Η τοπωνυμική κατάληξη -ιζα στα αρβανίτικα.

Η τοπωνυμική κατάληξη -ιζα στα αρβανίτικα.

Πρόκειται για αρχαία κατάληξη,δηλούσα τόπο ή στάση.Το σχετικό αποδεικτικό εδώ, από τον διδάκτορα φιλοσοφίας Βλ. Σκορδέλη,Θρακικαί Μελέται,σελ. 36:

Μεταβαίνομεν εις τά εις (δ)ιζα ονόματα.Καί τήν κατάληξιν ταύτην θεωρούμεν παν- αρχαίαν,σημαίνουσαν τόπον,στάσιν.Ίσως δύναται να ζητηθή η ρίζα αυτής εις το έδ-ω (σανσκρ. sid-ami,λατ. sedeo,αρχ. γερμ. sizzu,ιδ-ρ-ύω κλπ.)5).

Πρέπει να πούμε ότι η κατάληξη παρασύρθηκε απ΄ την αντίστοιχη υποκοριστική -εζα [π.χ. νούσ-εζα:νυφούλα,βάιζ-εζα:κοπελίτσα,ζόγκ-εζα:πουλάκι).Έτσι:μίρτεζα,γκορί- τζεζα,σοντίλεζα,βρέστεζα,ίλκεζα κλπ. αντί των ορθών (συναντώμενων ενίοτε παραλ- λήλως) τοπωνυμικών:μίρτιζα,γκορίτζιζα,σοντίλιζα,βρέστιζα,ίλκιζα κλπ. 

Το βιβλίο του Βλ. Σκορδέλη εδώ 

Γιάννης Βασ. Πέππας,Φιλόλογος