Ονόματα Σκύλων στην Αρχαία Ελλάδα

Ονόματα Σκύλων στην Αρχαία Ελλάδα

Φανταστείτε τον εαυτό σας να ζει στην αρχαία Ελλάδα και να διαλέγετε για κατοικίδιο ένα κου-ταβάκι.Τι όνομα θα του δίνατε άραγε; Στην αρχαιότητα υπήρχε ολόκληρη διαδικασία για να δώσει κάποιος όνομα στο σκύλο του.
Ποιο είναι το καλύτερο κουτάβι από μία γέννα; Όπως και στη σύγχρονη εποχή,οι αρχαίοι κοιτού-σαν να αναγνωρίσουν στο κουτάβι που θα υιοθετούσαν στοιχεία ενεργητικότητας και φιλικής συ-μπεριφοράς.Όμως,τελικά αυτό που ακολουθούσαν για να διαλέξουν εκείνο που θα υιοθετούσαν μπορεί να φανεί σε εμάς σήμερα ιδιαίτερα σκληρό.“Άσε τη μητέρα να διαλέξει για εσένα”, συμβουλεύει τους μελλοντικούς ιδιοκτήτες σκύλων ο Νεμεσιανός,ένας Ρωμαίος συγγραφέας που ήταν ειδικός στα κυνηγόσκυλα. “Πάρε από αυτήν τα κουταβάκια της,περικύκλωσέ τα με ένα σκοινί που θα το έχεις βουτήξει σε λάδι και βάλε του φωτιά.Η μητέρα θα πηδήσει μέσα από τη φωτιά και θα σώσει τα κουτάβια το ένα μετά το άλλο σε σειρά προτίμη-σης.”
Άλλα σημάδια για ένα καλό μελλοντικό κυνηγόσκυλο ήταν τα μεγάλα,μαλακά αυτιά σε αντίθεση με τα μικρότερα και τα πιο σκληρά.Ένας μακρύς εύκαμπτος λαιμός εφάρμοζε καλά σε ένα κολάρο.Το στέρνο του θα έπρεπε να είναι φαρδύ,οι ώμοι θα πρέπει να είναι σε κάποια απόσταση ο ένας από τον άλλον και τα πίσω του πόδια ελάχιστα πιο μακριά από τα μπροστινά για να κυνηγάει εύκολα λαγούς στις ανηφόρες.Το τρίχωμα του σκύλου,είτε μακρύ ή κοντό,θα μπορούσε να είναι οποιοδή-ποτε χρώμα,αλλά η γούνα του όφειλε να είναι γυαλιστερή, χοντρή και μαλακή.
Η εκπαίδευση ενός σκύλου ξεκινάει μετά τους είκοσι μήνες ζωής,αλλά το κουτάβι χρειάζεται να έχει ένα όνομα από την αρχή.Ο Ξενοφώντας,ο Έλληνας ιστορικός που έγραψε για τα κυνηγό-σκυλα τον 4ο αι. π.Χ.,υποστήριζε ότι τα πιο καλά ονόματα είναι τα σύντομα,μονοσύλλαβα ή δισύλ-λαβα,για να μπορεί κάποιος να τα προφέρει με ευκολία.Κανείς σκύλος δεν θα μπορούσε να έχει για παράδειγμα το όνομα Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης!
Η σημασία του ονόματος ήταν επίσης σημαντική για το ηθικό τόσο του ιδιοκτήτη όσο και του σκύλου: ονόματα που είχαν σχέση με την ταχύτητα,τη γενναιότητα,τη δύναμη,την εμφάνιση και άλλες αρετές ήταν προτιμητέα.Ο Ξενοφώντας για παράδειγμα φώναζε το σκύλο του Ορμή.Η μυ-θική κυνηγός Αταλάντη φώναζε το σκύλο της Αύρα.Σε ένα αρχαίο Ελληνικό αγγείο του 560 π.Χ. απεικονίζεται η Αταλάντη και άλλοι ήρωες μαζί με τα κυνηγόσκυλά τους κυνηγώντας τον περίφημο Καλυδώνιο Κάπρο.Πάνω στο αγγείο ο αγγειογράφος κατέγραψε τα ονόματα επτά σκύλων: Ορμένος, Μεθέπων, Εγέρτης, Κόραξ, Μάρψας, Λάβρος και Εύβολος.

Ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος δίνει τα Ελληνικά ονόματα για τα 36 σκυλιά που ανήκαν στον Ακταίωνα,αυτόν τον άτυχο κυνηγό της Ελληνικής μυθολογίας που κατασπαράχθηκε από τους ίδιους τους τετράποδους φίλους του: μερικά από αυτά τα ονόματα είναι Τίγρης, Λαίλαψ και Αρκάς.Η πιο μεγάλη λίστα με κατάλληλα ονόματα σκύλων σώζεται στο έργο του Ξενοφώντα,46 στο σύνολο.
Ο Μ. Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό σκύλο του Περίτα δίνοντας το όνομά του σε μία πόλη.Ο Πε-ρίτας ήταν αυτός που δάγκωσε έναν ελέφαντα στο πεδίο της μάχης,όταν πολεμούσε εναντίον του Δαρείου Γ΄.Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι υπενθύμιζαν στους αναγνώστες τους να μιλούν όμορφα και με επαινετικά λόγια στα σκυλιά τους.Ο Αρριανός,που έγραψε τη βιογραφία του Μ. Αλεξάνδρου,γράφοντας επίσης μία μελέτη για το κυνήγι αναφέρει ότι ένας πρέπει να χαϊδεύει το σκύλο του,ιδιαίτερα στο κεφάλι,να τραβάει προς τα πίσω μαλακά τα αυτιά του και να αναφέρει το όνομά του μαζί με μία-δύο εγκάρδιες κουβέντες—«Μπράβο σου! Καλό κορίτσι— για να το ενθαρ-ρύνουν.Έτσι και αλλιώς σημειώνει ο Αρριανός «και στα σκυλιά αρέσουν οι έπαινοι,όπως και στους ανθρώπους ευγενικής καταγωγής.»