Η περίπτωση του Αριστείδη Κόλλια

Η κοιτίδα των Πελασγών κατά τον Αρ. Κόλλια (Αρβανίτες,σελ. 70)

Απέφυγα ως τώρα να ασχοληθώ με τον Α.Κ.,επειδή στο σπίτι του (δίπλα στο νοσοκομείο Παίδων) έχω πιει κρασί που μου τράταρε.Γνωριστήκαμε το 1986.Μαζί κι όλα τα πρωταγωνιστικά στελέχη αυτού του πυρήνα.Τους γνωρίζω όλους καλά.Στο σπίτι του Γ. Μίχα,στη Χαλκίδα,είχα φιλοξενηθεί.

Καταλήξαμε με τον Α.Κ. να διασταυρώνουμε ξίφη μέσα από τις στήλες του ΔΑΥΛΟΥ,που τότε αρθρογραφούσα.Ήταν βαριά άρρωστος,αλλά δεν το γνώριζα.Λίγο μετά πέθανε.Το έργο του,και των λοιπών,δεν το πετάμε.Αξιοποιούμε ό,τι θησαύρισε η έρευνά τους.Απορρίπτουμε,αντιθέτως,τη θεώρησή τους,με την οποία αποβάλλουν την αρβανιτιά απ΄ τον Ελληνικό κορμό και την εντάσσουν ...παραδίπλα.Η επιστημονική,και όχι μόνο,κοινότητα,άλλοτε με περισσή ευγένεια,άλλοτε με αγανάχτηση, τοποθέτησε τόσο το κεντρικό βιβλίο [Αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων],όσο και το σύνολο έργο του Α.Κ. στη θέση που άξιζε.

Παραθέτουμε μερικά αποδεικτικά στοιχεία:

1)Η πολυγραφότατη Κοινωνιολόγος-Λαογράφος Μαρία Μιχαήλ-Δέδε,αποδημήσασα και αυτή (Μάιος 2001),σημειώνει στο σημαντικότατο βιβλίο της «Οι Έλληνες Αρβανίτες» (Ίδρυμα Βορειοηπειρωτικών Ερευνών,αρ. 11,1987,ανατύπωση εκδ. Δωδώνη,Αθήνα 1997,σελ. 185-186):«Η προσπάθεια που γίνεται με την γλωσσολογική ανάλυση για τον εθνικό και φυλετικό προσδιορισμό είναι γενικώτερα πάρα πολύ δύσκολη. Δεν χρειάζεται μόνον να είναι ο αναλυτής άριστος γλωσσολόγος,αλλά να γνωρίζει και να συνδυάζει πλήθος άλλα στοιχεία...Εξ άλλου το να αναζητηθή η απωτάτη εθνοφυλετική ομοιογένεια κ.λ. με την γλωσσολογική μέθοδο καταλήγει να είναι αντιεπιστημονικό πέρα για πέρα,...,όπως πρόσφατα προσπάθησε με διαβλητά αποτελέσματα να κάνει ο νομικός Αριστείδης Κόλλιας με το βιβλίο του “Αρβανίτες”» .

2)O σοβαρός,σεμνός και απόλυτα προσεκτικός στις διατυπώσεις του Ασπροπυργιώτης ερευνητής Δημ. Ν.Καλλιέρης [πέθανε το 2012,ενώ χόρευε σε γλέντι],αρβανίτικης καταγωγής,μελετητής ακάματος της ιστορίας της περιοχής του,με αξιόλογες εισηγήσεις στα Συμπόσια Ιστορίας και Λαογραφίας Αττικής,παρατηρεί μεταξύ άλλων (περ. «Λαμπηδόνα»,έκδ. Πνευματικού Κέντρου Ασπροπύργου Αττικής,τ. 13,4-5-6/1999,σελ. 1-6):«Όταν παίρνεις στα χέρια σου μια μελέτη (εννοεί το βιβλίο «Αρβανίτες»),που μάλιστα αρχίζει από την προϊστορία και καταλήγει στις ημέρες μας,μεταξύ των πρώτων που θα προσέξεις είναι η βιβλιογραφία.Η εντύπωση από τη βιβλιογραφία που παραθέτει (ο Αρ. Κόλλιας) είναι αποκαρδιωτική.Από τα 48 έργα ή άρθρα και μελέτες που αναφέρει δεν έχουν άμεση σχέση με το θέμα τουλάχιστον το 1/3 αυτών.Την υπόλοιπη βιβλιογραφία,αν τη διαχωρίσεις και την αντιστοιχίσεις προς τη μυθολογία,τη γλωσσολογία και της διάφορες εποχές της ιστορίας,θα διαπιστώσεις ακόμα περισσότερο με τι φθηνά υλικά προσπάθησε να εντυπωσιάσει ο συγγραφέας.Θα μάκραινε αυτό το κείμενο,αν καταγράφαμε από ποιες εργασίες κατ΄ εξοχή πήρε επιλεκτικά υλικό,για να το μεταπλάσει σύμφωνα με τις επιδιώξεις.Μόνο κατ΄ εξαίρεση υπάρχουν κάποιες παραπομπές σε βιβλιογραφία.Είναι ένας τρόπος να αποφεύγεται ο έλεγχος και η επαλήθευση της πηγής ή και πολλές φορές να μη διαπιστώνεται η έλλειψη αυτής.»

3)Ο Κ. Κοκκορόγιαννης (περ. ΙΣΤΟΡΙΑ,τ. 365, 11/1998,σελ. 122-126) γράφει για το βιβλίο του κ. Κόλλια «Αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων» μεταξύ άλλων:«Επειδή,λοιπόν,ο προαναφερθείς συγγραφέας δεν τηρεί ο ίδιος για τις μεθόδους ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων στα γραπτά του τις βασικές προϋποθέσεις που απαιτεί από τους άλλους,δηλαδή τη χρήση του ανθρώπινου μυαλού,της ανθρώπινης σοφίας και της κρίσης [εάν πράγματι τις χρησιμοποιεί και τις τρεις -ή έστω και τη μία απ’ αυτές- τότε τις χρησιμοποιεί υ π ο β ο λ ι μ α ί α],γι’ αυτό και δεν αξίζει τον κόπο να αναλωθεί κανείς σε οποιονδήποτε περαιτέρω σοβαρό σχολιασμό του ογκώδους ευθυμογραφήματος του Κόλλια.Απλώς,κατατάξτε το συγκεκριμένο βιβλίο ως ένα “γραφικό σύμπτωμα” της νεοελληνικής σχετικής βιβλιογραφίας (με το οποίο εάν ασχοληθούμε για πολύ μπορεί να το μετατρέψουμε και σε επικίνδυνο,όπως ακριβώς μπορεί να συμβεί και με τον “γραφικό του χωριού” όταν παραχοντρύνει η πλάκα),...»

4)Στην εισαγωγή του σπουδαίου πονήματος του Εδεσσαίου συγγραφέα (με ρίζες απ΄ τη Φιλιππούπολη) Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη «Λεξικό των αρχαίων ελληνικών και περιελλαδικών φύλων» (εκδ. οίκος Κυρομάνος,Θεσσαλονίκη 2002) διαβάζουμε μεταξύ άλλων:«Θεωρήσαμε αναγκαία...την αναφορά στα προϊστορικά,πρωτοϊστορικά και ιστορικά δεδομένα που διαθέτουμε σήμερα για τις περιοχές της νότιας χερσονήσου του Αίμου και της ανατολικής Μικράς Ασίας...Μόνον έτσι πιστεύουμε ότι θα διαλυθεί η σύγχυση που έχει δημιουργηθεί...από διάφορους αμαθείς και επιπόλαιους “συγγραφείς”,οι οποίοι στερούμενοι ακόμη και στοιχειωδών γνώσεων σε θέματα αρχαιολογίας, γλωσσολογίας, εθνολογίας,ανθρωπολογίας και επιστημονικής μεθοδολογίας συνετέλεσαν στη δημιουργία μιας απίθανης παραφιλολογίας και παραλογοτεχνίας διατυπώνοντας με εξοργιστική και εξωφρενική αφέλεια και ανευθυνότητα θεωρίες και απόψεις που ξεπερνούν τα όρια του παραλόγου. Απόστρατοι κάθε βαθμού και προέλευσης,συνταξιούχοι δικηγόροι,ημιμαθείς δημοσιογράφοι,νοικοκυρές, θεολόγοι, ηλεκτρολόγοι, μηχανολόγοι και πάσης φύσεως “ελληνόφρονες” συνωθούνται και διαγκωνίζονται τελευταίως στη διατύπωση ολοένα και πιο απίθανων φαντασιώσεων σχετικά με γεγονότα της ελληνικής ιστορίας και προϊστορίας.Έτσι “πληροφορούμαστε” για τους απογόνους των μυθικών Ατλάντων που περιδιαβαίνουν τον ελλαδικό χώρο και αναγορεύονται σε προγόνους των Ελλήνων,για προϊστορικούς Αλβανούς(!) που μεταμφιέζονται σε Πελασγούς δημιουργούς της ελληνικής ιστορίας,για εξωγήινους που καιροφυλακτούν να διασώσουν τον περιούσιο ελληνικό λαό και άλλα πολλά...η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια του γελοίου...»

Το πρόγραμμα εκδηλώσεων/ομιλιών του συλλόγου Αλβανών Αθήνας "Shen Asti" για το 2000.Στην δεύτερη θέση (6 Φεβρουαρίου) ο Αρ. Κόλλιας,που λίγους μήνες μετά απ΄ αυτήν την ομιλία του έφυγε απ΄ τη ζωή.

5)Ο μεγάλος δάσκαλος και σεβαστός επιστήμονας Τάσος Αθ. Γριτσόπουλος σε βιβλιοκριτικό του σημείωμα (Μνημοσύνη,Ετήσιον Περιοδικόν της Εταιρείας Ιστορικών Σπουδών επί του Νεωτέρου Ελληνισμού,τόμ.ΙΓ΄ 1995-7,εν Αθήναις,σελ. 377-8) για το «Αρχείο Αρβανίτικων Μελετών»,ετήσια έκδοση Ιστορίας,Γλώσσας,Λαογραφίας,τ. Α΄,Αθήνα 1996,εκδ. Θάμυρις,σελ. 269 γράφει,μεταξύ άλλων,με ιδιαίτερη αυστηρότητα και λεπτή ειρωνεία: «...Λόγος λοιπόν γι΄ Αρβανίτες,όχι Αλβανούς, γι΄ Αρβανίτικη γλώσσα και ιστορία στον Ελλαδικό κατά πρώτον χώρο...Δεν γίνεται καμμία αναφορά στην γεωγραφική έννοια της Αλβανίας,όπως την νοούμε σήμερα,και το υλικό που συγκεντρώνεται και δημοσιεύεται αφορά στον Ελληνικό χώρο,επομένως και η διατυμπανιζόμενη έρευνα στην παλαιοτέρα και πρόσφατη προσφορά στην Ελλάδα φαίνεται πως έγινε από Αρβανίτες όχι της Αλβανικής εστίας,αλλά της διασποράς στους μνημονευόμενους χώρους.Αναζητείται λοιπόν κι Αρβανιτειά εντός Ελλάδος,υπαρκτή μειονότης ανάμεσά μας και δεν ομολογείται ευθέως,αλλά κάποιοι φιλότιμοι και φιλόδοξοι αλβανικής καταγωγής μόνιμοι κάτοικοι,με αδιαμφισβήτητη ελληνική και χριστιανική συνείδησι,από χρόνια και αιώνες ίσως εγκατεστημένοι αιφνιδίως αφυπνίσθησαν και διεκδικούν Αρβανίτικη ταυτότητα ανάμεσά μας.Ιδρύουν λοιπόν “Kέντρον Aρβανίτικων Eρευνών”,θορυβούν και υπονομεύουν την ηρεμία και γαλήνη των αλβανοφώνων κατοίκων μερικών περιοχών,προ πολλού αφομοιωμένων με τους Έλληνες των ιδίων περιοχών και γνησίων τέκνων της Oρθόδοξης Eκκλησίας.Οι άνθρωποι αυτοί σπείρουν ζιζάνια και μπορούν να τοποθετηθούν εξ επόψεως χαρακτήρος ως φαιδροί μέχρι επικίνδυνοι,αξιοθαύμαστοι απάτριδες όμως για την τόλμη σε βαθμό θράσους που επιδεικνύουν στις ενέργειες τους,με σκοπό να δημιουργήσουν Αλβανική μειονότητα εντός Ελλάδος και να συσπειρώσουν τους Αλβανούς της διασποράς,ίσως με το όραμα μιας νέας και σπουδαίας Αλβανίας...εντός της υπομονητικής,φιλόξενης και αμέριμνης Ελλάδος.»

Στο «Αρχείο Αρβανίτικων Μελετών» δεν υπήρχαν κείμενα του Αρ. Κόλλια,αλλά διαφόρων συνεργατών του.Ήταν όμως δικός του ο εκδοτικός οίκος «Θάμυρις» (για την ακρίβεια της συζύγου του),καθώς και η ιδέα,ο σχεδιασμός και ο όλος έλεγχος του εγχειρήματος.Παρά την οξυδερκή του θεώρηση όμως,που του δίνει τη δυνατότητα ν΄ αντιληφθεί τι παίζεται,ο Τ.Α. Γριτσόπουλος περιπίπτει σε θλιβερά ατοπήματα:α)το δεδομένο των Ελλήνων Αρβανιτών το βαπτίζει ως αιτούμενο β)τους Ηπειρώτικης καταγωγής δίγλωσσους Αρβανίτες τους θέλει ελκόμενους εξ Αλβανικής εστίας και το ελληνογενές γλωσσικό τους ιδίωμα ως αλβανική γλώσσα γ)το ομιχλώδες,ασαφές μόρφωμα,και εν τέλει επικυρωμένο κατασκεύασμα ελέω ξένων παραγόντων και συμφερόντων,της Αλβανίας το παραδέχεται ως γνήσιο και δυναμικό,ενώ δεν είναι παρά επίπλαστο, συνονθυλευματικό,υπό επεξεργασία και διαμόρφωση εξάμβλωμα.Τέτοιες κραυγαλέα ανυπόστατες,λαθεμένες θέσεις Ελλήνων Πανεπιστημιακών και πολιτικών,προϊόντα ελλιπούς μελέτης κι έρευνας,αδιαφορίας εν τη ουσία,επιτρέπουν το ξεφύτρωμα των φαιδρο-επικίνδυνων και θρασέων απάτριδων που εκ των υστέρων καταγγέλλει και ο Τ.Α. Γριτσόπουλος.Αλλά και διάφοροι συγγραφείς και συγγραφίσκοι,όχι σε επιστημονικά πονήματα,μα κυρίως σε αναγνώσματα ευρείας κατανάλωσης,πατώντας σ΄ αυτές τις θέσεις αναπαράγουν και διαδίδουν ανακρίβειες και ελεγχόμενες απόψεις.(Για παράδειγμα,η Μ. Μουζάκη στο κείμενό της «Αλβανία και Αλβανοί.Πρόβλημα των Βαλκανίων» (περ. ΙΣΤΟΡΙΑ,τ. 399,9/01,σελ. 58-67),στηριγμένη βιβλιογραφικά και στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»,αναμασά τα επισφαλή περί Ιλλυρικής προέλευσης των σημερινών Αλβανών,καθώς και τα δυστυχή περί αλβανικότητας των Ελλήνων αρβανιτών.)

Θα ολοκληρώσω τούτη τη συνέχεια μ΄ ένα δικό μου σχετικό κείμενο.Δημοσιεύτηκε στον «Αντιφωνητή» της Κομοτηνής,φ. 199,5.7.06,σελ. 2,6,με τον τίτλο:«Αρβανίτες,Αλβανοί και…»,καθώς και στο περιοδικό

Ε λ λ η ν ι κ ή   Α γ ω γ ή,τ. 68/121 (11/07),σ. 38-48,με τον ίδιο τίτλο.

Η διατριβή με την επιστήμη της Ιστορίας προϋποθέτει,πέρα απ΄ τις σχετικές σπουδές,την ολοκληρωτική απέκδυση κάθε προκατάληψης και υποκειμενικής επιρροής,όσο αυτό είναι ανθρωπίνως δυνατόν.Ο ιστορικός με ιερό σέβας αντικρύζει την πηγή της πληροφόρησής του,με καθάριο και ευγενικό νου αφουγκράζεται τον κραδασμό του παρελθόντος,με υψηλό αίσθημα ευθύνης και ταπεινότητα καταθέτει το ανασυγκροτημένο χθες,όπως η καματερή του έρευνα και μελέτη επαναψηφοθέτησε,με μετριοφροσύνη και προσοχή παραδίδει το κοπιώδες καταστάλαγμά του στην επιστημονική κοινότητα και την κρίση του λαού,το όφελος και την προκοπή του οποίου κατοχυρώνει και η ανεπιτήδευτη Ιστορία μηνύοντας το χρέος και το πρέπον.

Η άγνοια μερικές φορές,όχι η προσποιητή εννοείται,της ιστορικής πηγής,όσο  κι αν αδυνατίζει και εξαερώνει το τελικό πόρισμα,μπορεί να γίνει συγκαταβατικά δεκτή.Η λαθεμένη ανάγνωση και παρερμηνεία των ιστορικών σημάτων,που ολοφάνερα υποβαθμίζουν ή και μηδενίζουν την καταβεβλημένη προσπάθεια του ερευνητή, μπορούν (και πρέπει) να καταγγελθούν και να προσπεραστούν θαμμένες φυσικά απ΄ τους όγκους της απαξίωσης και της (γιατί όχι;) συγχώρεσης,όταν απουσιάζει απ΄ τις προθέσεις του ερευνητή ο δόλος και η σκοτεινότητα κι αντίθετα περισσεύει η ανεπάρκεια και η βραδύνοια.Εκείνο που δεν μπορεί να επιτραπεί και να συγχωρεθεί με τίποτα είναι η σκόπιμη στρέβλωση των πηγών,η συνειδητή,υποβολιμαία και ιδιοτελής παραποίηση των ιστορικών ντοκουμέντων,η αχρεία και ανήθικη,εντελώς αντιδεοντολογική και βάναυσα αντιεπιστημονική διαστροφή των διαύλων κατάγνωσης και των αποδεικτικών στοιχείων,η επέμβαση και αλλοίωση των πηγών.ανοσιότητα αισχίστου βαθμού.

Θεωρώντας ευλόγως ως κοινά αποδεκτές τις παραπάνω θέσεις αξίζει να προσεγγίσουμε,και εμείς,μια,συζητηθείσα και άλλοτε,περίπτωση ερασιτεχνικής (μόνο;) ιστοριογραφίας: 

1.Στην “Παγκόσμια Μυθολογία” (Εκδοτική Αθηνών,Αθήνα 1989),έργο ομάδας Πανεπιστημιακών,και στο λήμμα Ανθρωπογονία διαβάζουμε (σελ. 43-44):Στον Πίνδαρο, στον Ψευδο-Απολλόδωρο και σε άλλους συγγραφείς είναι γνωστή ανθρωπογονία ύστερα από κατακλυσμό.Αυτός ο μύθος σε αδρές γραμμές έχει ως εξής:κάποτε οι άνθρωποι είχαν γίνει τόσο κακοί,ώστε ο Δίας αποφάσισε να τους εξαφανίσει με κατακλυσμό.Τότε ο Δευκαλίων,με συμβουλή του Προμηθέα,κατασκεύασε μία λάρνακα και κλείστηκε μέσα σ΄ αυτήν μαζί με την Πύρρα και τ΄ απαραίτητα εφόδια.Όταν τα πάντα καλύφθηκαν από νερό,η λάρνακα του Δευκαλίωνα έφτασε πλέοντας σε μια βουνοκορφή,στον Παρνασσό ή στην Όθρη ή στον Άθω ή στη Δωδώνη.Όταν η βροχή επιτέλους σταμάτησε και τα νερά αποτραβήχτηκαν,ο Δ. και η Π.βγήκαν από τη λάρνακα, ευχαρίστησαν τον Δία που τους έσωσε και του ζήτησαν ανθρώπους.Έτσι, κατά τις οδηγίες του θεού,ο Δ. και η Π. σκέπασαν τα πρόσωπά τους,έπαιρναν λιθάρια από τη γη και τα έριχναν πίσω τους,χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν.Το αποτέλεσμα ήταν ότι,όπου έπεφταν τα λιθάρια του Δευκαλίωνα,η γη έβγαζε άντρες, και όπου έπεφταν τα λιθάρια της Πύρρας,η γη έβγαζε γυναίκες.Έτσι έγινε ένας νέος λαός από τα λιθάρια της γης.

Από τον παραπάνω πασίγνωστο ελληνικό μύθο προτείνεται υπό τινών και η ετυμολόγηση της λ. λαός:ο λαος [του λαας](=λίθος) =λαός(=άνθρωποι).

Ο αποδημήσας (Οκτώβρης 2000) δικηγόρος και,κατά δήλωσή του,ιστορικός  Αρ. Κόλλιας,στο βιβλίο του “Αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων” (εκδ. Θάμυρις, Αθήνα 19979) παρουσιάζει ως εξής τον ίδιο μύθο (σελ. 69 & 71):O περίφημος μύθος του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος,απηχεί ένα πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στα προϊστορικά χρόνια που μέχρι στιγμής δεν έχουν προσδιοριστεί.Από τον κατακλυσμό αυτόν  και ενδεχομένως από άλλες φυσικές  καταστροφές,σεισμούς και γεωλογικές ανακατατάξεις,πολλοί λίγοι επέζησαν απ΄ αυτούς που κατοικούσαν το χώρο της νότιας και κεντρικής Ελλάδας.Στα αμέσως κατοπινά χρόνια και με την αποκατάσταση μιας ισορροπίας των φυσικών δυνάμεων,τα παρθένα και εύφορα αυτά μέρη τα κατέλαβαν τα βορεινά και γειτονικά φύλα που κατοικούσαν στα ορεινά μέρη της Πίνδου και της Ιλλυρίας,δηλαδή της ΒΔ. Βαλκανικής.Οι Λαοί των περιοχών αυτών,από την μια μεριά αντιμετώπιζαν τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης που αντιμετωπίζουν οι ορεσίβιοι Λαοί και δεν μετέχουν των εξελίξεων των Λαών των εύφορων και πεδινών ή παραθαλασσίων περιοχών,από την άλλη όμως σφυρηλατούν ένα πνεύμα ελευθερίας και ανεξαρτησίας και κυρίως δεν απειλούνται από τις βλέψεις άλλων Λαών που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα άγονα και βραχώδη μέρη που εκείνοι  κατέχουν.Έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξουν με ένα βραδύ αλλά σταθερό ρυθμό ένα είδος πολιτισμού δικού τους και μια δική τους κοσμοθεωρία,έτσι όπως μπορεί αυτή να δημιουργηθεί από το σκληρό περιβάλλον και τον τρόπο ζωής που κάνουν....Μετά λοιπόν,για να επανέλθουμε,τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα,ο Λαός αυτός της ΒΔ. Βαλκανικής ξεχύνεται στα παρθένα πεδινά μέρη του Νότου και τα εποικίζει.Ανακάλυψαν τον τρόπο να σπέρνουν τη γη  και να διατρέφονται απ΄ αυτήν....Ήλθαν σ΄ επαφή με την θάλασσα αυτοί οι βουνίσιοι και είδαν πως η θάλασσα είναι πολύ μεγαλύτερη και πως όλα τα ποτάμια χύνονται στην θάλασσα, πράγμα που σήμαινε πως η θάλασσα και τα ποτάμια συνδέονται,πως τα ποτάμια είναι παιδιά της θάλασσας.Έτσι η θάλασσα (Θέτις),έχει  γιο τον ποταμίσιο θεό Αχιλλέα που τρέχει πολύ,είναι “Άσπετος” (Αρβανίτικα: ταχύς=ισπέητ)...

Δεν ξέρει από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς με τις παραποιήσεις του δικηγόρου.Ο μύθος είναι σαφέστατος:η λάρνακα του Δευκαλίωνα προσαράσσει σε βουνοκορφή,που κατά τις μισές εκδοχές δεν είναι και τόσο νότια (Άθως, Δωδώνη).Το Γένος των Ελλήνων δημιουργείται απ΄ τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα,κατόπιν θεϊκών οδηγιών.Ο μύθος δεν αφήνει περιθώρια ασάφειας ως προς την αυτοχθονία των Ελλήνων.

Στην παρα-εκδοχή του δικηγόρου όμως,έχουμε μυθιστορηματική ανάπλαση του μύθου:βορεινά φύλα (για την ακρίβεια βορειοδυτικά.μη μπερδευτούμε) κατέρχονται στα εύφορα πεδινά του νότου (η Στερεά και η Πελοπόννησος,αν δεν το ξέρετε,είναι ατέλειωτες,καταπράσινες πεδιάδες).οι σκληροί ορεσίβιοι δεν ήξεραν ότι τα ποτάμια χύνονται στη θάλασσα (φαίνεται πως η ΒΔ. Βαλκανική θα απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα απ΄ τη θάλασσα!τι μαθαίνει κανείς αν διαβάζει,ε!),αλλά επειδή ήταν επιδεκτικοί μαθήσεως (λόγω του βραδέος,αλλά σταθερού ρυθμού που είχε ο πολιτισμός και η κοσμοθεωρία τους φαίνεται) σε χρόνο dt ανακαλύπτουν τη γεωργική καλλιέργεια και τις χαρές του κάμπου.Τέτοια είναι η ευφροσύνη τους απ΄ το παραδεισένιο νότο που αρχίζουν να ονοματίζουν τα ποτάμια (ενώ στη βορειοδυτική πατρίδα τους τα προσπερνούσαν αδιάφορα,φαίνεται).Δημιουργούν δε και ποταμίσιο θεό (στο διάλειμμα των οργωμάτων οι πρώην ορεσίβιοι το ρίχνανε φαίνεται στη θεογονική ονοματοδοσία),τον Αχιλλέα τον «Άσπετον»,που σημαίνει πολύ γρήγορος. Τώρα βέβαια,ένας φιλόλογος (δεν γνωρίζω αν ήταν ποτέ δικηγόρος),ονόματι Ιωάννης Σταματάκος,σε ένα Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης που συνέταξε,ισχυρίζεται (ο αδαής!) ότι ά-σπετος (α στερ.+ ειπείν) σημαίνει άφατος,άρρητος, ανέκφραστος,απεριγράπτως μέγας,ακόμη και αστείρευτος(φωνή άσπετος=φωνή άναρθρος,ασαφής και δυσδιάκριτος),αλλά εδώ έχουμε μια νέα επιστημονική θεώρηση που μας διαβεβαιώνει ότι άσπετος σημαίνει ταχύς!Ποιόν να πιστέψουμε;

Η παραποίηση του μύθου του Δευκαλίωνα αγγίζει σίγουρα την απρέπεια και καθίσταται εξοργιστική.Είναι όμως τόσο ασόβαρη και παιδαριώδης η εικόνα και η γραφή των επιμέρους τμημάτων,όσο και όλου εν γένει του “ευθυμογραφήματος” που η καταγγελία του ως αντιεπιστημονικού (για να μείνουμε μόνο σ΄ αυτήν τη διάσταση) ειλικρινά δεν έχει νόημα.

2.Απ΄ τον Ιανουάριο του 1998 έως και τον Δεκέμβρη 1999 ο δικηγόρος-ιστορικός εξέδωσε κι ένα τριμηνιαίο περιοδικό (κυκλοφόρησαν 8 τεύχη),το Άρβανον.Στο τ. 1 και στη σελ. 13 διαβάζουμε σε κείμενό του:

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ;

Αρβανίτες καλούμε το λαϊκό σύνολο που δημιουργήθηκε στον κλασσικό Ελλαδικό χώρο,μετά τις ομαδικές καθόδους του 14ου αι. μ.Χ. και το οποίο προέκυψε από την οικειοθελή αφομοίωση του εναπομείναντος Ελληνικού στοιχείου με το πολυπληθέστερο και δυναμικότερο Αρβανίτικο.Αρβανίτες καλούμε επίσης το λαϊκό σύνολο που προέκυψε από μεταγενέστερες καθόδους και τον συγχρωτισμό με το λαϊκό σύνολο,που δημιουργήθηκε από τη πρώτη ομαδική κάθοδο.Αντίθετα,δεν καλούμε Αρβανίτες,αλλά “Aλβανούς” ή “Σκυπετάρ”,εκείνους που παρέμειναν στις πατρογονικές τους εστίες στην Ήπειρο και Αλβανία,μια περιοχή που αποτελεί την πηγή του Ελληνοπελασγικού κόσμου και από την οποία κατά καιρούς και με ομαδικές ή σποραδικές καθόδους, ανανεώνεται τo φθίνον αίμα του Ελλαδικού Νότου.

Eδώ δεν έχουμε αναφορά γενικά κι αόριστα σε γειτονικά φύλα της ΒΔ. Βαλκανικής.Εδώ αναφέρεται ευθέως ότι η Αλβανία (και η Ήπειρος) είναι η πηγή του Ελληνοπελασγικού κόσμου.Οι Αλβανοί ή Σκυπετάρ λοιπόν,όταν κατέβαιναν νότια και συγχρωτίζονταν με τους ντόπιους πληθυσμούς μετετρέποντο σε Αρβανίτες.Ετσι απλά.Τώρα πώς γίνεται η Ελληνική γλώσσα του εναπομείναντος και οικειοθελώς αφομοιωθέντος Ελληνικού στοιχείου να ομιλείται και σήμερα,ενώ τα αρβανίτικα,η γλώσσα του πολυπληθέστερου και δυναμικότερου και αφομοιώσαντος τους Έλληνες Αρβανίτικου στοιχείου,να έχουν ουσιαστικά εξαλειφθεί,καλείται τις νουνεχής επαΐων να μας το διαλευκάνει,όχι κατ΄ ανάγκη με την απαράμιλλη επιστημονική εμβρίθεια και κατάρτιση του πολυτάλαντου συγγραφέα.

Αν ήθελε να απογυμνώσει κανείς με μιαν εξαντλητική κριτική τις συγκεκριμένες θέσεις (γιατί αυτές τελικά ενδιαφέρουν και όχι τα πρόσωπα.ο καθένας τραβάει το δρόμο του) στεκόμενος σε κάθε σημείο των κειμένων,έπρεπε τελικά να γράψει ένα (ή και περισσότερα) καινούργιο βιβλίο.Προσπαθούμε να εντοπίσουμε το βάθος της σκέψης και την τελική ιδεολογία,τον στόχο όλων αυτών των δημοσιεύσεων και θέσεων.Εδώ αρχίζουν τα βαθιά νερά.Εδώ “η πλάκα παραχοντραίνει και ο «γραφικός του χωριού» γίνεται επικίνδυνος...”

Στα δύο αποσπάσματα που παραθέσαμε υπάρχει ένας κοινός άξονας,μια βασική σταθερή αντίληψη και ιδεολογία (ιδεοληψία;) που διαχέεται σε όλο το σχετικό έργο του συγκεκριμένου συγγραφέα:Το Ελληνικό Έθνος ήδη από την εποχή του Δευκαλίωνα,αλλά και στις απαρχές της νεότερης ιστορικής φάσης (14ος αι. μ.Χ.),που είναι και το σημαντικότερο,είναι σχεδόν εν εξαφανίσει! ”...Πολλοί λίγοι επέζησαν...” στην εποχή του Δευκαλίωνα,”εναπομείναν” το Ελληνικό στοιχείο στον 14ο αι. μ.Χ.!Και στις δυο αυτές περιπτώσεις,αλλά και γενικώς πάντοτε κατά τον εν λόγω συγγραφέα,βορεινά φύλα,πολυπληθείς και δυναμικοί Αλβανοί ή Σκυπετάρ, καταλαμβάνουν το νότο και ανανεώνουν το φθίνον αίμα του Ελλαδικού Νότου!

Ά ρ α ;

H προβολή αυτής της αντίληψης-θέσης παράγει ή δεν παράγει τούτη τη φρικιαστική νεο-φαλμεραγιερική θεώρηση:το σημε-ρινό Ελληνικό Έθνος ελαχίστως και μηδαμινώς συνέχεται εξ Ελλήνων.ο βασικός του κορμός,η πλειονότητα στην ποσοτική του συγκρότηση αποτελείται από φύλα της ΒΔ. Βαλκανικής,από Αλβανούς ή Σκυπετάρ! Καταλάβαμε καλά!;

(«Αν διασώθηκε αίμα αρχαιοελληνικό ως σήμερα,αυτό τρέχει μόνο στις φλέβες των Αρβανιτών» έγραφε ο Αρ. Κόλλιας στο Άρβανον,τ. 1, σελ. 14. Ο τονισμός δικός μας.)

Το 1998 ο Αρ. Κόλλιας εξέδωσε περιοδικό (Άρβανον),που υπήρξε βραχύβιο (8 τεύχη).Ανωτέρω,δείγμα της θεματολογίας του.

 - Διαβάστε ακόμα,σχετικά: 

Ο Σαρ. Καργάκος για τον Αριστείδη Κόλλια (Αλβανοί Αρβανίτες Έλληνες,Σιδέρης 2000,σσ. 140-142)

(το βιβλίο του Κόλλια "...όπου δεν είναι παραληρηματικό,... είναι μια χοντροκομμένη κατασκευή που σκοπεί στην αλβανοποίηση των πάντων...")

Δυστυχώς,αυτό το ανεύθυνο κατασκεύασμα έχει κάνει μεγάλη ζημιά σε βάρος των Ελλήνων αρβα-νιτών.Άλλοτε από ασχετοσύνη,άλλοτε από δολιότητα αναπαράγονται κομμάτια του,πλήττοντας στην ουσία αλήθεια,Ελλάδα,αρβανιτιά.Μια θλιβερή,όσο και αχαρακτήριστη,περίπτωση.

Γιάννης Βασ. Πέππας