκε πίρε

τσε σταβρόσνε μονομπίρε  (δις).

Για σταβρόσνε, για καρφόσνε,

νε ζέμπρα για θανατόσνε.

Τρι Μαρέζε μπλεξουρόγιο

κλιάνε βλάνε βντεκουρόγιο.

Μπλίδνι λιουλεζέτε ε μάλιτ

τε για βέμε τόρε βάριτ.

Ντιελίου περεντούα

δε τα νάτα ουπαστρούα.

Εκεί πέρα έχει φανεί,εκείνη έχει φανεί,

η Αγία Μαρία (Παναγία) γοερά κλαίουσα.

Ολότελα κλαμένη και  φαρμακωμένη 

γιατί σταυρώσανε τον μοναχογιό της  (δις).

Τον σταυρώσανε,τον καρφώσανε,

στην καρδιά τον θανατώσανε.

Τρεις Μαρίες αγκαλιασμένες (μπλεγμένες)

κλαίνε τον πεθαμένο αδελφό.

Μαζέψτε λουλουδάκια του βουνού

να τα βάλουμε γύρω στον τάφο.

Ο ήλιος έδυσε

και η νύχτα καθάρισε (ξαστέρωσε;).

Διαβάστε ακόμα:

Ήθη και έθιμα του Πάσχα από όλη την Ελλάδα

Το Χαρώνειον νόμισμα των Αρβανιτών

Οι Αρβανίτες και η Παναγιά τους

Όταν οι Έλληνες ΒορειοΗπειρώτες τσάκιζαν τους αλβανούς...

Χάρτης του 1913 (και εθνογραφικός) της Β. Ηπείρου.
Δυστυχώς,το υπόμνημά του είναι δυσανάγνωστο.

Πόσοι Έλληνες,άραγε,γνωρίζουν ότι τον Φεβρουάριο του 1914 οι εξεγερμένοι ακρινοί Έλληνες της Ηπείρου,διεκδικώ-ντας την αυτονομία και αυτοδιάθεσή τους συνέτριψαν τους αλβανούς στην περιοχή της Πρεμετής;
Το παρακάτω pdf παρουσιάζει με πληρό-τητα το εθνικό ΒορειοΗπειρώτικο ζήτημα που χαίνει αδικαίωτο...

Κάντε λήψη - διαβάστε:

Βόρειος Ήπειρος - Γη Ελληνική

Ένα απ΄ τα σχόλια σε ομάδα του fb που κοινοποιήθηκε το θέμα:

George Vourvahakis Υπηρετησα το 1991,320 μετρα απο την Αλβανια. Εξω στο δασος σε σκηνη. Στις λασπες τα κουνουπια,καναμε μπανιο 1 φορα την εβδομαδα απο το βυτιο. Μας δινανε να γα@@@@με ανηψιες, ξαδερφες και οτι αλλο θες,για να τους αφησουμε να περασουν. Εννοειτε οτι αυτο απο μερια μας δεν υφιστατο,και επεφτε η σφαλιαρα φουλ. Κοκαινη σε διπληπατες τσαντες,μαχαιρια,οπλα λυμένα και τοποθετημενα σε ισοβαρες θεσης. Αυτοι ηταν ειναι και θα ειναι οι Αλβανοι. Γιωργος 91Γ ΕΣΣΟ.
Μου αρέσει! • Απάντηση • 5 ώρες

Δείτε ακόμα:

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ απ΄ τον αυτονομιακό αγώνα στη Βόρεια Ήπειρο

Το Δημοτικό Τραγούδι της Β. Ηπείρου

Αδάμαστη Χειμάρρα !