Κόσοβο: Κάθε οικογένεια 5 παιδιά...

Διαβάστε το θέμα (και αναλογιστείτε τον περί- γυρο που σφίγγει πέριξ...)

 Κόσοβο: Κάθε οικογένεια 5 παιδιά...

Αθανάσιος Σκουρτανιώτης

Το άγαλμα του Θανάση Σκουρτανιώτη στο Μαυρομάτι

Αθανάσιος Σκουρτανιώτης

Αρβανίτης αγωνιστής για την ελευθερία της Ελλάδας

Ο Αθανάσιος Σκουρτανιώτης γεννήθηκε το 1793 στα Σκούρτα των Δερβενοχωρίων,τα οποία ήταν το μεγαλύ- τερο χωριό της επαρχίας Θηβών.Το κανονικό του επώνυ- μο ήταν Γάτσης,αλλά όταν έγινε γνωστός για τα κατορ- θώματά του κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανά- στασης,ο θρύλος του πρόσθεσε το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του,των Σκούρτων Βοιωτίας.Στα παιδικά του χρόνια φοίτησε στην μονή του οσίου Μελετίου,όπου έμα- θε λίγα γράμματα και εκεί πήρε τα πρώτα του πολιτικά και στρατωτικά μαθήματα.

Δράση κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας

Τα Δερβενοχώρια απολάμβαναν κατά την Τουρκοκρατία ορισμένα προνόμια σε σχέση με άλλες περιοχές της Ελ- λάδος.Το πιο σημαντικό από αυτά ήταν ότι είχαν το δι- καίωμα να καταρτίσουν και να συντηρούν ένοπλα τμή- ματα στην περιοχή τους με σκοπό την πάταξη της ληστείας στην περιοχή της δικαιοδοσίας τους. Όταν ξέσπασε η Ελληνική επανάσταση,αρχηγός αυτού του σώματος ήταν ο Σκουρτανιώτης.Επι- κεφαλής πολλών Δερβενοχωριτών και άλλων πολεμιστών από την Θήβα και την ευρύτερη περιοχή, ήταν από τους πρώτους που ύψωσαν την σημαία της επανάστασης στην Στερεά Ελλάδα.Μαζί με τους Μελέτιο Βασιλείου και Δήμο Αντωνίου κυρίεψαν την Αθήνα και πολιόρκησαν την Ακρόπο- λη.Από την αρχή της επανάστασης μέχρι και τον θάνατο του ήταν κύριος της περιοχής μεταξύ Πάρ- νηθας και Κιθαιρώνα και εξορμώντας από εκεί,διέκοπτε πολλές φορές τις επικοινωνίες των Τούρ- κων μεταξύ Θήβας,Αθήνας και Χαλκίδας και λήστευε τις εφοδιοπομπές τους παίρνοντας πολεμοφό- δια.Ιδιαίτερα εναντίον των Τούρκων της Χαλκίδας διεξήγαγε διαρκή και συστηματικό πόλεμο και όταν δεν είχε να επιτεθεί σε στρατιωτικά αποσπάσματα,περιφέρονταν στα χωριά της Αυλίδας και κυνηγούσε τους Τούρκους που εργάζονταν στα χωράφια,αρπάζοντας από αυτούς προϊόντα και ζώ- α.Σε αντίθεση με τις πολεμικές του ενέργειες εναντίον των Τούρκων της Χαλκίδας και της Αθήνας, δεν έκανε το ίδιο και με τους Τούρκους της Θήβας,με τους οποίους υπήρχε ένας αμοιβαίος συμβιβα- σμός για την μεταξύ τους αποφυγή πολεμικών ενεργειών.Ο Αθανάσιος Σκουρτανιώτης πολέμησε και εκτός Βοιωτίας και συνεργάστηκε με τους Βάσσο,Κριεζώτη,Νικηταρά και Οδυσσέα Ανδρούτσο σε πολλές μάχες και σε όλες διακρίθηκε για την σύνεση την ανδρεία του και την στρατηγική του ικα- νότητα.

Ο Γ. Πύργαρης έχει πραγματοποιήσει εκτενή έρευνα για τον αγωνιστή.

Θάνατος Αθανάσιου Σκουρτανιώτη-η μάχη στο Μαυρομάτι

Επειδή γινόταν μεγάλη λεηλασία και πολλές κα- ταστροφές στους δυτικούς Δήμους της επαρχίας Θηβών και των ανατολικών της Λιβαδειάς,οι κά- τοικοι των παραπάνω περιοχών ζήτησαν την βο- ήθεια του Σκουρτανιώτη,ο οποίος είχε αναγνωρι- στεί ως γενικός αρχηγός της Βοιωτίας.Σαν κέν- τρο των επιχειρήσεών του διάλεξε το Νεοχώρι Θε- σπιών,το οποίο είχε το πλεονέκτημα να βρίσκεται στους πρόποδες του Ελικώνα,κοντά στον Κιθαι- ρώνα,αλλά και στον Κορινθιακό κόλπο.Το σώμα το οποίο διοικούσε ήταν διαιρεμένο σε πολλά τμή- ματα,γιατί είχε την εποπτεία από τα πρόθυρα της Χαλκίδας,που κρατούσε σε πολιορκία και δυσκό- λευε την έξοδο των Τούρκων από το φρούριο του Καραμπαμπά,μέχρι τα χωριά της Κωπαΐδας και την Δομβραίνα.Για τον παραπάνω λόγο δεν ήταν πολύ εύκολο να μαζευτεί και να καταφέρει καίρια πλήγματα στον εχθρό.Γνωρίζοντας όλες τις παραπάνω δυσκολίες και κάνοντας τους υπολογισμούς του ο Σκουρτανιώτης αποφάσισε στα τέλη του Οκτωβρίου να επιτεθεί και να διαλύσει τους Τούρκους οι οποίοι περιφέρονταν και λεηλατούσαν από την Πέτρα μέχρι και τις Θεσπιές.Έτσι διέταξε τους κα- τοίκους των χωριών να καταφύγουν στα βουνά και κάλεσε και τους άλλους οπλαρχηγούς της πε- ριοχής του να βρεθούν το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου στα Παραπούγγια γράφοντάς τους: "Έχουμε γάμο και δεν πρέπει να λείψει κανείς,διότι τέτοιο δεν θα ξαναϊδούμε άλλον".Την επόμενη ημέρα,26 Οκτωβρίου 1825,ο Σκουρτανιώτης έστειλε τον Δρίτσουλα μαζί με δέκα άντρες να παρακολουθήσει τις κινήσεις του εχθρού.Πιο τολμηρός και πιο γενναίος από ότι χρειαζόταν ο Δρίτσουλας,επιτέθηκε σε μία μικρή ομάδα Τουρκικού ιππικού σκοτώνοντας μερικούς,αλλά και δίνοντας την δυνατότητα σε όσους διέφυγαν να αναγγείλουν το συμβάν και να θέσει σε κίνδυνο τους συντρόφους του.Ο Σκουρ- τανιώτης κατάλαβε αμέσως τον θανάσιμο κίνδυνο τον οποίο διέτρεχαν και θέλησε να υποχωρήσουν προς το βουνό,γιατί ήταν μόνο εβδομήντα άτομα και χωρίς τα κατάλληλα πολεμοφόδια για μία τέτοια μάχη.Η άμεση εμφάνιση μεγάλης δύναμης του Τουρκικού ιππικού,δεν άφησε περιθώρια για συζητήσεις και κατέλαβαν την μάνδρα της αγίας Σωτήρας και απέκρουαν με μεγάλη επιτυχία τις λυσσαλέες επιθέσεις των Τούρκων,οι οποίοι σταμάτησαν μετά από δύο ώρες συνεχών επιθέσεων λόγω των μεγάλων τους απωλειών.Δυστυχώς όμως,με την παύση της μάχης ήρθαν σημαντικές ενι- σχύσεις για τους Τούρκους που έφταναν τους 700-800 άντρες.Παρά την ηρωική αντίσταση των Ελλή- νων,μόλις τους τέλειωσαν τα πυρομαχικά,οι Τούρκοι σκαρφάλωσαν στην στέγη της εκκλησίας, άνοιξαν τρύπες και έριξαν μέσα πίσσα,ρετσίνι,θειάφι και άλλα εύφλεκτα υλικά και καίγοντάς τα προκάλεσαν τον θάνατο όλων των έγκλειστων ηρώων.Μετά τον θάνατο του Αθανάσιου Σκουρτα- νιώτη στην οπλαρχηγία τον διαδέχτηκε ο αδερφός του Γεώργιος,ο οποίος αναδείχτηκε άξιος διάδο- χός του.

Πηγές:

Γεώργιος Δ Τσεβάς "Η Ιστορία της Θήβας και της Βοιωτίας" 1928 (Πνευματικό κέντρο Δήμου Θηβαίων),σελ. 444,463,469,471,479-82,487-96,540,541,543-5. 

Βικιπαίδεια

Υπάρχει και ιστοσελίδα για τον Α. Σ.:  http://skourtaniotisathanasios.blogspot.gr/

Βίντεο από τον φίλο πατριώτη Παν. Μπουραντά για τον Α. Σ.:

Στρ. Μυριβήλης, Ο Βασίλης ο Αρβανίτης

Ο Βασίλης Αρβανίτης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην αθηναϊκή εφημερίδα "Η Πρωΐα" το 1934 ως μια μικρή ιστορία.Το 1939 μια δεύ- τερη,πολύ μεγαλύτερη εκδοχή συμπεριλήφθηκε σε μια συλλογή δι- ηγημάτων του Μυριβήλη με τίτλο «Το γαλάζιο βιβλίο»,αλλά αυτό και πάλι αναθεωρήθηκε και επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια της περι- όδου της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και δημοσιεύτηκε σε ξεχωριστό τόμο στα τέλη του 1943,με ξυλόγλυπτες απεικονίσεις του Πάνου Βαλσαμάκη.Τα 3200 αντίτυπα αυτής της πρώτης έκδοσης ε- ξαντλήθηκαν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα,έτσι ώστε μια δεύτερη έκδοση έπρεπε να δημοσιευθεί το 1944.Αυτή η δεύτερη έκδοση θα πρέπει να θεωρηθεί ως οριστική εκδοχή του Αρβανίτη Βασίλη.Ωστόσο,η έκδοση του 1943 είναι αυτή που έχει μεταφραστεί στα αγγλικά,γερμανικά,ισπανικά,δανικά,σουηδικά,τσεχικά & τουρ- κικά.

Από την πρώτη κιόλας δημοσίευση στην εφημερίδα Πρωία «Ο Βα- σίλης Αρβανίτης» έτυχε γενικής αναγνώρισης.Ο Απόστολος Σαχί- νης το 1944,το περιέγραψε ως «ένα βιβλίο που μπορεί χωρίς δι- σταγμό να θεωρηθεί άψογα τέλειο».Ο Σαχίνης επισημαίνει πως συνιστά ένα ύμνο της φυσικής και πρωτόγονης δύναμης του λαϊκού ανθρώπου,αποθέωση της ανυπότακτης παλικαριάς.Ό,τι τον συν- δέει,εδώ, τον Μυριβήλη με την παλιότερη πεζογραφία του είναι η γλώσσα και το ύφος του και η ηθογραφική πλαισίωση της ιστορίας του.Κι εδώ,όπως και στα άλλα του μυθιστορήματα,είναι έ- ντονες οι απηχήσεις από όλο το σώμα της δημοτικιστικής ηθογραφίας.Ο Κωνσταντίνος Δεσποτό- πουλος,αποφαίνεται ότι «με το Βασίλη Αρβανίτη,ο Μυριβήλης έχει φθάσει στην ακμή της λογο- τεχνικής ωριμότητας».

Η υπόθεση του μυθιστορήματος εξελίσσεται στο χωριό του Μυριβήλη,τη Συκαμιά, στο νησί της Λέσβου κατά την πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα.Εκείνη την εποχή το νησί είχε μικτό πλη- θυσμό Ελλήνων και Τούρκων.Οι Έλληνες,οι οποίοι ήταν η πλειοψηφία δεν είναι κύριοι του εαυτού τους και ονειρευόταν τη μέρα που θα απελευθερωθούν από τον τουρκικό ζυγό και να ενωθούν με την ηπειρωτική Ελλάδα.

Απόσπασμα του έργου:

«Είναι λογής παλικαριές,είναι και λογής παλικάρια.Το κάθε τι στη ζωή το αγναντεύεις και το χαί- ρεσαι μέσα στον περίγυρό του.Όμως μέσα του είναι κ' ένας σκοπός που το κυβερνά,κι αυτός είναι που του δίνει το νόημά του.Κάθε καρπός θέλει τη γης και το κλίμα του για να μελώσει,θέλει κ' ένα στόμα να τον βυζάξει.Κάθε καράβι θέλει τα νερά του για να πλέψει,όμως η μοίρα του,εκεί σ' ένα μακρινό λιμάνι στέκεται και το καρτερεί.Έτσ' είναι.Μόνο το Βασίλη τον Αρβανίτη,που στάθηκε μέσα στα παιδιάτικά μου όνειρα ο αρχάγγελος της παλικαριάς,τόσα χρόνια περνούσαν από πάνω μου, μέστωναν τη στόχασή μου,και μολαταύτα δε μπορούσα να καταλάβω το θάμα της ορμής του.Τι γύ- ρευε,πού τραβούσε και τι πίστευε.Και μόνο τώρα,που ωρίμασε ο καημός στην ψυχή και στέριωσε ο καιρός την αντριά μου,τον κατάλαβα.Σήμερα,από την κορφή της ζωής,γυρίζω τα μάτια προς τα περασμένα,αγναντεύω τους αλλοτινούς ανθρώπους που έφυγαν,ανιστορώ τα πρόσωπα,τις κου- βέντες και τα διανέματα.Μια ανάσα ζεστή και γλυκιά,έτσι σαν από ζεστό ψωμί,έρχεται από κει, γλείφει το πρόσωπο,ψιλή φλόγα.Μοσχοβολά αβαγιανούς και ρίγανη,σταφύλια πατημένα και τσα- κισμένα φύλλα της πικραμυγδαλιάς,που κανένας μας δεν άπλωνε να κόψει τα τσάγαλά της πάνω από τη στέρνα.Είναι οι αψιές μυρουδιές της θαλασσινής εξοχής και του σπιτιού,που μου στέλνουν τα παιδιάτικα καλοκαίρια.Τα νησιώτικά μου τα καλοκαίρια.Περνούν μπροστά από τα μάτια μου,χτυ- πημένα απότομα από τα ασημένια σπαθιά των μεσημεριών.Τραγούδια Αιγαιοπελαγίτικα πάνε κ' έρχουνται,ορμούν σαν τα χελιδόνια γύρω στις κούνιες,που πετάν από δέντρο σε δέντρο.Γεμίζουν βουή τις βάρκες και τις ταβέρνες.Κάτι αγόρια τα τραγουδάνε,βασανισμένα από τη φαντασία και τα μυστικά τους οράματα.Ακροζυγιάζουνται ξεσκούφωτα πάνω σε πανύψηλους βράχους όρθιους,που έχουν το χρώμα του φρέσκου ατσαλιού και μάλλιασαν οι σκισμές τους από το μούσκλι.Τα πρόσωπα στράφτουν από τη ζωή,μορφάζουν με πάθος,γανωμένα από τ' αλάτι και τον ήλιο.Χουγιάζουν τη θάλασσα κατάμουτρα.Κι αυτή ξαμολάει κατά πάνω τους κάτι κύματα,στηθάτα αλόγατα.Όλ' αυτά φωσφορίζουν,δονίζουν μαγικά τον αέρα.Οι πνοές έρχουνται και μοσχοβολούν τη μνήμη,σα μακρι- νές πυρκαγιές από δάσα.Και μέσα στην καρδιά αυτού του μαγικού κόσμου,στέκεται τροπαιοφόρος ένας ξανθός παλίκαρος.Πότε χαμογελά καλοσυνάτος και ζευγαρίζει πίσω με τ' άσπρα δάχτυλα κάτι ξανθά μαλλιά σαν από φως.Πότε πάλι συννεφιάζουν τα μαβιά μάτια του.Γίνουνται μολυβιά σα δυο σφαίρες του γκραδιού και το κάτω χείλι ξεβγαίνει με το μορφασμό του ερεθισμένου αγριμιού,που οσμίζεται να χιμήξει.Σαν τι γύρευε και χτυπιόταν με τόσον καημό η παλικαριά του Βασίλη του Αρ- βανίτη; Με τους ανθρώπους και με το Θεό χτυπιόταν,με ξένους και δικούς,με το καλό και με το κακό έπιανε αμάχη.Και ποτές δεν έλεγε να καταλαγιάσει ο παραδαρμός του.Στοχάζουμαι κάτι νερομά- νες,που αναβρύζουν ολομόναχες στην ερημιά κάτ΄ από τον ουρανό.Τινάζουν τη δροσιά τους μέσα από την πυρωμένη πέτρα και κανένας δεν είν' εκεί ν' απλώσει τη φούχτα στο χόχλο,ν' ανεστηθεί η καρδιά του.Μήτε άνθρωπος,ούτε θεριό,ουδέ πουλί,μηδέ χορτάρι.Τα νερά τάχατες τραγουδούν για τον εαυτό τους; Η χαρά τους βουίζει μάταια,δίχως να ξεδιψάσει ψυχή;Ας μην αμαρτάνουμε.Τίποτα δεν πάει στα χαμένα,αφού είναι ο Θεός γυροπερίγυρα και ανασαίνει γαληνά την ειρήνη του.Αυτός τα χαίρεται,πίνει τα νερά κι ανεγαλλιάζει από τη δροσιά η φλογερή καρδιά Του.Είναι απλωμένη η χαρούμενη Παρουσία Του ως και στην πιο απόμερην ερημιά,εκεί που τρίζει ο άμμος μες στη μοναξιά και δε βρίσκει μια χαραμίδα για τη ρίζα της η πιο ταπεινή κάπαρη.Αυτός χαμογελά προς την έρημη πέτρα,που την ψήνει ο ήλιος και μυρίζει θειάφι,την καίγει και θρει μες στο καταμεσήμερο,αφράτη σαν το παξιμάδι.Τέτοια,λογιάζω,θα ήταν κ' η παλικαριά του Βασίλη του Αρβανίτη.Ανάβρα αχρεία- στη για όλο τον κόσμο,αξήγητη για τους ανθρώπους,όμως μεγάλη χαρά μπρος στα μάτια του Θε- ού,που σπαρταρούσε μέσα του.

Δείτε κι εδώ: 

http://stratis-myrivilis.weebly.com/omicron-betaalphasigma943lambdaetasigmaf-omicron-alpharhobetaalphanu943tauetasigmaf-1943.html

κι εδώ: 

https://www.academia.edu/4752208/Θανάσης_Αγάθος_Ο_Ζορμπάς_και_ο_Βασίλης_ο_Αρβανίτης_._Δύο_εκδοχές_ελληνικότητας_σε_καιρούς_δύστηνους_περ._Αντί_περίοδος_Β_τχ._911-912_4_Ιανουαρίου_2008_σσ._35-39

Απροκάλυπτες επεκτατικές βολές κατά της Θράκης

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ FACEBOOK ΤΟΥ ¨ΟΘΩΜΑΝΟΥ¨-ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΝΟΜΙΜΟΥ ΜΟΥΦΤΗ ΞΑΝΘΗΣ ΣΙΝΙΚΟΓΛΟΥ

Posted on TourkikaNeaΔεκεμβρίου 26th, 2015

Κείμενο του ιστολόγιου 26/12/2015

Ο κ. Φαϊσάλ Σινίκογλου αναπαράγει μια ανάρτηση που παραθέτει  τα μέρη τα όποια δόθηκαν με την συνθήκη της Λωζάννης,ενώ χαρακτηριστική είναι η τελευταία φράση που λέει πως ¨Είναι ανάγκη να επεκταθούμε προς τα ανατολικά σε Μπατούμ και Τυφλίδα και προς τα δυτικά ,στα νησιά, στην Δυτική Θράκη και στα Βαλκάνια¨.

Ασχολίαστο….. Ας δούμε την άλλη ¨ενδιαφέρουσα ανάρτηση¨

Στην δεύτερη αυτή ανάρτηση που αναπαράγει ο κ. Σινίκογλου από τον χρήστη ¨Σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής¨,παρουσιάζεται ένας οθωμανός τοξότης με φόντο την τουρκεμένη πια Αγία Σοφία με τον υπότιτλο να γράφει :

¨Είμαστε εγγόνια των προγόνων που πέρασαν τα καράβια από την στεριά,πέρασαν την έρημο του Σινά σε 13 μέρες,ανακάλυψαν για πρώτη φορά τα μικρόβια,ήταν αυτοί που πρώτοι πέταξαν και πρώτοι παρουσίασαν τον πύραυλο¨.

Τώρα για να καταλάβω. Αυτός είναι ο γιος του ΝΟΜΙΜΟΥ και συνδεόμενου με το ελληνικό κράτος μουφτή Ξάνθης; Δηλαδή οι απόγονοι του ψευδομουφτή Μέτε τι διαφορετικό θα γράφουν;  Αλήθεια η εικόνα για προφίλ που βλέπω να έχει, γκρίζος λύκος δεν είναι; ……

W. M. Leake,Researches in Greece (1814)

Ο  William Martin Leake  συγκέντρωσε όχι απλά κάποιες από τις εμπειρίες του από την Ελλάδα στο βιβλίο του Re- searches in Greece,αλλά  αποτύπωσε σε αυτό ενδιαφέρου- σες έως και σήμερα φιλολογικές και κυρίως γλωσσολογι- κές καταγραφές και παρατηρήσεις.Αξιοποίησε και κατ΄ αυτόν τον τρόπο τους αρκετούς μήνες που έμεινε στη χώ- ρα μας ως υπάλληλος της Αγγλικής διπλωματίας.Έχω την αίσθηση ότι ο W. M. Leake δεν  υποψιαζόταν αυτό που θα ξεσπούσε το 1821,ίσως και να τον εμπόδιζε ο διατεταγμέ- νος ρόλος του.

Το βιβλίο ο ίδιος το χωρίζει σε δύο μέρη: Ελλάδα και Αλ- βανία.Βέβαια,όταν λέει Αλβανία,εννοεί την Ήπειρο,στην πραγματική της έκταση,από την Αμβρακία έως τον Γε- νούσο.Όπως έχω πει και σε άλλα κείμενά μου σε τούτο το ιστολόγιο,ο όρος,ο καθαρά ελληνικός,Αλβανία είχε παγιω- θεί ως ισοδύναμος αυτού της Ηπείρου από τον 14ο αιώ- να.Βλέπουμε στο βιβλίο του W. M. Leake ο όρος να χρησι- μοποιείται ως διαδεδομένος,κάτι που θα επεκταθεί σε όλη την διάρκεια του 19ου αιώνα.Ο γεω- γραφικός τοπωνυμικός όρος Αλβανία,που κείμενα του 19ου αιώνα και παλιότερα βρίθουν από αυ- τόν,στο βιβλίο του W. M. Leake,όπως και στα υπόλοιπα,δεν έχει καμία σχέση με το υβριδικό αλβα- νικό (της Σκιπιρίας) κράτος που θα προκύψει 100 χρόνια μετά.

Ο πιθανότερος λόγος που ο W. M. Leake προέβη σε αυτόν τον αδόκιμο διαχωρισμό είναι η ισχυ- ρή,σχεδόν αυτονομημένη,παρουσία του Αλή Πασά σε αυτή την γωνιά της Οθωμανίας.Εξάλλου,ο W. M. Leake βρέθηκε  στο σεράι του Αλή Πασά,συνεργάστηκε μαζί του ως εκπρόσωπος του Αγγλικού στέμματος για να τον ενισχύσει,ανακόπτοντας έτσι ενδεχόμενη διείσδυση της Γαλλίας στην περι- οχή.Θα μπορούσε να υποθέσει ακόμα κανείς,ότι «βαδίζει» πάνω στις παλιές (Ρωμαϊκή και Βυζαντι- νή) διοικητικές διαιρέσεις/περιφέρειες (θέμα Ιλλυρίας).

Εν πάση περιπτώσει,η αναφορά σε Αλβανία δεν έχει να κάνει με καμία τέτοια εθνική οντότητα,αλ- λά με καθαρά γεωγραφικό προσδιορισμό.

Στο τμήμα που αναφέρεται στην Ελλάδα υπάρχουν πληροφορίες για τα ελληνικά που ομιλούντο τό- τε,καθώς και για τα βλάχικα και τα βουλγάρικα.Υποθέτω ότι αποκαλεί ως βουλγάρικα το ιδίωμα που ως και σήμερα συναντιέται στην Μακεδονία.

Στο δεύτερο μέρος,που αυτό μας ενδιαφέρει εδώ,ασχολείται με την Ήπειρο/Αλβανία και τα αρβανί- τικα.Στις 102 σελίδες του μέρους αυτού (260-362 σελ.) δίνονται κάποιες ιστορικές ενημερώσεις για τον τόπο και όλο το υπόλοιπο κομμάτι αφιερώνεται στα αρβανίτικα.Η αξία και η σπουδαιότητα αυτής της βιβλιογραφικής πηγής,κατά την εκτίμησή μου,δεν βρίσκεται στις περιεχόμενες επιμελείς γραμ- ματικές μελέτες του W. M. Leake πάνω στα αρβανίτικα,αναμφισβήτητα σημαντικές,αλλά στο πλή- θος των αρβανίτικων λέξεων,ως ενσωματωμένο λεξικό,που διασώζει.Ογδόντα τρεις (83) σελίδες χρη- σιμοποιούνται για να καταγραφούν περίπου 1.300 αρβανίτικες λέξεις παρέχοντάς μας σήμερα ένα αυθεντικό σώμα λέξεων του ιδιώματος,εντελώς αξιόπιστο,γνήσιο υλικό για τον σοβαρό ερευνητή και μελετητή.

Αν λάβουμε υπόψη μας ότι,το ίδιο χρονικό διάστημα (1809),ο Πουκεβίλ με την οικογένεια Μπότσαρη συντάσσουν το δικό τους αρβανίτικο λεξικό με περίπου 1.250 λέξεις,έχουμε μία σαφή εικόνα για το λεξικό μέγεθος των αρβανίτικων.Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι δύο  δράσεις καταγραφής,από δύο διαφορετικούς,εντελώς ανεξάρτητους ανιδιοτελείς και σεβαστούς παράγοντες,καταλήγουν σε απο- τέλεσμα κάτω από τις 2.000 λέξεις.Κάπου τόσο θα ήταν το εννοιολογικό φορτίο του ιδιώματος.Αν ήταν παραπάνω,τόσο ο W. M. Leake όσο και οι Πουκεβίλ-Μπότσαρης,θα το κατέγραφαν.Δεν είχαν λόγο να μην το κάνουν.Έτσι,δεν είναι να απορεί κανείς που όλοι τότε μάθαιναν τα αρβανίτικα.Δεν ήταν δύσκολο να μάθεις ένα κώδικα 1.500 λέξεων που η γραμματική και συντακτική δόμησή του δεν διέφερε από τα ελληνικά.Άσε,που οι περισσότερες λέξεις του προέρχονται απευθείας απ΄ τ΄ αρχαία ελληνικά.Ο  Δ. Καλλιέρης αναφέρει κάποιες εκτιμήσεις συγγραφέων που τον 17ο αιώνα υπολόγιζαν τα αρβανίτικα στις 6.500 λέξεις.Θεωρώ αυτή την προσέγγιση υπερβολική έως εξωπραγματική.Ο ί- διος προσπαθώ επί χρόνια να συντάξω ένα αρβανίτικο λεξικό έχοντας φτάσει με κόπο στις 2.100 λέ- ξεις και θεωρώ ότι είναι αδύνατο να ξεπεραστεί το όριο των 2.500 λέξεων.

Να σκεφτεί τέλος κανείς,ότι ο Κ. Χριστοφορίδης 90 χρόνια μετά το βιβλίο του W. M. Leake,στο σκι- πετάρικο λεξικό του,που χρηματοδότησε το τότε Ελληνικό κράτος για λόγους που έχω εξηγήσει ε- δώ,συγκέντρωσε μόλις λίγο περισσότερες από 10.000 λέξεις,τον κορμό των οποίων αποτελούσαν τα ελληνογενή αρβανίτικα,τα Τούρκικα και τα Λατινικά.Σήμερα τα αλβανικά αριθμούν 65.000 λέξεις! Δηλαδή,το υβριδικό αλβανικό νεφέλωμα  κ α τ α σ κ ε ύ α σ ε  εξ ευρωπαϊκών δανείων  55.000 λέξεις προκειμένου να αποκτήσει «γλώσσα»…

Οι άξεστοι νομάδες σκιπτάρ υιοθέτησαν απ΄ τους Έλληνες Ηπειρώτες το αρβανίτικο ιδίωμα στο ο- ποίο πρόσθεσαν τα γλωσσικά Δακικά υπολείμματά τους.Όταν,λόγω γεωπολιτικών συμφερόντων, τους έκαναν κράτος,υποδούλωσαν (οι Μεγάλες Δυνάμεις του καιρού) σ΄ αυτό πανάρχαια ελληνικά εδάφη και τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό,για να ΄χει μπούγιο το κατασκεύασμα.Ο σκιπετάρικος (ψευδωνύμως αλβανικός) αχταρμάς εστερείτο εθνικών χαρακτηριστικών.Έτσι,με απίστευτη γελοιό- τητα,επινόησαν ως δήθεν προγόνους τους Ιλλυριούς και Πελασγούς,ενώ κατάγονται απ΄ τα Καρπά- θια,και μεταξύ άλλων επίπλαστων εθνικών χαρακτηριστικών έφτιαξαν με δανεικά και μια αμπλα- ούμπλα «αλβανική» γλώσσα,τρομάρα τους…

Γιάννης Βασ. Πέππας

Κατεβάστε/διαβάστε: 

1. W. Martin Leake,Researches in Greece
2. Νίκος Δ. Καράμπελας,Ο Άγγλος λοχαγός William Leake στο νομό Πρέβεζας

3. Ο William Martin Leake σε Άργος και Ναύπλιο

Στις 16 Φεβρουαρίου 1806 ο Άγγλος περιηγητής αρχίζει το δεύτερο ταξίδι του στο Μοριά : Πάτρα, Γαστούνη, Τρίπολη, Αργολίδα. Ο δρόμος του Αχλαδόκαμπου ήταν όλος στρωμένος. Στο Άργος, όταν έφτασε διαπίστωσε ότι επικρατούσε μεγάλη ανησυχία ανάμεσα στους Έλληνες προστατευόμενους των ξένων Δυνάμεων, ιδίως της Ρωσίας.

Ο πασάς είχε ζητήσει να καταγραφεί η περιουσία των μπερατλήδων και φερμανλήδων και πρόσταξε να μένουν μαζί με τους προξένους τους. Γενική ήταν ή αντίληψη ότι το μέτρο είχε στόχο τους Υδραίους και τους Σπετσιώτες. Σ’ αυτά τα νησιά ο μισός αριθμός των πλούσιων εμπόρων και καραβοκύρηδων είχαν εξασφαλίσει ρωσική προστασία. Τα καράβια τους μετέφεραν με ρωσική σημαία στάρια στη Μεσόγειο με ανταλλαγή αποικιακών προϊόντων και κρασιών. Μια ομάδα μη προστατευομένων Ελλήνων αυτών των νησιών, διεκδικώντας τους χαμηλούς δασμούς και τα άλλα πλεονεκτήματα των προστατευομένων συμπατριωτών τους που εμπορεύονταν με τους Φράγκους, κατέφυγαν στην Πύλη και διαμαρτυρήθηκαν και για την ανισότητα και για τις προκλήσεις των ανταγωνιστών τους. Ο περιηγητής παραδίδει ότι το Βιλαέτι του Άργους ήταν φέουδο μιας σουλτάνας και για πολλά χρόνια είχε απαλλαγή από την υποχρέωση να προσφέρει καταλύματα στους ταξιδιώτες. Ακόμα και πασάδες πού περνούσαν από τον κάμπο έπρεπε να σταθούν έξω από την πόλη για ν’ αλλάξουν τα άλογά τους.

Τα προνόμια αυτά είχαν προσελκύσει στο Άργος πολλούς εύπορους Έλληνες. Αλλά κατά την περίοδο του ταξιδιού του Leake τα προνόμια είχαν καταργηθεί και η πολιτεία υπέφερε πολύ, καθώς βρισκόταν πάνω στην κεντρική αρτηρία που οδηγούσε από το βορρά στην Τριπολιτσά. Υπέφερε κυρίως από τους θρασύτατους και άνομους Τούρκους του Αναπλιού.

Το γειτονικό Ανάπλι βρισκόταν σε παρακμή. Ως το 1790 ήταν έδρα του πασά του Μοριά και συγκέντρωνε όλους τους αγάδες ενώ το Άργος συγκέντρωνε τους Έλληνες προεστούς. Έτσι τ’ Ανάπλι είχε μεταβληθεί σε τουρκική πρωτεύουσα και το Άργος σε ελληνική. Με τη μετακίνηση όμως της έδρας του πασά στην Τριπολιτσά το 1791 και μια φοβερή επιδημία που ακολούθησε άρχισε η παρακμή. Τ’ ‘Ανάπλι ερημώθηκε. Το 1806 είχαν απομείνει μερικοί αγάδες (τόμος Γ΄1, σ. 422-424).

Map of the Peloponnesus by William Martin Leake

Ο William Martin Leake στα Μέθανα 

William Martin Leake

Το όνομα Μέθανα, αναφέρει ο Leake, εμφανίζεται να αποτελεί μία δωρική παραλλαγή του ονόματος Μεθώνη, την οποία χρησιμοποιεί αργότερα ο Θουκυδίδης γράφοντας σε αττική διάλεκτο. Ωστόσο, η δωρική ονομασία (ο πληθυντικός δηλαδή του ουδετέρου γένους) επικράτησε ως τις μέρες μας, ακριβώς στην ίδια μορφή που χρησιμοποιήθηκε από το Στράβωνα και τον Παυσανία.

Τα Μέθανα είναι χτισμένα σε ψηλό και ανώμαλο μέρος, συνεχίζει ο Leake, όπως ακριβώς τα γειτονικά νησιά της Αίγινας και της Καλαυρείας. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι λιγοστές και συγκεντρώνονται γύρω από τους πρόποδες του βουνού, καθώς και σε μία μικρή κοιλάδα που βλέπει στον κόλπο των αρχαίων Μεθάνων. Το 7ο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι, οχυρώνοντας τον ισθμό που ενώνει τα Μέθανα με την Πελοπόννησο, κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τη χερσόνησο και να τη μετατρέψουν σε στρατιωτικό σταθμό από τον οποίο εξαπέλυαν τις επιδρομές τους κατά βούληση στις περιφέρειες της Τροιζηνίας, της Ηλείας και της Επιδαύρου.

Σύμφωνα με Γάλλους γεωγράφους, συνεχίζει ο Leake, στη Χερσόνησο των Μεθάνων υπάρχουν δύο θειούχες πηγές. Η μία ονομάζεται Βρόμα και βρίσκεται στη βόρεια ακτή και η άλλη βρίσκεται κοντά σε ένα χωριό με το όνομα Βρομολίμνη, προς τα ανατολικά. Και οι δύο πηγές οφείλουν το όνομά τους στη δυσάρεστη οσμή από το θειάφι που βγαίνει από τα νερά. Και στα δύο μέρη, υπάρχουν ίχνη από τα αρχαία λουτρά, όπως μαρτυρούν τόσο ο Στράβωνας όσο και ο Οβίδιος. Οι τελευταίοι μάλιστα, θεωρούν τις πηγές αυτές ως απόδειξη της ηφαιστειακής έκρηξης των Μεθάνων. Η Γαλλική Αποστολή παρατήρησε τα απομεινάρια πέντε ή έξι διαφορετικών τόπων στη Χερσόνησο των Μεθάνων, μαζί με το Μεγάλο Χωριό, όπου εικάζεται ότι βρισκόταν η αρχαία πόλη. Φαίνεται να υπήρχαν δύο οχυρωμένες πόλεις στη βόρεια πλευρά της Χερσονήσου.

Ακολούθως, αναφέρεται στο τείχος που Πελοποννησιακού πολέμου, που βρίσκεται στο Στενό, και καταλήγει ότι οι πανίσχυροι στη θάλασσα Αθηναίοι πιθανό να είχαν τη Χερσόνησο υπό τον πλήρη έλεγχό τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς τα απομεινάρια που υπάρχουν σήμερα αποτελούν, όπως παρατηρεί, το προϊόν μιας πολύ πιο ανθεκτικής κατασκευής από εκείνη που συνήθιζαν οι Έλληνες κατά τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις.

Πηγές

• William Martin Leake «Travels in the Morea», 1830.
• Β΄ Διεθνές Συνέδριο Ιστορίας και Αρχαιολογίας Αργοσαρωνικού.
• Σύλλογος Φίλων Πολιτιστικής Κληρονομίας Καλαποδίου Φθιώτιδος «Η ΕΛΑΦΗΒΟΛΟΣ ΑΡΤΕΜΙΣ», Περιοδικό Καλαπόδι, Μάρτιος – Απρίλιος 2007.

Πηγή: ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Δημήτριος Αδάμης

Δημήτριος Αδάμης

Ο Δημήτριος Αδάμης υπήρξε αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821,από τις Σέρ- ρες.

Όταν κηρύχθηκε η επανάσταση,ήταν εγκατε- στημένος στην Αίγυπτο.Εκεί συνέστησε μικρό ένοπλο σώμα, αποτελούμενο από 40 άνδρες.Α- νέλαβε επίσης τη συντήρηση του σώματος με ί- διους πόρους.Ήρθε στην Ελλάδα,όπου έλαβε μέρος σε πολλές μάχες υπό τον Ηπειρώτη Χα- τζημιχάλη Νταλιάνη,στη Στερεά Ελλάδα,στην Πελοπόννησο,στην Κρήτη και άλλου.Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους,παρέμεινε στον τα- κτικό στρατό,όπου υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός.

"ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ", εκδ. "ΠΑΠΥΡΟΣ",1981, 1997, τομ. 2ος

Ευάγγελος Ν. Ασπιώτης, "Οι Σέρρες πριν, και κατά την επανάσταση του 1821"

Σημείωση: Μην παραξενεύει η Σερραίικη καταγωγή του Δ. Α.

Υπήρχε μικρή αρβανίτικη παρουσία εκεί.

Αρβανιτοχώρια στο Νομό Σερρών είναι τα: Νεοχώρι,Παραλίμνιο,Νέα Πέτρα,Θολό,Κοίμηση.Βέβαι- α,οι κάτοικοί τους δεν ήρθαν από την Ήπειρο,αλλά από τη Β. και Αν. Θράκη,όπου υποτίθεται ότι εί- χαν μεταναστεύσει Αρβανίτες.Δεν είναι της ώρας,αλλά,ποιοι μετανάστευσαν στους 16ο-18ο αι. από την Ήπειρο στη Θράκη,είναι ένα ζήτημα...

Ο σύγχρονος σκηνοθέτης

Το ίδιο όνομα (λογικά,και την ίδια καταγωγή) φέρει και γνωστός συγγραφέας-σκηνοθέτης.Ο Δη- μήτρης Αδάμης γεννήθηκε το 1968.Απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Π. Βεάκη.Παρακο- λούθησε σεμινάρια Θεατρικού παιχνιδιού και σκηνοθεσίας.Συνεργάστηκε σαν ηθοποιός με πολλούς θιάσους (Εθνικό θέατρο,ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου,ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας,Θέατρο Κιβωτός κ.α.) παίζοντας σε έργα για μεγάλους,αλλά κυρίως για παιδιά.Κείμενά του παίχτηκαν στην επιθεώρηση του ΔΗΠΕ- ΘΕ Αγρινίου «Κουφέτο στην Ομίχλη».Εργάστηκε στο ραδιόφωνο σαν παραγωγός εκπομπών.Σκη- νοθέτησε το «ΑΚΡΩΡΕΙΟΝ» Μουσική Σκηνή του Πειραιά και την κωμωδία «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΡΟΟΠΤΟΥ»στο θέατρο Ροές.Επίσης το «ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ» του Μ. Μέρφυ στο Σύγχρονο θέ- ατρο Αθήνας του Γ. Κιμούλη. 

Έχει γράψει στίχους στα CD για παιδιά «Το Πάρτυ Των Ζώων », «Νανουρίσματα », «Το Τραγούδι της Γοργόνας», «Η Φάρμα των Ζώων» με την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου. 

Διδάσκει θεατρικό παιχνίδι  για παιδιά στο θεατρικό εργαστήρι «μαγικές σβούρες».Επίσης σε ιδιωτι- κά και δημόσια σχολεία,καθώς και  άλλους φορείς.Ακόμα διδάσκει σε σεμινάρια για εμψυχωτές.

Τα τελευταία χρόνια γράφει και σκηνοθετεί θεατρικά έργα για παιδιά σχεδόν αποκλειστικά με την Θεατρική Ομάδα « Μαγικές Σβούρες ».Η παράστασή του για παιδιά « Αυτός ο Μεγάλος μικρός Σίτος Σιταράκις» ανέβηκε στον Πολυχώρο ΑΘΗΝΑΪΣ,για όλο το χειμώνα 2003-2004.Την επόμενη χρονιά στην ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης με το ίδιο έργο.Τον Μάιο του 2004 σκηνοθέτησε,για τον εκδοτικό οίκο ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ,θεατρικά δρώμενα βασισμένα σε βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά. 

Έγραψε και σκηνοθέτησε την παράσταση ΜΥΘΟΙ ΑΙΣΩΠΟΥ που παρουσιάστηκε στην ΟΛΥΜΠΙ- ΑΚΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΕΦΗΒΩΝ στα πλαίσια των Εκδηλώσεων των Ολυμπιακών Αγώνων στην ΑΘΗΝΑ το 2004. 

Τα Χριστούγεννα του 2005 και του 2006 έγραψε και σκηνοθέτησε τις παιδικές παραστάσεις για τον ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΙΩΝ. 

To Νοέμβριο του 2008 είχε τη σκηνοθετική επιμέλεια της συναυλίας της Τατιάνας Ζωγράφου με τίτ- λο «Δεν βιάζομαι να μεγαλώσω»,που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Τεχνών στο ΑCS. 

Στις 22 Ιουνίου 2011 σκηνοθέτησε σε συνεργασία με τα SPECIAL OLYMPICS συναυλία για παιδιά στη Χαλκίδα με τη χορωδία του Δ. Τυπάλδου και τις μαγικές σβούρες.Είχε την επιμέλεια και την πα- ρουσίαση ραδιοφωνικής εκπομπής για παιδιά στο ραδιόφωνο του ΜΕΛΩΔΙΑ το 2011. 

Έγραψε και σκηνοθέτησε στο Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ,τις παραστάσεις για παιδιά :

2004-2005 Αμέλια η Νεράιδα των Αστεριών,

2005-2006 Ανεμόμυλοι για ανεμόμυαλους ταξιδιώτες,

2006-2007 Η Φάρμα των ζώων του Τζορτζ Όργουελ,

2007-2008 Η Ξυλένια Κούκλα,

2008-2009 Σίτος Σιταράκις αυτός ο Μεγάλος μικρός,

2009-2010 Ο Αυγερινός και η Πούλια,

2010-2011 To θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον της Σ.Λαγκερλεφ,

2011-2012 Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ

στο Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ :

2012-2013 Το Παραμύθι του Μεγαλέξανδρου,

2013-2014 Δον Κιχώτης του Μιγκέλ ντε Θερβάντες

Οι αρβανίτες σε Μεσσηνία-Ηλεία

Άνω Δώρειο

Οι αρβανίτες σε Μεσσηνία-Ηλεία

Ο Philippson θεωρεί ότι σε Ηλεία-Μεσσηνία-Αρκαδία κατοικούν περίπου 11.000 Αρβανίτες κατανεμημένοι σε τρεις συστάδες χωριών (Με περίπου 4.500 στην Ηραία Γορτυνίας).Στην Η- λεία μέγιστο μέρος των πληθυσμών που ιστο- ρικά έφτασε εκεί δεν ήταν Αρβανίτες,αλλά ή- ταν εξισλαμισμένοι πληθυσμοί και έμειναν γνωστοί σαν Τουρκαλβανοί Λαλιώτες,αφού ε- κεί,στου Λάλα,είχαν συγκεντρωθεί και λεηλατούσαν τις γύρω περιοχές και είχαν φτάσει να αριθ- μούν περί τους 3.000 κατοίκους(1),όλοι τους μουσουλμάνοι.Μετά την ολοκληρωτική τους ήττα από τον Μεταξά και τους Επτανήσιους,όσοι γλύτωσαν (και παρέμειναν,γιατί οι πλείστοι που διεσώθη- σαν απ΄ την πολεμική σύμπραξή τους με τους Τούρκους και την κατοπινή εκδίκηση των Ελλήνων) γύρισαν στην Ορθοδοξία.Γι’ αυτό,παρά τις ιστορικές πηγές που δηλώνουν εποίκιση Ελλήνων Αρβα- νιτών στην περιοχή,δεν ακούγεται πλέον το αρβανίτικο ιδίωμα.Σύμφωνα με τον Γ. Παπανδρέου, «Η Ηλεία διά μέσου των αιώνων»,Αρβανίτες κατοικούσαν τα χωριά Κακολέτσι,Μπάστα,Μηλιές που βρίσκονται κοντά στου Λάλα και Κώμη κοντά στα σύνορα με την Αχαΐα σαν προέκταση των αρβα- νιτοχωρίων της Δύμης.Η ιστορική εποίκηση της Ηλείας άφησε μόνο αυτά τα λίγα χωριά με αρβα- νίτικο χαρακτήρα και λόγω των άλλων δύο εξισλαμισμένων αρβανιτόφωνων περιοχών,της Μούν- δραζας (σημερινός Γρύλλος) και Ζάχας (Καλλιθέα) οι οποίοι,όπως και οι "κοντοχωριανοί" τους Λα- λιώτες και οι Μπαρδουνιώτες της Μάνης,έγιναν "μουρτάτες" δηλαδή χριστιανοί που έγιναν μου- σουλμάνοι.Τα χωριά των πρώτων είναι γνωστά και ως "μουρτατοχώρια" και οι κάτοικοί τους ακο- λούθησαν τον δρόμο για την προαιώνια πατρίδα τους ή για την Τουρκία (και άλλες περιοχές υπό Οθωμανικό ζυγό).Ο αριθμός τους μαζί με αυτόν των μουσουλμάνων του Φαναρίου (περιοχή Ολυ- μπίας) έφτανε τους 5.000 (1α).

[Σημείωση: τα δύο εδώ θέματα προέρχονται απ΄ την ανενεργό πλέον fbική ομάδα μου Αρβανί- τες,όπου δεν είχα κρατήσει πλήρη στοιχεία.Γίνεται φανερό,μόλις παραπάνω,ότι υπάρχει πλήρης σύγχυση από τον γράφοντα των όρων Αρβανίτης (Έλληνες Ηπειρώτες,Χριστιανοί Ορθόδοξοι) και Τουρκαλβανός (Σκιπτάρ έποικοι,Μουσουλμάνοι) χρήστες και οι δύο διαφορετικοί λαοί κοντινών μορφών των αρβανίτικων.Δυστυχώς,όσο ανακυκλώνεται αυτή η άγνοια,ημιμάθεια και ενίοτε σκόπι- μη δολιότητα,θα συντηρείται η γελοιότητα περί δήθεν αλλοεθνίας των αρβανιτών.]

Η άλλη ομάδα χωριών βρίσκεται στο Τετράζιο όρος,στην ορεινή Τριφυλία Μεσσηνίας.Είναι τα λεγόμενα Σουλιμοχώρια που τα κατοικούν οι Ντρέδες.Περήφανη φυλή που αγάπησε τα χώματα στα οποία εγκαταστάθηκε και έπαιξε σημαντικό ρόλο το '21 στην περιοχή και όχι μόνο,ακολουθώντας την μακρά αντιστασιακή της παράδοση.Με κεντρικό χωριό το Σουλιμά (Άνω Δώριο) αποτελού- σαν τον δήμο Δωρίου στην απογραφή του 1861 με 3.800 κάτοι- κους,ενώ σήμερα μοιράζονται ανάμεσα στο δήμο Δωρίου και Α- ετού.

Τα Σουλιμοχώρια ή Αρβανιτοχώρια είναι τα εξής: Σουλιμά (φωτό),Κούβελα,Γλιάτα,Άνω Ψάρι,Μο- ναστήρι,Μάλθη,Σίρτζι,Διμάντρα,Χαλκιά,Πάνου Ψάρι,Ψάρι,Βλάκα (Χρυσοχώριον),Λάπη (Ριζοχώρι), Άι-Γιώργης,Κλέσουρα (Αμφιθέα),Γουβαλάρια (Άγιος Πέτρος),Στυλάρι,Κοπανάκι (Άνω),Κάτου Κοπα- νάκι,Κάτω Σουλιμά (Δώριον), Βασιλικό και Κατσούρα ( Άνω Βασιλικό).

(1) History of the Greek Revolution,George Finlay,σελ. 36

(1α)Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως,τ. Γ',Φιλήμων Ιωάννης,σελ. 54

Απομνημονεύματα τ.1 βιβλίο Α,Σπηλιάδης Νικόλαος

Προς κάποια αποκατάσταση της πραγματικότητας,δείτε: 
1. Δημ. Σταθακόπουλος,Τι απέγιναν οι μουσουλμάνοι (τούρκοι & τουρκαλβανοί) του Μοριά
2.Καμία σχέση η Μπαρδούνια της Μάνης με τουρκαλβανούς

Εδώ,το λαογραφικό μουσείο στα Σουλιμά: 
http://ikyparissia.blogspot.gr/…/messinia-laografiko-mousio…

Η έκρηξη της Επανάστασης του 1821 στα Σουλιμοχώρια

Μετά τη συνθηκολόγηση των Τούρκων της Καλαμάτας πολλοί Μανιάτες πήραν λάφυρα και Τούρ- κικες περιουσίες και γύρισαν στη Μάνη να γιορτάσουν το γεγονός.Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μαζί με λίγους Μανιάτες προχώρησε για την Καρύταινα και προσπάθησε να δημιουργήσει το στρατό- πεδο της Τριπολιτσάς.Ο Γρηγόριος Παπαφλέσσας και ο Φραντζής κατευθύνθηκαν προς την Κυπα- ρισσία για να συναντήσουν τους Ντρέδες.Αυτό ήταν και το πιο οργανωμένο μάχιμο σώμα,οι Ντρέ- δες των Σουλιμοχωρίων.

Οι Ντρέδες με γενικό αρχηγό το Γιαννάκη Μέλιο είχαν ορίσει ως σημείο συνάντησης το Κεφαλά- ρι,τον σημερινό Αϊ Γιώργη δηλαδή.

Το εκκλησάκι του Αϊ Δημήτρη

Στον Αϊ Γιώργη συναντήθηκαν: οι Κουβελαίοι με τον Γιαννάκη Μέλιο και τα αδέρφια του,οι Ψαραίοι με τους Αντώνη και Γεώργιο Συρρά- κο,τον Αντώνη Ντάρα και το θρυλικό Γιαννά- κη Γκρίντζαλη,οι Κλεσουραίοι με τους Γεώργιο Μεγάλη και Δήμο Τότση,οι Λαπαίοι με τους Τζουμάνηδες και Πανουσάκηδες,οι Ριπισαίοι με τους Μπαλταίους,οι Σουλιμαίοι με τον θρυ- λικό παπα-Δημήτρη και τους δύο γιους του.Ο Παπαδημήτρης Τζώρης ή Παπατσώρης στις 24 Μαρτίου κάλεσε τους Σουλιμαίους Ντρέδες στο εκκλησάκι του Αϊ Δημήτρη (φωτογραφία) και,αφού ο ίδιος τέλεσε θεία λειτουργία,ύστερα τους μετάλαβε και τους ευλόγησε τα όπλα και τη ση- μαία.Στη συνέχεια,ορκίστηκαν όλοι τους με τον όρκο «Λευτεριά ή Θάνατος».Αργότερα,ο Δημήτριος Παπατσώρης ως αρχηγός οδήγησε τους Σουλιμαίους Ντρέδες στον Αϊ Γιώργη,όπου συναντήθηκαν με τους Ντρέδες των άλλων χωριών.

Στις 24 Μαρτίου ο οπλαρχηγός Αναγνώστης Τζοχαντάρης,από το Χρυσοχώρι,παρουσίασε μια επιστολή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Παπαφλέσσα.Στους Ντρέδες στήριζαν τις ελπίδες τους,αλλά οι Ντρέδες δεν περίμεναν κανέναν,είχαν πάρει την απόφασή τους.Ο Φραντζής όμως,έκανε περιοδεία για να βεβαι- ωθεί ότι το κίνημα ήταν σοβαρό.Ο αριθμός των Ντρέδων λέει πως ήταν 2000,ενώ άλλοι μιλούν για 3000.Αυτό το γεγονός είναι αρκετό για να καταλάβουμε πως οι Ντρέδες από την πρώτη ημέρα κιόλας κινήθηκαν σε πανστρατιά.Άφη- σαν τα πάντα για να πάνε να πολεμήσουν και όλα αυτά εθελοντικά και αυθόρμητα.Με βάση αυτά που λέει ο Αμβρόσιος Φραντζής,ο Κολοκοτρώ- νης γράφει στην επιστολή του πως η ώρα για την ελευθερία και τη δόξα είχε φτάσει.Ο Θ. Κολοκο- τρώνης τους ενθαρρύνει λέγοντάς τους πως είναι ατρόμητοι απόγονοι των προγόνων τους.Επίσης τους λέει πως σε λίγες ημέρες θα είναι και ο ίδιος κοντά τους με 10.000 στρατεύματα και κλείνει την επιστολή του.

Εκείνο το απόγευμα,στις 24 Μαρτίου,έφτασε στον Αϊ Γιώργη ο Πρωτοσύγκελλος Αμβρόσιος Φραν- τζής σταλμένος από τον Τούρκο Μπέη της Αρκαδίας Μπάσογλου με την εντολή να καθησυχάσει τους Ντρέδες.Στην τοποθεσία Κακόρεμα συνάντησε 150 Ντρέδες Ψαραίους που επικεφαλής είχαν τους Αντώνη Ντάρα και το Γιαννάκη Γκρίτζαλη και βρίσκονταν εκεί για να βοηθήσουν την Αρκαδία σε περίπτωση που οι Τούρκοι,καθώς έφευγαν,προχωρούσαν σε σφαγές.Ο Φραντζής μάλιστα γράφει πως είχε μείνει κατάπληκτος από τον μεγάλο αριθμό των ενόπλων αγωνιστών.Τους είπε μάλιστα να μην σφάζουν Τούρκους που γύριζαν στα γύρω χωριά,αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τον Γενικό Αρχηγό τους Γιαννάκη Μέλιο,ούτε την πρωτοβουλία του Παπατσώρη.Στον Αϊ Γιώργη μάλιστα ο Φραντζής έγραψε μια επιστολή στον Μπέη της Αρκαδίας,ενώ το ίδιο βράδυ πήγε στον Αετό.Την ε- πόμενη μέρα πήγε στην Σκάλα Μεσσηνίας,όπου συνάντησε τον Παπαφλέσσα και έτσι οι δύο τους πήγαν στην Κυπαρισσία στις 28 ή 29 Μαρτίου.

Για τους Ντρέδες δείτε κι εδώ