Αιμάτινο ΟΧΙ

Αιμάτινο ΟΧΙ

Απ΄ την πατρίδα μας έγινε μια σχετική προσφυγή που αφορούσε το ολοκαύτωμα του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944).Φορείς και Δήμοι της Βοιωτίας κίνησαν μια σχετική διαδικασία αποβλέποντας ουσι-αστικά σε μιαν ηθική δικαίωση και τίποτε περισσότερο.Παραδόξως και περιέργως το ελληνικό αί-τημα δεν εισακούστηκε.

Τη γερμανική θηριωδία βέβαια τη γνώρισε καλά στο πετσί του ο λαός μας.Εκτός απ΄ το Δίστομο,να θυμηθούμε και το ξεκλήρισμα των Καλαβρύτων,την Κεφαλλονιά,την Καισαριανή,τη Βιάννο,τη Σαγιάδα,τους Ταξιάρχες Κύμης,την Κλεισούρα Καστοριάς,το Καρυόφυτο Ξάνθης,τo Δοξάτο,το Ελευθεροχώρι Γιαννιτσών (24/3/1944),το Μεσοβούνι Πτολεμαΐδας,το Μονοδένδρι Λακωνίας,το Δε-σποτικό και τη Μουσιωτίτσα (25/7/1943) Ιωαννίνων,το Κομμένο Άρτας,το Κοντομάρι Χανίων,το Μεσοβούνι Φωκίδας [κοντά σε Αγ. Ευφημία],την Πάρνηθα (24/7/1944) και τόσα άλλα.Ομαδικές εκτελέσεις βαρβαρότητας και αντιποίνων,ατομικές δολοφονίες αθώων πολιτών και ανυπολόγιστες καταστροφές περιουσιών.

Στον ευρύτερο χώρο της ιδιαίτερης πατρίδας του γράφοντας (ΒΑ Αττική),το στίγμα της γερμανικής αιματοβαμμένης παρουσίας υπήρξε έντονο: κάψιμο του Κορωπίου Μεσογείων στις 9/10/44.Λίγο νωρίτερα είχαν περάσει κι από το χωριό μου,τον Βαρνάβα,στις 22/9/44.Συνέλαβαν όσους κατοίκους βρήκαν,τους μάζεψαν στην εκκλησία κι έστησαν τα πολυβόλα απέναντί τους.Έναν κατάκοιτο,τον Θεοδωρή Πέτρου,τον εκτέλεσαν στο κρεβάτι.Η παρέμβαση κάποιων «συμπαθούντων» απέτρεψε το ολοκαύτωμα του μικρού χωριού μας.Αποχωρώντας οι Γερμανοί ικανοποίησαν τη μανία τους καί-γοντας τα δύο μεγαλύτερα σπίτια του χωριού.Το ένα ήταν του παππού μου,πατέρα της μάνας μου.Η μάνα μου,η μητέρα της και δύο αδέρφια της είχαν βρεθεί απέναντι στις γερμανικές κάνες τη ζοφερή εκείνη στιγμή της παρ΄ ολίγον εκτέλεσης.

Όλοι αυτοί οι δικοί μας άνθρωποι δεν σκέφθηκαν ποτέ να εξαρ-γυρώσουν τον πόνο και τη δυστυχία που τους επέφερε το πέρασμα του κατακτητή.Οι Κορωπιώτες έστησαν ένα μνημείο ελευθερίας στην κεντρική πλατεία τους και γιορτάζουν την επέτειο του Ο-κτωβρίου.Η γιαγιά μου,που έζησε έως βαθέος γήρατος,στεναχω-ριόταν που κάηκε η παμπάλαια αρβανίτικη φορεσιά της,πέρασμα για αιώνες από μάνα σε κόρη.Στην αυλή του καινούριου σπιτιού της κρατήθηκαν για δεκαετίες οι στραβωμένες απ’ τη φωτιά σι-δερένιες τράβες του παλιού σπιτιού.Θύμηση ζωής και χρέους...

Απ’ το μυαλό κανενός χτυπημένου απ’ τον κατακτητή,στα μέρη μας και παντού στην Ελλάδα νομίζω,δεν πέρασε σοβαρά πριν την κρίση η σκέψη για απαίτηση οικονομικής αποζημίωσης για τα πολεμικά δεινά.Ο ελληνικός λαός,μαχητικός και μαθημένος στις δυσχέρειες,υψηλόφρων και λεβέντικος,δεν μπορούσε να υποβιβά-σει τόσο χαμηλά το αγωνιστικό του χρέος,την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του.

Γιάννης Βασ. Πέππας

Διαβάστε ακόμα:

Η μάχη (16.10.1943) στο αρβανιτοχώρι Πύλη

Ένας Βαρναβιώτης στον πόλεμο του ΄40

O Καζαντζάκης για τις ναζιστικές θηριωδίες στην Κρήτη

Τι απέγινε ο χασάπης του Διστόμου...;