Όταν η προκατάληψη ακροβατεί πάνω στην Ιστορία - Γιάννης Σκαρίμπας, Το ΄21 και η αλήθεια

 

Ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε ένας ιδιότυπος ποιητής,πεζογράφος και θεατρικός συγ-γραφέας που χρονικά μόνο τοποθετείται στη γενιά του τριάντα.Αποτελεί μια μοναχι-κή περίπτωση στα ελληνικά γράμματα,ένας «διάττων αστέρας»,όπως χαρακτηρί-στηκε,που αγνοήθηκε για πολλά χρόνια από τη φιλολογική επιστήμη στην χώρα μας (ο Κ. Δημαράς ούτε καν τον αναφέρει στην «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνί-ας»).Υπήρξε ένας από τους εισηγητές του παράδοξου στο χώρο της νεοελληνικής λογοτεχνίας,αλλά και του θεάτρου.Πολλοί μάλιστα μελετητές τον θεωρούν ως τον πρώτο Έλληνα θεατρικό συγγραφέα του παραλόγου.Η πεζογραφική παραγωγή του χαρακτηρίζεται από την αναγωγή της γλώσσας σε κυρίαρχο στοιχείο της,μέσω της συστηματικής εξάρθρωσής της (τεχνική που παραπέμπει στο σουρεαλισμό) και την τοποθέτηση της πλοκής στο επίπεδο του προσχήματος.Παράλληλα και συμπληρωμα-τικά στην πρωτοποριακή γραφή του κινείται και το ποιητικό του έργο.

Η συνέχεια εδώ

Γιάννης Βασ. Πέππας

Ο Σπύρος Λούης και το Ολυμπιακό μετάλλιό του

 

Βρήκα αυτή την φωτογραφία στο διαδίκτυο,σε ομάδα του Μαρουσιού.Εικονίζεται ο Σπύρος Λούης με το χρυσό μετάλλιό του στον Μαραθώνιο στους 1ους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα,το 1896.Έχει προστεθεί,στα δεξιά της φωτογραφίας,η πίσω πλευρά του μεταλλίου.Ο Σ. Λούης παρήλασε τιμητικά μπροστά απ΄ την Ελληνική ομάδα,40 χρόνια μετά κι ενώ κόντευε τα 70,και στους αγώνες του 1936,στο Βερολίνο,παρόντος του Χίτλερ,φορώντας την τιμημένη ελληνική φουστανέλλα.Είναι γνωστό ότι έτρεξε τότε,το 1896,σχεδόν τυχαία κι ότι ήταν ήταν ένας απλός βοσκός αρβανίτικης καταγωγής.Το επώνυμό του ίσως να έχει να κάνει με το αρβανίτικο ουσια-στικό λιούλιε (λουλούδι).Πιθανότερο όμως,να προέρχεται απ΄ την ρίζα λου- (με ένα ψιλό -ι- μετά το λ),απ΄ την οποία προέκυψαν αρκετά παράγωγα (λούτσα:υγρότοπος, λιούμι:ποτάμι, λιου-τσουρδί:μούσκεμα, λιούαρθι:μέρος με νερό κ.ά.Δεν είναι τίποτα άλλο από εκδοχές του λού-ω). Το Λούης απαντάται και ως Λόης.Το Μαρούσι κατοικήθηκε ευρέως από Έλληνες Αρβανίτες πριν το 1821.Η αρχαιότερη ονομασία της περιοχής που συναντάται σε κείμενα του Πλουτάρχου και λοιπών αρχαίων και νεοτέρων ιστορικών είναι "Άθμονον". Σε νεότερα κείμενα δε, εμφανίζεται και ως "Αθμόνη". 

Η σύγχρονη ονομασία Μαρούσι εμφανίζεται στην καθαρεύουσα ως Αμαρούσιον,όρος που προ-έρχεται από το επίθετο Αμαρυσία.Το επίθετο αυτό αναφέρεται στη λατρευθείσα θεά του κυνη-γιού Αρτέμιδα και δηλώνει την προέλευση της λατρείας από την Αμάρυνθο της Εύβοιας (Αρτέμιδα η Αμαρυνθία > η Αμαρυσία),η οποία μεταφέρθηκε και στο Άθμονον της αρχαιότητας.Μάλιστα,ο πρώτος δήμος που ιδρύεται το 1836 με έδρα το Μαρούσι αποκαλείται "Δήμος Αμαρυσίων" (κατά το Δήμος Αθηναίων,αργότερα Δήμος Χαλανδραίων κ.ο.κ.).Κάποιοι κουτοπόνηροι που το πάνε αλλού,ισχυρίζονταν ότι το όνομα Μαρούσι δόθηκε απ΄ τους Αρβανίτες εποίκους του βγαλμένο απ΄ το αρβανίτικο επίθετο ιμάρ=τρελλός,φίλερις,καυγατζής,αλλοπρόσαλλος.Δηλαδή,Μαρούσι = τρελλότοπος.

Πρόκειται για δόλια ανοησία.Ποιος θα αποκαλούσε με τέτοιον ευτελιστικό προσδιορισμό τον ίδιο τον τόπο του...; 

Έχουμε εδώ άλλη μία βλακώδη προσπάθεια αρβανιτοποίησης των πάντων,ύπαρξης αυτόνομου δήθεν αρβανίτικου πολιτισμού που θα σήμαινε,σύμφωνα με τις επιδιώξεις αυτών των περίεργων, απόδειξη μειονότητας.Γνωστές ανθελληνικές γελοιότητες...

 Γιάννης Βασ. Πέππας