Πρόκειται για ρήμα στην
ενεργητική (=σκύβω,χαμηλώνω,μικραίνω,σμικρύνω,ελαττώνω) και παθητική
(χαμηλώνομαι,μικραίνομαι,σμικρύνομαι,ελαττούμαι).
Ανιχνεύεται ως ρίζα το ρήμα της
αρχαίας: όλλυ-μι ή ολλύ-ω,στην παθητική: όλλυ-μαι. Είχε τη σημασία: καταστρέφω,χάνω,αφανίζω,εξολοθρεύω,σκοτώνω.
Φιλολογικά,πρέπει
και να το σχετίσουμε με τη σημερινή υποκοριστική κατάληξη –ούλι
(μικρ-ούλι,μωρ-ούλι,σπιρτ-ούλι,χοντρ-ούλι,γλυκ-ούλι κλπ.),αβεβαίου ετύμου και
πιθανό- τατα ερχόμενη απ΄ την αντίστοιχη της αρχαίας –ύλλιον (δενδρ-ύλλιον,αλσ-ύλλιον
κλπ.).
Έχουμε να κάνουμε δηλαδή,με μία βασική έννοια απομείωσης,σύμπτυξης (έως
εξαφανί- σεως) και,επαγωγικά,επίκυψης.Εξ άλλου,στη γλωσσολογία δεν είναι πάντα
γραμμική η διαδρομή,αλλά,συχνά,με εννοιολογικές και λεκτικές,ετυμολογικές
τεθλασμένες.
Κι αυτή η αρβανιτική λέξη λοιπόν,κολυμπάει στα
πελάγη της ελληνικής μήτρας.
Γιάννης Βασ. Πέππας,Φιλόλογος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια να σχετίζονται με την ανάρτηση και να είναι ευπρεπή.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.