Στα όρια του ασέμνου

 

Στα όρια του ασέμνου

Τάκης Θεοδωρόπουλος 10.09.2015 • 12:34

Προσπαθώντας να μεταφέρω τις εμπειρίες μου από τα θαλάσσια σύνορα της χώρας έψαχνα τις λέξεις για να καταγράψω τις αντιδράσεις του ντόπιου πληθυσμού. Την ψυχική πίεση που αισθάνεσαι όταν βλέπεις έναν στολίσκο φουσκωτών να αδειάζει στην ακτή σε μία μόνον ώρα χίλιους πεντακόσιους ανθρώπους οι οποίοι θα μείνουν, έστω και για μερικές ημέρες σε ένα χωριό περίπου χιλίων κατοίκων. Αφγανοί που βλέπουν για πρώτη φορά θάλασσα στη ζωή τους, οικογένειες Σύρων αστών, και λοιποί χωρίς ταυτότητα, αφού φρόντισαν να την καταστρέψουν. Άλλοι με σταυρουδάκια κρεμασμένα στον λαιμό για να επιδεικνύουν το θρήσκευμά τους, Αλεβίτες, αλλά γιατί όχι και Σουνίτες ή Σιίτες;

Κι ενώ τα σκεφτόμουν όλ’ αυτά, ήρθε αποστομωτική η δήλωση της πρωθιέρειας του ανθρωπισμού, της κ. Χριστοδουλοπούλου. Έλεγε ευθαρσώς πως τα νησιά πλούτισαν από τους πρόσφυγες οι οποίοι αφήνουν περιουσίες ολόκληρες στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια. Οχι σαν τους Γερμανούς που κλείνουν φτηνιάρικα all inclusive, να προσθέσω εγώ. Μια δήλωση που αγγίζει τα όρια του πολιτικώς ασέμνου -κάποτε υπήρχε κι αυτό- από την κυρία η οποία φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κατάργηση των συνόρων της χώρας και την εγκατάλειψη προσφύγων και μεταναστών σε καθεστώς ελεύθερου κάμπινγκ. Κοινώς στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου όπου είχε στηθεί ο καταυλισμός όλο το καλοκαίρι στον Μόλυβο και τώρα που πρέπει να ανοίξει, γιατί υπάρχουν και στην Ελλάδα παιδιά, στη μέση του δρόμου.
Και όταν λέω ότι αυτή ευθύνεται δεν εννοώ ότι τη βλέπω ως άλλο Τζένγκις Χαν που ηγείται των Μογγόλων. Εννοώ ότι από τη στιγμή που ανέλαβε την διαχείριση του προβλήματος ως υπουργός φρόντισε να μην υπάρξει καμία απολύτως διαχείριση του προβλήματος. Πώς το έλεγε ο Χατζιδάκις; Η ύπαρξη του υπουργείου Πολιτισμού αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν έχει πολιτισμό. Δεν πρόκειται για αβελτηρία, για τη γνωστή ανικανότητα, ή για έλλειψη προνοητικότητας μόνον. Πρόκειται για μια βλακώδη επιμονή σε ανθρωπιστικές ιδεοληψίες. Γιατί δεν χρησιμοποιούνται τόσα άδεια στρατόπεδα στη Μυτιλήνη για τη φιλοξενία των προσφύγων; Μα γιατί η κυρία Χριστοδουλοπούλου και η αριστερή σκουριά της είναι εναντίον των στρατοπέδων και υπέρ της ελεύθερης αφόδευσης – μετά συγχωρήσεως.
Η δήλωσή της είναι στα όρια του πολιτικώς ασέμνου διότι προσπαθεί, όχι μόνον να απαλλάξει εαυτήν από τις ευθύνες, αλλά και να διαστρέψει την πανωλεθρία, κραδαίνοντας το γνωστό και μη εξαιρετέο σκιάχτρο της κερδοσκοπίας. Εγκατέλειψε τα νησιά στην τύχη τους και τώρα τους λέει, ευτυχώς, γιατί «κερδάτε». Θυμάστε εκείνες τις γιαγιούλες στο «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» που σκότωναν για να γλιτώσουν τα θύματά τους από τη δυστυχία;
Υπάρχει κερδοσκοπία; Σίγουρα υπάρχει. Είδα αυτοκίνητο που είχε φορτώσει μια οικογένεια και στο ανοιχτό πορτ μπαγκάζ κρέμονταν τρία παιδάκια. Υπάρχει αγανάκτηση; Όταν παλεύεις να πουλήσεις καφέδες για να πληρώσεις την εφορία και κλείνεις το μαγαζί διότι η οσμή του ελεύθερου κάμπινγκ δεν υποφέρεται σίγουρα αγανακτείς. Όμως, ακόμη κι αν δεν είδα ταμπελίτσες που ζητούν από τους πρόσφυγες «συγγνώμη», όπως στη Γερμανία, ο σεβασμός μπροστά στο θέαμα της δυστυχίας είναι διάχυτος, και τις περισσότερες φορές έμπρακτος.
Όμως υπάρχει και απελπισία. Η απελπισία του ντόπιου πληθυσμού που αισθάνεται πως έχει αφεθεί μόνος του για να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που τον ξεπερνάει.

F. C. Pouqueville, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως [τόμοι 3] (1890)

 Φρανσουά Πουκεβίλ

• 
  
  
  
  
  
  

Ο Φρανσουά Σαρλ Υγκ Λοράν Πουκβίλ, που καθιερώθηκε ως Πουκεβίλ (γαλλ.: François Charles Hugues Laurent Pouqueville) (1770-1838), ήταν Γάλλος ιατρός, περιηγητής, διπλωμάτης, ιστορικός συγγραφέας, ακαδημαϊκός καθώς και σημαντικός φιλέλληνας. Ωστόσο, κατά τον νομικό και κοινωνιολόγο Δ. Μαυρογιάννη δεν θεωρείται φιλέλληνας ούτε συνηγορούσε υπέρ της Επανάστασης των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τα πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1770 στο Λε Μερλερώ (Le Merlerault) του νομού Ορν της Νορμανδίας. Αρχικά ήταν ιερέας στη Μονμαρσέ (Montmarcé) και αργότερα βοηθός του Δημάρχου παραιτούμενος από τον κλήρο. Σπούδασε ιατρική στο Παρίσι υπό τον Αντουάν Ντυμπουά υπό τον οποίο συμμετείχε, ως χειρουργός, σε επιστημονική αποστολή συνοδεύοντας τον Μεγάλο Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στην Αίγυπτο. Τότε συνέγραψε την πρώτη του μελέτη για την πανώλη, στηριζόμενος σε δικές του παρατηρήσεις. Λόγω όμως σοβαρής ασθενείας έλαβε αναρρωτική άδεια. Επιστρέφοντας στη Γαλλία με το εμπορικό σκάφος «Παναγία του Μαυροβουνίου» τούτο καταλήφθηκε από Αλγερινούς πειρατές στη περιοχή της Καλαβρίας απ' όπου και μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος μέσω του Ναυαρίνου στην Τριπολιτσά, όπου και κρατήθηκε αιχμάλωτος δέκα περίπου μήνες, λόγω του τότε Γαλλοτουρκικού πολέμου.

Σύλληψη και περίοδος της αιχμαλωσίας

Στο διάστημα αυτό παρείχε εξαίρετες ιατρικές υπηρεσίες στον Βαλή του Μωρέα Μουσταφά πασά, ο οποίος όμως το 1798 τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και ρίχτηκε στη φυλακή του Γεντί Κουλέ. Εκεί παρέμεινε έγκλειστος για δύο χρόνια και απελευθερώθηκε το 1801, μετά την παρέμβαση του Γάλλου πρέσβη. Κατά το διάστημα της κάθειρξής του ο Πουκεβίλ προσπάθησε να μάθει την ελληνική γλώσσα, στην οποία και συνέθεσε στίχους εμπνευσμένος από την αγάπη του για την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, συγγράφοντας αναμνήσεις και εντυπώσεις από την Πελοπόννησο και μεταφράζοντας ακόμη και αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.

Απελευθέρωση και συγγραφή περιηγήσεων

Μετά την απελευθέρωσή του επέστρεψε στο Παρίσι, όπου εγκαταλείποντας πλέον την ιατρική επιδόθηκε στη συγγραφή και έκδοση του πρώτου μεγάλου έργου του «Ταξίδια εις Μωρέα, Κωνσταντινούπολιν, Αλβανίαν και πολλά άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τα έτη 1798-1801». Το έργο αυτό εκδόθηκε το 1805 κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση και σημειώνοντας επιτυχία. Ο Πουκεβίλ το αφιέρωσε στον Αυτοκράτορα Ναπολέοντα, οπότε ο Ναπολέων τον διόρισε γενικό πρόξενο παρά τον Αλή πασά στα Ιωάννινα, με τον οποίο ο Πουκεβίλ δημιούργησε ισχυρές σχέσεις. Εκεί παρέμεινε από το 1805 μέχρι το 1815, όταν ανακλήθηκε με την αποκατάσταση της Βασιλείας στη Γαλλία.

Πρόξενος στην Πάτρα

Το 1814 ο Φ. Πουκεβίλ διορίστηκε πρόξενος στην Πάτρα, όπου βρισκόταν ο αδελφός του Ούγος (Hugues). Το 1816 επέστρεψε στη Γαλλία όπου και παρέμεινε μόνιμα, ενώ στη θέση του προξένου τον αντικατέστησε ο αδελφός του, ο οποίος πρόσφερε ιδιαίτερες υπηρεσίες κατά την Επανάσταση του 1821, προσφέροντας και την οικία του ως καταφύγιο για πολλούς κατατρεγμένους Έλληνες. Στη Γαλλία ο Φρανσουά συγγράφει το δεύτερο πολύκροτο πεντάτομο έργο του «Ταξίδιον εις Ελλάδα» περιγράφοντας την άλλοτε χώρα και αυτή τη σύγχρονη με τα ήθη και έθιμα των κατοίκων με το οποίο και συνέδεσε πλέον το όνομά του με την περίοδο αυτή της ελληνικής ιστορίας. Το 1824 εκδίδει την τρίτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήτοι η Αναγέννησις της Ελλάδος» με αφήγηση γεγονότων της περιόδου 1740 μέχρι 1824.

(Κατεβάστε το ιστορικό έργο πατώντας εδώ)

Τις πληροφορίες άντλησε από εκθέσεις και επιστολές, κανονικές και κρυπτογραφημένες, που λάβαινε από τον αδελφό του Ούγο. Ο τελευταίος έμενε στην Πάτρα μέχρι το 1822. Μέσω του λαμπρού αυτού έργου του άνοιξαν για τον Φ. Πουκεβίλ οι πύλες της Γαλλικής Ακαδημίας. Το 1835 ακολούθησε η έκδοση νέου ιστορικού συγγράμματος με τον τίτλο «Ιστορία και περιγραφή της Ελλάδος», εξίσου σπουδαίου έργου.

Στον Πουκεβίλ αποδίδονται επίσης και δύο ανώνυμα δημοσιεύματα, το «Υπόμνημα περί της ζωής και της δυνάμεως του Αλή Πασά» που εκδόθηκε το 1820 και «Σημείωμα περί του τραγικού τέλους του Αλή του Τεπελενλή», που δημοσιεύτηκε το 1822. Πέρα όμως αυτών ο Πουκεβίλ εξέδωσε και πολλά άλλα πολιτικά άρθρα μελετώντας τα υπέρ των Ελλήνων και της Ελλάδας γεγονότα.

Τιμές από τον Όθωνα

Ο Πουκεβίλ τιμήθηκε από τον βασιλιά Όθωνα με το παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος. Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 68 ετών στις 20 Δεκεμβρίου του 1838. Επί του τάφου του που βρίσκεται στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς (Παρίσι) έχει χαραχθεί το ακόλουθο δίγλωσσο επίγραμμα (στην ελληνική και γαλλική):

«Με τα γραπτά του συνέβαλε δυναμικά στην επιστροφή της αρχαίας τους ιθαγένειας, στους καταπιεσμένους Έλληνες».

 

Ένα θαυμάσιο φωτογραφικό βίντεο του youtube. Δείτε το εδώ

Της Λιάτανης ανθρώποι

Agios Thomas

155 εγγεγραμμένοι

17 Μαρτίου 2010

Σφραγίς αποδεικτική της αδιάλειπτης κατοίκησης του τόπου τούτου. Ελάχιστη ευχαριστία της διδαχής και της εκτίμησης του τρόπου και των αγαθών του τόπου που κληρονομήσαμε, το δείγμα των Λιαταναίων προγόνων.

Λιάτανι Βοιωτίας 1926

 ΑΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ ( ΛΙΑΤΑΝΙ ) ΒΟΙΩΤΙΑΣ

George Zoitsis  · 

Διαχειριστής

Ειδικός ομάδας

+1

  · 1 ημ.  · 

Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στις γιαγιάδες η 28η Μαρτίου.

Κάθε χαμόγελο, κάθε αγκαλιά, κάθε βλέμμα της κρύβει έναν κόσμο συναισθημάτων που μόνο εκείνη μπορεί να καταλάβει. Τα εγγόνια της είναι για εκείνη οι μικρές της αχτίδες του ήλιου. Οι ζωές που έρχονται να συνεχίσουν την ιστορία της, να φωτίσουν την κάθε της μέρα. Η αγάπη της είναι αθόρυβη, χωρίς μεγάλες λέξεις, αλλά γεμάτη από καθημερινές πράξεις, τρυφερότητα και φροντίδα. Και κάθε φορά που τα βλέπει να γελούν, η καρδιά της γεμίζει ζεστασιά που δεν τη χωράει ο κόσμος.

Στη φωτό του 1926 Ο Μιχάλης Βρεττός με τη γιαγιά του Τσίκω.

Δημοσιεύστε και σεις φωτο με τις γιαγιάδες σας. Ηρωίδες και αυτές της ζωής μας.

#γιαγια #ΑγιοςΘωμας #ΔημοςΤαναγρας

Πατήστε στο παρακάτω πλαίσιο την ένδειξη: Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο 

Όλες οι αντιδράσεις:

33Εσείς, Σωτηρία Σύρμα, Zetta Bellou και 30 ακόμη