Δημήτρης Δαμάσκος

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΪΚΟ,ΑΛΛΑ ΑΔΙΚΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΜΕΝΙΔΙΑΤΗ ΑΕΡΟΠΟΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Χ. ΔΑΜΑΣΚΟΥ

3 ΙΟΥΝΙΟΥ 1940…

Ήταν ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο,όπως όλα τα άλ- λα,στο μικρό μας χωριό και η φύση αλλά και οι ξωμάχοι ετοιμάζονταν να χουζουρέψουν κάτω από τον καταγά- λανο Αττικό ουρανό,ύστερα από τον κάματο μιας ακό- μα ζεστής και κουραστικής ημέρας.Τα σύννεφα του Με- γάλου Πολέμου,που είχε αρχίσει και μαινόταν εννέα μήνες πριν από την Πολωνία,άπλωναν την μαυρίλα τους στην άλλη άκρη της Ευρώπης,στη Γαλλία,που, σχεδόν ολόκληρη,την είχαν καταλάβει οι Γερμανοί.

Μια βουβή θλίψη όμως,είχαν αρχίσει να ανασαίνουν οι στενοί χωματόδρομοι του χωριού και οι περιτοιχισμένες αυλές του,καθώς διαδιδόταν η είδηση και το κλάμα για το αδικοχαμένο παλληκάρι.

Ποιος να φανταζόταν τέτοια μοίρα για τον 28χρονο Επισμηνία Αεροπόρο Δημήτριο Δαμάσκο,που μόλις χθες ακόμη γελούσε καθώς αποχαιρετούσε τους αδελφούς του,την μάνα του και την αδελφή του,για να κατέβει στην Αθήνα και αφού φιλήσει την αγαπημένη του,να πάει στο Φάληρο που τον περίμενε το Fairey III του.Το υδροπλάνο που μαζί με τον 25χρονο Ανθυποσμηναγό Αεροπόρο Γ. Ξαν- θάκο από το Γύθειο,θα τους μετέφερε στον όρμο Βαλτούδι,έξω από τον Αλμυρό Μαγνησίας,τόπο μεταστάθμευσης της 12 Μοίρας Ναυτικής Συνεργασίας,με την οποία πετούσαν.Τα σύννεφα του πολέμου,άλλωστε,είχαν πείσει τον Μεταξά και το Επιτελείο του,πως σύντομα θα απλώνονταν στα Βαλκάνια και έκαναν ότι μπορούσαν για να προετοιμαστούν.

Ποιος να φανταζόταν επίσης,ότι ενώ στην Αττική επικρατούσε μια υπέροχη λιακάδα,πάνω από τον Παγασητικό μια τεράστια φονική καταιγίδα άπλωνε τα πλοκάμια της.

Τα άλλα δύο υδροπλάνα που πετούσαν μαζί και προπορεύονταν,βρήκαν μια τρύπα πάνω από το Τρίκερι και κατέβηκαν χαμηλά,για να πιάσουν στον προορισμό τους.Τα δυο παλληκάρια πάλεψαν ηρωικά την φύση,για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους,αλλά δεν τα κατάφεραν.Κλεισμένα α- πό τις μουσκεμένες συμπληγάδες,που κονιορτοποίησαν το ελλιπώς εξοπλισμένο για πτήση με όρ- γανα υδροπλάνο τους,χάθηκαν στα νερά του Παγασητικού.Παίρνοντας «του Χάρου το φιλί στο αε- ροπλάνο»,δεν πρόλαβαν να δώσουν στην Πατρίδα,που προετοιμαζόταν να αντιταχθεί στους βαρ- βάρους,όσα μπορούσαν και προσδοκούσαν.Ούτε στους αγαπημένους τους όσα θα ήθελαν.

Η Αεροπορία και η Πατρίδα εκείνη την ημέρα θρηνούσαν και άλλα δυο παλληκάρια ακόμα,καθώς είχαν την μαύρη τύχη να συναντήσουν την ίδια καταιγίδα,με το βομβαρδιστικό τους,ένα Blenheim της 32ης Μοίρας,κατά την μεταστάθμευσή τους στο χωμάτινο αεροδρόμιο του Αλμυρού.

Το Μενίδι θρήνησε τότε τον αδικοχαμένο αεροπόρο μας,η μνήμη του όμως δεν έχει την τιμή που της πρέπει από την γενέθλια πόλη του.Μια αναφορά σε ένα συνέδριο του Δήμου για την Αεροπορία πριν χρόνια,η μυθιστορηματικά καταγεγραμμένες μνήμες της αδελφής του,μητέρας της ηθοποιού Καίτης Παπανίκα,και ένας δρόμος στα περίχωρα με το όνομά του,είναι μικρή τιμή για έναν Έλληνα ήρωα και από τους πρωτοπόρους για την εποχή του.Ας είναι Αθάνατη η Ψυχή του!

Γράφει ο Γιάννης Γκρίτσης...

Πηγές: 1. Μουσείο Ιστορίας Πολεμικής Αεροπορίας & ΠΑ.ΣΥ.Π.Α.

 2. Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΙΚΑΡΩΝ (1931-1940). Ηλία Δ. Καρταλαμάκη. Σελ.480-82. 

Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα ΑΧΑΡΝΟΡΑΜΑ

Ακόμα...

Το ίδιο όνομα φέρει και ο (προφανώς αρβανίτικης καταγωγής) επίκουρος καθηγητής κλασικής Αρ- χαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.Ένα δείγμα απ΄ τις ανασκαφικές έρευνές του δείτε εδώ.