Rene Puaux, δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος (οδοιπορικό 1913)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 

Εισαγωγή Αχ. Γ. Λαζάρου

Η δυστυχισμένη Ήπειρος. Η επιστροφή των Ηπειρωτών
Το ελληνικό φρόνημα στην Ήπειρο
Κέρκυρα
Στους Αγίους Σαράντα
Στη Νίβιτσα
Άγιος Βασίλειος
Λούκοβο
Πικέρνι
Η Χειμάρρα – Πηγή του Ελληνισμού
Η παραλία της Ηπείρου
Προς το εσωτερικό της Ηπείρου
Προς το Αργυρόκαστρο
Η κοιλάδα του Αργυροκάστρου
Αργυρόκαστρο
Ένας συγκινητικός φάκελος
Αναμνήσεις από το Αργυρόκαστρο και το Δελβινάκι
Προς συνάντηση του Διαδόχου
Η νυχτερινή γιορτή στην Κορυτσά
Οι εντυπώσεις του Διαδόχου
Λεσκοβίκι
Κόνιτσα
Πρεμετή
Ιωάννινα
Από τα Ιωάννινα στο Μέτσοβο
Προς τη θεσσαλική πεδιάδα
Το στενό της Κέρκυρας
Το μέλλον
Σημείωμα του εκδότη
Η Ήπειρος ανακηρύσσεται αυτόνομη
Από το νέο Βιδ στο Δυρράχιο
Ο ηπειρωτικός πόλεμος
Όμορφη και δύστυχη Ήπειρος
Επιλεγόμενα. Χρονικό του βορειοηπειρωτικού ζητήματος Αχ. Γ. Λαζάρου
Ευρετήριο

Κάντε λήψη του βιβλίου πατώντας εδώ

Ρένα Φράγκου

 

ΦΡΑΓΚΟΥ ΕΙΡΗΝΗ (ΡΕΝΑ) [από Γραμματικό]

Γεννήθηκε το 1954,πήγε σχολείο και μεγάλωσε στο Χολαργό.

Σπούδασε Παιδαγωγικά στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Ψυχικού (1976) και μετεκπαιδεύ-τηκε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο (1984). Έκανε μεταπτυχιακά στην Κοινωνιολογία της Εκπαί-δευσης,της Οικογένειας & του Φύλου στο Ινστιτούτο Εκπαίδευσης -Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (1989).

Έχει διδάξει σε Δημοτικά Σχολεία της Ανατολικής Αττικής, της Βοιωτίας, της Β΄Αθήνας και της Ελληνικής Κοινότητας της Μ. Βρετανίας. Ήταν Διευθύντρια του 4ου Δημοτικού Σχολείου Κορω-πίου (1997–2007). Εργάστηκε ως Σχολική Σύμβουλος της Περιφέρειας Δημοτικής Εκπαίδευσης του Ν. Κορινθίας (2007-2011). Από το 2011, έχοντας τη θέση της Διευθύντριας του 2ου Δημοτικού Σχολείου Χολαργού συνεργάζεται εποικοδομητικά με το Σύλλογο Γονέων του Σχολείου και τη Δημοτική Αρχή.

Με την εναλλαγή Συμβούλων της Κοινωνίας των Δημοτών διαδέχτηκε την Αλίκη Μπασιάκου, στο Τοπικό Συμβούλιο της Κοινότητας Χολαργού.

H νουβέλα «Άλφα όπως Αθανασία» (σελ. 336,κατηγορία: Λογοτεχνία του φανταστικού,κοινωνικό) της Ειρήνης Φράγκου με τη σύγχρονη και δυναμική,μα ταυτόχρονα,μαγευτική γραφή της θα σας βυθίσει σε ένα θελκτικό κόσμο φαντασίας.Ένα κόσμο στον οποίο τα όρια είναι ασαφή και χάνο-νται. Πού σταματά η αλήθεια και αρχίζει το ψέμα,πού αρχίζει το σκοτάδι και στερεύει το φως; Είναι η πραγματικότητα αυτό που ζούμε ή μήπως είμαστε ξεχασμένες μνήμες που ανακυκλώνο-νται;

Ταυτόχρονα,είναι η ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού που προσπαθεί να ανακαλύψει τη ζωή και τον έρωτα,αλλά αυτά που της είναι γραμμένο να βρει είναι ποιο απίθανα και από την πιο τρελή της φαντασία!

[Είναι Πρωτοχρονιά και η Νάσια έχει γενέθλια.Κλείνει τα είκοσι ένα.Τι θα μπορούσε να της φέρει η καινούργια χρονιά,όταν το μόνο που επιθυμεί είναι μια φυσιολογική ζωή;]

Το βιβλίο παρουσιάστηκε στο Γραμματικό το 2014 σε επίσημη εκδήλωση της Κοινότητας.

Φεύγοντας για τον πόλεμο,1940

 

Ο Γιώργος Κατσίκης (ΓιωργοΡέτσης) από τον Βαρνάβα Αττικής αναχωρεί για τον πόλεμο στα βουνά της βόρειας Ηπείρου,λίγο μετά την κήρυξή του,το 1940.Είναι έφιππος πάνω στο ζώο του και στ΄ αριστερά κρέμεται ένα είδος σπαθιού,προφανώς ιδιοκτησίας του.Δεν φέρει οπλισμό,άρα πή-γαινε να καταταγεί.Έτσι,λογικά,είναι η 28η ή 29η Οκτωβρίου του 1940.Είχαν επιταγεί τότε και τα ζώα απ΄ τις αγροτικές περιοχές.Η χώρα δεν διέθετε αναπτυγμένο Μηχανικό κι έτσι τα ζώα ήσαν απαραίτητα για τις ανάγκες μεταφοράς.Δεν νομίζω να υπήρχαν ακόμα ίλες ιππικού κι αν υπήρχαν τα αγροτικά ζώα ήσαν ακατάλληλα,νομίζω.Όταν τελείωσαν οι πολεμικές επιχειρήσεις,λίγους μήνες μετά,τα ζώα που είχαν επιζήσει του πολέμου και των κακουχιών του χειμώνα επιστράφηκαν στους ιδιοκτήτες τους,μερικές φορές με την δημιουργία ιδιαίτερα συγκινητικών στιγμών κατά το επανα-σμίξιμο ανθρώπων και ζώων.Ο Γ. Κατσίκης πέθανε πάνω από 70 χρονών,κάπου στη δεκαετία του 1980.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρήθηκε,ήταν παραπληγικός από εγκεφαλικό. Αντίθετα,η σύζυγός του Κατερίνα μακροημέρευσε. Πέθανε στον Βαρνάβα το 2021,σε ηλικία 105 ετών.Η φωτογραφία προέρχεται από δημόσια ανάρτηση της εγγονής του Γ. Κατσίκη κ. Βάσως Κόλλια.

Γ. Β. Πέππας 

Από μικρή στα ...αρβανιτοβάσανα (1957)

 

Η Μαρία Μαντά με παραδοσιακή φορεσιά, 1957.

Συλλογή Ιωάννη Δέδε, Καπανδρίτι.

Λεύκωμα: Οικογενειακοί δεσμοί και κοινότητα - Φωτογραφικές μνήμες από την βορειοανατολική Αττική  (2006)