Αλβανία,ένα κατασκευασμένο κράτος

H Aλβανία (ως έθνος και κράτος) δεν είναι παρά κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων,προς εξυπηρέτηση γεωστρατηγικών συμφερόντων τους. 

Η ανακήρυξη κράτους «Μακεδονίας» απ΄ το 1990 στα βόρεια σύνορά μας  ενέτεινε ένα ήδη οξύ ζήτημα για τα εθνικά μας θέματα,που από το τέλος του Πολέμου σιγόκαιγε σε μια μεριά της Βαλκανικής μπαρουταποθήκης περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή αναζωπύρωσης και έκρηξης.

Η εξωτερική πολιτική μας και η όποια διπλωματική μας δυναμική,αγόμενες και φερόμενες από τις συμμαχικές επιταγές,ουδόλως αντέδρασαν στην Τιτοϊκής έμπνευσης δημιουργία «Μακεδονίας» εντός των νεοπαγών Γιουγκοσλαβικών συνόρων,όταν τα Ανατολικής σύλληψης σχέδια περί «Μεγάλης Μακεδονίας» φυλλορρόησαν.Οι ανταλλακτικές συμμαχικές διαβεβαιώσεις προς την εμφυλιοσπαρασσό- μενη Ελλάδα,ότι τα Γιουγκοσλαβικά σύνορα «θα κλείσουν» για τους ΕΛΑΣίτες αντάρτες,υπήρξαν αρκετές για τη σιωπηρή αποδοχή της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Το εξάμβλωμα των Σκοπίων βέβαια,δεν ήταν παρά τμήμα ενός ευρύτερου νεοπλασματικού μορφώματος:της Γιουγκοσλαβίας,όπου ετερόκλητες εθνότητες σύρθηκαν σε μια ερήμην ομοσπονδιοποίησή τους.Το πλήρωμα του χρό- νου,μισόν αιώνα αργότερα,έφερε τη βίαιη αποσυναρμολόγηση του Γιουγκοσλαβικού μωσαϊκού (Για την ακρίβεια,οι επιμέρους Γιουγκοσλαβικές επαρχίες ονομάστηκαν μετά το 1945 ομόσπονδες δημοκρατίες.Πρωτύτερα,το 1929,είχε αποδοθεί το επίπλαστο Jugoslavia [=Νοτιοσλαβία] στο «Βασίλειο των Σέρβων,Κροατών και Σλοβένων»,που είχε ξεπηδήσει απ΄ τις στάχτες του 1918,σ΄ ένα τρελό χορό αλλεπάλληλων μετονομασιών και ονοματικών παιχνιδισμάτων που αποσκοπούσε στην διά της ταμπέλλας ομογενοποίηση διαφορετικών εθνοτήτων και,όπως φάνηκε στη συνέ- χεια,στην ύπουλη διεκδίκηση γειτονικών εδαφών).

Λίγο βορειότερα η Τσεχοσλοβακία θα διαγράψει,ευτυχώς αναιμάκτως,μιαν παράλληλη μεταπολεμική τροχιά.

Πριν απ΄ αυτές τις υβριδικές εθνο-κρατο-γενέσεις η Μπολσεβίκικη κυριαρχία δεν είχε διστάσει να ομογενοποιήσει πληθώρα εθνοτήτων,υπό την αδιαμφισβήτητη απολυταρχία του «υπαρκτού»,στον αχταρμά της Σοβιετίας (Ε.Σ.Σ.Δ.).

Στο ενδιάμεσο του μεσοπολέμου η χώρα μας θα γνωρίσει με το χειρότερο τρόπο το άθλιο πρόσωπο της επιβολής αποφάσεων από τις «Μεγάλες Δυνάμεις».Όχι τόσο με το χάρισμα της Β. Θράκης στους Βούλγαρους (Συνθήκη Νεϊγύ,27-11-1919) και της Ανατ. Θράκης,Ίμβρου,Τενέδου στους Τούρκους (Συνθήκη Λωζάνης,24-7-1923),αλλά κυρίως από τον επαχθή κι απάνθρωπο όρο/υποχρέωση,που υπήρχε και στις δύο αυτές συνθήκες,για,«εκούσια» και «συμπεφωνημένη» αντίστοιχα,ανταλλαγή πληθυσμών (Στη δεύτερη περίπτωση θα χρειαστεί και η ελληνοτουρκική σύμβαση της 30-1-1923,απευθείας μεταξύ Βενιζέλου-Ινονού).Αυτόχθονες ελληνικοί πληθυσμοί,αναπτύξαντες επί χιλιετίες πολιτισμό στις πανάρχαιες αυτές κοιτίδες,αναγκάζονται σε βίαιο ξεριζωμό.

Όμως,η χασαπο-προκρούστεια τακτική των «Μεγάλων»,να καταστρέφουν λαούς,να βαπτίζουν έθνη,να διαμορ- φώνουν κράτη κατά τα δικά τους δοκούντα και με πλήρη αδιαφορία για κάθε ιστορικό δεδομένο είχε λίγο νωρίτερα δώσει ένα πρώτο «δείγμα γραφής»,δυστυχώς με τραγικές παραμέτρους και τότε για τα δίκαια του Ελληνισμού.

  Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (10-8-1913),όχι μόνο καταδικάζεται ένα γνήσιο κομμάτι του Ελλαδικού χώρου,η Β. Ήπειρος,να μείνει εκτός ελληνικών συνόρων,πράγμα που επαναλήφθηκε και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,αλλά δημιουργείται εκ του μηδενός το κράτος της Αλβανίας και βαπτίζεται ως Αλβανικό Έθνος ένα συμπίλημα πληθυσμών που η εθνική τους συνείδηση,όταν και όσο αυτή υπήρχε,δεν ήταν μία και ενιαία και που,πάντως,η ελληνική εθνική συνείδηση,σ΄ αυτούς τους πληθυσμούς,ήταν κάτι παραπάνω από έντονη και κυρίαρχη.

Βέβαια,ακόμα κι αν σταθεί κανείς στις καταγραφές των ξένων περιηγητών και καθόλου στην επιστημονική κα- τάθεση της Ιστορίας,αυτό που σήμερα καλείται «Αλβανοί» και «Αλβανικό Έθνος» είναι αδύνατο να εντοπισθεί. Eνδει- κτικά να αναφέρουμε τα: V. Berard,Τουρκία και Ελληνισμός,εκδ. Τροχαλία, Αθήνα 1987 και R. Puaux, Δυστυχισμένη Βόρειος Ηπειρος,εκδ. Τροχαλία,Αθήνα χ.χρ.έ.(Πολύ χρήσιμο και σημαντικό για πληροφορίες και στοιχεία της Β.,ΒΔ. Βαλκανικής κατά τον 17ο αι. και το: Βασ. Δημητριάδη,Η κεντρική και δυτική Μακεδονία κατά τον Εβλιγιά Τσελεμπή).
Ο V. Berard,σημαντικός Ομηριστής,αφιερώσας 30 χρόνια απ΄ τη ζωή του στη μετάφραση της Οδύσσειας,κυριότερο φι- λολογικό γεγονός του 1924 για τη Γαλλία,αρχαιομαθής και αρχαιολάτρης,όχι όμως και φιλέλλην κατά τον Θ. Πυλα- ρινό (βλ. την εισαγωγή του προαναφερθέντος βιβλίου),περιέτρεξε επί δύο χρόνια (καλοκαίρι 1890-καλοκαίρι 1892) την ευρύτερη Μακεδονία ξεκινώντας από το Δυρράχιο και την Καβάγια.Ο R. Puaux*,ιστορικός και δημοσιογράφος, ένθερμος υπερασπιστής των δικαίων των Εθνών,ταχθείς το 1899,με το βιβλίο του Υπέρ της Φινλανδίας στο πλευρό των αγωνιζόμενων Φινλανδών κατά των Ρωσικών επεμβάσεων και καταπιέσεων, περιόδευσε στη Β. Ήπειρο το κρίσιμο έτος 1913.Ιδιαίτερη εθνότητα Αλβανών στις περιγραφές,σχόλια και παρατηρήσεις των δύο Γάλλων δεν αναφέρεται,δεν υπάρχει.Όλοι αυτοί οι «Αλβανικοί»,«Αρβανίτικοι»,«Σκιπετάρικοι1» πληθυσμοί που καταγράφονται στα βιβλία τους εί- ναι σχεδόν πάντα πολύγλωσσοι,διαφόρων θρησκευμάτων,ακαταστάλαχτης και ασαφούς εθνικής συνείδησης (πολλές φορές βέβαια πλείστοι εξ αυτών δηλώνουν την ελληνικότητά τους [στο έργο του V. Berard π.χ. σελ. 87-88: ”Όλοι αυτοί οι Αλβανοί (του Ελβασάν) καταλαβαίνουν και όλοι τους σχεδόν μιλούν τα ελληνικά.Έχουν ελληνικό σχολείο για τα αγόρια τους και ελληνικό σχολείο για τα κορίτσια τους.Θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες”.Ή  στις σελ. 128-131: ”Ο φιλοξε- νητής μας (στο Μπρίνιαιτζ της Τζούρας) είναι ένας ωραίος Αλβανός.Τον λένε Γιάνκο.Είναι μόλις 30 χρονών ...Μιλά τα ελληνικά της Μικράς Ασίας...Λατρεύει τη Γαλλία.ίσως όμως η Ελλάδα να του πηγαίνει περισσότερο.Είναι Τρικουπικός, όπως όλοι σχεδόν οι Έλληνες του εξωτερικού...],άλλοτε,άλλοι,αισθάνονται και δρουν ως Βούλγαροι κ.ο.κ.),αγόμενοι και φερόμενοι από ποικιλώνυμες προπαγάνδες που οργίαζαν τότε σ΄ αυτήν τη χαοτική γωνιά της Οθωμανίας,μεταλ- λασσόμενοι χωρίς δυσκολία και αντί κυμαινομένων τιμημάτων σε κατά περίπτωση υπερασπιστές διαφόρων αντι- κρουόμενων συμφερόντων,ιδεολογιών,εθνικισμών κ.λ.π.Η Miranda Vickers,διδάσκουσα Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και συνεργαζόμενη με έγκριτες Βρετανικές εφημερίδες,στο βιβλίο της “Οι Αλβανοί”,εκδ. Οδυσσέας,Αθήνα 1997,υπέρ του δέοντος “φιλική” μάλιστα προς τους Αλβανούς,αναρωτιέται για το ζήτημα:”Γιατί οι Αλβανοί ήταν ο τελευταίος Βαλκανικός λαός που σχημάτισε Εθνική συνείδηση;”

Αυτή η περίφημη «Αλβανική συνείδηση» αποτελεί μεταπολεμικό προϊόν.Μετά τους βαλκανικούς πολέμους οι γεωπολιτικοστρατηγικές αναγκαιότητες/επιλογές των ευρωπαϊκών συμφερόντων παρεμποδίζουν και ανακόπτουν την ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου με την υπόλοιπη Ελλάδα (Είναι συγκλονιστικό ένα δημοτικό βορειοηπειρώτικο τραγούδι της εποχής που σπαράζει για τη βίαιη και ανόσια αυτή πράξη των «τρανών»:

Nα ΄ριχνε πίσσα και φωτιά σ΄ όλους τους μεγαλαίους,

όπου μας εχωρίσανε σαν το παιδί ΄π΄ τη μάνα.

Και πού σας φταίξαμε,τρανοί,για να μας τυραγνάτε;

Δεν είμαστε κι εμείς Ρωμιοί και λαδοβαφτισμένοι;

Bλέπε:Γ. Δ. Παναγιώτου,Δεν είμαστε κι εμείς Ρωμιοί;!...με ελληνικά αφηγηματικά τραγούδια από τη Β. Ήπειρο,εκδ. Εικοστού Πρώτου,Αθήνα 1994,σελ. 235-236). Σημειωτέον,ότι εκτός των Βορειοηπειρωτών και σε σημαντικό κομμάτι των “Σκιπετάρων” επάλλετο ελληνική εθνική συνείδηση (“Ωστόσο”,διαβάζουμε στην εισαγωγή του Αχ. Γ. Λαζάρου στο προαναφερθέν βιβλίο του R. Puaux,σελ. 31,”κατά την περιοδεία του Ρενέ Πυώ στη Βόρειο Ηπειρο,το 1913, το ελληνικό φρόνημα προβάλλει έντονο.Οι πατριωτικές εξάρσεις,οι εθνικές εκδηλώσεις και η βούληση για την ένωση με την Ελλάδα είναι κοινά γνωρίσματα των κατοίκων,χριστιανών και μουσουλμάνων,ελληνογλώσσων,διγλώσσων και τριγλώσσων.”).To εξάμβλωμα του «Αλβανικού κράτους»,που εν τέλει κατασκευάζουν οι «μεγάλοι»,διάγει μιαν τριακονταετία αφασίας και πολιτικών πειραματισμών (Ζιώγου κ.λπ.).Ο «πολύς» Ενβέρ Χότζα,ίνδαλμα μερίδας Ελλήνων αριστερών (αν είναι δυνατόν!),αναλαμβάνει και τη δημιουργία «Αλβανικού έθνους».Η,άξια ιδιαίτερης μελέτης και προσοχής,αρβανίτικη αλλοιώνεται.Δημιουργείται μια πολυσελλεκτική,υβριδική «αλβανική γλώσσα» με πληθώρα προσμείξεων2.Τα ονόματα αλλάζουν.Τα θρησκευτικά δόγματα καταργούνται.Ο Χοτζικός Αλβανικός εθνικισμός γεννιέται!Οι δεκαετίες περνά- νε.Η κομμουνιστική απολυταρχία,εν είδει θερμοκηπίου,επωάζει και αναπτύσσει το υβριδικό εθνικιστικό της έκτρωμα (Nα δύο «καλλιτεχνικά»,αποσπασματικά παραδείγματα της νέας εποχής,από δύο «καθαρόαιμους Αλβανούς».Το πρώ- το προέρχεται από τον,υπουργοποιηθέντα (!),όπως είδαμε,το 2001 (υφυπουργός μειονοτήτων και Αλβανών της δια- σποράς.κυβέρνηση Φ. Νάνο),Νικόλαο Κατσαλίδα, γεννημένο το 1950 στη Λεσινίτσα:

Τα σπίτια μας στο Νότο

...Το κόμμα μας είπε/πως δε θα υπάρξουν στιγμές θλίψης,πίκρας,/

και μας χτύπησε στον ώμο,/μας έσφιξε το χέρι

στις παραμονές του χειμώνα.

Σε τούτα τα θεμέλια,/που συμπαγή θα ΄ναι,

ήταν παρούσα όλ΄ η Αλβανία...

Το δεύτερο είναι δημιούργημα του «Αλβανού» Βασίλη Μπαριαμπά,γεννημένου το 1943 στο Φανάρι.Έχει τον χα- ρακτηριστικό τίτλο:

Ψηφίζουμε για τις ευτυχισμένες μέρες

...Σημαίες κυματίζουνε.Συνθήματα τριγύρω

που γράφουνε ξεκάθαρα τι λένε οι καρδιές τους:

«Zήτω το κόμμα!»,«Θα ΄μαστε πάντα με τον Ενβέρη...»

Εδώ κ΄ οι υποψήφιοι στέκουν ανάμεσά τους,

παιδιά σεμνά,εργατικά και πολυαγαπημένα,

πάντα μαζί τους στη δουλειά όπου χαρίζει σ΄ όλους:

πλούσια σοδειά,χαρούμενες,ευτυχισμένες μέρες...

Βλέπε:Λ. Μάλαμα,Αναφορά στην Αλβανική λογοτεχνία 1500-1986,Ελεύθερο πνεύμα,Αθήνα 1987,σελ. 339,344.). Μετά το 1990 ο Αλβανικός «Φρανκεστάιν» περιφέρεται στα Βαλκάνια εξυπηρετώντας άριστα τις “διαίρει και βασίλευε” επιλογές και στοχεύσεις των κατασκευαστών του.άθλιοι και ανάλγητοι σκοταδιστές και εξουσιαστές που δεν δίστασαν να επαναλάβουν το πείραμα (το θεώρησαν πετυχημένο φαίνεται) με τη δημιουργία Γιουγκοσλαβίας πρωτύτερα και προσφάτως «Μακεδονίας» (άμοιρα Βαλκάνια!τι μας περιμένει ακόμα!)

  Να λοιπόν γιατί οι Αλβανοί σχημάτισαν τελευταίοι εθνική συνείδηση.Γιατί ακριβώς δεν υπήρχαν Αλβανοί!Οι «Αλβανοί» κατασκευάστηκαν!Εδώ βέβαια ανακύπτει ένα τεράστιο ερώτημα:αφού «Αλβανοί» δεν υπήρχαν,αυτοί οι πληθυσμοί που «αλβανοποιήθηκαν»,πλην των Βορειοηπειρωτών φυσικά,ποιας εθνολογικής υφής και σύστασης ήσαν; Το ζήτημα δεν είναι καθόλου περιορισμένο και ασήμαντο.Εκ των πραγμάτων όμως,εδώ,δεν μπορούμε παρά να επιχειρήσουμε κάποιες νύξεις μονάχα.Αυτά τα τεραστίου ιστορικού και πολιτικού ενδιαφέροντος θέματα έπρεπε προ πολλού βέβαια να είχαν επαρκώς αντιμετωπιστεί απ΄ τα Ελληνικά Πανεπιστήμια.Η απίστευτη αδράνεια και ολιγωρία τους έχει επιτρέψει την ανάπτυξη αεριτζίδικων και ανεύθυνων ερασιτεχνισμών.Δανειζόμαστε λοιπόν,επί του παρό- ντος,στοιχεία απ΄ την προαναφερθείσα εισαγωγή του Αχ. Γ. Λαζάρου:

  «...μεταπολεμικά οι εγκριτότεροι βαλκανιολόγοι I.I. Russu,M.D. Savic, VI. Georgiev κ.ά. υποστηρίζουν ότι πρόκειται (οι Αλβανοί) για Θράκες.Συνακόλουθα δεν γίνεται δεκτή και η αυτοχθονία των Αλβανών,την οποία παλαιότερα είχαν αποκλείσει επίσης διάσημοι βαλκανιολόγοι,όπως οι G. Weigand,Th. Capidan,Al. Rosetti κ.ά.(σελ. 15-16)...Αφελλήνιση τμημάτων της Β. Ηπείρου επισυμβαίνει μετά την εξάπλωση των Οθωμανών εξαιτίας του εξισλαμισμού.Η μεταβολή δεν είναι απότομη ούτε και ριζική.Κατά τον καθηγητή του Παν/μίου Αθηνών Σπ. Λάμπρο,”πολλοί αυτών συνδιαλλάσσουσι τας δύο θρη- σκείας,δίδοντες εις τα τέκνα δύο ονόματα,εν μεν τουρκικόν,επιβαλλόμενον υπό του ιμάμη κατά τα θρησκευτικά έθιμα του ισλαμισμού,εν δε Χριστιανικόν,διδόμενον υπό ιερέως Χριστιανού,...Το αυτό δε δυνάμεθα να είπωμεν και περί της γλώσ- σης,ιδίως εν τη Β. Ηπείρω.η αλβανική δεν ηδυνήθη ν΄ αντικαταστήση την ελληνικήν,αλλ΄ απλώς ετάχθη εις το πλευρόν αυτής” (σελ. 17)

  ...Την ελληνική καταγωγή τους δεν διστάζουν να ομολογούν οι ίδιοι οι εξισλαμισμένοι,όπως οι Σπαθιώτες:”είμεθα μία φάρα με τους Έλληνας”.Στην ομολογία της ελληνικότητάς τους προβαίνουν και μεγαλόσχημοι αξιωματούχοι επώνυμοι «Τούρκοι».Ο Λ. Μπέλλος διασώζει αποκαλυπτικό περιστατικό:”O Φράσαρης,αρχηγός του Τουρκικού στρατού κατά το 1854,ερίσας προς συνάρχοντας Τούρκους έρριψεν αυτοίς την ύβριν,ότι αυτός δεν είναι Κονιάρης,αλλ΄ έχει προγόνους τους αρχαίους Έλληνας” (σελ. 21)...Ανεξάρτητα,λοιπόν,από γλωσσικό όργανο και θρήσκευμα,οι κάτοικοι της ενιαίας Ηπείρου έως την ανεξάλειπτη βόρεια οροθετική γραμμή εθνολογικού διαχωρισμού,τον Γενούσο (Σκούμπι) ποταμό και την πανάρ- χαια οδική αρτηρία με το ρωμαϊκό όνομα Εγνατία,είναι ελληνικής καταγωγής (σελ. 23) ...και ο Γιουγκοσλάβος βαλκα- νιολόγος Jovan Cvijic υποστηρίζει τα εξής:”Παρετήρησα πόσον είναι δύσκολον να διακρίνη τις τους Έλληνας από των Τόσκηδων,διότι και ούτοι κατά το πλείστον είναι Ελληνορθόδοξοι,ευρίσκονται υπό την επίδρασιν του Ελληνικού πολιτισμού και ομιλούσιν ελληνιστί” (σελ. 25) ...όπως αποκαλύπτεται από την έκθεση 193 της 10-10-1905 του υποπροξένου Δυρραχίου Δ. Σπαθάρη προς το υπουργείο Εξωτερικών,οι βλαχόφωνοι των Τιράνων παραμένουν πιστοί στην ελληνική ιδέα.Επι- πλέον,άφοβα απαντούν ότι η Ρουμανία δεν έχει καμία σχέση με αυτούς,«οίτινες,στερρώς εχόμενοι των πατρώων,δεν θα επιτρέψωσι σκάνδαλα και ζιζάνια,και ότι αι υποσχέσεις αυτού (εννοείται ο Ρουμάνος διπλωμάτης,ακόλουθος της Ρουμα- νικής πρεσβείας στη Ρώμη,Κ. Μπουριλιάνος[!],ο οποίος εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία και υπό την προστασία των τουρκικών αρχών [μην ξεχνιόμαστε] προσπαθούσε να προσεταιρισθεί τους βλαχόφωνους στον Ρουμανισμό απο- σπώντας τους από τον Ελληνισμό.το 1889-1890,κατά τις περιοδείες του σε κουτσοβλαχικές περιοχές,μόλις γλίτωσε από δολοφονική απόπειρα εναντίον του,όταν έγινε αντιληπτό ότι εργάζεται ως πράκτορας των Ρουμάνων εις βάρος των ελληνικών και σερβικών συμφερόντων.Ο άθλιος ρόλος και η κοινή μοίρα των πρακτόρων,παντού και πάντα.) περί  ιδρύσεως σχολής με πολλάς γλώσσας,και Εκκλησίας μεγαλοπρεπούς,και προστασίας ισχυράς υπό την αιγίδα της Ρουμα- νίας...δεν δύνανται να μειώσωσι την απεριόριστον αγάπην των προς την Ελλάδα.» (σελ. 28-29)

Ας δούμε δυο ακόμα,απ΄ τα ανεξάντλητα,αποκαλυπτικά στοιχεία του προαναφερθέντος βιβλίου του V. Berard:”Στα 1850 οι Έλληνες της Αχρίδας ήσαν πάμπλουτοι.Είχαν στα χέρια τους το μεγαλεμπόριο των γουναρικών.Ηπειρώτες,Θεσσα- λονικιοί,Αιγαιοπελαγίτες,Βλάχοι απ΄ το Μοναστήρι και την Κοριτσά,Αρβανίτες,συναποτελούσαν ένα ενιαίο χριστιανικό λαό που τον ένωναν οι ίδιες ανατάσεις προς την Αθήνα και τη Μεγάλη Ιδέα...Το σχολείο ήταν ελληνικό και οι γιατροί Αθηναίοι ή Έλληνες του «εσωτερικού».Οι νέοι πήγαιναν για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.Ποιος μιλούσε τότε για Βουλγαρία; (σελ.156) ...Ο κ. Καλοστύπης (Ιωάν. Καλοστύπης,1851-1918,φιλόλογος,δημοσιογράφος,εκδότης των εφημερίδων Κόσμος και Σφαίρα,νομάρχης και  γυμνασιάρχης στη Μακεδονία.)** μας μιλά για Έλληνες ελληνόφωνους και για Έλληνες αρβα- νιτόφωνους,βλαχόφωνους ή βουλγαρόφωνους,δηλαδή για Έλληνες  που μιλούν μόνο Ελληνικά και για Έλληνες που μιλούν και αρβανί- τικα,βλάχικα ή βουλγάρικα.Το Κρούσοβο είναι βλαχόφωνο,η Κοριτσά αρβανιτόφωνη και τα Βοδενά βουλγαρόφωνα.Στους τέσσερις Ελληνομακεδόνες τουλάχιστον οι τρεις είναι Αρβανίτες,Βλάχοι ή Βούλγαροι,κι όμως κι οι τέσσερις είναι Έλληνες (σελ. 287).

O Θαν. Μαργαρίτης(Αλβανία,Ελληνική πανάρχαια γη και ο τεχνητός αφελληνισμός της,εκδ. Νέα Θέσις,Αθήνα 1994) μας παραθέτει πληθώρα στοιχείων,από την αρχαιότητα ως τα σήμερα,αποδεικτικών της ελληνικότητας του λεγό- μενου «Αλβανικού» χώρου και έθνους.Σταχυολογούμε μερικά:

α)«...Γουνεύς δ΄ εκ Κύφου ήγε δύο και είκοσι νήας...έποντο...οι περί την Δωδώνην δυσχείμερον οικί έθεντο.» (Ιλ.,Β,748-750). Η Ήπειρος λοιπόν ήταν πανάρχαια ελληνική γη και οι Ηπειρώτες ακραιφνείς Έλληνες με συμμετοχή στο πανελλαδικό προσκλητήριο εναντίον της Τροίας (σελ. 14).

β)«...Το ελληνικόν...από μικρού τε την αρχήν ορμεόμενον ηύξετο ες πλήθος εθνέων,Πελασγών μάλιστα προσκεχωρη- κότων αυτώ και άλλων εθνέων βαρβάρων συχνών.»(Ηρόδοτος,Α 58).Οι Ηπειρώτες Πελασγοί,γηγενείς,αναμείχθηκαν με άλλα φύλα,τόσο τους διωγμένους απ΄ την Πελοπόννησο Ίωνες,όσο και τους εγκατασταθέντες στην Ήπειρο Δωριείς.Η συγχώνευση αυτή Πελασγών,Δωριέων και Ιώνων αποτέλεσε τον ελληνικό Ηπειρωτικό λαό,οι ρίζες του οποίου υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην Αλβανία σε πολύ μεγάλο ποσοστό (μέσα στο λαό που τεχνητά ονομάζουν σήμερα Αλβανούς οι ανθέλληνες και του εμπνέουν μίσος εναντίον κάθε ελληνικού) (σελ. 16-17).Ο πανάρχαιος ελληνικός πυρήνας δηλαδή,όχι μόνον δεν υπέστη την επέλαση και επικυριάρχηση άλλων φύλων,αλλά με σφρίγος και ορμητικότητα ανέπτυσσε αφομοιωτικό δυναμισμό.

γ)...Με λίγα λόγια,σύμφωνα πάντα με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τα γραπτά των οποίων δεν μπορούν να αμ- φισβητηθούν από κανένα,οι Πελασγοί ήσαν ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ,μάλιστα ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (πρβλ. Α. σχολ. Απλν. Ροδ. Γ-1089) γράφει ότι είχαν αποικήσει την Ιταλία,την Ασία,όλα τα νησιά της Μεσογείου και αντιπάλαιαν προς κάθε λαό που προσπαθούσε να εισχωρήσει στην κυρίως Ελλάδα (σελ. 19).

δ)Πράγματι η Ελληνοποίηση των περιοχών της σημερινής Αλβανίας και τέως Γιουγκοσλαβίας (ειδικώτερα της πε- ριοχής του σημερινού κράτους των Σκοπίων),λόγω της επέκτασης των γηγενών  Ελλήνων βορειότερα,που αφήνοντας τις πανάρχαιες κοιτίδες τους στην Ήπειρο έκτιζαν σε νέες περιοχές συνεχώς νέες πόλεις,ήταν ολοκληρωτική.Όλη σχεδόν η χερσόνησος του Αίμου ήταν Ελληνοποιημένη με την πλήρη έννοια του όρου.Τα βουνά,τα ποτάμια,οι λίμνες,οι θάλασσες,οι ευρύτερες ειδικές εδαφικές ζώνες,οι πόλεις των γηγενών Ελληνικών πληθυσμών,οι αποικίες των Ελλήνων,όλα είχαν ονο- μασίες Ελληνικές, οι περισσότερες από τις οποίες παραμένουν μέχρι σήμερα ως απτή απόδειξη της Ελληνικότητας των περιοχών αυτών (σελ. 42).

ε)Πρέπει να τονίσουμε ότι η λ. «Ήπειρος» δεν είναι απλά και μόνον ελληνική,αλλ΄ ότι είναι πανάρχαια ελληνική λέξη η οποία ανάγεται στην ελληνική προϊστορία.Η λ. «Ήπειρος» είναι σύνθετη και σημαίνει στα αρχαία ελληνικά την «εκτετα- μένη και χωρίς τέλος ξηρά».Απαρτίζεται απ΄ το επιτατικό μόριο «α» και από τη λ. «πέρας» (α+πέρας),σημαίνει δε άπερος =ήπειρος.Ο Όμηρος μνημονεύει την Ήπειρο στο έργο του ως «Απείρη» και γράφει σχετικά γι΄ αυτή:«Γρηύς Απειραίη θαλα- μηπόλος Ευρυμέδουσα την ποτ΄ Απείρηθεν νέες ήγαγον αμφιέλισσαι».Επίσης (πρβλ. Οδύσ. Ν,235):«Κείθ΄ αλί κεκλιμένη εριβώλακος ηπείροιο».Ακόμα (Οδύσ. Ξ,100):«Δώδεκ΄ εν Ηπείρω αγέλαι» και (Οδύσ. Γ,90-91): «είθ΄ ο γ΄ επ΄ ηπείρου δάμη ανδράσι δυσμενέεσιν άτε και εν πελάγει»...Εκτός όμως από την περιοχή της σημερινής Αλβανίας,οι αρχαίοι Έλληνες Ηπειρώτες είχαν εξαπλωθεί και στην περιοχή εκείνη όπου σήμερα βρίσκεται το νεοσύστατο κράτος των Σκοπίων.Την πλη- ροφορία αυτή μας την έχει διασώσει ο Στράβων (Γεωγραφικά Ζ,11):«Ημαθία εκαλείτο πρότερον η νυν Μακεδονία...κατείχον δε την χώρα ταύτην Ηπειρωτών τινές...» (σελ. 44-45) 

στ)...Και οι μορφωμένοι Ρωμαίοι,κυρίως όμως οι ποιητές,μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδος αποκαλούσαν εκτός από «Ιλλυρίαν Ελληνικήν» την όλη περιοχή της Ηπείρου με την ονομασία «EPIRUS»...Και επί των Βυζαντινών χρόνων η όλη περιοχή δεν έπαυσε εκτός από την Ιλλυρία (λόγω ρωμαϊκής καταβολής είχε παραμείνει η ονομασία Ιλλυρικόν θέμα) να ονομάζεται «Ήπειρος» και οι κάτοικοί της «Ηπειρώται».Λαμπρή απόδειξη γι΄ αυτό το γεγονός έχουμε την ονομασία που έδωσαν,στην εποχή κατά την οποία ο Ελληνισμός γονάτιζε κάτω από τα ύπουλα χτυπήματα της καθολικής εκκλησίας και των Μουσουλμάνων,οι ηγέτες της περιοχής αυτής του Ελληνισμού,οι οποίοι ίδρυσαν το «Δεσποτάτον της Ηπείρου»,που έζησε επί 250 χρόνια ως εστία Ελληνισμού (1204-1448 μ.Χ.).Η ονομασία αυτή,δηλαδή «Δεσποτάτον της Ηπείρου»,ετόνιζε στις δύσκολες αυτές στιγμές για τον Ελληνισμό ότι η περιοχή αυτή ήταν Ελληνική,Ήπειρος,οι δε κάτοικοί της Ηπει- ρώτες,συνεπώς Έλληνες γνήσιοι οι οποίοι εκαλούντο να υπερασπισθούν τον Ελληνισμό εναντίον κάθε εχθρού που τον απειλούσε. (σελ. 46-49)

ζ)Οι Έλληνες την εδαφική περιοχή μέχρι και τον ποταμό Γενούσο,την ονόμαζαν μεν Ήπειρο,αλλά και «Ελληνικήν Ιλλυρίαν» λόγω του Ιλλυριού,γιου του «Κάδμου» και της «Αρμονίας»,μυθικού βασιλέως της Ιλλυρίας που έδωσε το όνομά του στην περιοχή όπου βασίλευσε,ο οποίος σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν Έλλην.Πέρα από το όριο του ποταμού Γενούσου όλες τις περιοχές τις προσδιόριζαν ειδικώτερα και με το όνομα «Βαρβαρική Ιλλυρία»,διότι ήσαν άγριοι και απολί- τιστοι οι κάτοικοί τους...Αν και οι Έλληνες εθεωρούσαν ξένους προς αυτούς φυλετικά και εθνικά τους Ιλλυριούς,παρά ταύτα το όνομά τους προέρχεται –όπως όλοι οι ιστορικοί δέχονται- από την ελληνική μυθολογία και με αυτό καθιερώθηκαν σαν φυλετική εθνότητα στην ιστορία...Οι Ιλλυριοί ως λαός ήσαν πολύ απολίτιστοι,τραχείς και βάρβαροι,σε ζωώδη κατά- σταση θα μπορούσαμε να πούμε,με ήθη άγρια και αιματηρά για όσους έπεφταν στα χέρια τους...Οι Έλληνες,οι οποίοι είχαν σύνορα με τους Ιλλυριούς διαρκώς,τους πολεμούσαν αντιμετωπίζοντας τις ληστρικές τους επιδρομές εναντίον των ελλη- νικών πόλεων της Ηπείρου...Αρκετές φορές οι Έλληνες έκαναν εκστρατείες για να τιμωρήσουν τους επιδρομείς Ιλλυ- ριούς... (σελ. 54-56)

η)Η ελληνική Ιλλυρία περιελάμβανε τα εδάφη από τον ποταμό Δρίλωνα (και Δρείνος ή Δρείλων,ήδη Δρίνος) μέχρι την Ήπειρο,περιείχε δε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Αλβανίας και ήταν αρκετά ορεινή περιοχή.Εκτός όμως από τις ελληνικές πόλεις και οι κάτοικοι της υπαίθρου χώρας,οι Ιλλυριοί, είχαν εξελληνισθεί από αιώνων,μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά,εφέροντο ελληνοπρεπώς και ακολουθούσαν την ελληνική πολιτιστική και θρησκευτική παράδοση της περιοχής. Για τους πιο πάνω λόγους η περιοχή,ως ελληνική,από του Φιλίππου Β΄ προσαρτήθηκε στη Μακεδονία μέχρι το 205 π.Χ. που υπετάγη στους Ρωμαίους (σελ. 65).

 θ)Χαρακτηριστικά γράφει ο Στράβων (Γεωγραφικά 7,2-3):«των δ΄ ούν Ηπειρωτών εβδομήκοντα πόλεις Πολύβιος φησίν ανατρέψαι Παύλον μετά των Μακεδόνων και Περσέως κατάλυσιν (Μολοττών δ΄ υπάρξαι τα πλείστας) πέντε δε και δέκα μυριάδας ανθρώπων εξανδραποδίσασθαι».Οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να σβήσουν τον ελληνισμό,αλλά αργότερα θα μιλού- σαν ελληνικά.Αυτή την αρχική προσπάθεια για το σβήσιμο του Ελληνισμού της σημερινής Αλβανίας,που άρχισε από τους Ρωμαίους,συνεχίζουν σήμερα οι Ιταλοί μαζί με όλους εκείνους τους ανθέλληνες,οι οποίοι μισούν τον Ελληνισμό και επιθυ- μούν τη συρρίκνωσή του.Ομιλούν επισήμως,δημοσιεύουν και υποστηρίζουν μονίμως ασύστολα ψεύδη,αποσιωπώντας κάθε τι ελληνικό σχετικά με την περιοχή,την οποία θέλουν Αλβανία και μόνο.Ένα,απ΄ τα άπειρα,παράδειγμα πλαστογρά- φησης της ιστορικής πραγματικότητας: ΒΑ. του Βερατίου (Μπεράτι) βρίσκεται το ονομαζόμενο όρος «Τομόρι» (ύψ. 2401 μ.).Οι Ιταλοί και οι ανθέλληνες υποστηρίζουν ότι το όνομα αυτό είναι Αλβανικό,πανάρχαιο...όμως...η «δήθεν Αλβανική» ονομασία του βουνού είναι ελληνικώτατη αφού «Τόμαρον» (και Τμάρον) ήταν το όρος το οποίο οι αρχαίοι Έλληνες Ηπειρώ- τες ονόμαζαν έτσι και βρισκόταν κοντά στη Δωδώνη...σε αυτό ευδοκιμούσε η «τομαριάς φηγός» (Ορφέως Αργοναυτικά 1161) από την οποία ναυπηγήθηκε η πρώρα της «Αργούς».Ακόμα «Τομούραι» (αι),ήσαν οι μαντείες του Δία της Δωδώνης,«Τό- μουροι» δε (Oδύσ. Π.403,αλλά και Στράβ. Γεωγραφ. Ζ.7,11)οι μάντεις του ιερού της Δωδώνης (σελ. 70-71) (Ο τονισμός δικός μας).

Προλογίζοντας το βιβλίο της Μ. Μιχαήλ-Δέδε Οι Έλληνες Αρβανίτες (Ίδρυμα Βορειοηπειρωτικών Ερευνών 11,εκδ. Δωδώνη,Αθήνα 1987),που κάποιοι χαρακτηρίζουν ως Ευαγγέλιο των Αρβανιτών,ο πρόεδρος του Ι.Β.Ε. έγραφε:«Το 1914 ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός...αναγκάστηκε να ξεδιπλώσει τη σημαία της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου στην πρωτεύουσα του το Αργυρόκαστρο,μια που εγκαταλείπονταν από τον ελευθερωτή Ελληνικό στρατό...η δε Β. Ήπειρος δίνονταν ως τροφή στο νεοσύστατο Αλβανικό κρατίδιο...Παραδίδεται δε τούτο το βιβλίο στην κυκλοφορία (το οποίο,σημειωτέον και προς σύγκρισιν,η κοινωνιολόγος συγγραφέας του έγραψε χωρίς καμία αμοιβή) σε καιρούς όπου η Αλβανική προπαγάνδα προσπαθεί να βρει ερείσματα στην πολιτική της Μεγάλης Αλβανίας και επιδιώκει να επαναφέρει τις ίδιες θέσεις της Ιταλικής διπλωματίας που αναπτύχθηκαν στην συνδιάσκεψη των Παρισίων του 1919-1920 παρότι τότε κονιορτοποιή- θηκαν.» (Ο τονισμός δικός μας).

Στην εισαγωγή του δε ο Αχ. Γ. Λαζάρου,τονίζοντας ότι «η σ. διαθέτει για το παρόν βιβλίο τις ειδικές γνώσεις σε υψηλότερο επίπεδο,αφού η ίδια είναι δίγλωσση» (σελ. 9),σημειώνει μεταξύ άλλων:«Οι σύγχρονοί μας Αλβανοί αποπει- ρώνται να πείσουν τους πάντες ότι πρόγονοί τους είναι οι Ιλλυριοί. Ωστόσο η παρακολούθηση της τύχης των Ιλλυριών από την πρώτη εμφάνιση των Ρωμαίων και μετέπειτα αποδυναμώνει τον ισχυρισμό τους3.Πράγματι οι πηγές μαρτυρούν την ύπαρξη Ιλλυριών πέραν του Γενούσου ποταμού,στη σημερινή βόρεια Αλβανία.Στα κάτω του ποταμού τούτου εδάφη ζουν οι γηγενείς Ηπειρώτες,Έλληνες,με ποικίλα ονόματα.Στα παράλια της Αδριατικής υπάρχουν και εγκαταστάσεις Ελλήνων, που προέρχονται από διάφορες πόλεις και περιοχές.Ιδρύουν τις ελληνικές αποικίες.Αυτές επεκτείνονται πολύ βορειότερα κατά μήκος των αδριατικών ακτών και αποβαίνουν πραγματικοί πολιτισμικοί φάροι... Η ακτινοβολία και γενικά η επωφε- λής επίδραση των Ελλήνων στους λαούς, με τους οποίους είχαν επικοινωνήσει,αποκαλύπτονται ανάγλυφες και παραστα- τικές στις φιλολογικές,αρχαιολογικές,νομισματικές πηγές και στα μελετήματα διακεκριμένων νεωτέρων επιστημόνων,L. Braccesi,N. Hammond,J. Hatzfeld, P. Lemerle,M. Nikolanci,M. Parovic-Pesikan,L. Robert κ.ά. (σελ. 11)...Αν και οι κάτοικοι της καθ΄ αυτό σημερινής Αλβανίας,της βόρειας,καθώς και της περιοχής Κοσσυφοπεδίου,οι οποίοι ομιλούν την αλβανική γλώσσα και ακριβέστερα την γκεγκική διάλεκτο,συνάδοντας προς την επίσημη αλβανική πολιτική διατείνονται ότι είναι απόγονοι Ιλλυ- ριών και μάλιστα αυτοχθόνων,διάσημοι βαλκανιολόγοι διατυπώνουν διαμετρικά διαφορετικές γνώμες (σελ. 12) ...Απομένει χρέος τεράστιο της ελληνικής επιστήμης η συστηματική,μεθοδική και απόλύτως δεοντολογική διερεύνηση όλων των πτυχών του θέματος “Αρβανίτες” ...» (σελ. 14)

  Η Μ. Μιχαήλ-Δέδε γράφει: «Ποιοι ήσαν όμως αυτοί οι Ιλλυριοί,δεν είναι ακόμη εντελώς γνωστό...έχουμε την αρχαία ελληνική άποψη,τον χαρακτηρισμό μάλλον,πως είναι βάρβαροι...Αυτό σημαίνει με βεβαιότητα,πως δεν είχαν ούτε τον πολιτισμό,ούτε την πνευματική ρώμη των Ελλήνων...Παραμένει όμως πάντα ένα στοιχείο για περισσότερη διευκρίνηση,και δεν επιτρέπεται η αποδοχή της ξενικότητας των Ιλλυριών. (σελ. 25)...Οι κατακτητικές επεκτατικές βλέψεις Αυστρίας και Ιταλίας είναι παλαιές και συνεχείς.Αναπτύσσουν από το λόγο αυτό δυναμικές προπαγάνδες αναμιγνύοντας και τα Βαλκά- νια και τροφοδοτώντας για δικό τους όφελος τελικά βέβαια,τις αρπακτικές διαθέσεις και αυτών εναντίον της Ελλάδος...Η εξαγορά των συνειδήσεων με την αφθονία του διατιθεμένου από την Ιταλία και Αυστρία χρήματος,είχε σαν αποτέλεσμα, την δημιουργία της Αλβανικής Ιδέας που προωθούσαν με ταχύ ρυθμό οι Αλβανιστές.Κύριο όργανό τους η Αλβανική Γλώσ- σα.Στο Βουκουρέστι και τη Σόφια, εκδίδονται,τα πλέον ανάξια να φέρουν το όνομα επιστημονικά,βιβλία,όπου προσπαθείται η καταλήστευση,της Ελληνικής ιστορίας και της πνευματικής της πορείας μέσα στους αιώνες.Koντά σε αυτό,λυσσώδης πραγματικά προσπάθεια να εξοστρακισθή το ελληνικό αλφάβητο από την γραφή της αλβανικής ... (σελ. 30)...οι Γκέγκιδες προσεταιρίσθησαν το κίνημα (των Νεοτούρκων) για να επαναστατήσουν...Επανέλαβαν την επανάστασή τους μετά ένα χρόνο,αλλά αυτή τη φορά,για να ιδρύσουν την Σκιπερία τους σε βάρος των Ελλήνων κυρίως,πάντοτε δε υπό την Τουρκική επικυριαρχία.Έτσι βάδισαν στα Σκόπια και την Θεσσαλονίκη.Η έλλειψη όμως εθνικής συνειδήσεως η οποία προκάλεσε την πλήρη αδιαφορία και αυτών ακόμη των Αλβανιστών μια και οι τελευταίοι δεν ήσαν σαν κίνημα πολύ περισσότερο από αργυρώνητοι ψευτοδιανοούμενοι και πληρωμένοι μόνον για την καλλιέργεια μίσους κατά των Ελλήνων,τους απογοή- τευσαν. (σελ. 31)...Έτσι στην Αυλώνα σχηματίζεται η πρώτη Αλβανική κυβέρνηση και αμέσως επανέρχονται στην προσφιλή τους τακτική του μίσους εναντίον των Ηπειρωτών Ελλήνων κατακαίοντες και ερημώνοντες.Το γεγονός όμως ότι ο Ελλη- νικός στρατός απελευθέρωσε τα Ιωάννινα και έφθασε μέχρι το Tεπελένι απεσόβησε μεγαλύτερη καταστροφή.Και ενώ αυτά έκαναν οι Νότιοι Αλβανοί,οι Βόρειοι,πολεμούσαν με τον Εσσάτ για τη δόξα του Σουλτάνου με πλήρη τουρκική συνεί- δηση για να δεχθούν τέλος την Αλβανική ιδέα με Τουρκική εκδοχή,μέσα στο γενικότερο κλίμα της ανωμαλίας...και η Αυστρία με την Ιταλία αποφασίζουν την εγκατάσταση Ηγεμόνος...Το σχέδιο του πολιτεύματος είχε έτσι συνταχθή ώστε να ευρύνεται το χάσμα μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών πληθυσμών και των φυλών.Επέτυχε το σκοπό του και Ηπειρώ- τες,Τούρκοι,Γκέκηδες,Μουσουλμάνοι,Μπεχτασήδες,Καθολικοί κ.λ. αλληλομισήθηκαν ακόμη περισσότερο ώστε μέσα στα όρια της ονομασθείσας Αλβανίας,να επικρατήσει η ανωμαλία,η βαρβαρότητα και η καταστροφή.Η λήξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου βρήκε τον χώρο της σημερινής Αλβανίας τόσο διαφοροποιημένο από πλευράς εθνικής συνειδήσεως,επιθυμιών πατριωτικών και επιδιώξεων κατά περιφέρειες ώστε να υποστηρίζεται πως έπρεπε να δημιουργηθούν περί τις τέσσερις ομοσπονδιακές αυτονομίες.Ωστόσο η πράγματι λυσσώδης προσπάθεια των Ιταλών και Αυστριακών να ικανοποιηθούν τα συμφέροντά τους κατάφερε τελικά με την συνθήκη του Λονδίνου του 1913,παρά το ότι δεν υπήρχε ακόμη Αλβανία,να καθοριστούν τα σύνορα του κράτους της και να περιληφθούν στα νότια και τα εδάφη της Ηπείρου τα οποία δεν είχαν κατακυρωθή στην Ελλάδα κατ΄ εξαίρεση (!)...Η Β. Ήπειρος παρεδόθη και πάλι (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο) στους Αλβανούς...και ο αφελληνισμός επιβάλλεται με τον σκληρότερο τρόπο...Ιδιαιτέρα οργή επικρατεί κατά της θρησκείας... προφανέστατα από λόγους και πάλι πολιτικούς,ώστε να εκλείψει αυτή η διαφοροποίηση,που χαρακτήριζε τους πληθυ- σμούς.Επίσης εναντίον της ελληνικής γλώσσας με σύγχρονη έξαρση της δήθεν «πρωτογένειας» της σκιπετάρικης για την συστηματοποίηση,τον εμπλουτισμό και την κάθαρσή της από τις άφθονες ελληνικές λέξεις,γίνεται ιδιαίτερη προσπά- θεια.Η πολιτική,έτσι,των σωβινιστικών στόχων σε βάρος των ελληνικών δικαιωμάτων,της εδραιώσεως και επεκτάσεως ενός κράτους το οποίο δημιουργήθηκε εκ του μη όντος,ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...γίνεται φανερό πως αιτία δημιουργίας της Αλβανίας σαν ξεχωριστού και ανεξαρτήτου κράτους δεν υπήρξε καθόλου η εξ υπαρχής ύπαρξη εθνικής συνειδήσεως και οι πρωτοβουλίες οφείλονται σε συμφέροντα ξένων δυνάμεων... (σελ. 32-34)»  (Ο τονισμός δικός μας). 

  * Ο René Puaux έχει ασχοληθεί και με άλλες πτυχές της νεότερης ελληνικής ιστορίας.Βλ.: Έτσι έφυγε ο Βενιζέλος... και Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης  (εκδ. Κάτοπτρο αμφότερα).
 ** Απ΄ τις εκδόσεις Κάτοπτρο (Αθήνα 2005) κυκλοφορεί το βιβλίο του Μακεδονία,ένα χρησιμότατο εγχειρίδιο «μακεδονογνωσίας» απ΄ την αρχαιότητα ως το δεύτερο μισό του 19ου αι.

 1 Σκιπετάρους ονομάζουμε τους κατοίκους και καταγόμενους από τη Σκιπιρία (:χώρα των αετών.σκιπ:ο αετός),αυτή που αργότερα οι Ισχυροί ονόμασαν Αλβανία.Η Σκιπιρία ανέκαθεν λογιζόταν τμήμα της Ηπείρου. Λέγεται ότι επειδή είναι γεμάτη από βουνά,αποτελούσε και αποτελεί φυσικό καταφύγιο για τους αετούς.Το Σκιπετάρος αποτελεί προσδιορισμό εθνικό.Με αυτή την έννοια χρησιμοποιείται εδώ.

  Ο Αχ. Γ. Λαζάρου (Αλβανοί,Αρβανίτες-Βορειοηπειρώτες,Ανάτυπον εκ του ΛΔ΄ τόμου του περιοδικού «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»,σελ. 9,Αθήνα 1992) θεωρεί ως εκ των δύο επικρατέστερων για την ετυμολόγηση της λ. την άποψη του πανεπιστημιακού Αντ. Χατζή,όπου Σκιπετάρος ← (ιταλ.) schioppetto(:όπλο πυροβόλο),δηλαδή οπλοφόρος,ένοπλος,μισθοφόρος.Ερωτάται αν οι Σκιπετάροι ήσαν οι μόνοι ένοπλοι μισθοφόροι και πώς ένας αλλόγλωσσος χαρακτηρισμός στρατιωτικής ιδιότητας κατέληξε εθνικός αυτοπροσδιορισμός.

  Η άλλη άποψη του Κροάτη πανεπιστημιακού Petar Skok διά του Scupis,πρωτεύουσα της Δαρδανί- ας,Σκόπια.

 2 Βλέπε δημοσίευμά μου (Τα Αρβανίτικα πανάρχαια παραφθορά της Ελληνικής,περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ,Αθή- να,τ. 222 (6/2000),σσ. 14114-18:

 3 Aξιοπαρατήρητες πληροφορίες σχετικά με το θέμα αυτό συγκεντρώνει ο Δ.Ν. Καλλιέρης στο κείμενό του Διαπλέοντας το Ιόνιο (α΄ και β΄) στο περ. Λαμπηδόνα (τ. 18-19,3ο και 4ο τετράμηνα 2000).Αξίζει να μεταφέρουμε εδώ την αναφορά στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Νοτιοανατολικών Ευρωπαϊκών Μελετών (Αθήνα 1970) με συμμετοχή διαφόρων Ευρωπαίων επιστημόνων,οι περισσότεροι εκ των οποίων φυσικά Βαλκάνιοι. Ο Αλβανός Muzafer Korkuti («Σχέσεις του Ιλλυρικού πολιτισμού με τον πολιτισμό του Αιγαίου την εποχή του Ορειχάλκου») υποστήριξε,μεταξύ άλλων απίθανων ισχυρισμών,προσπαθώντας να εντυπώσει στην επι- στημονική κοινότητα την ύπαρξη δημιουργικού Ιλλυρικού πολιτισμού ήδη απ΄ τη δεύτερη προχριστιανική χιλιετία,ότι τα μυκηναϊκά ευρήματα στη Μαλίκη και σε περιοχές του Ελβασάν και της Αυλώνας δεν είναι ει- σαχθέντα,αλλά κατασκευασμένα εκεί κατά μίμηση μορφών και τύπων του μυκηναϊκού πολιτισμού!Στο τέλος ανάγκασε τον Ρουμάνο Vladimir Dumitrescu να παρέμβει τονίζοντας ότι πρόκειται για μυκηναϊκά εισαγό- μενα,που έχουν βρεθεί ακόμα και στον Δούναβη και στα Καρπάθια.Ανάλογου επιπέδου ήταν και οι εισηγή- σεις των Αλβανών Franco Prendi και Dimosten Dudina («Ο Ιλλυρικός πολιτισμός στην κοιλάδα του Δρί- νου»),καθώς και του ομοεθνή τους S. Anamali («Οι πόλεις του Δυρραχίου και της Απολλωνίας και οι σχέ- σεις με τους Ιλλυριούς»).Δυστυχώς,στους τρεις ογκώδεις τόμους των πρακτικών του Συνεδρίου αυτού (έκδοση 1972),στις αλβανικές προκλήσεις και σκοπιμότητες δεν υπάρχει καμμιά ελληνική παρέμβαση ή απάντηση! (τ. 19,σελ. 8-9)

  Αξίζει να αναφέρουμε,ως ένα μικρό δείγμα απογύμνωσης της σταθερά επιχειρούμενης πλαστογράφησης της πραγματικότητας από τους Αλβανούς,το δημοσίευμα του καθηγητή κ. Μηνά Τσικριτσή,«Μυκηναϊκά ευρή- ματα στην Γερμανία.Γραμμική Γραφή Β΄ στην Βαυαρία» (περ. ΙΧΩΡ,τ. 18 (2/2002),σελ. 4-11),βασισμένο σε στοιχεία της γερμανικής εφημ. Berliner Zeitung (8/11/1999) και στο σχετικό άρθρο της Βαυαρικής Εφορείας Αρχαιοτήτων στο Διαδίκτυο.Βλέπε ακόμα: Μ. Δημόπουλος,«Προϊστορικοί Έλληνες στην Β. Ευρώπη» (ΙΧΩΡ,τ. 7 (3/2001),σσ. 20-42),όπου και πλούσια σχετική αρχαιοελληνική και σύγχρονη ευρωπαϊκή βιβλιογραφία.

Δημοσιευμένο σε: ΕΝΔΟΧΩΡΑ,τ. 74 (6/2001),σσ. 35-42.

Αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα (των απανταχού Βορειοηπειρωτών Λεσινιτσιωτών) Ο ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΙΝΙΤΣΑΣ,Αθήνα,φ. 33 (1-2/2002), σσ. 5,8,12.

Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος