Ο σημερινός Έλληνας μοιάζει να έχει αποκοπεί απ΄ την ιστορική ρίζα του και ένα σύνολο συμπεριφορών του δικαιολογούν την εντύπωση πως έχει απολέσει την συνείδηση της διαχρονίας του, πολιτιστικής,γλωσσικής, αγωνιστικής.Για 20-25 χρόνια μετά τον πόλεμο (ως την οριακή,και σημαδιακή,τομή της μεταπολίτευσης) κουβαλούσε με το βίωμα,το τραγούδι, την γάργαρη μνήμη,την λειτουργική παράδοση κι άλλα σφριγηλά στοιχεία ταυτότητας την εθνοπολιτιστική φυσιογνωμία του εναργή,πάλλουσα και εξελισσό-μενη.Μετά αμερικανοποιήθηκε...
Ο ραγδαίος στρεβλός,νόθος και μαϊμουδίστικος εκδυτικισμός του νεοέλληνα δεν άργησε να συνοδευτεί από επιταχυντικά παραλυ-τικά κι αφασιακά μορφώματα (υπό τον μανδύα μίας ακατανόητης, απροσκάλεστης και τσάτρα-πάτρα φορεμένης προοδευτικότητας) διάβρωσης της ως τότε ιδεολογίας του κοινοτικής συγκρότησης,αντιλήψεων συναδελφικότητας και κοινωνικής συνοχής, όπως είχε διαμορφωθεί αυτή από αξιακούς κώδικες με απίστευτο βάθος χρόνου: το εκπαιδευτικό σύστημα τραυματίστηκε από λογής εκπτώσεις,στο όνομα κάποιας ελέω μοντερνισμού (μόνο;) απλοποίησης,οι εργασιακές/παραγωγικές σχέσεις και δυναμικές προσπερά-στηκαν από νοοτροπίες ακοπίαστου νεοπλουτισμού και οι πολίτικες διεργασίες εξέπεσαν σε πελατειακά αλισβερίσια,φθηνό και τρωκτικό παρασιτισμό και (πεζοδρομιακή,πολλές φορές) αξιο-θρήνητη ποδοσφαιροποίηση. Γνωστά σε όλους καταντήματα...
Σε όλα αυτά τα άσχημα της αντιφατικής ελληνικής πραγματικότητας,που μετεωρίζεται ανάμεσα στο υψηλό και το τιποτένιο,το φανταστικό και το τραγικό,προστέθηκε εσχάτως και ο ιστορικός αναθεωρητισμός (ενίοτε ισοπεδωτισμός).Κεντρικός άξονάς του η πολύμορφη ασέβεια/ασέλγειά του επί της κορύφωσης του 1821.Λιγόστεψε η ντροπή,φαίνεται...
Για να μιλήσεις για το 1821 (που ξεκινάει,ουσιαστικά,απ΄ τα Ορλωφικά του 1770 και ολοκληρώ-νεται πάνω-κάτω με την δίκη του Κολοκοτρώνη το 1834 ή,ίσως,με την παραχώρηση Συντάγματος το 1843-4) πρέπει να έχεις διαβάσει πολύ και πολλά. Ο Καργάκος έχει ποσοτικοποιήσει αυτό το πολύ σε 20.000 σελίδες! Δεν γνωρίζω αν ήταν σχήμα λόγου,αλλά,εκτιμώ,δεν απέχει απ΄ την αλήθεια.Θα έλεγα,ακόμα,ότι δεν αρκεί μόνο να μελετήσεις τις πηγές,αλλά και να δεις πίσω και μέσα απ΄ τις γραμμές.Πράγματα,που,φαίνεται,οι τωρινοί εθνομηδενιστές του αναθεωρητισμού και της πυρκαγιάς αδυνατούν να πράξουν.Εκτός κι αν κυριαρχούνται από καθηλωτικά συμπλέγ-ματα εθνοφοβίας και ιδεοληψίας.
Το 1821,που είναι και το ζήτημά μας εδώ,δεν αποτελεί ένα γραμμικό,μονοδιάστατο φαινόμενο. Υπήρξε η κατάληξη ενός πολύμορφου διαστελλόμενου συμπλέγματος που μεταπλαθόταν προοπτι-κά μέσα σε άλλο πολυπαραγοντικό κινούμενο σύστημα: την Οθωμανική αυτοκρατορία.Για να προσεγγίσεις και κατανοήσεις το ελληνικό ΄21 απαιτούνται όροι και μεθοδολογικά εργαλεία χαοτικής δυναμικής.Ένα παράδειγμα (όπως καταγράφεται στον δεύτερο τόμο της Ιστορίας του Λάμπρου Κουτσονίκα): Ενώ ο Ιμπραήμ βρίσκεται στην Πελοπόννησο κι ο Κιουταχής ετοιμάζε-ται να χτυπήσει το Μεσολόγγι,ο Ανδρούτσος δολοφονεί δύο συνεργάτες του εχθρικά διατελούντος προς αυτόν Κωλέττη.Οι λόγοι της μεταξύ τους αντιμαχίας πολυποίκιλοι.Αντιλαμβανόμενος το βαρύ εναντίον του κλίμα ο Ανδρούτσος,από το διαμορφωμένο τότε ηγετικό πολιτικό πόλο,προσχωρεί στους Τούρκους! Οι Τούρκοι τον δέχονται,αλλά σύντομα αναθεωρούν,τον εκλαμβάνουν ως κατά-σκοπο και αποφασίζουν να τον εκτελέσουν.Τον διασώζουν με παρέμβασή τους Αλβανοί,συνεργά-τες και συμπολεμιστές -ως γνωστόν- των Τούρκων.Ο Ανδρούτσος απελευθερώνεται! Επιστρέφει στο ελληνικό στρατόπεδο,όπου αντιμετωπίζεται με καχυποψία,τουλάχιστον.Απομονώνεται φρου-ρούμενος σε μοναστήρι της Φθιώτιδας,όπου διαδραματίζονται όλα αυτά τα απίστευτα.Οι άλλοι οπλαρχηγοί δυσφορούν και διαμαρτύρονται για τον εγκλεισμό και παροπλισμό του Ανδρούτσου. Όλα τα μέτωπα πολέμου είναι ανοιχτά και δεν περισσεύει κανένας.Ο Γκούρας,τσιράκι του Κωλέτ-τη,μεταφέρει ως κρατούμενο τον Οδυσσέα στην Αθήνα,στην Ακρόπολη.Από την κορφή του βράχου γκρεμίζει τον Ανδρούτσο κάτω,βρίσκοντας έτσι φρικτό τέλος.Παράνοια...
Όλες αυτές οι ανορθόδοξες -να τις πω έτσι- διασυνδέσεις που ξετυλίγονταν κατά τη σύνολη διάρ-κεια του 1821 αποτυπώνονται με ευκρίνεια και όμορφο,εύληπτο λόγο στο 45σέλιδο πολυμορφικό ψηφιακό αρχείο (pdf) που παρατίθεται πιο κάτω.Με αφορμή κάποια περιορισμένα χωροχρονικά επεισόδια σκιαγραφείται επαρκώς η διάχυτη πολυκινητικότητα της Εξέγερσης.Το αρχείο βρισκό-ταν αποθηκευμένο στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη μου.Δεν φέρει όνομα συντάκτη.Πιθανότατα προέρχεται απ΄ την εφαρμογή Academia της Google.Εκεί,συγγραφείς παρουσιάζουν ολοκληρωμέ-νες εργασίες τους ή (κάτι που συμβαίνει στην περίπτωσή μας) ενδεικτικά έως εκτενή τμήματα από αυτές.
Το μόνο επιλήψιμο του έργου είναι το μπέρδεμα σε ένα-δύο σημεία των Ελλήνων Ορθοδόξων Αρβανιτών με τους Τουρκαλβανούς Μουσουλμάνους Σκιπτάρ.Πρόκειται για δυο λαούς με καμμία εθνοφυλετική σχέση,που,ιστορικά,ήσαν πάντα αντίπαλοι.
Η αναφερόμενη στο τέλος ελληνοαλβανική συμμαχία είναι πέρα για πέρα λάθος.Πρώτον,δεν ήταν διεθνής,αλλά τοπική.Είχε να κάνει με τα Γιάννενα και την τύχη του Αληπασά.Δεύτερον,δεν ήταν καν συμμαχία.Ένα προφορικό προσχέδιο ήταν (στο κουβεντιαστό,που λέμε) για ενδεχόμενη ένο-πλη σύμπραξη.Οι Σουλιώτες ορθά είχαν εκτιμήσει ότι η παραμονή μεγάλου αριθμού Σουλτανικών στρατευμάτων στη Μακεδονία και την Ήπειρο (40.000,στο σύνολο),προς αντιμετώπιση του Αλη-πασά,θα διευκόλυνε τις επαναστατικές διεργασίες στον νότο.Η όποια συντροφική συμμετοχή των Αλβανών θα ήταν χρήσιμη μόνο ως προς αυτό.Μόλις οι Αλβανοί,όμως,είδαν πως είχαν σφαγιαστεί οι Τούρκοι σε κάστρα,χωριά και πόλεις της Αιτωλοακαρνανίας,διαπιστώνοντας,έτσι,το εθνικοαπε-λευθερωτικό ζητούμενο των Σουλιωτών (και γενικά των Ελλήνων) ακύρωσαν τις προφορικές προ-συνεννοήσεις.Η καρδιά τους χτυπούσε Τουρκικά (γι΄ αυτό κι ο λαός μας τους αποκαλούσε Τουρ-καλβανούς).Η περίφημη συμμαχία κατέρρευσε,πριν καν συσταθεί...
[Το ίδιο σκεπτικό των Ελλήνων εξηγεί/δικαιολογεί την συμμετοχή Αλβανικής αντιπροσωπείας,υπό τον Ταχήρ Αμπάζη,στην Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου.]
Κάντε λήψη - Διαβάστε:
Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος - Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια να σχετίζονται με την ανάρτηση και να είναι ευπρεπή.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.