Ο Γιώργος Π. Κόλλιας (1959-2018) κατέθεσε σ΄ ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο τις παιδικές κι εφηβικές
αναμνήσεις του,προσθέτοντας στο τέλος και κάμποσες φωτογραφίες απ΄ το
οικογενειακό και προσωπικό του αρχείο.Με έναν ρέοντα λόγο,σχεδόν προφορικό,και
αρκετή δόση χιούμορ συγκρότησε ένα στέρεο σώμα από θύμησες που το γεύεσαι
μονορούφι. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί!
Μέσα απ΄ τις συναισθηματικά φορτισμένες αράδες
διοχε-τεύεται και πλήθος στοιχείων και πληροφοριών ηθογραφι-κού και λαογραφικού
ενδιαφέροντος για το χωριό του συγ-γραφέα,τον Βαρνάβα Αττικής,κατά τις μεταβατικές
δεκαετίες του 1960 και του 1970,τότε που η Ελλάδα άφηνε οριστικά πίσω της την αγροτοκτηνοτροφική
κοινωνική και οικονομική περίοδο και εισερχόταν διστακτικά και ατζαμίδικα στην
αστικοποίηση και τον εκδυτικισμό.
Ο Γ. Π. Κόλλιας,είναι φανερό,δεν φιλοδοξούσε για μια
επιστημονική συνεισφορά στην μελέτη του τοπικού χτες,παρά μόνο για μια
αυτοβιογραφική εκτόνωση της σωρευμέ-νης εμπειρίας του.Αυτή η διάθεση και πρόθεση
άλλοτε τον οδηγούσε σε γουστόζικες περιγραφές (θυμήθηκα πολλές φορές τον «Τομ Σώγερ»
του Μαρκ Τουέιν και «Το δέντρο που πληγώναμε» του Δήμου Αβδελιώδη),όμως
άλλοτε,σε μιαν αχρείαστη πο-λωτική έκφραση που δεν ξέρω κατά πόσο συνδράμει στο
τελικό ζητούμενο.Πάντως, σίγουρα,έχουμε να κάνουμε με αυθεντική,απροσποίητη
γραφή.
(Η ακόλουθη προσφορά του βιβλίου εκφράζει μελαγχολική τιμή για τον εκλιπόντα συγγραφέα,παιδικό φίλο μου.)
Γιάννης Βασ. Πέππας
