Όταν η Αλβανία άλλαξε τα ελληνικά επίθετα σε αλβανικά...

 Ντοκουμέντο του 1930 δείχνει πως η Αλβανία άλλαξε τα ελληνικά επίθετα σε αλβανικά

Το 1930 η Αλβανική κυβέρνηση απαίτησε την αλλοίωση των επωνύμων των πολιτών με καταγωγή διαφορετική από την αλβανική, σε μια προσπάθεια εξαλείψεως των μειονοτήτων.

Το 1930, κατά τη γενική απογραφή του πληθυσμού της Αλβανίας, το Υπουργείο Εσωτερικών της χώρας εξέδωσε εγκύκλιο μέσω της οποίας διέταξε την αλλαγή των επωνύμων των Αλβανών πολιτών που παραπέμπουν σε ξένη εθνικότητα.

Σύμφωνα με την εγκύκλιο, οι αλλαγές θα πρέπει να ενθαρρύνονται και σε άλλες μορφές, όπως παρουσιάζεται στο έγγραφο.

Σχετικά με το θέμα αυτό μας έγραψε ο Χιμαραίος γιατρός κ. Ευρυβιάδης Γκόρος το παρακάτω άρθρο:

Πως η Αλβανία άλλαζε τα προσωπικά δεδομένα των Αλβανών υπηκόων με ξένη εθνικότητα.

Μια «λογική» εγκύκλιος για μια χώρα σαν η δική μας.

Μια τέτοια χώρα, μικρή, με ετερογενή πληθυσμό, δεν μπορεί να μη ζει στον κόσμο του ρατσισμού και του σοβινισμού, χρειάζεται μόρφωση και μεγάλη καρδιά για να δεχτεί την συμβίωση με άλλες εθνικότητες και προπαντός όταν εσύ δεν ξέρεις, καλά, καλά την καταγωγή σου…

Ναι. Αυτή η εγκύκλιος είναι ρατσιστική και σοβινιστική. Είναι το ίδιο σαν αύριο, ο υπουργός των Εσωτερικών, να σου πει: «Άκου, εσύ, το όνομα του πατέρα σου δεν θα είναι Γιωβάνι, αλλά Μουσταφά, γνήσιο Αλβανικό! Θέλεις δεν θέλεις!»

Θα ήταν πιο δίκαιο, αν ο υπουργός θα είχε πάρει και τη γνώμη της μαμάς σου…

Δεν ξέρουμε αν αυτή η εγκύκλιος είχε την αποδοχή όλου του λαού, αλλά όταν ήμουν μαθητής στο Ιατρικό Πολυτεχνείο, το 1952, ο καθηγητής μου, ο αξιότιμος Σκοδράνος, χειρούργος ΙΟΥΛ ΚΟΛΙΚΙ, δεν το είχε αλλάξει το «qi» και το επώνυμο, δεν το έγραφε «Κολαϊ!», αλλά όπως πρέπει, KOLIQI! (ΚΟΛΙΚΙ!)

Η παρούσα εγκύκλιος παρόλο που είναι του 1930 έχει αρκετές ομοιότητες με την απόφαση της αλβανικής κυβέρνησης κατά την τελευταία απογραφή πληθυσμού το 2011, να επιβάλει πρόστιμο 100.000 λεκ (820€) σε όσους πολίτες δήλωναν άλλη εθνικότητα από αυτή που είχε καταχωρηθεί στο ληξιαρχείο του τόπου γέννησης τους.

Θαύματα από την χώρα των θαυμάτων!!!

Ακολουθεί το περιεχόμενο της εγκυκλίου σε ελληνική μετάφραση:

 ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ – ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ – ΤΜΗΜΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

Τίρανα, 6/6/1930

Παρόλο που τον καιρό της κατοχής από την Αυστρο-Ουγγαρία, τα επίθετα των Αλβανών υπηκόων, που τελείωναν με τις συλλαβές «ιτς, βιτς, ος, ης, ακη, δης», είχαν εξαφανιστεί, αλλάζοντας σε «αϊ, ι, α», στα μεταγενέστερα χρόνια, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν άργησαν να κολλήσουν εκ νέου αυτές τις καταλήξεις.

Λαμβάνοντας υπόψη πως τέτοιες καταλήξεις δεν συμπίπτουν με την ετυμολογία των ονομάτων στη γλώσσα μας και δεν ταιριάζουν με τους γραμματικούς κανόνες, σας παρακαλούμε να διατάξετε τη λήψη των εξής μέτρων:

Κατά την απογραφή του πληθυσμού, οι υπάλληλοι να αλλάζουν τα επώνυμα που τελειώνουν σε «ιτς, βιτς, ις, ος, ακη, πουλος, εβ, οφ» με καταλήξεις «αϊ, ι, α», π.χ. Ντερβισοβιτς = Ντερβισαϊ, Μιλτιάδης = Μιλταϊ, Δημητριάδης = Δημητράϊ.

Τα νέα επώνυμα να χρησιμοποιούνται σε διαβατήρια, ταυτότητες, πράξεις γέννησης, γάμου, θανάτου και λοιπά μητρώα.

Να αφαιρεθούν όλες οι ταμπέλες καταστημάτων με ξένες καταλήξεις και να αντικατασταθούν.

Σε οικονομικές και επίσημες πράξεις να μην χρησιμοποιούνται επώνυμα με ξένες καταλήξεις.Κατά την απογραφή του πληθυσμού, οι υπάλληλοι να αλλάζουν τα επώνυμα που τελειώνουν σε «ιτς, βιτς, ις, ος, ακη, πουλος, εβ, οφ» με καταλήξεις «αϊ, ι, α», π.χ. Ντερβισοβιτς = Ντερβισαϊ, Μιλτιάδης = Μιλταϊ, Δημητριάδης = Δημητράϊ.

Τα νέα επώνυμα να χρησιμοποιούνται σε διαβατήρια, ταυτότητες, πράξεις γέννησης, γάμου, θανάτου και λοιπά μητρώα.

Να αφαιρεθούν όλες οι ταμπέλες καταστημάτων με ξένες καταλήξεις και να αντικατασταθούν.

Σε οικονομικές και επίσημες πράξεις να μην χρησιμοποιούνται επώνυμα με ξένες καταλήξεις.

Να ενημερωθούν όλα τα κρατικά γραφεία και δικηγορικά γραφεία να μην δέχονται αιτήσεις από πολίτες με τέτοια επώνυμα.

Όλα τα σχολεία να αλλάξουν άμεσα τις καταλήξεις στα σχολικά έγγραφα.  

Κρίνουμε περιττό να σας υπενθυμίσουμε την υποχρέωση της αλλαγής των ξένων καταλήξεων, για το καλό της εθνικής συνείδησης.

Σας υπενθυμίζουμε για ακόμη μια φορά πως τα παραπάνω μέτρα επιθυμούμε να εφαρμοστούν ευχάριστα, χωρίς να δημιουργηθεί άμεση δυσαρέσκεια.

Ελπίζουμε πως μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

ΑΝ. ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ – ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕΙΟ

Για ενημέρωση και με την παράκληση να διατάξετε όλα τα Υπουργεία και τις σχετικές υπηρεσίες.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Έχουν ληφθεί τα μέτρα για την φύλαξη της εγκυκλίου.

Πηγή: 07.06.2025 | 22:30

https://www.himara.gr/istoria/dokoumento-1930-deixnei-pos-i-alvania-allakse-ellinika-epitheta-se-alvanika/?fbclid=IwY2xjawK6UTZleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETBkTDlXQmRjWW9iTEV0eEJ4AR73dIV7IN9ZKTSv4Yr_-EIQAaElF2OhzQMyLP2VbTlny2JBmGBdUgEW_gkA1w_aem_lxIN861RdEOhDZehqZMZvA#google_vignette

Κώστας Ν. Μπαρμπής, 1919-1922 Μικρασιατικός Όλεθρος [3 τόμοι] (2008)

 

Κατεβάστε το 3τομο έργο πατώντας εδώ

Κώστας Μπίρης, Οι πνευματικοί δεσμοί με τους Αρβανίτες τον 19ο αι. (1955)

 

Κατεβάστε την μελέτη πατώντας εδώ

Αρβανίτικες φορεσιές Ελευσίνας και γύρω χωριών

 Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Φορεσιές στην Επαρχία Μεγαρίδας

Η γυναικεία φορεσιά της Ελευσίνας (νυφική & γιορτινή) και γενικά των υπόλοιπων κουντουριώτικων χωριών, σταδιακά δέχθηκε επιδράσεις από τα Μέγαρα, την Σαλαμίνα, και την Αθήνα, αφού πολλά εξαρτήματα έχουν ομοιότητες η φτιάχνονταν σε αυτές τις περιοχές.

Η νυφική φορεσιά αποτελείται από τα παρακάτω εξαρτήματα:

• Την φασκιά. Άσπρη υφασμάτινη λουρίδα περίπου 3 μέτρων όπου τύλιγαν δυο-τρείς φορές το στήθος.
  Στην συνέχεια φορούσαν το πουκάμισο, αμάνικο φόρεμα που έφτανε μέχρι τα γόνατα από βαμβακερό ύφασμα.
  
• Τα εσωτερικά μισοφόρια, τα οποία τα κατασκεύαζαν από βαμβακερό ύφασμα (πλιχούρα) και συνήθως φορούσαν δύο & τρία μισοφόρια για να «στρώσει» όπως έλεγαν το καλό μεταξωτό μισοφόρι σε ύφασμα σαντούκ ή κρεπ-ντε-σίν το νεότερο. Ο στολισμός στο τελείωμα ήταν δαντέλα η ψιλός πλισές.

• Επίσης η τραχηλιά, για να διακοσμεί το μπούστο από καλό χασέ ή και μεταξωτό ύφασμα, κεντημένη με χρωματιστές κλωστές ,με χειροποίητες δαντέλες, ή και του εμπορίου.
• Συνεχίζουμε με τα κυριότερα κομμάτια όπως είναι ο τζάκος ή καμιζόλα ή ζιπούνι με τερζίδικο κέντημα στα μανίκια (ανάλογα την οικονομική ευχέρεια της οικογένειας) του οποίου η κατασκευή γινόταν στα Μέγαρα στην Σαλαμίνα και στην Αθήνα. Υπήρχαν και ντόπιες κεντήστρες οι οποίες όμως δεν ακολουθούσαν τα παραδοσιακά μοτίβα. Ο νυφικός τζάκος ήταν φτιαγμένος από μεταξωτό βελούδο (κατηφές) ή βαμβακερό (φέλπα) σε διάφορες αποχρώσεις του κόκκινου ή του γκρενά. Οι παλαιότεροι τζάκοι ήταν τσόχινοι. Επίσης χρησιμοποιούσαν και την στόφα. Να επισημάνω ότι στο τζάκο συνήθως δεν έβαζαν βελούδο στην πλάτη, επειδή φορούσαν το σιγκούνι.
• Η ποδιά που φοριόταν με το παλαιότερο τύπου πουκάμισο, ήταν ριγωτή πολύχρωμη υφασμένη στον αργαλειό από λαγάρα μαλλί. Οι νεότερες ποδιές ποικίλουν και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Τα υφάσματα που χρησιμοποιούσαν ήταν το βελούδο γκρό, στόφα, ατλάζι και το μεταξωτό, τις οποίες τις διακοσμούσαν με διάφορα συμπλέγματα λουλουδιών ,με χρωματιστές κλωστές ή με μοτίβα αγοραστά από το εμπόριο.
• Το σιγκούνι, ή γκούνα, αμάνικος επενδύτης, καθαρό γνώρισμα της παντρεμένης γυναίκας το έφτιαχναν παλαιότερα από σαγιάκι. Το μήκος του έφτανε δυο πιθαμές πάνω από το γόνατο και ήταν διακοσμημένο ολόγυρα από μαύρο μαλακό μαλλί που το έστριβαν σαν κορδονάκι και σχημάτιζαν θηλιές, απ’ όπου έπαιρνε το κέντημα το όνομα του. Στα ανοίγματα και στις μασχάλες περνούσαν για τελείωμα μαύρο γαϊτάνι από μαλλί πλεγμένο στο χέρι. Αργότερα οι θηλιές αντικαταστάθηκαν από μαύρο ύφασμα του αργαλειού. Οι μπροστινές λωρίδες λέγονται κλίντια η λωρίδα στο κάτω μέρος λέγετε φούντι τα πλαϊνά μαύρα κεντήματα τα έλεγαν κούπες και από την μέση και κάτω μπουζάνια.
  Στα νεώτερα χρόνια χρησιμοποιούσαν σαγιάκια ή τσόχες που έφερναν από την Νάουσα και τα λέγανε βουλγάρικα . Οι φάσες του ήταν πάντα σε μαύρο χρώμα στολισμένες με χρυσές ή κίτρινες κλωστές και με μοτίβα του εμπορίου . Τον χειμώνα ,αντί για το σιγκούνι φορούσαν το γιουρντί, επίσης αμάνικος επενδύτης σε άσπρο χρώμα. Παλαιότερα το σιγκούνι ποτέ δεν το έβγαζαν, ούτε μέσα στο σπίτι.

Φορεσιές των Μεγάρων

Τα κοσμήματα τα οποία έδειχναν και την οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν τα σκουλαρίκια, δαχτυλίδια , το μανταλιό (υπήρχαν δύο ειδών μανταλιό το παλαιότερο ήταν το πλεχτό «κοντό» δώρο του πατέρα και στην συνέχεια το υφασμάτινο το μακρύ, δώρο του γαμπρού) πολλές νύφες φορούσαν και τα δυο είδη. Επίσης το κορδόνι, ο σταυρός, οι πόρπες, και το μικρό γιορντάνι.
Από αναφορές περιηγητών και ενδυματολόγων βλέπουμε ότι υπήρχε και φέσι στο κεφάλι με νομίσματα, το οποίο συναντάτε στα Μέγαρα και στην Σαλαμίνα. Δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό να βρω για να σας το παρουσιάσω και έτσι μένω μόνο στην αναφορά αυτού.

Μεγαρίτες

Το επιστέγασμα της φορεσιάς ήταν η μπόλια. Παλαιότερα άσπρη βαμβακερή του αργαλειού, τα κεντήματα της οποίας είχαν τα ίδια θέματα,την ίδια τεχνοτροπία και τους ίδιους χρωματισμούς με τις μπόλιες της Κορινθίας. Οι νεότερες ήταν από μεταξωτό ύφασμα 2.5 μέτρων όπου οι άκρες της ήταν στολισμένες με χρυσή δαντέλα (κοπανέλι) ή και κεντημένη με χρωματιστές κλωστές.
Σαν κόσμημα των μαλλιών μπορούν να θεωρηθούν τα πεσκούλια ή οι μασούρ πλεξούδες.
Οι ανύπανδρες δεν φορούσαν ποτέ κάλτσες γιατί ήταν δείγμα αδύναμης γυναίκας. Αργότερα έπλεκαν κάλτσες από άσπρο μαλλί, κλωσμένο στο χέρι και στα νεότερα χρόνια με στριμμένο βαμβάκι.
Τέλος για υποδήματα παλαιότερα φορούσαν τα γουρουνοτσάρουχα και αργότερα φορούσαν τις κοντούρες. Στην συνέχεια τα νεότερα υποδήματα ήταν από βιδέλο, λουστρίνι και γενικά παπούτσια του εμπορίου.
Κατά την περίοδο του μεσοπόλεμου , αλλάζει  μορφή η νυφική φορεσιά, με απλά αγοραστά μεταξωτά υφάσματα διακοσμημένα με δαντέλες και τρέσες του εμπορίου ,χωρίς τα βασικά κοσμήματα ,το μανταλιό, το κορδόνι και το γιορντάνι. Το σιγκούνι παραμένει & ο κεφαλόδεσμος (μόνο ο γαμήλιος) είχε ακόμα την μπόλια, και στη συνέχεια μαντήλι πονζέ, σε ζαχαρί χρώμα .

Ζευγάρι από την Ελευσίνα, γύρω στα 1880. Η γυναίκα με την νυφιάτικη φορεσιά του Ασπρόπυργου.

Την νυφική φορεσιά την φορούσαν ολοκληρωμένη τις πρώτες 40 ημέρες μετά τον γάμο τις Κυριακές και τις γιορτές, μέχρι την γέννηση του πρώτου παιδιού.
Πριν κλείσω την αναφορά μου για την φορεσιά της Ελευσίνας και γενικότερα των Κουντουριώτικων χωριών θέλω να επισημάνω κάτι το οποίο ίσως είναι άγνωστο στην Ελευσίνα. Όταν ρωτούσαν τις Ελευσίνιες ποια χωριά φορούσαν σταμπωτά μαντήλια η απάντηση ήταν οι Καλυβιώτισσες οι Μεγαρίτισσες και οι Κουλουριώτισσες. Η έρευνα όμως,  έβγαλε στην επιφάνεια τα σταμπωτά μαντήλια το οποία φορέθηκαν στην Ελευσίνα μετά την κατάργηση της μπόλιας και τα οποία είχαν άμεση σχέση όχι με αυτά του Ασπρόπυργου (Καλύβια) αλλά με αυτά των Μεγάρων. Η αντικατάσταση της μπόλιας με το μαντήλι άρχισε όταν οι έμποροι και οι ξενιτεμένοι άνδρες άρχισαν να φέρνουν τα πρώτα μαντήλια στην Ελλάδα. Αυτά ήταν ζωγραφιστά στο χέρι και για αυτό πανάκριβα ισάξια, αν όχι ακριβότερα από τις μπόλιες.

«ΟΙ ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΡΑ»

Σταυροδρόμι τα Μέγαρα με πλούσια μουσική, χορευτική αλλά και ενδυματολογική παράδοση. Συναντάμε δυο τύπους γυναικείας φορεσιάς ,τα «φουστάνια» & τους «καπλαμάδες».

Φορεσιές Μεγαρίδας  "Κατηφένια"

Στα «φουστάνια» ανήκει η νυφική φορεσιά «τα κατηφένια». Για την ονομασία κατηφένια, έχουν ακουστεί πολλές εκδοχές, σωστές μα και κάποιες λανθασμένες πέρα ως πέρα!
Την ονομασία κατηφένια την πήραν αρχές του 20^ου αιώνα, όταν έφτιαχναν τα ζιπούνια από βελούδο (κατηφές ήταν ένα είδος μεταξωτού βελούδου, όπου σαν λέξη την συναντάμε και στα παραδοσιακά τραγούδια, στον κατηφένιο σου οντά μας λέει ένας μικρασιάτικος στίχος) ενώ τα παλαιότερα ζιπούνια ήταν από τσόχα.
Επίσης στα φουστάνια ανήκε και η πρώτη φορεσιά το φούντι με το κοντοζίπουνο. Πάμπολλες οι αναφορές από περιηγητές, ζωγράφους ,ενδυματολόγους για την συγκεκριμένη φορεσιά. Χαμένη στα βάθη της ιστορίας, και άγνωστη μέχρι πρότινος στους ντόπιους κατοίκους.
Έγινε γνωστή πάλι (ολοκληρωμένη) από τον κ. Δημήτρη Ηλία που ασχολήθηκε σε βάθος με την έρευνα των χορών και των φορεσιών.
Δεύτερος τύπος φορεσιάς είναι οι «καπλαμάδες» οι οποίοι συνυπήρχαν με τα φουστάνια. Εδώ βλέπουμε πολλές παραλλαγές ανάλογα την περίσταση.
Αναφέρω λίγες από τις ονομασίες που υπήρχαν. Ο καπλαμάς με το φούντι, ο καλός ή ψιλός καπλαμάς, ο σπαθάτος, ο καπλαμάς με τα σκούρα και ο χοντρός (καθημερινός).

Παναγιώτης Σ. Πέστροβας
Ερευνητής – δάσκαλος παραδοσιακών χορών

Το "κρυφό σχολειό" υπήρξε !!!

 

Κρυφό Σχολειό. Νικόλαος Γύζης 1886

᾽Απ’ ἔξω μαυροφόρ’ ἀπελπισιά,
πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστό σκοτάδι
καί μὲσα στή θολόχτιστη ἐκκλησιὰ
(στήν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ
τήν ὄψη τοῦ σχολειοῦ)
τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ
τρεμάμενο τά ὄνειρα τα ἀναδεύει
καί γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει.

᾽Εκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ
τοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα·
βραχνὰ ὁ παπὰς ὁ δάσκαλος ἐκεῖ
θεριεύει τὴν ἀποσταμένη έλπίδα
μὲ λόγια μαγικά˙
ἐκεῖ ἡ ψυχὴ πικρότερο ἀγρικᾶ
τὸν πόνο τῆς σκλαβιᾶς, της, ἐκεῖ βλέπει
τί ἔχασε, τί ἔχει, τί της πρέπει.

Κι ἀπ’ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,
ποὺ ἐβούβανε τὰ στὸματα τῶν πλάνων
καὶ ρίχνει καὶ συντρίβει καί κυλᾶ
στὴν ἄβυσσο τοὺς θρόνους τῶν τυράννων
κι ἀπὸ τή σιγαλιά,
πού δένει στό λαιμὸ πνιγμοῦ θηλειὰ

κι ἀπ’ τῶν προγόνων τ’ ἄφθαρτα βιβλία,
πού δείχνουν τα πανάρχαια μεγαλεῖα.
῞Ενας ψαλμός ἀκούγεται βαθὺς
σὲ μελωδίες ἑνὸς κόσμου ἄλλου
κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθείς
προφητικὰ τά λόγια τοῦ δασκάλου
μὲ μιά φωνή βαριά:

«Μὴ σκιάζεστε στὰ σκότη. ῾Η λευτεριά,
σὰ τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι,
τῆς νύχτας τό ξημέρωμα θά φέρη».

«Ἀλάβαστρα»

Ἰωάννης Πολέμης

Δείτε το βίντεο: 

Οι αρνητές του Κρυφού Σχολειού και ο εξωραϊσμός της Τουρκοκρατίας (στο youtube εδώ)

Διαβάστε:

Ο λαός μας σέβεται την εθνική ταυτότητα και δεν πέφτει εύκολα θύμα των διαφόρων αποδομητικών τάσεων. Χιλιάδες τόννοι μελανιού έχουν χυθεί για να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της Επαναστάσεως του 1821 και για να αμφισβητηθεί το Κρυφό Σχολειό, αλλά οι Έλληνες, στη μεγάλη πλειοψηφία μας, δεν δεχόμασε αμάσητες τις διάφορες προπαγάνδες. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η έρευνα Κοινής Γνώμης για την Επανάσταση του 1821, την οποία διενήργησε το Κέντρο Φιλελευθέρων Μελετών σε συνεργασία με την εταιρία δημοσκοπήσεων Marc.
Η έρευνα, η οποία παρουσιάσθηκε στις 8.7.2020, καταγράφει την πεποίθηση του 90,4% των ερωτηθέντων ότι η Επανάσταση ήταν πρωτίστως εθνική. Υπάρχουν απαντήσεις γύρω στο 50% για τον κοινωνικό, φιλελεύθερο ή θρησκευτικό χαρακτήρα του 1821. Θεωρώ ευχάριστη έκπληξη το μεγάλο ποσοστό της σωστής απάντησης. Όλα τα κείμενα των πρωταγωνιστών και οι Διακηρύξεις των Εθνικών Συνελεύσεων μιλούν για μία εξέγερση Ελλήνων Ορθοδόξων εναντιον ενός αφόρητου ζυγού από δύναμη αλλοεθνή και αλλόθρησκη. Έχει σημασία η αφύπνιση των Ελλήνων, διότι επί δεκαετίες κατεβλήθη εργώδης προσπάθεια απο τη μαρξιστική προπαγάνδα να τονισθεί ο ταξικός- δήθεν- χαρακτήρας της επαναστάσεως.
Από τις άλλες απαντήσεις της έρευνας κρατώ τη μεγάλη δημοτικότητα του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, καθώς και την πολύ χαμηλή δημοτικότητα του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, οπαδού της πλήρους υποταγής στη Μεγάλη Βρετανία. Τον Μαυροκορδάτο προβάλλουν ως πρότυπο πολιτικού ορισμένοι από τους σύγχρονους μελετητές του 1821. Ευτυχώς οι Έλληνες προτιμούμε τον απροσκύνητο, ευφυή αλλά και συνειδητά πιστό Χριστιανό Θ. Κολοκοτρώνη.
Το Κρυφό Σχολειό ήταν υπαρκτό, υποστηρίζει το 71,7 % των ερωτηθέντων. Και βέβαια ήταν υπαρκτό, διότι μέχρι το 1650 δεν ήταν καθόλου εύκολο να λειτουργήσουν ελεύθερα σχολεία για τους υποδούλους. Αλλά και αργότερα η αυθαιρεσία του κατακτητή τα άνοιγε και τα έκλεινε χωρίς να δίνει λόγο. Οι αμφισβητίες του Κρυφού Σχολειού εξυπηρετούν δύο στόχους: Πρώτον, να υπονομεύθεί ο πατριωτικός ρόλος του Ορθοδόξου Κλήρου και δεύτερον να εξωραϊσθεί η Τουρκοκρατία ως μία περίοδος «αρμονικής συνυπάρξεως εθνοτήτων». Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιασθεί σοβαρά και ακλόνητα στοιχεία για το πώς και πότε λειτούργησε η κρυφή παιδεία των Ελλήνων.
Η Εκκλησία διαδραμάτισε σημαντικό και θετικό ρόλο κατά την Επανάσταση, απαντά το 72, 1 % των ερωτηθέντων. Παρά τις επιθέσεις και τα ανιστόρητα επιχειρήματα, που ακούγονται κατά καιρούς, περισσότεροι από τους 7 στους 10 Έλληνες αναγνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως παράγοντα αγωνιστικότητος και ως πνευματικό καθοδηγητή του Έθνους σε δύσκολες στιγμές.
Τα αποτελέσματα της έρευνας επιβεβαιώνουν τη θετική επίδραση των τεκμηριωμένων βιβλίων και των υποστηρικτών της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Πιστοποιούν επίσης την αποτυχία των αποδομητών.
Μία πρόβλεψη: Τώρα κάποιοι θα αρχίσουν να συκοφαντούν τον Κολοκοτρώνη!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 12.7.2020

Διαβάστε: 

Μιχάλης Στούκας, Η παιδεία των Ελλήνων στα χρόνια της Τουρκοκρατίας

Κρυφό Σχολειό: Νέα στοιχεία που υποστηρίζουν την ύπαρξή του

kryfosxoleio.com

Στα όρια του ασέμνου

 

Στα όρια του ασέμνου

Τάκης Θεοδωρόπουλος 10.09.2015 • 12:34

Προσπαθώντας να μεταφέρω τις εμπειρίες μου από τα θαλάσσια σύνορα της χώρας έψαχνα τις λέξεις για να καταγράψω τις αντιδράσεις του ντόπιου πληθυσμού. Την ψυχική πίεση που αισθάνεσαι όταν βλέπεις έναν στολίσκο φουσκωτών να αδειάζει στην ακτή σε μία μόνον ώρα χίλιους πεντακόσιους ανθρώπους οι οποίοι θα μείνουν, έστω και για μερικές ημέρες σε ένα χωριό περίπου χιλίων κατοίκων. Αφγανοί που βλέπουν για πρώτη φορά θάλασσα στη ζωή τους, οικογένειες Σύρων αστών, και λοιποί χωρίς ταυτότητα, αφού φρόντισαν να την καταστρέψουν. Άλλοι με σταυρουδάκια κρεμασμένα στον λαιμό για να επιδεικνύουν το θρήσκευμά τους, Αλεβίτες, αλλά γιατί όχι και Σουνίτες ή Σιίτες;

Κι ενώ τα σκεφτόμουν όλ’ αυτά, ήρθε αποστομωτική η δήλωση της πρωθιέρειας του ανθρωπισμού, της κ. Χριστοδουλοπούλου. Έλεγε ευθαρσώς πως τα νησιά πλούτισαν από τους πρόσφυγες οι οποίοι αφήνουν περιουσίες ολόκληρες στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια. Οχι σαν τους Γερμανούς που κλείνουν φτηνιάρικα all inclusive, να προσθέσω εγώ. Μια δήλωση που αγγίζει τα όρια του πολιτικώς ασέμνου -κάποτε υπήρχε κι αυτό- από την κυρία η οποία φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κατάργηση των συνόρων της χώρας και την εγκατάλειψη προσφύγων και μεταναστών σε καθεστώς ελεύθερου κάμπινγκ. Κοινώς στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου όπου είχε στηθεί ο καταυλισμός όλο το καλοκαίρι στον Μόλυβο και τώρα που πρέπει να ανοίξει, γιατί υπάρχουν και στην Ελλάδα παιδιά, στη μέση του δρόμου.
Και όταν λέω ότι αυτή ευθύνεται δεν εννοώ ότι τη βλέπω ως άλλο Τζένγκις Χαν που ηγείται των Μογγόλων. Εννοώ ότι από τη στιγμή που ανέλαβε την διαχείριση του προβλήματος ως υπουργός φρόντισε να μην υπάρξει καμία απολύτως διαχείριση του προβλήματος. Πώς το έλεγε ο Χατζιδάκις; Η ύπαρξη του υπουργείου Πολιτισμού αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν έχει πολιτισμό. Δεν πρόκειται για αβελτηρία, για τη γνωστή ανικανότητα, ή για έλλειψη προνοητικότητας μόνον. Πρόκειται για μια βλακώδη επιμονή σε ανθρωπιστικές ιδεοληψίες. Γιατί δεν χρησιμοποιούνται τόσα άδεια στρατόπεδα στη Μυτιλήνη για τη φιλοξενία των προσφύγων; Μα γιατί η κυρία Χριστοδουλοπούλου και η αριστερή σκουριά της είναι εναντίον των στρατοπέδων και υπέρ της ελεύθερης αφόδευσης – μετά συγχωρήσεως.
Η δήλωσή της είναι στα όρια του πολιτικώς ασέμνου διότι προσπαθεί, όχι μόνον να απαλλάξει εαυτήν από τις ευθύνες, αλλά και να διαστρέψει την πανωλεθρία, κραδαίνοντας το γνωστό και μη εξαιρετέο σκιάχτρο της κερδοσκοπίας. Εγκατέλειψε τα νησιά στην τύχη τους και τώρα τους λέει, ευτυχώς, γιατί «κερδάτε». Θυμάστε εκείνες τις γιαγιούλες στο «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» που σκότωναν για να γλιτώσουν τα θύματά τους από τη δυστυχία;
Υπάρχει κερδοσκοπία; Σίγουρα υπάρχει. Είδα αυτοκίνητο που είχε φορτώσει μια οικογένεια και στο ανοιχτό πορτ μπαγκάζ κρέμονταν τρία παιδάκια. Υπάρχει αγανάκτηση; Όταν παλεύεις να πουλήσεις καφέδες για να πληρώσεις την εφορία και κλείνεις το μαγαζί διότι η οσμή του ελεύθερου κάμπινγκ δεν υποφέρεται σίγουρα αγανακτείς. Όμως, ακόμη κι αν δεν είδα ταμπελίτσες που ζητούν από τους πρόσφυγες «συγγνώμη», όπως στη Γερμανία, ο σεβασμός μπροστά στο θέαμα της δυστυχίας είναι διάχυτος, και τις περισσότερες φορές έμπρακτος.
Όμως υπάρχει και απελπισία. Η απελπισία του ντόπιου πληθυσμού που αισθάνεται πως έχει αφεθεί μόνος του για να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που τον ξεπερνάει.

F. C. Pouqueville, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως [τόμοι 3] (1890)

 Φρανσουά Πουκεβίλ

• 
  
  
  
  
  
  

Ο Φρανσουά Σαρλ Υγκ Λοράν Πουκβίλ, που καθιερώθηκε ως Πουκεβίλ (γαλλ.: François Charles Hugues Laurent Pouqueville) (1770-1838), ήταν Γάλλος ιατρός, περιηγητής, διπλωμάτης, ιστορικός συγγραφέας, ακαδημαϊκός καθώς και σημαντικός φιλέλληνας. Ωστόσο, κατά τον νομικό και κοινωνιολόγο Δ. Μαυρογιάννη δεν θεωρείται φιλέλληνας ούτε συνηγορούσε υπέρ της Επανάστασης των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τα πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1770 στο Λε Μερλερώ (Le Merlerault) του νομού Ορν της Νορμανδίας. Αρχικά ήταν ιερέας στη Μονμαρσέ (Montmarcé) και αργότερα βοηθός του Δημάρχου παραιτούμενος από τον κλήρο. Σπούδασε ιατρική στο Παρίσι υπό τον Αντουάν Ντυμπουά υπό τον οποίο συμμετείχε, ως χειρουργός, σε επιστημονική αποστολή συνοδεύοντας τον Μεγάλο Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στην Αίγυπτο. Τότε συνέγραψε την πρώτη του μελέτη για την πανώλη, στηριζόμενος σε δικές του παρατηρήσεις. Λόγω όμως σοβαρής ασθενείας έλαβε αναρρωτική άδεια. Επιστρέφοντας στη Γαλλία με το εμπορικό σκάφος «Παναγία του Μαυροβουνίου» τούτο καταλήφθηκε από Αλγερινούς πειρατές στη περιοχή της Καλαβρίας απ' όπου και μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος μέσω του Ναυαρίνου στην Τριπολιτσά, όπου και κρατήθηκε αιχμάλωτος δέκα περίπου μήνες, λόγω του τότε Γαλλοτουρκικού πολέμου.

Σύλληψη και περίοδος της αιχμαλωσίας

Στο διάστημα αυτό παρείχε εξαίρετες ιατρικές υπηρεσίες στον Βαλή του Μωρέα Μουσταφά πασά, ο οποίος όμως το 1798 τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και ρίχτηκε στη φυλακή του Γεντί Κουλέ. Εκεί παρέμεινε έγκλειστος για δύο χρόνια και απελευθερώθηκε το 1801, μετά την παρέμβαση του Γάλλου πρέσβη. Κατά το διάστημα της κάθειρξής του ο Πουκεβίλ προσπάθησε να μάθει την ελληνική γλώσσα, στην οποία και συνέθεσε στίχους εμπνευσμένος από την αγάπη του για την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, συγγράφοντας αναμνήσεις και εντυπώσεις από την Πελοπόννησο και μεταφράζοντας ακόμη και αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.

Απελευθέρωση και συγγραφή περιηγήσεων

Μετά την απελευθέρωσή του επέστρεψε στο Παρίσι, όπου εγκαταλείποντας πλέον την ιατρική επιδόθηκε στη συγγραφή και έκδοση του πρώτου μεγάλου έργου του «Ταξίδια εις Μωρέα, Κωνσταντινούπολιν, Αλβανίαν και πολλά άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τα έτη 1798-1801». Το έργο αυτό εκδόθηκε το 1805 κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση και σημειώνοντας επιτυχία. Ο Πουκεβίλ το αφιέρωσε στον Αυτοκράτορα Ναπολέοντα, οπότε ο Ναπολέων τον διόρισε γενικό πρόξενο παρά τον Αλή πασά στα Ιωάννινα, με τον οποίο ο Πουκεβίλ δημιούργησε ισχυρές σχέσεις. Εκεί παρέμεινε από το 1805 μέχρι το 1815, όταν ανακλήθηκε με την αποκατάσταση της Βασιλείας στη Γαλλία.

Πρόξενος στην Πάτρα

Το 1814 ο Φ. Πουκεβίλ διορίστηκε πρόξενος στην Πάτρα, όπου βρισκόταν ο αδελφός του Ούγος (Hugues). Το 1816 επέστρεψε στη Γαλλία όπου και παρέμεινε μόνιμα, ενώ στη θέση του προξένου τον αντικατέστησε ο αδελφός του, ο οποίος πρόσφερε ιδιαίτερες υπηρεσίες κατά την Επανάσταση του 1821, προσφέροντας και την οικία του ως καταφύγιο για πολλούς κατατρεγμένους Έλληνες. Στη Γαλλία ο Φρανσουά συγγράφει το δεύτερο πολύκροτο πεντάτομο έργο του «Ταξίδιον εις Ελλάδα» περιγράφοντας την άλλοτε χώρα και αυτή τη σύγχρονη με τα ήθη και έθιμα των κατοίκων με το οποίο και συνέδεσε πλέον το όνομά του με την περίοδο αυτή της ελληνικής ιστορίας. Το 1824 εκδίδει την τρίτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήτοι η Αναγέννησις της Ελλάδος» με αφήγηση γεγονότων της περιόδου 1740 μέχρι 1824.

(Κατεβάστε το ιστορικό έργο πατώντας εδώ)

Τις πληροφορίες άντλησε από εκθέσεις και επιστολές, κανονικές και κρυπτογραφημένες, που λάβαινε από τον αδελφό του Ούγο. Ο τελευταίος έμενε στην Πάτρα μέχρι το 1822. Μέσω του λαμπρού αυτού έργου του άνοιξαν για τον Φ. Πουκεβίλ οι πύλες της Γαλλικής Ακαδημίας. Το 1835 ακολούθησε η έκδοση νέου ιστορικού συγγράμματος με τον τίτλο «Ιστορία και περιγραφή της Ελλάδος», εξίσου σπουδαίου έργου.

Στον Πουκεβίλ αποδίδονται επίσης και δύο ανώνυμα δημοσιεύματα, το «Υπόμνημα περί της ζωής και της δυνάμεως του Αλή Πασά» που εκδόθηκε το 1820 και «Σημείωμα περί του τραγικού τέλους του Αλή του Τεπελενλή», που δημοσιεύτηκε το 1822. Πέρα όμως αυτών ο Πουκεβίλ εξέδωσε και πολλά άλλα πολιτικά άρθρα μελετώντας τα υπέρ των Ελλήνων και της Ελλάδας γεγονότα.

Τιμές από τον Όθωνα

Ο Πουκεβίλ τιμήθηκε από τον βασιλιά Όθωνα με το παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος. Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 68 ετών στις 20 Δεκεμβρίου του 1838. Επί του τάφου του που βρίσκεται στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς (Παρίσι) έχει χαραχθεί το ακόλουθο δίγλωσσο επίγραμμα (στην ελληνική και γαλλική):

«Με τα γραπτά του συνέβαλε δυναμικά στην επιστροφή της αρχαίας τους ιθαγένειας, στους καταπιεσμένους Έλληνες».

 

Ένα θαυμάσιο φωτογραφικό βίντεο του youtube. Δείτε το εδώ

Της Λιάτανης ανθρώποι

Agios Thomas

155 εγγεγραμμένοι

17 Μαρτίου 2010

Σφραγίς αποδεικτική της αδιάλειπτης κατοίκησης του τόπου τούτου. Ελάχιστη ευχαριστία της διδαχής και της εκτίμησης του τρόπου και των αγαθών του τόπου που κληρονομήσαμε, το δείγμα των Λιαταναίων προγόνων.