Οι Γερμανοί [;] καίνε το Κορωπί 9.10.1944

Οι Γερμανοί πυρπολούν το Κορωπί

Facebook,Αρβανίτες. Από ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΠΠΑΣ, Δευτέρα, 28 Οκτωβρίου 2013 στις 5:12 μ.μ.

ΚΟΡΩΠΙ 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944: ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 45 ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Γράφει ο Θωμάς Σ. Πρόφης(*)

Το μνημείο στο Κορωπί
για τη μαύρη μέρα του 1944

Κανείς άλλος λαός δεν έχει στην Ιστορία του τόσες πολλές κακές ή καλές περιόδους ζωής απ’ όσες εμείς οι Έλληνες έχουμε. Ωστόσο η πείρα που έχει αποκτηθεί απ’ όλες αυτές τις, έτσι ή αλλιώς, περιόδους δεν έχει γίνει εμπειρία. Χρόνια τώρα αρνιόμαστε να μάθουμε τι είναι πολιτική, τι κοινωνία και τι ζωή. Έχουμε καταντήσει πολιτικά άπειροι, παρά τα τεράστια ιστορικά μας βιώματα. Και φτάνουμε να δεχόμαστε και να καταδεχόμαστε τις χειρότερες μεθοδεύσεις για τη ζωή μας, χειροκροτώντας και επικροτώντας ή και επιπόλαια αντιδρώντας σε συναφείς «προτάσεις». Και στεκόμαστε σε άνευ σημασίας λεπτομέρειες, την ίδια ώρα που τεκταίνονται τα χείριστα. Και τα χείριστα διογκώνονται εκκινώντας απ’ το παρελθόν και φτάνοντας στις μέρες μας.

Στις 9 Οκτωβρίου είναι η επέτειος της Τραγωδίας του Κορωπίου (8-9 Οκτωβρίου 1944). Μιας Τραγωδίας που την συγκροτούν 45 (κατ’ άλλους 47) δολοφονημένοι άμαχοι και η λεηλασία και πυρπόληση 400 περίπου οικιών, καταστημάτων κλπ. Και θα ακουστούν πάλι τα συνήθη τετριμμένα που επί σχεδόν 70 χρόνια ακούγονται απ’ όλους αυτούς που έχουν συμφέρον ν’ ακούγονται έτσι. Θα μας πουν και πάλι πως «αποχωρούντες του Κορωπίου Γερμανοί έπεσαν σε ενέδρα ΕΛΑΣιτών στην έξοδο του χωριού» κι εξ αυτού του γεγονότος επέστρεψαν την επόμενη μέρα εφαρμόζοντας αντίποινα σκοτώνοντας αμάχους και πυρπολώντας καταστρέφοντας ολοσχερώς κάπου 400 σπίτια και καταστήματα αφού προηγουμένως τα είχαν λεηλατήσει.

Ουδείς φέρνει αντίρρηση για το ότι 45 ή 47 άμαχοι σκοτώθηκαν.

Ουδείς αρνείται ότι πυρπολήθηκαν 400 σπίτια και καταστήματα, ανάμεσα στα οποία ΟΛΑ τα Συμβολαιογραφεία, το Υποθηκοφυλάκειο και τα γραφεία της Κοινότητας.

Ουδείς αμφισβητεί ότι σε πλείστες των περιπτώσεων υπήρξε λεηλασία, κοινώς ξάφρισμα, σπιτιών και καταστημάτων.

Τι αμφισβητείται; Η ταυτότητα των θυτών.

Η βολική λύση είναι: «οι Γερμανοί», που προηγουμένως προκλήθηκαν από ενεδρεύοντες (;) ΕΛΑΣίτες.

Ουδείς, φυσικά, στο χρόνο που συνέβησαν τα γεγονότα αυτά είχε την πολυτέλεια να σκεφτεί και να διερευνήσει αυτά που κάποιοι του έλεγαν: Ο θρήνος για τους νεκρούς, η θλίψη αλλά και η απόγνωση για την απώλεια των κόπων και των περιουσιών μιας ζωής δεν άφηνε περιθώρια για διερευνήσεις και άλλες παρόμοιες σκέψεις. Κι αυτό το γνώριζαν οι «επικοινωνιολόγοι» της εποχής, αυτοί που τα διέδιδαν. Και δεν ήταν άλλοι από  Έλληνες δωσίλογους, γερμανούς (απ’ όσους, ελάχιστους, είχαν παραμείνει αλλά και πολλούς της γερμανικής αντικατασκοπείας που έφυγαν –αν έφυγαν ποτέ- πολύ αργότερα)(1) κυρίως, όμως, Εγγλέζους(2)που απ’ την επόμενη σχεδόν ημέρα της επισυμβάσας τραγωδίας κατέφτασαν στο κατεστραμμένο Κορωπί, ρωτώντας να μάθουν το «πώς» και «τι», όπως διηγείται ο αείμνηστος Θανάσης Σοφρώνης στα αδημοσίευτα απομνημονεύματά του. Δεν ρωτούσαν «γιατί», επειδή «αυτό» ήταν δεδομένο κι είχαν φροντίσει άλλοι να το διαδώσουν και επιβάλλουν.

Σήμερα, ωστόσο, έχουμε την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης από τα γεγονότα αυτά και μπορούμε να τα αντιμετωπίζουμε, στη διαδικασία διερεύνησής τους, ψυχρά και στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Έτσι εύκολα μπορούμε, κατ’ αρχή, ν’ αναρωτηθούμε:

Α) Για ποιάν ενέδρα των ΕΛΑΣιτών μιλάμε, όταν είναι γνωστό πως οι πολλοί, πράγματι, ΕΛΑΣίτες, την ώρα που ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί (απόγευμα Κυριακής 8-10-1944), πραγματοποιούσαν παρέλαση στον κεντρικό δρόμο του Κορωπίου; Ενέδρα είχαν στήσει ή παρελαύνανε;

Β) Πώς είναι δυνατόν να έχει «στηθεί ενέδρα» απ’ τους ΕΛΑΣίτες και, την ίδια στιγμή, οι πολίτες του Κορωπίου να κάνουν τον Κυριακάτικο περίπατό τους αμέριμνοι και ήρεμοι μέχρι που ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί;

Γ) Ποιοι είναι αυτοί που ξαφνικά εμφανίστηκαν με τρία φορτηγά, γεμάτα με στρατιώτες που έφεραν «γερμανικά κράνη»; Και

Δ) Γιατί πολλοί συμβούλευαν να μη γραφτεί, σήμερα, «κάτι» γι’ αυτήν την περίοδο της Κατοχής δοθέντος ότι ακόμα … ζούν πολλοί απ’ αυτούς;

Για να έλθουμε, με την ηρεμία που μας δίνει η απόσταση του χρόνου αλλά και την αντικειμενικότητα που προσφέρει η αναδίφηση των αρχείων, στο σήμερα και να ανακαλύψουμε ότι:

Α) Αυτοί που εμφανίστηκαν στο Κορωπί δεν ήταν Γερμανοί αλλά γερμανοντυμένοι Έλληνες. Που

Β) Κινούμενοι από την Παιανία «εν μέσω αμπελώνων και καροποιήτων οδών» με οδηγό κάποιον Αποστόλου (εκ Παιανίας) έφτασαν στο Κορωπί.

Γ) Στην έξοδο του οποίου «το τρίτο αυτοκίνητο (εκ των τριών στα οποία επέβαιναν) δέχθηκε πυρά από ΕΛΑΣίτη φρουρό», τα οποία οι επιβαίνοντες ανταπέδωσαν.

Χρειάζεται όμως και η αιτία: Τι γύρευαν, ακολουθώντας αυτήν την μέσω Κορωπίου πορεία;

Η διαταγή του στρατιωτικού διοικητή, Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλου, με ημερομηνία 6 Οκτωβρίου 1944, είναι ξεκάθαρη: «Εκκαθάριση του χωρίου από ΕΑΜίτας και ΕΛΑΣίτας εν ανάγκη δια των όπλων». Κι αυτό στη στρατιωτική ορολογία σημαίνει: Αν δεν τους τρομάξει η πολυπληθής παρουσία σας (3 έμφορτα προσωπικού φορτηγά), βαράτε στο ψαχνό (εν ανάγκη …).

Όταν, συνεπώς, υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία που αποκαλύπτουν την ταυτότητα των δραστών γιατί εξακολουθούν να επιμένουν –όσοι επιμένουν- στο παραμύθι των φευγόντων Γερμανών; Και γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν δημοσιοποιηθεί στοιχεία που να αναιρούν τα παραπάνω αλλά και να στοιχειοθετούν την «άλλη» άποψη;

Όταν κατατίθενται στοιχεία και ντοκουμέντα δεν μιλάμε για άποψη αλλά για θέση. Μέχρι να ανατραπεί ή να συμπληρωθεί από κάποια άλλα στοιχεία και ντοκουμέντα.

Τα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας σήμερα δεν είναι αποκομμένα από την ιστορική μας μνήμη. Η μνήμη στους  λαούς δεν μπορεί να είναι καταγραφή απλώς απολιθωμένων γεγονότων, αλλά η κριτική πορεία μέσα απ’ αυτά. Ό,τι δεν αναλύεται, πεθαίνει. Ούτε, ακόμα, η μνήμη μπορεί να λειτουργεί ως μνησικακία, που συντηρεί την εκδίκηση. Ούτε καταλογογράφηση, που αχρηστεύει τον νου. Ούτε φιλολογική αναφορά, που συντηρεί λείψανα. Ούτε, τέλος, σε εθνική λογόρροια, που οδηγεί στην αυτάρεσκη απραγία.

Ένας λαός έχει μνήμη όταν διαθέτει συλλογικό κριτικό νου αλλά, ταυτόχρονα, και μιαν έγερση πάνω από την ιστορία που θα του επιτρέψει τη διύλιση, την αξιολόγηση και την κατάταξη των γεγονότων, των πραγματικών περιστατικών. Τίποτα δεν μπορεί να έχει σημασία από το παρελθόν, αν το εκλάβουμε ως δεδομένο. Αν, όμως, το δούμε μέσα στις συναρτήσεις που το γέννησαν, τότε προσλαμβάνει τη σημασία του, αποκαθηλώνεται και δηλώνει τη χρησιμότητά του, την αποδοκιμασία του, την καταδίκη του ή (και) την αποφυγή του.

Αυτήν την κριτική μνήμη πρέπει να αναπτύξουμε. Γιατί μόνον ο λαός που φροντίζει να διατηρεί τις μνήμες του και να είναι ώριμος -χωρίς να περιμένει να τον … ωριμάσουν οι γύψοι των καθεστώτων- μπορεί να ελπίζει και να κοιτάζει μπροστά. Διαφορετικά η εξουσία αποκτά τόση σκληρότητα που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν ο λαός στέκεται απέναντί της «εν λευκώ» και άκριτα.

(1)     «Η Ειδική Ασφάλεια (πιθανόν ο σκληρότερος πυρήνας της μεταξικής δικτατορίας) βρισκόταν σε επαφή με την Abwehr Gruppe IM και Gruppe IH», μας πληροφορεί ο ιστορικός Παναγιώτης Δημητράκης, στο βιβλίο του «Οι Γερμανικές Μυστικές Υπηρεσίες στην Ελλάδα (1937-1945)», σελ. 91, έκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ, Αθήνα 2009. Μας ενημερώνει επίσης πως «Οι γερμανικές Μυστικές Υπηρεσίες επεδίωξαν άμεσα συνεργασία με Έλληνες καταδότες και δωσίλογους […] για τη διασπορά φιλοναζιστικής, αντισυμμαχικής και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας», σελ 92. Συστάθηκαν έτσι κάποιες μονάδες που έκαναν αυτήν ακριβώς τη δουλειά, που «μόνο στην Αττική υπήρχαν εκατόν εξήντα μία …», σελ.93. Ο δε Δημοσθένης Κούκουνας γράφει ότι «Αυτές οι ιδιότυπες μονάδες […] έδρασαν μέχρι τέλους στην Αθήνα» Δημοσθένης Κούκουνας, «Ιστορία της Κατοχής», τεύχος 17ο, σελ 16, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2013. Επίσης μας πληροφορεί ότι είχαν δημιουργηθεί «κατασκοπευτικά δίκτυα», τέσσερα(4) εκ των οποίων «αφέθηκαν να λειτουργούν στην Αττική την επομένη της Απελευθέρωσης. Το ένα είχε αρχηγό έναν Έλληνα ιερέα, το δεύτερο μια γυναίκα με ελληνικό όνομα, το τρίτο έναν απόστρατο αξιωματικό του ελληνικού στρατού, το όνομα του οποίου δεν αποκαλύφθηκε ποτέ και το τέταρτο έναν έμπειρο Έλληνα αρχιπράκτορα της Αμπβέρ», Δημοσθένης Κούκουνας, στο ίδιο ως ανωτ., σελ.28.

(2)     «Το βράδυ της 8ης προς την 9η Οκτωβρίου η ομάδα του αντισυνταγματάρχη Σέπαρντ της SOE είχε μυστική συνάντηση με τον αξιωματικό φον Βούρμαν, το αντιπρόσωπο του Φέλμυ», Παναγιώτης Δημητράκης, «Οι Γερμανικές Μυστικές Υπηρεσίες στην Ελλάδα (1937-1945)», σελ. 193, έκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ, Αθήνα 2009.

(*) Είναι ταξχος (ΠΑ) ε.α., ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας